Printable View
دلم همین نزدیکیا
مثل ماهی تو برکه ها
چند سالیه گیر افتاده
دلم همین نزدیکیا
مثل پری تو قصه ها
به دست تقدیر افتاده
بهش می گم عزیزکم
قشنگتر از شاپرکم
بنای این حرفا دیگه
تو این زمون برافتاده
حکایت این دل ما
حکایت دیوونه هاست
مثل یه تنهای غریب
یه گوشه تکی افتاده
کاش اونکه این نزدیکیا
بی خبر از احوال ما
میاد ، میره ، بی اعتنا
خبر می شد چی می گذره
تو این دل عاشق ما
کاشکی یکی پیدا می شد
بهش می گفت این همسایش
که تنها مونده با سایش
دلش همین نزدیکیا
مثل یه برگ از تو هوا
پس افتاده پیش شما
...
از پا فتادگان را دستی بگیر آخر
تا کی به سر بگردم در راه جست و جویت
تو ای خیال دلخواه زیباتری از آن ماه
کز اشک شوق دادم یک عمر شست و شویت
تائبم از می به دور نرگس غماز او
تا نگویم در سر مستی به مردم راز او
می‌شوم غمگین اگر سوی خود آوازم کند
زان که می‌ترسم رقیبی بشنود آواز او
با وجود آن که یک نازش به صد جان می‌خرم
کرده استغنای عشقم بی‌نیاز از ناز او
وفاداری طریق عشق مردان است و جانبازان
چه نامردم اگر زین راه خون آلود برگردم
در آن شب های توفانی که عالم زیر و رو می شد
نهانی شبچراغ عشق را در سینه پروردم
من با كه گويم اين غم بسيار كو مرا
در خيل كشتگان رخش دست كم گرفت
برگرد اي اميد ز كف رفته تا به كي
هر شب فغان كنم كه خدايا دلم گرفت
تشنه ی خون زمین است فلک ، وین مه نو
کهنه داسی ست که بس کشته درود ای ساقی
منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد
چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی
دوش می‌آمد و رخســـــاره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمــــــــــزده‌ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شيوه شهرآشوبی
جامه‌ای بود که بر قامــــــــت او دوخته بود
...
حالا اشکال نداره:دی
دوش می‌آمد و رخســـــاره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمــــــــــزده‌ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شيوه شهرآشوبی
جامه‌ای بود که بر قامــــــــت او دوخته بود
دوش می‌آمد و رخســـــاره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمــــــــــزده‌ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شيوه شهرآشوبی
جامه‌ای بود که بر قامــــــــت او دوخته بود
جان عشاق سپــــند رخ خود می‌دانست
و آتش چهره بدين کـــــــار برافروخته بود
گر چه می‌گفت که زارت بکشم می‌ديدم
که نهانش نظری با مــــــن دلسوخته بود
کفر زلفش ره دين مـی‌زد و آن سنگين دل
در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود
دل بسی خون به کف آورد ولی ديده بريخت
الله الله که تلف کــــــــرد و که اندوخته بود
يار مفروش به دنيا کـــــه بسی سود نکرد
آن که يوسف به زر ناســــــره بفروخته بود
گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ
يا رب اين قلب شناســـــی ز که آموخته بود
ان قدرها هم سخت نیست یافتن "ی" کمی حوصله می خواهد... ولی لطفاً قانون مشاعره را به هم نزنید... شاید بعدی بداند...فرصت به او دهید اگر مدتش زیاد شد... آنکه شعر آخر را گفته با حرف جدید به گذارد یا متن خود را ویرایش کند...حیف است دوستان...پس من شعر جدید می گذارم...
