اشعـار عاشقـانـه

از من رمیده یی و من ساده دل هنوز
بی مهری و جفای تو باور نمی کنم
دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم
رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق ترا آرزو کنم
دیگر چگونه مستی یک بوسه ترا
دراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنم
یاد آر آن زن ‚ آن زن دیوانه را که خفت
یک شب بروی سینه تو مست عشق و ناز
لرزید بر لبان عطش کرده اش هوس
خندید در نگاه گریزنده اش نیاز
لبهای تشنه اش به لبت داغ بوسه زد
افسانه های شوق ترا گفت با نگاه
پیچید همچو شاخه پیچک به پیکرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه
هر قصه ایی که ز عشق خواندی
به گوش او در دل سپرد و هیچ ز خاطره نبرده است
دردا دگر چه مانده از آن شب ‚ شب شگفت
آن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده است
با آنکه رفته یی و مرا برده یی ز یاد
می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت
ای مرد ای فریب مجسم بیا که باز
بر سینه پر آتش خود می فشارمت ...

فروغ

گفتی که دگر در توچنان حوصله ای نیست
گفتم که مرا دوست نداری گله ‌ای نیست
رفتی و خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزد دل من مسئله‌ ای نیست

بی نگاهِ عشق مجنون نيز ليلايي نداشت
بي مقدس مريمي دنيا مسيحايي نداشت

بي تو اي شوق غزل‌آلوده‌يِ شبهاي من
لحظه‌اي حتي دلم با من هم‌آوايي نداشت

آنقدر خوبي كه در چشمان تو گم مي‌شوم
كاش چشمان تو هم اينقدر زيبايي نداشت!

اين منم پنهانترين افسانه‌يِ شبهاي تو
آنكه در مهتاب باران شوقِ پيدايي نداشت

در گريز از خلوت شبهايِ بي‌پايان خود
بي تو اما خوابِ چشمم هيچ لالايي نداشت

خواستم تا حرف خود را با غزل معنا كنم
زير بارانِ نگاهت شعر معنايي نداشت

پشت درياها اگر هم بود شهري هاله بود
قايقي مي‌ساختم آنجا كه دريايي نداشت

پشت پا مي‌زد ولي هرگز نپرسيدم چرا
در پس ناكاميم تقدير جاپايي نداشت

شعرهايم مي‌نوشتم دستهايم خسته بود
در شب باراني‌ات يك قطره خوانايي نداشت

ماه شب هم خويش مي‌آراست با تصويرِ ابر
صورت مهتابي‌ات هرگز خودآرايي نداشت

حرفهاي رفتنت اينقدر پنهاني نبود
يا اگر هم بود ، حرفي از نمي آيي نداشت

عشق اگر ديروز روز از روز‌گارم محو بود
در پسِ امروز‌ها ديروز، فردايي نداشت

بي تواما صورت اين عشق زيبايي نداشت
چشمهايت بس كه زيبا بود زيبايي نداشت

مپنداري كه دل هر دم فغان از سر نمي گيرد ... وليكن با تو سنگين دل ، فغاني در نمي گيرد

سري چون آسمان بر آستان مي خواهمت ليكن ... بلند است آرزو دانم كه هرگز سر نمي گيرد

بدان صف در صف از مژگان نيارد دل بدست از ما ... عجب سلطان لشگر كش كه يك كشور نمي گيرد

سر زلفش چرا در بر نگيرد روي ماهش را !؟ ... مگر ابر سيه ،خورشيد را در بر نمي گيرد !؟

دلي دارم كه سر از پاي جانان بر نمي دارد ... سري دارم كه جز سوداي آن دلبر نمي گيرد

بدين فرّ و بروغ آن مه ، چرا بي پرده چون خورشيد ... زمين و آسمان را در زر و زيور نمي گيرد !؟

تو بر لب جام جم داري و با عاشق نه پيمائي ... دريغ از چون توئي ساقي ، كه يك ساغر نمي گيرد

كمند كفر زلفش را ، نشوزد با اسيران دل ... كه آه مستمندان در دل كافر نمي گيرد

حصار چشم مستش را ، بنازم آن صف مژگان ... كه لشگر راه شير نر ، از اين خوشتر نمي گيرد

