مشاعره

ماه دریا را به خود می خواندو اب
با کمندی در فضاها ناپدید
دم به دم خود را به بالا می کشید
جا به جا در راه این دلدادگان
اختران اویخته فانوس ها
گفتم این دریا و این یک ذره راه
می رساند عاقبت خود را به ماه
من چه گویم جدا از ماه خویش
بین ما
افسوس:
اقیانوس ها...

آينه ي روبروي من از ياد نمي رود
كجاي بايد از تماشا برخيزم
و سايه ي دورترين درخت جهان را
به تهي خانه هاي تا دوردست آسمان بياورم ؟
كجا بايد از تماشا برخيزم ؟
چه قدر درخت ، در هميشه ي ايندشت ها تنهاست
چه قدر راه ، مرا تا مردمان پراكنده برد
تقصير جاده هاست
كه مردمان پراكنده دورند
تقصير چشمه هاست
كه مردمان پراكنده دور مي ميرن

از دل افروزترین روز جهان
خاطره ای با من هست
به شما ارزانی
سحری بود هنوز
گوهر ماه به گیسوی شب اویخته بود
گل یاس
عشق در جان هوا ریخته بود
من به دیدار سحر می رفتم
نفسم با نفس یاس در اومیخته بود

در دام دل گرفتار امدم
روزگار با تو به ياد امدم
چشم به جهان گشودم سايه تو ديدم
پرواز لحظه ها با تو دادم و ديدم

دوستان ببخشيد از اشتباه

من که به تو نمی رسم،ای همه ی کار و کسم
تو خود قبیله ی منی، من اما بی همنفسم

غم که می آید در و دیوار شاعر میشود
در تو زندانی ترین رفتار شاعر میشود

مینشینی چند تمرین ریاضی حل کنی
خط کش و نقاله و پرگار شاعر میشود

تا چه حد این حرف ها را میتوانی حس کنی
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر میشود

باز میپرسی چطور اینگونه شاعر شد دلت
تو دلت را جای من بگذار شاعر میشود

تا زمانی با تو-ام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر میشود

گرچه میدانم نمیدانی چه دارم میکشم
از تو میگوید دلم هر بار شاعر میشود

دل تنها بی تو گلم چاره ی نداره
. از خاک از اب می میرم تا از این نازک دل گویم .
من از خوابم من از تابم تو گل من خوابم بین
از نازم که تا ابد خوانم
.در این یاد تو سراغازم تو ای مهربانم
.تو ای گل بنفشه خان
منو از این هوای مستی دلم به پرواز کشیدی

یاد تو
زیر پوست تنم
جوانه می زند
و خاطرت مرا
سر سبز می کند
چنان بی تاب می شوم
که دلم
برای لحظه ای دیدار
بی صبر و بی قرار!

روز رفتست و یکی پرتو نارنجی گرم
راه گم کرده و تابیده بر آن ابر کود
می درخشد شفق از آبی غمگین سپهر
همچو نیلوفر نوخاسته بر ساحل رود.

در دریای عشق می طلبیم
جان نیاورده در میانه هنوز.
حافظ خسته در میانه بماند
میرود یار بر کرانه هنوز!
...

ز دست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند دل کند یاد

ببخشین دو تا اومد!!

دلم امشب برای خنده هایت تنگ تنگ است
فقط در دستهای گرم تو مردن قشنگ است

کسی غیر از تو آرامم نخواهدکرد امشب
چگونه سر کنم با این هوای سرد امشب

چه میدانی چه با من کرد دوری
مپرس ازمن خودت از دست این دوری چه جوری

و بی من گریه ات را پیش کی سر میدهی باز
دلت را درهوای چشم کی پرمی دهی باز

فقط وقتی خبر از حال و روزم داری ای دوست
که یک لحظه خودت را جای من بگذاری ای دوست

توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

داشت مکان در دل ویرانه ای
روز به دریوزگی از بخت شوم
شام به ویرانه درون همچو بوم
گنج زری بود در آن خکدان
چون پری از دیده مردم نهان
پای گدا بر سر آن گنج بود
لیک ز غفلت به غم ورنج بود

