اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

دلــــــــتنـگم !

بــــــــرای او نـــه،

برای منه قبــــل از او !

چقــــدر قشنـــگ بــــودم ...

تنهام گذاشتی تنهات نزاشتم

هميشه اونقدر ساده نرو و نگذر

لااقل نگاهی به پشت سرت كن

شايد كسی در پی تو می دود و

نامت را با صدای بی صدايی فرياد

می زند ...............................

و تو هيچ وقت او را نديده ای......

خدايا آن كه در تنها ترين تنهايی ام

تنهايم گذاشت خواهش می كنم در

تنها ترين تنها يی اش تنهايش نگذار

دیرگاهیست که او رفته و لیک
خاطراتی و غمش پیش من است

چشم شیدایی من خیره و خیس
یاد چشمان نمش پیش من است

روزهایم همه از رنگ شب است
موج گیسوی شبش پیش من است

تلخی نیش زبان رغبا شیرین است
شهد شیرین دهنش پیش من است

سال عمرم که بهارش بگذشت
بیش آن رفت و کمش پیش من است

..........
علیرضا قیاسی

باز بر مي‌ گردم

و نشان خواهم داد

كه دلم اين دل پاك، خون دل خورد بسي

واگر رفت،

نرفت.

رفت تابرگردد،

و بخواند از عشق،

از گل لاله سرخ،

نفهمیدمش

سخته دلتنگیاش

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همه میگن که عجیبه اگه منتظر بمونم
همه حرفاشون دروغه تا ابد اینجا می‌مونم

تنهایی یعنی
یک مرد و
یک جفت کفشِ واکس خورده
و بدون هیچ آدرسی راه رفتن

من هنوزم
دنبال شنیدن
یه حرف تازه
همه حرفها رو گوش می دهم ....

من نااميد نيستم!!!

هر شب پر از اميد ميخوابم...

هر شب ميخوابم به اميد اينکه ديگر بيدار نشوم!!!

کاش دلتنگی نیز نام کوچکی می داشت
نام کوچکی: تا به جانش می خواندی
تا به مهر آوازش می دادی
همچو مرگ
که نام کوچک زندگی ست...