اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

وداع

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش


ناله می لرزد،می رقصد اشک
آه،بگذار که بگریزم من
از تو،ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من


بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم،صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید


عاقبت بند سفر پایم بست
می روم،خنده به لب،خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل

تو در افق من همواره در مشرقی و من شاید در انتهای روزهایت جامانده در مغرب...

در ايـن حـوالـي زنـي بـود . . .

بـووود . . .
مـرد شـد، مـردي قـابـل . . .
بـس کـه يـک تـنـه تـمـام نـبـودن هـايـت را تـاب آورد . . .
مـلـال از چـه ؟!
تـو بـا تـمـام زن هـاي شـهـر بـخـنـد . . . ! ! !

تـو بـا تـمـام زن هـاي شـهـر بـخـواب . . . ! ! !

همیشــــه دلتنگی
به خاطر نبـــــــودن شخصی نیست
گاه به علت حضور کسی در کنارت استـــــــ
که حواسش به تــــــــو نیستــــــــ......

تــنــهــایــی ایــن نــیــســت کــه هــیــچـکس اطـرافـت نـباشه
ایـن نـیست کـه با کسی دوســت نـباشی! این نــیست که آدمی گـوشــه گـیـر باشی
ایـن نیست که کسی باهـات حـرف نـزنـه
ایـن نـیـست کـه هیچوقت نـتـونی خوشـحـال باشی
این نـیسـت که کـسـی دوسـتـت نداشته باشه
تـنـهـایی ، یـه حـس درونیه
تنهـــــایی یـعـنـی " هیچکــس نمیفهمه حالت بــــده "

تنهایی … دیوار … قهوه های سر رفته از حوصله ام

اتاقی که چهار تاق باز ، روی من خوابیده

چشم هایی که از ساعت ، کار افتاده ترند

و شانه های تو ، که زیر بار ِ باران نمی روند

باید گریه ام را روی بی کسی هایم تنظیم کنم

و این یعنی تنهایی

لب هاي کبود
زير چشمان سياه
لاغر
خسته
تنها
گوشه گير
همه گفتند که از سيگار شروع شد . . .
خوشحال باش !
اين بار هم قِصر در رفتي . . .
داغ هاي صورتم ، خنجري شد بر تـن سيگار . . .

با "خـود" گفتم:
فراموشش می‌کنم.
"بی‌خود" گفتم!

ناصر رعیت‌نواز

^{آرام تر} تکانش دهید
_{مــــرگ مغزی} شده
باید زودتـــر ^دفـــن شود
چیزی برای _اهدا هــَم ندارد
^{احســاسم} است
تا همین دیروز _زنده بود
^خودم دیدم
کســی _{لهش کـــرد و رفت}

به قدری دوستت دارم كه


گاهی قلبم می گيرد

میخواهم بمیرم

و نمی دانم چه خاكی به سرم بريزم

بيش از توانم دوستت دارم ...