دلی کز معرفت نور وصفا دید
به هر که دید اول خدا دید

در دلم بود که آدم شوم اما نشدم

بی خبر از همه عالم شوم اما نشدم

مردان خدا پرده‌ي پندار دريدند
يعني همه جا غير خدا هيچ نديدند
هر دست كه دادند همان دست گرفتند
هر نكته كه گفتند همان نكته شنيدند

دوست آنست که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگی

یک زمانم ز خویشتن برهان
کز وجودم ز خود پشیمانست

چند گویی که می نخواهم خورد
که ز دشمن دلم هراسانست

می خور و مست خسب و ایمن باش
مجلس خاص خاص سلطانست

تمام نا تمام من با تو تمام میشود

دستهايم مي افتند
اين يكي حتما تويي
ميدوم
يك زنگ ديگر...
ميرسم
پشت در اما تو نيستي
وقتي هيچ دعايي مرا به تو نمي رساند
بعد از كدام زنگ
پشت كدام در پيدايت كنم؟
ديگر نمي دوم
هرگز نمي رسم...

خیلی شعر قشنگیه به نظرم

خیلی قشنگ بود
مرسی عزیزم

مهربان یارا گل ستانی
خانه ی مردم آسمانی

یک بوسه یک نگاه از آن چشم و آن دهان
اینک شراب ناب تو و شعر ناب تو

گر بین دیگران و توپ یش ایدم قیاس
دریای دیگری نه و آری سراب تو

جز عشق نیست خواندم و دیدم هزار بار
واژه به واژه سطر به سطر کتاب تو

اینجاست منزلم که بسی جستم و نبود
آبادی ای از آنسوی چشم خراب تو


خواهش می کنم

وقتی تو نیستی
نه هست های ما چونان که بایدست

نه باید های ما

منم خواهش میکنم

آنانكه خـــاك را به نظر كـــــيميا كــــنند
آيا بود كه گوشه ي چشمي به ما كنند؟

سلام دوستان همگي خوب هستيد؟
شبتون مهتابي:11:

در دل و جان خانه کردی عاقبت
هر دو را ویرا نه کردی عاقبت

روزتون آفتابی:)

تو را چه سود فخر به فلک فروختن
هنگامی که هر غبار راه نفرین شده نفرینت می کند ؟
تو را چه سود از باغ و درخت که با یاس ها به داس سخن گفته ای

الان که شبه !

يك بار هم كه گردنه امن و امان نبود
گرگي به گله مي زند و مي درد مرا

در اين مراقبت چه فريبي است اي تبر
هيزم شكن براي چه مي پرورد مرا ؟

عمري است پايمال غمم تا كه زندگي
اين بار زير پاي كه مي گسترد مرا

اي مرغ سحر ! عشق ز پروانه بياموز ......... كان سوخته را جان شد و آواز نيامد
اين مدعيان در طلبش بي خبرانند ............. كان را كه خبر شد خبري باز نيامد

گلستان سعدي

نقل قول:

---

اين قسمت شهريار رو ديديد

سكانس قهوه خانه ، مشاعره شهريار با درويشي كه ملك الشعراي قهوه خانه بود

اگر نديد 5 شنبه اين هفته ( 20 دي ماه 86 ) ساعت 19 تكرارش رو حتما از شبكه 4 ببينيد

يه نكته جالبي ديدم تو مشاعره ؛ شهريار به درويش پيشنهاد داد تا مشاعره به اين صورت ادامه پيدا كنه كه ابيات با موضوع معيني گفته بشه

حالا من گفتم براي اينكه تاپيك از يكنواختي دربياد هر هفته يا هر ماه يه موضوعي در عنوان تاپيك قرار بگيره و مشاعره پيرامون آن موضوع ادامه پيدا كنه تا پايان يك دوره و شروع موضوع بعدي .

نوشتن نام شاعر و كتابش هم براي يه نفر مثل من كه زياد اطلاعات ندارم بد نيست !

