Printable View
بازگشتن آرامم نمیکند
حتی به شعر!!!
راه رفتن آرامم نمی کند
که نخواست همگامم باشد آن دیگری!
اما چه بگویم!؟!
وقتی زخم ها در شعرم متولد می شوند!!
و اندامم در کلمات آرامش می یابند...
تار است کلماتی که به آن دلبسته ام
سر است روزهایی که درآن زندگی می کنیم
و خبری نیست از مقصدی که پیش رو داریم...
براي همين استنقل قول:
كه شيشه دلم ترك برداشته
و به زودي خورد خواهد شد ...
می ماند..اینجا...گوشه ی دلم..
یادت را می گویم..
نه تصویری از تو..نه تپش قلبی...نه اشکی..
تنها بیداری یک حس است
و
بعد
.....
تمام نمی شود
می ماند
همین جا
گوشه ی دلم
دارد دير مي شود , پنجره‌ها را که بسته اي , در را که قفل کرده اي , ديگر دلواپس چه هستي ؟ شير ابر را که نمي تواني ببندي , کنتور رعد را که نمي تواني قطع کني بيا برويم !
محمد علی بهمنی
بیا برفها را پارو کنـــــــ
اینجا یک نفر از انتظار تو
به زمستانــــــــــ رسیده . . .
تو میخواســــتی بشی " سنگ صبورمـــــــــ "
تو شدی "سـنگــــــ" و منم هنوز "صبورمـــــ"
یک وقت هایی ،
یک حرف هایی ،
یک آدم هایی را عجیب از چشمم می اندازد ... !
تو کجایی سهراب؟
آب را گل کردند
چشم ها را بستند
و چه با دل کردند...
وای سهراب کجایی آخر؟
زخم ها بر دل عاشق کردند
خون به چشمان شقایق کردند..
تو کجایی سهراب؟
که همین نزدیکی
عشق را دار زدند
همه جا سایه ی دیوار زدند...
وای سهراب دلم را کشتند
شهادت بال نمي خواهد حال مي خواهد-
قـــار قــــار کلاغی
از کنار دیـــــوار دلم گذشت
بلند شدم
تــــــــــــو را نیافتم
خبــــر بدی بود
"مهنـــاز چـــالاکی"