به آهي خرمن زلفش به هم ربزد دل عاشق ... كسي داد دل از دلبر از اين بهتر نمي گيرد

چو ياقوت لب جانان ، تجلي مي كند در جام ... چرا ساقي بهاي مي ، در و گوهر نمي گيرد

به تخت دل نيارم پادشاهي جز تو بنشاندن ... بلي ، جاي مه و خورشيد را اختر نمي گيرد

جهان زندان تاريكي شد از جور جهانداران ... مگر داد دل مردم جهان داور نمي گيرد

چرا دود مظالم چشم خوبان هم نگرياند ... مگر آتش چو بالا زد ، به خشك و تر نمي گيرد

جهانگير است شعر شهريار اما چه سري بود ... كه قانع شد بايران و جهان يكسر نمي گيرد

استاد شهريار

شب خوش دوستان :11:

من چه كنم خيال تو منو رها نمي كنه

اما دلت به وعده هاش يه كم وفا نمي كنه

من نديدم كسي رو كه مثل تو موندگار باشه

آدم خودش رو كه تو دل اينجوري جا نمي كنه

عشق یعنی انتظاروانتظار
عشق یعنی هر چه بینی عکس یار

عشق یعنی شب نخفتن تا سحر
عشق یعنی سجده ها با چشم تر

عشق یعنی دیده بر در دوختن
عشق یعنی از فراقش سوختن

عشق یعنی سر به در آویختن
عشق یعنی اشک حسرت ریختن

عشق یعنی چون محمد پا به راه
عشق یعنی همچو یوسف قعرچاه

عشق یعنی لحظه های ناب ناب
عشق یعنی لحظه های التهاب

عشق یعنی گم شدن در کوی دوست
عشق یعنی هر چه در دل آرزوست

عشق یعنی یک تیمم یک نماز
عشق یعنی عالمی راز و نیاز

عشق یعنی یک تبسم یک نگاه
عشق یعنی تکیه گاه و جان پناه

عشق یعنی سوختن یا ساختن
عشق یعنی زندگی را باختن

عشق یعنی همچو من شیدا شدن
عشق یعنی قطره و دریا شدن

عشق یعنی مستی ودیوانگی
عشق یعنی با جهان بیگانگی

عشق یعنی با پرستو پر زدن
عشق یعنی آب بر آذر زدن

عشق یعنی سوزنی آه شبان
عشق یعنی معنی رنگین کمان

عشق یعنی شاعری دل سوخته
عشق یعنی آتشی افروخته

عشق یعنی با گلی گفتن سخن
عشق یعنی خون لاله بر چمن

عشق یعنی شعله بر خرمن زدن
عشق یعنی رسم دل بر هم زدن

عشق یعنی بیستون کندن به دست
عشق یعنی زاهد اما بت پرست

عشق یعنی یک شقایق غرق خون
عشق یعنی درد و محنت در درون
عشق یک تبلور یک سرود

عشق یعنی یک سلام و یک درود///

خدایا داد از این دل داد از این دل

نگشتم یک زمان من شاد از این دل

چو فردا داد خواهان داد خواهند

بر آرم من دو صد فریاد از این دل

گفتم تو شیرین منی
گفتا تو فرهادی مگر؟
گفتم خرابت می شوم
گفتا تو آبادی مگر؟
گفتم ندادی دل به من
گفتا تو جان دادی مگر؟
گفتم ز کویت می روم
گفتا تو آزادی مگر؟
گفتم فراموشم نکن
گفتا تو در یادی مگر؟

شکست عهد من و گفت هر چه بود گذشت
به گریه گفتمش آری و چه زود گذشت
بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتی و هر چه بود گذشت !!!

گذار سر به سينه من تا كه بشنوي ***** آهنگ اشتياق دلي دردمند را

شايد كه بيش از اين نپسندي به كار عشق ***** آزار اين رميده سر در كمند را

بگذار سر به سينه من تا بگويمت ***** اندوه چيست، عشق كدام است، غم كجاست

بگذار تا بگويمت اين مرغ خست هجان ***** عمري است در هواي تو از آشيان جداست

دلتنگم آنچنان كه اگر بينمت به كام ***** خواهم كه جاودانه بنالم به دامنت

شايد كه جاودانه بماني كنار من ***** اي نازنين كه هيچ وفا نيست با منت

تو آسمان آبي آرام و روشني ***** من چون كبوتري كه پرم بر هواي تو

يك شب ستاره هاي تو را دان هچين كنم ***** با اشك شرم خويش بريزم به پاي تو

بگذار تا ببوسمت اي نوشخند صبح بگذار ***** تا بنوشمت اي چشمه شراب

بيمار خنده هاي تو ام بيشتر بخند ***** خورشيد آرزوي مني گر متر بتاب


فریدون مشیری

.