اين تنها يك پيشنهاد هست ولي كار قشنگيه !

---

آره فكر خيلي قشنگيه....

امّا فعلا « د » بدم(!):
دلا خوبان دل خونين پسندند
دلا خون شو كه خوبان اين پسندند
متاع كفر و دين بي مشتري نيست
گروهي آن گروهي اين پسندند

دوستان سعی کنید انقدر اشعار تکراری ننویسید
اونجور که من دیدم داره امارش زیاد میشه
دقت کنید
.................

سلام را باید از پیچک آموخت
سلام پیچش دستهاست
تلاقی دو نگاه
و امتدادی تا چشم لبریز و جود
سلام شقایق است
نگاهی نگران
سایه ای خفته بر تن
در زیراستواری بید
سلام حدود عاطفه هاست
سلام مرزی است میان من و تو
مرز را با بوسه ای بردار
...

راست می گفتی :
زندگی چون خواب بود
تکیه ما جملگی بر آب باد
دل نمی بندم دگر بر هر چه است
هر بتی را من پرستیدم،شکست

تو چشم شیخ را دیدن میاموز
فلک را راست گردیدن میاموز

تو کل را جمع این اجزا مپندار
تو گل را لطف و خندیدن میاموز

تو بگشا چشم تا مهتاب بینی
تو مه را نور بخشیدن میاموز

تو عقل خویش را از می نگهدار
تو می را عقل دزدیدن میاموز

تو باز عقل را صیادی آموز
چنین بیهوده پریدن میاموز

زان يار دلنوازم شكريست با شكايت
گر نكته دان عشقي بشنو تو اين حكايت

نقل قول:

---

اين قسمت شهريار رو ديديد

سكانس قهوه خانه ، مشاعره شهريار با درويشي كه ملك الشعراي قهوه خانه بود

اگر نديد 5 شنبه اين هفته ( 20 دي ماه 86 ) ساعت 19 تكرارش رو حتما از شبكه 4 ببينيد

يه نكته جالبي ديدم تو مشاعره ؛ شهريار به درويش پيشنهاد داد تا مشاعره به اين صورت ادامه پيدا كنه كه ابيات با موضوع معيني گفته بشه

حالا من گفتم براي اينكه تاپيك از يكنواختي دربياد هر هفته يا هر ماه يه موضوعي در عنوان تاپيك قرار بگيره و مشاعره پيرامون آن موضوع ادامه پيدا كنه تا پايان يك دوره و شروع موضوع بعدي .

نوشتن نام شاعر و كتابش هم براي يه نفر مثل من كه زياد اطلاعات ندارم بد نيست !

اين تنها يك پيشنهاد هست ولي كار قشنگيه !

---

فکر خوبیه
ولی من ترجیح میدم تو این تاپیک نباشه
فقط اگه دوستان اشعاری رو که مینویسن کامل باشه خیلی بهتره
موفق باشید
.........

چرا ز کوزه ی ماه امشب
نمی برون نتراویدست ؟
چرا نگاه خدا ، دیگر
درین خرابه نکاویدست ؟
ستارگان طلایی خشم
چرا به باد فنا رفتند ؟
پرندگان طلایی بال
چرا به کام بلا رفتند ؟
چرا درین شب بی فرجام
ز هیچ سو نوزد بادی ؟
چرا به گوش نیاویزد
طنین وحشی فریادی ؟
چرا به خک نریزد نرم
غبار سربی بارانی ؟
چرا ز خواب نخیزد باز
زمین به نعره ی طوفانی ؟
زمین و من ، دو تب آلودیم
پر از تشنج هذیان ها
نهفته در دل ما خاموش
لهیب آتش عصیان خا
زمین و من ، دو غضبنکیم
لب از خروش فروبسته
ز گیر و دار عبث ، رنجور
ز پیچ و تاب عبث ، خسته
تو ای شب ، ای شب بی فریاد
تویی که از من و او دوری
تو از فشار غضب لالی
تو از هجوم حسد کوری
تو ای شب ، ای شب بی فریاد
تویی که تیره چو کابوسی
برو که در تو نمی بینم
فروغ شعله ی فانوسی
من از تو پیرترم ، ای شب
من از تو کورترم ، ای ماه
چرا چراغ نمی گیرید
مرا به پیچ و خم این راه ؟
...