__________________________________________________ _
نقل قول:
یارا حقوق صحبت یاران نگاه دار
باهمرهان وفا کن و پیمان نگاه دار
در راه عشق گر برود جان ما چه بک
ای دل تو آن عزیز تر از جان نگاه دار
رموز سر اناالحق چه داند آن غافل
که منجذب نشد و از جذبه‌های سبحانی
درون پرده گل غنچه بين که می‌سازد
ز بهر ديده خصم تو لعل پيکانی
طرب‌سرای وزير است ساقيا مگذار
که غير جام می آنجا کند گرانجانی
تو بودی آن دم صبح اميد کز سر مهر
برآمدی و سر آمد شبان ظلمانی
شنيده‌ام که ز من ياد می‌کنی گه گه
ولی به مجلس خاص خودم نمی‌خوانی
طلب نمی‌کنی از من سخن جفا اين است
وگرنه با تو چه بحث است در سخندانی
یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش تر است
بر وصال دوست عمر جاودانی گو مباش
در هوای گلشن او پر گشا ای مرغ جان
طایر خلد آشیانی خاکدانی گو مباش
شبي پرسيدمش با بي قراري
به غير از من كسي را دوست داري ؟
ز چشمش اشک شد از شرم جاری
ميان گریه هايش گفت آری
یک شب چراغ روی تو روشن شود، ولی
چشمی کنار پنجره ی انتظار کو
خون هزار سرو دلاور به خاک ریخت
ای سایه! های های لب جویبار کن
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
این قدر با بخت خواب آلود من لالا چرا؟
آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا؟
ای عشق همه بهانه از توست
من خامشم این ترانه از توست
آن بانگ بلند صبحگاهی
وین زمزمه ی شبانه از توست
تو مي گريزي و من در غبار روياها
هزار پنجره را بي شكوه مي بندم
به باغ سبز نويد تو مي سپارم خويش
هزار وسوسه را در ستوه مي بندم
تو مي گريزي و پيوند روزهاي دراز
مرا چو قافله ي سنگ و سرب مي گذرد
درنگ لحظه ي سنگين انتظار چو كوه
به چشم خسته ي من پاي درد مي فشرد
در آن وری و بد حالی، نبودم از رخت خالی
به دل می دیدمت وز جان، سلامت می فرستادم
سزد کز خون من، نقشی بر آرد لعل پیروزت
که من بر درج دل، مهری به جز مهر تو ننهادم
من سرم را گذاشتم آرام
روي پهناي دشت بازويت
باز هم مست از صدات شدم
باز خوردم فريب جادويت
در فضاي سکوت سرد اتاق
شعرهاي تو حرم آتش داشت
دستهايت چه عاشقانه و گرم
لرزش از دستهام برمي داشت
تویی که خانه خدایی بیا و خود را باش
برون در منشین و بر آستانه مگرد
زمانه گشت و دگر بر مدار بی مهری ست
تو بر مدار دل از مهر و چون زمانه مگرد
در شبي نيلوفري مهمان من بود آن پري
واي بر من ديو غفلت خورد مهمان مرا
عشق مي‌گويد كه سرباز و گريبان پاره كن
كودكي اِي سر كه مي‌گيري گريبان مرا
جويباران سرشكم رودي از من ساختند
با چنين آغاز بايد خواند پايان مرا
گريه كردم آن بهشتي روي را صدجويبار
انتظار اين است بشناسيد ريحان مرا
واژه‌ها را در غمش بر نيل و نيلوفر زدم
آسمان آئينه شد نيلوفرستان مرا
از ساقیان بزم طربخانه ی صبوح
با خامشان غمزده ی انجمن بگو
زان مژده گو که صد گل سوری به سینه داشت
وین موج خون که می زندش در دهن بگو
وجودم حرف بيجايي شد اندر مكتب هستي
شكست و خرد شد ، افسانه شد ، روز به صد پستي
كنون ... اي رهگذر ! در قلب اين سرماي سر گردان
به جاي گريه : بر قبرم ، بكش با خون دل دستي
كه تنها قسمتش زنجير بود ، از عالم هستي
نه غمخواري ، نه دلداري ، نه كس بودم در اين دنيا
در عمق سينه ي زحمت ، نفس بودم در اين دنيا
آن چه بیگانگی و این چه غریبی ست که نیست
آشنایی که بپرسیم سرای تو کجاست
چه شد آن مهر و وفایی که من آموختمت
عهد ما با تو نه این بود، وفای تو کجاست
تلفن را گذاشتم پشت آسمان
زنگ هاي نزده ات واگير دارد
آدم دچار دنگ دنگ اعصاب مي شود
يک اتفاق ساده که پايان پذير نيست
بنويس !
