اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

گریه می گیرم از بیهده خندیدن گل

که همین خنده شود خود سبب چیدن گل

چه نیازی ست به چیدن که دل انگیز تر است
بر سر ساقه فیروزه نشان دیدن گل

چمن و باغ و درختان همه در وجد ایند
زین به هر سوی گراییدن و رقصیدن گل

انقدر زود شود پرپر و بر باد رود
که نماند به کسی فرصت بوییدن گل

می شکستند که دستی سوی هر گل نرود
می شنیدند اگر نغمه ی نالیدن گل

گل دلیلیست که تا جلوه ی حق را نگیریم
بهر چیدن نبود علت روییدن گل

بس که از نازکی ساعد گل می ترسم
گریه می گیردم از بیهده خندیدن گل

بیژن ترقی

میدانم،
میرسی
میدانم
با زخمی به سرخی عقیق کنار پنجره می ایستم
نفس نکشیدن را
آرزو میکنم
و تنها می ایستم
تا برگردی...

عين خيالتم نيست

يكي داره ميميره

هروقت كه تنها ميشه سراغتو ميگيره

عين خيالتم نيست اين دل دلواپسو

پرنده ي بي پرو

تنهايي قفسو

عين خيالتم نيست

يكي هنوز منتظره

يكي با دوتاچشم خيس هنوز نگاهش به دره

عين خيالتم نيست اگه يه روز نباشم

اگه برم بميرم يا كه ازت جدا شم

عين خيالتم نيست دوستت نداشته باشم

ديگه با ديدن تو حسي نداشته باشم

عين خيالتم نيست بدون تو بميرم

ديگه واسه هميشه سراغتو نگيرم

عين خيالتم نيست

يكي هنوز منتظره

يكي با دوتاچشم خيس هنوز نگاهش به دره

عين خيالتم نيست اگه يه روز نباشم

اگه برم بميرم يا كه ازت جدا شم

صبر است مرا چاره هجران تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست
در هجر تو گر چشم مرا آب روانست
گو خون جگر ریز که معذور نماندست

رفتی و من نرسیدم به جوابی و سوال-
می شوی در من و من هم که همیشه کر ولال-

شده ام وقت سوالات، و دل خوش کردم
به همین حافظ کهنه که تو را فال به فال-

می رساند به من، اما تو فقط واژه شدی
ولبت نیست که پرواز کنم بی پر و بال...

**
من پری زاده ی خورشید که فاتح شده ام
تکه ای شیشه ای از قلب تو را توی خیال

تو ولی سنگ شدی قصد شکستن کردی
من تو را خواستم اما تو فقط فکر جدال...

**
من و تو سیب دو تا شاخه نبودیم ولی
تو رسیدی ومن افسوس همانطور که کال-

بوده ام روی همان شاخه ی کوچک ماندم
کرم ها پشت سرم نقشه کشیدند و حال

باد می آید و باید بروم...اما نه
قول دادی برسانیم به بالا...به کمال

من تمامت شده ام سخت، و حالا راحت
بروم؟ جا بزنم؟ نه محال ست محال

آنقدر منتظر آمدنت می مانم
که بنامند مرا مردترین دختر سال

چونان پرنده ای که ندارد به تن پری
افــتــاده ام کــنــار خــیـابـان آخری

انگار سرنوشت مرا بد...ولـی شما
نگذر از این پرنده ی بدبخت سرسری

وقتی زمین شکافت و مامای پیر و زشت
ناف مرا بریــد بــه تــیــپا و توســـری

ایمــان جـاودانه ی اجداد خویش را
دادم به دست شیوه ی منسوخ دلبری

کردم کبــوترانــگـــی ام را فدای تو
« از هر زبان که می شنوم نامکرری»

‌***

حالا که فصل کوچ رسیده است می روم
دیگر صــلاح نیست در این جا کبوتری

دیگر صــلاح نیست در این جا که بپرم
دیگر صـلاح نیست در این جا که بپری...

انگار که یک تسلسل بیهوده را طی می کنیم

عاشق می شویم..........شکست میخوریم

عاشقمان میشوند......شکستشان می دهیم

دوباره عاشق می شویم........شکست میخوریم

تا این اصل ساده را بپذیزیم

که هیچکس دوستدار همیشگی ما نمی ماند.

