اشعـار عاشقـانـه

تو را دارم ای گل جهان با من است

تو تا با منی جان جان با من است

چو می تابد از دور پیشانی ات

کران تا کران آسمان با من است

چو خندان به سوی من ایی به مهر

بهاری پر از ارغوان با من است

کنار تو هر لحظه گویم به خویش

که خوشبختی بی کران با من است

روانم بیاساید از هر غمی

چو بینم که مهرت روان با من است

چه غم دارم از تلخی روزگار

شکرخنده آن دهان با من است

ای تو با روح من از روز ازل یارترین

کودک شعر مرا مهر تو غمخوارترین

گر یکی هست سزاوار پرستش به خدا

تو سزاوارترینی تو سزاوارترین

عطر نام تو که در پرده جان پیچیده ست

سینه را ساخته از یاد تو سرشارترین

ای تو روشنگر ایام مه آلوده عمر

بی تماشای تو روز و شب من تارترین

در گذرگاه نگاه تو گرفتارانند

من به سرپنجه مهر تو گرفتارترین

می توان با دل تو حرف غمی گفت و شنید

گر بود چون دل من رازنگهدارترین

عشق هرجا رو کند آنجا خوش است

گر به دریا افکند دریا خوش است

گر بسوزاند در آتش دلکش است

ای خوشا آن دل که در این آتش است

تا بینی عشق را ایینه وار

آتشی از جان خاموشت برآر

هر چه می خواهی به دنیا نگر

دشمنی از خود نداری سخت تر

عشق پیروزت کند بر خویشتن

عشق آتش می زند در ما و من

عشق را دریاب و خود را واگذار

تا بیابی جان نو خورشیدوار

عشق هستی زا و روح افزا بود

هر چه فرمان می دهد زیبا بود

یادش به خیر

عهد جوانی

که تا سحر

با ماه می نشستم

از خواب بی خبر

کنون که می دمد سحر از سوی خاوران

بینم شبم گذشته

ز مهتاب بی خبر

این سان که خواب غفلتم از راه می برد

ترسم که بگذرد ز سرم آب بی خبر

پشت اين پنجره ها دل مي گيره
غم و غصه دلو تو ميدوني
وقتي از بخت خودم حرف ميزنم
چشام اشک بارون ميشه تو ميدوني

عمريه غم تو دلم زندونيه
دل من زندون داره تو ميدوني
هر چي بهش ميکم تو آزادي ديگه
ميگه من دوست دارم تو ميدوني


مي خوام امشب با خدام شکوه کنم
شکوه هاي دلمو تو ميدوني
بگم اي خدا چرا بختم سياس
چرا بخت من سياس تو ميدوني

پنجره بسته ميشه شب ميرسه
چشام آروم نداره تو ميدوني
اگه امشب بکذره فردا ميشه
مگه فردا چي ميشه تو ميدوني

عمريه غم تو دلم زندونيه
دل من زندون داره تو ميدوني
هر چي بهش ميکم تو آزادي ديگه
ميگه من دوست دارم تو ميدوني

فریدون فروغی

همرنگ دریا شدم

تا نگاهی آبی تر کنم

به دنیایت

ستاره شدم

تا برقی باشم در چشمانت

پروانه شدم

تا در اوج بی کسی

همدرد و غمخوارت باشم

اما تو با خونسردی!!!

خوب جوابم را دادی

چه غریبه آشنایی

هیچ و باد است جهان

گفتی و باور کردی

کاش یک روز به اندازه هیچ

غم بیهوده نمی خوردی

کاش یک لحظه به سرمستی باد

شاد و آزاد به سر می بردی

این درخت بارور که سالهاست

بی هوا و نور مانده است

بازوان هر طرف گشوده اش

از نوازش پرندگان مهربان

وزنوای دلپذیرشان

دورمانده است

آه اینک از نسیم تازه تبسمی

ناگهان جوانه میکند

از میان این جوانه ها

جان او چو مرغکی ترانه خوان

سر برون ز آشیانه میکند

در چنین فضای دلپذیر

دل هوای شعر عاشقانه می کند

نگاه به ساعتم میکنم و دوباره امتحان میکنم
من بیدارم؟؟؟؟؟
نه ساعت ها قفل میشوند و نه چشمم اشتباه میبیند
دوباره آمده ای وشبهی از کنارم رد میشود
هنوز ساعتی نگذشته دوباره میبینم
تمام ساعتها را دوباره امتحان میکنم
خدای من
من خواب میبینم
رویای شفاف
آرزو میکنم دوباره تو را ببینم

شنیدم مصرعی شیوا که شیرین بود مضمونش

منم مجنون آن لیلا که صد لیلاست مجنونش

به خود گفتم تو هم مجنون یک لیلای زیبایی

که جان داروی عمر توست در لبهای میگونش

بر آر از سینه جان شعر شورانگیز دلخواهی

مگر آن ماه را سازی بدین افسانه افسونش

نوایی تازه از ساز محبت در جهان سرکن

کزین آوا بیاسایی ز گردش های گردونش

به مهر آهنگ او روز و شبت را رنگ دیگر زن

که خود آگاهی از نیرنگ دوران و شبیخونش

ز عشق آغاز کن تا نقش گردون را بگردانی

که تنها عشق سازد نقش گردون را دگرگونش

به مهر آویز و جان را روشنایی ده که این ایین

همه شادی است فرمانش همه یاری است قانونش

غم عشق تو را نازم چنان در سینه رخت افکند

که غمهای دگر را کرد ازین خانه بیرونش

غرور حسنش از ره می برد ای دل صبوری کن

به خود بازآورد بار دگر شعر فریدونش