تهران بدون تو سرسام گرفته است
تاریک و تهی پشت و پس آینه ماندیم
هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم
خورشید کجا تابد از این دامگه مرگ
باطل به امید سحری زین شب گوریم
مهرباني، به دل بسته ما مرغي‌ست
كز قفس در نگشاديمش
و به عذري كه فضايي نيست
وندرين باغ خزان خورده
جز سموم ستم آورده هوايي نيست
ره پرواز نداديمش
شب خوش
شکایت شب هجران که می تواند گفت
حکایت دل ما با نی کسایی کن
بگو به حضرت استاد ما به یاد توایم
تو نیز یادی از آن عهد آشنایی کن
نگات قشنگه وليكن يه كم عجيب و مبهمه
من از كجا شروع كنم دوست دارم يه عالمه
من و گذاشتي و بازم يه بار ديگه رفتي سفر
نمي دونم شايد سفر براي دردات مرهمه
هر نفسی عشق می کشد ما را
هم چنین عاشقیم تا نفسی ست
کاروان از روش نخواهد ماند
باز راه است و غل غل جرسی ست
تو را با ديگران بينم دلم درياي خون گشته
الهي كاّّْْْسه مهر محبت سرنگون گشتهْْْ
تو کجایی که ببینی زندگیم چه سوت و کوره
قربون چشای نازت"چشم تو از من چه دوره
نمی بخشم خودم و روزی که چشمات و بستی
اگه بودم پیش چشمات"من و تنها نمی زاشتی
کاش منم با تو می مردم"دیگه تنها نمی موندم
دستاتم از من گرفتی"مگه عاشقت نبودم
نمی دونی چه غریبم"میون این همه ادم
زنده موندن خیلی سخته"خودم و دارم می بازم
دیگه ارزشی نداره"عمر من رو به زواله
کاشکی بودی و می دیدی"کسی که به غم دچاره
حالا من تنها نشستم " ای برادر خیلی خستم
اسم تو برام عزیزه"هر جا هستی یادت هستم
...
جناب آقاي جلال سيسه يا سايس يا سيس ( تلفظش چيه sise ؟ :27: ) با شما هستند . :21:نقل قول:
ضمنا دل تنگم فكر ميكنم شما اولين كاربر فعال انجمن ادبيات و علوم انساني باشيد. تبريك مرا بپذيريد. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
---------------------------------------------
ميازار مـــــــــــوري كه دانه كش است
كه جان دارد و جان شيرين خوش است
"ت" پيليز :31:
تو و دوستی خدا را
چو از این غبار وحشت
به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را
(اصلا درست نوشتمش؟:دی)
آب زنید راه را هین که نگار میرسد
مژده دهید باغ را بوی بهار میرسد
راه دهید یـــار را آن مــــه ده چهار را
کــز رخ نوربخش او نور نثار میرسد
...
در پشت شيشه هاي اتاق تو
آنشب نگاه سرد سياهي داشت
دالان ديدگان تو در ظلمت
گوئي به عمق روح تو راهي داشت
لغزيده بود در مه آئينه
تصوير ما شكسته و بي آهنگ
موي تو رنگ ساقه ي گندم بود
موهاي من،خميده و قيري رنگ
...
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-
سلام
خير اين گفتگو در كوير بين گون و نسيم رد و بدل ميشهنقل قول:
تو و دوستی خدا را
چو از این غبار وحشت
به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را
(اصلا درست نوشتمش؟:دی)
يعني درستش اينه:
((چو از اين كوير وحشت به سلامتي گذشتي.)) و...
گاه به گاه پرسشی کن که زکوة زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست
بوسه‌ی تو به کام من کوه نورد تشنه را
کوزه‌ی آب زندگی توشه راه کردنست
تاب زلفی بده امشب که سراپا مستم
از در عشق در آ چشم به راهت هستم
مرا می بینی و هردم زیادت میکند در دم
تو را میبینم و میلم زیادت می شود هر دم
به سامانم نمی پرسی ، نمی دانم چه سر داری
به درمانم نمی کوشی ، نمی دانی مگر دردم ؟!
میتوان در قاب خالی مانده یک روز
نقش یک محکوم
یا مغلوب
یا مصلوب را آویخت.
میتوان با صورتکها رخنه دیوار را پوشاند
میتوان با نقش های پوچ تر آمیخت
...
سلام..نقل قول:
خیلی متشکرم.:11: