مشاعره

با سلام

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود*******تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

چهل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت*******تدبیر ما به دست شراب دوساله بود

در اسرع وقت ویرایش می گردد.

روز و روزگاری بود که اینجا شب ها هم سکوت نداشت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] اما الان روزها هم کمتر کسی هست [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دگر هر آشنا بیگانه شد با آشنای خویش
و من بی مام تنها مانده در دشواری ایام
تو اما مادر من مادرناکام
دلت خرم روانت شاد
که من دست نیازی سوی کس هرگز نخواهم برد
و جز روح تو این روح ز بند آزاد
مرادیگر پناهی نیست دیگر تکیه گاهی نیست

تصوير ها در آيينه ها نعره مي كشند:
ما را از چارچوب طلايي رها كنيد
ما در جهان خويشتن آزاد بوده ايم.

من
در خاطره هاي تو
برش لو لوي اشک...آه!
چمدانت راه گلويم را گرفته است
مسافر!
تو هرچه آيينه و روبان
فراموش نکني
کدام نقاشي بي رنگ درخاطره ي آيينه
کدام روبان از ياد رفته دور يک انگشت مي ماند؟

دلت به وصل گل اي بلبل صبا خوش باد
كه در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

توي دنيايي كه قلبا ، هر كدوم يه جا اسيرن
كاش به فكر اونا باشيم كه از اين زمونه سيرن
اونا كه تو عصر آهن ، تشنه ي يه جرعه يادن
كاش كه دست كم نگيريم ، اينجور آدما زيادن
نذاريم كه تو چشاشون ، بشينه دونه ي اشكي
اونا فانوسن و خاموش ، آره فانوساي مشكي

يك قلب هميشه در بند
من كوه كهن را به «تو» وادار مي كند.
شايد بداني :
تو خطي هستي كه به موازات ابديت
جاري وار در من جريان داري.
و من ، نحيف ترانه خويش را
بر گيسوان قاصدك مي بندم
تا بر تو لبريزش كنند.
اي فلاني !
كيستي ؟ كجايي ؟ چه مي خواهي ؟
تنگ است سينه ، قربتي ده !
حوصله اي نيست دگر ، بايد برفت
پس : لمس بودنت زيباست
آمدنت مبارك .

کردي آهنگ سفر، اما پشيمان مي شوي
چون به ياد آري پريشانم، پريشان مي شوي
گر به خاطر آوري اين اشک جانسوز مرا
آنچه من هستم کنون در عاشقي، آن مي شوي
سر به زانو گريه هايم را،اگر بيني به خواب
چون سپند از به ديدارم، شتابان مي شوي
عزم هجران کرده اي، شايد فراموشم کني
من که مي دانم تو هم چون شمع،گريان مي شوي
گر خزان عمر ما را بنگري با رفتنت
همچو ابر نو بهاران، اشک ريزان مي شوي

يكي را دوست مي دارم

ولي افسوس او هر گز نمي داند.


نگاهش مي كنم شايد بخواند راز پنهانم


ولي افسوس و صد افسوس

كه او هر گز نگاهم را نمي خواند


به برگ گل نوشتم من

, تو را من دوست مي دارم


ولي افسوس

او گل را به زلف كودكي آويخت

تا او را بخنداند...

در کدام ائین (ع ش ق) را اموخته ای
که این چنین اغوش خود را گشوده ای
ترس دارم
که زنجیر های دیوانگی فکر
وقتی از هم بگسلد
سیل شعر های من
تو را هم خواهد برد
کدام ستاره را به دهان ببلعم که از شدت درد نزدیک شدنت به ارامش برسم
به انتها رسیده ام
دیگر خودم را نمی شناسم
وقتی در اغوش توام
خدا وند مرا در سرزمین تو پناه داده
از تو نیست می شوم به گریه میرسم
اشکان تو چه زیبا به شانه های من نمناکی بهار را می دهد