اشعـار عاشقـانـه

من می آیم..
آرام...بی صدا...
قدم بر میدارم درون كوچه های دلتنگی ات.
تو در خوابی...
عمیق فرو رفته ایی در رویای مهتابی ات.
از این من تا تو...
یك ترانه؛ یك رویا؛یك مهتاب فاصله است!
من می گذرم....
شب را می برم.....
تو بر می خیزی...
نگاه می كنی...
جای پایی برایت آشناست

---------- Post added at 09:06 AM ---------- Previous post was at 09:04 AM ----------

مقابل دریا که می رسم....
فقط برای چشمهایت دعا می کنم
اما تو هرگز مستجاب نمی شوی
ببـــــــــار.....
ببـــار که باز باورت کنم
ببـــار درهمین کوچه پس کوچه های بارانی
ببـــار در همین کوچه مهتاب
راستی قرارمان
همان ساعت " نمی دانم"
ساعت لجوجی که هیچ عقربه ای
روی شانه هایش به خواب نمی رود
یادت نرود
تو ، همیشه فرصت کوتاه منی برای شعر....
تا می آیم زمزمه ات کنم
زود تمام می شوی
میدانم سالهاست
ساعت قرارمان
یک دقیقه به هیچ است

و من همیشه فقط یک دقیقه
دیر می رسم...



---------- Post added at 09:07 AM ---------- Previous post was at 09:06 AM ----------

مقابل دریا که می رسم....
فقط برای چشمهایت دعا می کنم
اما تو هرگز مستجاب نمی شوی
ببـــــــــار.....
ببـــار که باز باورت کنم
ببـــار درهمین کوچه پس کوچه های بارانی
ببـــار در همین کوچه مهتاب
راستی قرارمان
همان ساعت " نمی دانم"
ساعت لجوجی که هیچ عقربه ای
روی شانه هایش به خواب نمی رود
یادت نرود
تو ، همیشه فرصت کوتاه منی برای شعر....
تا می آیم زمزمه ات کنم
زود تمام می شوی
میدانم سالهاست
ساعت قرارمان
یک دقیقه به هیچ است

و من همیشه فقط یک دقیقه
دیر می رسم...



---------- Post added at 09:10 AM ---------- Previous post was at 09:07 AM ----------


وقتی که عاشقم شدی پاییز بود و خنک بود
تو آسمون آرزوت هزار تا بادبادک بود
تنگ بلوری دلت درست مثل دل من
کلی لبش پریده بود همش پره ترک بود
وقتی که عاشقم شدی چیزی ازم نخواستی
توقعت فقط یه کم نوازش و کمک بود
چه روزا که با هم دیگه مسابقه می ذاشتیم
که رو گل کدوممون قایق شاپرک بود ؟
تقویم که از روزا گذشت دلم یه جوری لرزید
راستش دلم خونه ی تردید و هراس و شک بود
دیگه نه از تو خبری بود ،‌ نه از آرزوهات
قحطی مژده و روزای خوش و قاصدک بود
یادم میاد روزی رو که هوا گرفته بود و
اشکای سرخ آسمون آروم و نم نمک بود
تو در جواب پرسشم فقط همینو گفتی
عاشقیمون یه بازی شاید ،‌ یه الک دولک بود
نه باورم نمی شه که تو اینو گفته باشی
کسی که تا دیروز برام تو کل دنیا تک بود
قصه ی با تو بودن و می شه فقط یه جور گفت
کسی که رو زخمای قلب من مثل نمک بود

چه سازم به این دل که دیوانه سامان ندارد
ز دروان چه حاصل که این خسته درمان ندارد
بی نصیبی ای دل ز وصل خوبان فتاده در دام بلا
خوش فتاده ای ای دل پریشان در آتش عشق و وفا
ای که ز سوز دلم خبر داری و دانی ندارد گناهی
خسته دلم من از این دل خسته نالان چه خواهی
من به نیازم تو جانا همه نازی
با دل تنگم چه سازم که نسازی
از دل زارم تو اگه بودی
آگه از این دل تو ای معبودی
آه که دیگر نباشد نشانی
از وفای تو و عشق و جوانی
بس که از جفایت دگر مستی و جوانی رفته ز یادم
بس که فتنه هایت دگر چون گل خزانی داده به بادم
چرا این مصرع ها کوتاه بلند شد
چرا چون که حال شاعر ما رو گرفتن

جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را
نجستم زندگاني را و گم كردم جواني را
كنون با بارپيري ارزومندم كه برگردم
به دنبال جواني كوره راه زندگاني را
به ياد يار ديرين كاروان گم كرده را مانم
كه شب درخواب بيند همرهان كارواني را