تجلی گه خود کرد خدا دیده ی ما را
در این دیده درآیید وببینید خدا را
خدا در دل سودا زدگان است بجویید
مجویید زمین را و مپویید سما را
بلا را بپرستیم و به رحمت بگزینیم
اگر دوست پسندید پسندیم بلا را
طبیبان خداییم و به هر درد دواییم
به جایی که بود درد فرستیم دوا را
ببندید در مرگ و زمردن مگرزید
که ما باز نمودیم در دار شفا را
حجاب رخ مقصود من و ما شمایید
شمایید ببینید من وما و شما را

ای خوشتر از خواب سحرگاهان
هرگز مرا باور نمی آمد که برگردی
در لحظه های تلخ بیداری ، به سوی من
اما ، تو مهمان منی امشب
من نیز ، چون اینه ، بیدارم
وز شوق این دیدار بیمانند
گنگ است ، پنداری ، زبان گفتگوی من
آری ، تو ، امشب میزبانی بی زبان داری
کز او کلامی در نخواهی یافت
زیرا که این اندوه ،‌ یا این شادی پنهان
خاموش می سازد صدا را در گلوی من
دست ترا در دست می گیرم
با دیدگانت راز می گویم
وان عطر سبز نوجوانی را
چون بوی نمنک درختان ، در شب باران
می بویم و در گیسوانت باز می جویم
می خندی و لب می گشاید آرزوی من
آه ای سپید اندام آهو چشم
ای آنکه عکس ماه را بر کاسه ی زانو
برق هوس را در بلور دیدگان داری
ای آنکه دیدار تو با من در شب غربت
شیرین تر از خواب است در بحران بیماری
فرخنده باد این لحظه ی میعاد
خوش باد این ساعت که می خندی به روی من
غم نیست گر ایینه از عکست تهی گردد
من از تو نقشی جاودان دارم
من از جوانی های تو ،‌ بر لوحه ی پندار
همواره ، تصویری جوان دارم
آری ، در آن ایام ، ای هم صحبت دیرین
سیمای تو همزاد خورشید بهاران بود
در صبح گیسویی طلایی رنگ
خندیدنت ، آهنگ شفاف شکستن داشت
اناسن که گویی از سر مستی
جامی بلورین را فرو می کوفتی بر سنگ
روحی گدازان در تو مسکن داشت
روحی که همچون شعله ای الماسگون در شیشه ی فانوس
پیوسته عریان بود و با پوشیدگی در جنگ
هر بامداد از پشت صف های سپیداران
می آمدی با جامه ای از نور نازکتر
اندام تو ، از لابلای سایه ها می تافت
چونان که در ظلمت ، سپیدی می زند مرمر
من ، چون ترا از دور می دیدم
با خویشتم می گفتم که : امروز آسمان ، آبی است
وین آفتاب دلگشا را در افق دیدن
پاداش بی خوابی است
کنون کهخندان می نشینی روبروی من
ای طرفه مهمان شباهنگام
دیگر ، رخت همزاد خورشید بهاران نیست
همتای ماه عالم افروز است
زیرا که گیسوی ترا برقی است سیمین فام
ما - هر دو - می دانیم کان صبح طلایی را
کافور گون کردست برف جامد ایام
اما ،‌ هنوز اندام تو در جامه ی خکسترین تو
چون آتشی با دود در جنگ است
روح تو در قالب نمی گنجد
پیراهنت بر پیکرت تنگ است
آه ای درخشان روی جادو چشم
ای ماه شبهای نخستین خزان ،‌ ای ماه
هرگز مگر - پاییز با پیری هماهنگ است
گر آسمان را همچنان آبی توانی یافت
در دیده ی من هم همان رنگ است
...