آمدن


رفتن


همه زندگی، يعني همين




تمام زندگی


فاصله آمدن و رفتن ها است




خلاصه شده است در صرف شدن اين دو فعل


در صيغه های مختلف با ضماير متفاوت…




ستاره آمد ،خورشيد رفت




تو آمدي ،عشق مي آمد




شب آمد، تو مي روي




من مي آيم ،عقل رفت




تو رفتي،پاييز آمده بود




ماه آمد




او رفت

... مي روم


می روم

می روم

گرم و زنده
بر شن های تابستان
زندگی را بدرود خواهم گفت
تا قاصد میلیون ها لبخند باشم
تابستان مرا در بر خواهد گرفت
و دریا دلش را خواهد گشود
زمان در من خواهد مرد و من بر زمان خواهم خفت
آه زمان در من خواهد مرد و من بر زمان خواهم خفت

ترانه ای از فرهاد که فکر کنم خودش سروده

بافه های باد برای تو
باغ حروف برای من
نه زودتر بر من می تابیدی
پناه بر حرف های کهنه نمی بردم
گرچه پایم به حرفی از فلسفه
گیر کرده است
اما چشم دیوارها کور
از سپیدی متن می آیم
حرفی از کفن های سپید بر می دارم
تا این همه فعل های مرده در تابوت
را صرف نکنید
ماه لاغر را سنجاق می کنم
به سینه ی سوسن ها
این همه رویاهای ما را وجین مکن
این خاک سوخته
نام تمام عاشقان زمین را
به گیسوان من سپرده است

هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم

اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم

یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم

بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم

زنده وار

چه غریب ماندی ای دل! نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری،
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری
دل من! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجر که ، چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من ؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

آری بهار می رسد از راه

اما در آن زمان که

من و تو

پائیز کرده ایم

خلاصه بهاری دیگر

بی حضور تو

از راه می رسد

و آن چه که زیبا نیست

زندگی نیست

روزگار است…

دیر آمدی موسا

دوره ی اعجاز ها گذشته است

عصایت را به چارلی چاپلین هدیه کن

که کمی بخندیم

حالا که رفته ای

کنارش می نشینم

گریه نمی کند

دستش را می گیرم

گریه نمی کند

به پایش می افتم

گریه نمی کند

نکند اتفاقی برای شعر افتاده است

که شعر گریه نمی کند…

قیل وقال نیست

فریاد این بغض

صدای شکستن دل است

به " بی بهایی"…

خدایا...
آنکه در تنهاترین تنهاییم تنهای تنهایم گذاشت
خواهشی دارم که در تنهاترین تنهاییش
تنهای تنهایش نذار.

هزاره ی حضور تو

از عمر آه کمتر بود

بگو با من

بانوی بی من

کجایی؟…

می خواستم جهان را

به قواره ی رویاهایم در آورم

رویاهایم

به قواره ی دنیا در آمد…

شعریست نا سروده

جای خالی ات...



اندوهی

که در واژه ها

نمی گنجد

…

مرا این گونه باور کن ....

کمی تنها کمی بی کس

کمی از یادها رفته

خدا هم ترک ما کرده

خدا دیگر کجا رفته

نمی دانم مرا آیا گناهی هست؟

که شاید هم به جرم آن غریبی و جدایی است

....کاش سهم من از تو

دستهايت بود
تا روي چشمهايم مي گذاشتم

و فردا را نمي ديدم....

من و شب چیست...
شاید رویایی بی پایان...
تک نقطه ای سپید ...
پس کجاست باران...
نقطه تنها و شب را پایان
در دل مرا جز ترس نیست...
پس کجاست باران...

م.اشک

لا لا لا لا نخواب دنیا خسیسه
واسه کم آدمی خوب می نویسه
یکی لبهاش تو خوابم غرق خنده است
یکی پلکاش تو خوابم خیسه خیسه
لا لا لا لا نخواب عاشق یه سیبه
همیشه سرخ و تب دار و غریبه
تا اون بالاست رسیدست ولی تنهاست
پایین هم که می افته بی نصیبه

نگاه خسته ام در پی تو می دوید...
آن را ندیدی..نگاهت را بر او بستی و از سهم آسمانی آبی محرومش ساختی.
تمام شد هر چه که بودم...بی تو مردم.