بهاري بودوماراهم شبابي وشكرخوابي چه غفلت داشتيم اي گل شبيخون جواني را

چه بيداري تلخي بودازخواب خوش مستي كه دركامم به زهرآلودشهدشادماني را

سخن بامن نميگويي الان اي همزبان دل خدايا باكه گويم شكوه بي همزباني را

نسيم زلف جانان كو؟كه چون برگ خزان ديده
به پاي سروخوددارم هواي جان فشاني را

به چشم آسماني گردشي داري بلاي جان
خدايابرمگردان اين بلاي آسماني را

نميري شهريارازشعرشيرين روان گفتن
كه ازآب بقاجويندعمرجاوداني را

گرچه در دورترين شهر جهان محبوسم
از همين دور ولي روي تو را مي بوسم
گرچه در سبزترين باغ ولي خاموشم
گرچه در بازترين دشت ولي محبوسم
خلوت ساكت يك جوي حقيرم بي تو
با تو گستردگي پهنه ي اقيانوسم
اي به راهت لب هر پنجره يك جفت نگاه
من چرا اينقدر از آمدنت مايوسم؟:41:

آنکه سوزاند دلم را ، عشق سوزان است مرا
هر چه این دل را بسوزاند ، فروزان است مرا
راضیم هر آن بسوز آید ، دلم را عشق او
سوختن با عشق او ، ای دل چو آسان است مرا
خرمن جان را چو آتش زد ، به عشقش شعله کرد
شعله ی عشقش چو دانم ، راه رضوان است مرا
گر ندیدم من نگاهش ، مست رخسارش شدم
دل گویدم چو عشقش ، می کشد ز رخسارش مرا
طاقت دل گرفت از من ، چو بی تابم نمود
عشق او را جان خریدم ، بین چو جانان است مرا
انتظار وصلتش را ، شاعری بر جان خرید
دل به درد آمد از عشقش ، زین که درمان است مرا
...

خدایا بگو هرگز سفر کردی ، سفر با چشم تر کردی
خدایا اگه تو درد عاشقی رو میکشیدی ، تو هم زجر جدایی به تلخی می کشیدی
اگه چون من به مرگ آرزوها می رسیدی
پشیمان می شدی از اینکه عشق رو آفریدی.

وقتی که عاشقم شدی پاییز بود و خنک بود
تو آسمون آرزوت هزار تا بادبادک بود
تنگ بلوری دلت درست مثل دل من
کلی لبش پریده بود همش پره ترک بود
وقتی که عاشقم شدی چیزی ازم نخواستی
توقعت فقط یه کم نوازش و کمک بود
چه روزا که با هم دیگه مسابقه می ذاشتیم
که رو گل کدوممون قایق شاپرک بود ؟
تقویم که از روزا گذشت دلم یه جوری لرزید
راستش دلم خونه ی تردید و هراس و شک بود
دیگه نه از تو خبری بود ،‌ نه از آرزوهات
قحطی مژده و روزای خوش و قاصدک بود
یادم میاد روزی رو که هوا گرفته بود و
اشکای سرخ آسمون آروم و نم نمک بود
تو در جواب پرسشم فقط همینو گفتی
عاشقیمون یه بازی شاید ،‌ یه الک دولک بود
نه باورم نمی شه که تو اینو گفته باشی
کسی که تا دیروز برام تو کل دنیا تک بود
قصه ی با تو بودن و می شه فقط یه جور گفت
کسی که رو زخمای قلب من مثل نمک بود................

كاش ميان زندگي و مرگ حكم تعويض داشتيم

از براي بودن و نبودن خود حكم تصميم داشتيم

كاش براي داشتن عشق،حكم تحقيري نبود

از براي ماندن او،اشك و ماتم و حسرت هم نبود

حیف از آن صداقتی که بود و نیست ............ آن همه نجابتی که بود و نیست

این شکوه سبز تو برای من ........... سایه حمایتی که بود و نیست

یک صدای خسته در گلوی نی ............ ناله شکایتی که بود و نیست

آن همه دو بیتی آن همه غزل ............ شرح بی نهایتی که بود و نیست

عشق اگر چه گاه جلوه می کند ............ عاشقی حکایتی که بود و نیست

دستهایت تکیه گاهم بود و نیست ............ عشق تو پشت و پناهم بود و نیست

حیف! آن وقتی که عاشق شد دلم ............ چیز سبزی در نگاهم بود و نیست

عشق این سرمایه بازار دل ............ آب این روی سیاهم بود و نیست

یاد آن ایام مشتاقی بخیر ............ عاشقی تنها گناهم بود و نیست.

صبح شده

موهایت انگور داده اند

خورشید از لای خوشه ها سر می زند

شکر خدا

امروز هم زنده ام

که بگویم

دوستت دارم

آنکس که درد عشق بداند

اشکی بر این سخن بفشاند:

این سان که ذره های دل بی قرار من

سر در کمند عشق تو ، جان در هوای توست



شاید محال نیست بعد از هزار سال

روزی غبار ما را ، آشفته پوی بادی

در دور دست دشتی از چشم ها نهان



بر برگی ارغوانی

پیچیده با خزان




یا پای جویباری ، چون اشک ما روان




پهلوی یکدیگر بنشاند

ما را به هم برساند

فریدون مشیری