اشعـار عاشقـانـه

بيا و در همين ديار عشق و در همين قلب خسته بمان
من تحمل اين دوري و فاصله را ندارم
نمي توانم حتي براي يک لحظه دوريت را باور کنم
و نمي خواهم باور کنم.
نمي توانم وجودي را که بودنش برايم ارامش داشت از ياد ببرم..
و نمي خواهم از ياد ببرم.
تو که ميداني من بي تو نيستم.
اشکم به روي گونه هايم جاريست.
....دلتنگي عجيبي تمام وجودم را گرفته است
...چشمهايم را مي بندم
و خاطراتت را هر چند تلخ مرور مي کنم
.....زياد دلتنگ شده ام

نترس
از اينكه عاشق شوي
با دل و جان
عشق خشنود كننده ترين
و زيبا ترين احساس دنياست
نترس از دل آزرده شدن
يا اينكه طرف مقابل
به تو عشق نورزد
در هر كاري
خطري هست
و هيچ كاري
پاداشي هم چون پاداش عشق
در بر نخواهد داشت
پس خود را به عشق بسپار
صادقانه و با تمام وجود
و شاد باش
كه انچه پيش مي ايد
شايد تنها سر چشمه ي حقيقي شادي باشد!!!

!!! Don’t be afraid to love

Don’t be afraid
To love someone
Totally and completely
Love is the most fulfilling
And beautiful feeling in the world
Don’t be afraid that you will get hurt
Or that the other person
Won t love you
There is a risk in
Every thing you do
And the rewards
Are never so great
As what love can bring
So let your self get involved
Completely and honestly
And enjoy the possibility
That what happen

Might be the only real source of happiness!!!

شاعر از کوچه مهتاب گذشت

لیک شعری نسرود

نه که معشوقه نداشت

نه که سرگشته نبود

سال ها بود دگر کوچه مهتاب خیابان شده بود

نام تو
شعله نه
تکه‌ای از تابستان است
که گوشه‌ی دلم می‌سوزد
و سوی چشمانم است
وقتی برای یافتنت - کورمال کورمال -
دنیا را لمس می‌کنم

یک آن آفتابی می‌شوی
و تمام معنی زندگی در همان لحظه می‌چکد - غلیظِ غلیظ -

نام تو
مرگ را به تاخیر می‌اندازد.

یادت هست سیب را به من بخشیدی.........لبخند را..............عشق را


گفتی با تو بمونم

گفتی ما که باشیم درختمون شکوفه می کنه.....شکوفه ها سیب میدن

یادته؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

بهار اومد شکوفه اومد سیب اومد.....تو نبودی

من نبودم که تنها به انتظار تو پای درخت سیب موندم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟بودم مگه نه؟؟؟؟؟؟؟؟؟

من اومدم بهارم اومد......موندم ولی تو!!!!!!!!!!!!!!!! بهار دوباره میاد

تو باشی یا نباشی

و من با درخت سیب دوباره آغاز می کنم

شکفتن را..........دمیدن را.......


.عشق را

امان از دلتنگیهای بی شعر و بی دیوانگیِ تو
بی سبب نیست لب به حرف که می گشایی
دلتنگ شعر می شوم
چشمانت همان موسیقی زیبای قدیمی را می نوازد هربار
لبت اما خاموش ِترانه است
با من بگو!
مهربان من!
عسل ِکندوی ِقلب ِبزرگ تورا
کدام مهِ کدام جنگل ِ کدامین سرزمین، به تراوش می کشاند؟
خستگی ات را کدام پل ِکدام رودِ کدام شهر جنوبی
از تنت بیرون می کند؟
با من بگو!
کدام پیچ ِکدام ِجاده بر بلندای کدامین رشته کوه
تو را به نفرینِ ِبرآمدن خورشید از مشرق می نشاند؟
کدام جاده ؟!...
وسیمهای کدام گیتارو کلیدهای کدام ساز
کوک می کند شعرهای تو را؟
خوب ِ من!
خوب ِ خستۀ من!
خوب ِ خستۀ خالی ِمن!
آن اندازه در تو آمیخته ام ؛
که لب فرو ببندم و نیایم و نباشم ،
اگر لبریز شدنت از آرامش
طلب کند خاموشی و نیامدن و نبودنم را.
یادم هست
چه بی شمار بیراهه ها که به لطف ِروزنۀ سرانگشتان تو
بر من راه شد؛
یادت هست
که می گذرم از خویش اگر که این گذر
راه ِ پایان ِآشفتگی های تو باشد.
وسعت تمام گذشتن ها!
با من بگو!
تنها با من بگو!
کدام مسیر، کدام راه
تورا به شوروعشق وشاعرانگی باز می رساند؟
و کدام باران، زیرکدام چتر، درکدامین کوچه
تورا به عصیان ِعشق وامیدارد؟
با من بگو!
خالقِ ِهزارقصۀ هزاربوتۀ هزارجنگل ِمه آلود!
بگو! تا ریشه کن کنم بوته های توت فرنگی وحشی را
اگر که با همۀ سرخی ِدلدادگی
می خراشند دستانت را هنگام ِعبور.
با من حرف بزن!
تا بیافرینم بهترین کدام را
برای تو.
که در من
معجزۀ آفریدن را
تو خلق کرده ای.