تو را دیدم با او بودی
نگاهت کردم نگاهم نکردی
با او رفتی
بی تو مردم

من یه درخت خشکم
تو آسمانی از ستاره
همانند باران ستاره هایت را بر من ببار
شاید دوباره جان بگیرم و زنده شوم

تو که آسمون نبودی
دل تو کویر داغ بود
تو که از بهار نبودی
باغ تو خزون زرد بود
تو که بی وفا نبودی
اگه بودی هم قشنگ بود
هر چی که بودی تموم شد
این تمام قصه ام بود

بسه دیگه سر به سر دلم نزار
اینجوری آزارم نده بگو میرم تنهام بزار
هر چی بودی برای من فرقی نداشت
تو پاک بودی یا که پر از رنگ سیاه
این دل دیگه تاب دورویی هاتو نداشت
منم میرم بی تو میرم
هرجا برم از تو و خاطرات تو دست می کشم

مادرم مي گويد:
من
با دعاي يک کولي پير به دنيا آدم
که سادگي زنان روستا را
در يوزگي مي کرد
با دعاي آدم
عاشق شدم
و کمي سر به هوا!
و دعاي خسته پدرم بود
که سرم به سنگ خورد
تا کمي آدم شوم
و سر به زير...
و...
حالا در سرازيري بزرگ زندگي
از شانه هاي خالي مرگ
پله
پله
مي روم بالا
اين را
فقط مادرم مي فهمد
که هر صبح
ليواني آب
به دستم مي دهد
تا آخرين وعده ي قرصم را فراموش نکنم...

سال ها می گذرد
و من از پنجره بیداری
کوچه یاد تو را می نگرم ... می بویم
و چنان آرامم که
کسی فکر نکرد
زیر خاکسترآرامش من
چه هیاهویی هست ... !
عاشقی هم دردی است ... !
و من از لحظه دیدار تو می دانستم
که به این درد
شبی
خواهم مرد ... ! خواهم مرد....

نگاهم از نگاهت گریزان است...

چشمهایم بارانی است...

آخر چشمانت خیس میشوند...

عشق تو بر دل من بار گرانیست ومن بی تحمل شده از بار گرانت شده ام
آنقدر دلبر دلدار و فریبا نشدی مکن این فکر که مجنون زمانت شده ام
دو سه روزی است که رفتی و دلم آزاد است
آری آزاده ترین مرد جهانت شده ام
اشکم از دیده فرو ریخت و رسوایم کرد
حرف آخر...تو کجایی؟
نگرانت شده ام

گلی بودم در باغ آرزوهایت
گفته بودی که من امید شبهایت
تا که چند روزی دور شدم از کنارت
رفتی و دل بستی به دیگری و گفتی خدانگهدارت

این صدای گریه هایی که از کوچه ها ی پشتی می آید
از غریبه ای است آشنا
از همان دخترک بی سر پناه
از همان عطری که روزی گفتی
برای همیشه بویش را در اتاق حس خواهی کرد

یاد از قناری در قفس...یاد از آن دری با قفل سخت
من همان پرنده ام که مانده است کنج قفس
تو کلید قفل آن برگرد و بشو با من همنفس

سخته اما می گذرونم…بی تو روزا و شبا رو

جز خدا، کسی ندیده…گریه های بی صدامو

سخته اما می گذرونم…آخه چاره ای ندارم

من نفرین شده بی تو…آسمون بی ستاره ام

توی این شبای بن بست…استخاره ام همیشه

دیدن دوباره ی توست…اینکه میشه یا نمیشه

توی این همیشه بن بست…منم و وحشت شب ها

من و آرزوی خونه…من و امید به فردا

خیلی سخته آخه نیستی…ولی عکست پیش رومه

شده آواری به دوشم…خاطرات خوب خونه

سخته اما می گذرونم…بی تو روزا و شبا رو

جز خدا کسی ندیده…گریه های بی صدامو…

از انار شکافته، قطره سرخی چکید

گفتی خون گریه می کند

انگار این نیز دیده است

آنچه که ما دیدیم

نازنین، زیبای من، من به پایت سوختم

در تمام روز و شب، چشم به راهت دوختم

روزگارم بر خلاف آرزوهایم گذشت

در خیال عشق تو، عمرم به تنهایی گذشت…