تو،

برایِ من

من،

برایِ تو

ومعادله تکمیل است ...

<H1 dir=rtl style="MARGIN: auto 3.75pt auto 0in; TEXT-ALIGN: center" align=center>آرزو

</H1>

کاش بر ساحل رودی خاموش
عطر مرموز گیاهی بودم
چو بر آنجا گذرت می افتاد
به سرا پای تو لب می سودم
کاش چون نای شبان می خواندم
به نوای دل دیوانه تو
خفته بر هودج مواج نسیم
میگذشتم ز در خانه تو
کاش چون پرتو خورشید بهار
سحر از پنجره می تابیدم
از پس پرده لرزان حریر
رنگ چشمان ترا میدیدم
کاش در بزم فروزنده تو
خنده جام شرابی بودم
کاش در نیمه شبی درد آلود
سستی و مستی خوابی بودم
کاش چون آینه روشن میشد
دلم از نقش تو و خنده تو
صبحگاهان به تنم می لغزید
گرمی دست نوازنده تو
کاش چون برگ خزان رقص مرا
نیمه شب ماه تماشا میکرد
در دل باغچه خانه تو
شور من ، ولوله برپا میکرد
کاش چون یاد دل انگیز زنی
می خزیدم به دلت پر تشویش
ناگهان چشم ترا میدیدم
خیره بر جلوه زیبایی خویش
کاش در بستر تنهایی تو
پیکرم شمع گنه می افروخت
ریشه زهد تو و حسرت من
زین گنه کاری شیرین می سوخت
کاش از شاخه سر سبز حیات
گل اندوه مرا می چیدی
کاش در شعر من ای مایه عمر
شعله راز مرا میدیدی

كودكی ،دختركی موقع خواب

سخت پاپیچ پدر بود و از او می پرسید

زندگی چیست؟

پدرش از سر بی صبری گفت:

زندگی یعنی عشق

دخترك با سر پر شوری گفت:

عشق را معنی كن

پدرش داد جواب: بوسه گرم تو بر گونه من

دخترك خنده بر آورد زشوق

گونه های پدرش را بوسید

زان سپس گفت:

پدر... عشق اگر بوسه بود،بوسه هایم همه تقدیم تو باد

گاهی که مرده ام
دلم هوای تمشک میکند
بربوته ای کجا؟ جایی که هیچ جا نیست
من مرده ام و نمیدانم
با نرمه های خاک روی کرک های نازک زرد
و سرخ_صورتی ای شفاف
که نرمی انگشت را بر نتابد
و شهوت دندان نه زبان
گردش آرام و خیس زبان
وآهی از سر لذت
و غلتی وسایشی به سق دهان
وآب شدن تا آب شدن
ورنگ که میپرد در تاریکی تا تاریکی با نفس و نفس با هوا
که غلت میخورد روی رطوبت سرخ
و می چرخد
و کرک ها وپوست رگ رگ
و دیواره ها و دندان ها
و طعم گس و شور وترش که میتر کد شیرین شیرین شیرین
وبعد فرو رفتن رفتن رفتن خیس
خسته و مد هوش و خیس تا انحنای گلو
و تاریکی تاریکی تاریکی
و بعد سکون مرگ
گاهی هنوز میمیرم...