Printable View
داره از ابر سياه خون مي چكه / جمعه ها خون جاي بارون مي چكه
نفسم در نمي آد جمعه ها سر نمي آد / كاش مي بستم چشامو اين ازم بر نمي آد
عمر جمعه به هزار سال مي رسه / جمعه ها غم ديگه بيداد مي كنه
آدم از دست خودش خسته مي شه / با لب هاي بسته فرياد مي كنه
جمعه وقت رفتنه موسم دل كندنه / خنجر از پشت مي زنه اون كه همراه منه
----------------------------------------------------------------------------------------
هزار آينه جاري ست
هزار آينه
اينك
به همسرايي قلب تو مي تپد با شوق
زمين تهي دست ز رندان
همين تويي تنها
كه عاشقانه ترين نغمه را دوباره بخواني
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حديث عشق بيان كن بدان زبان كه تو داني
ديگه كم كم داري اعصابمو خورد ميكني من فردا امتحان هندسه دارم
---------------------------------------------------------------------------------يه دل مي گه برم ، برم
يه دل مي گه نرم نرم
طاقت نداره دلم
بي تو چه كنم ؟
پيش عشقي زيبا زيبا
خيلي كوچيكه دنيا دنيا
با ياد توام هر جا هر جا
تركت نكنم
-----------------------
جهنم ميم بده!!!
من رفتم درس بخونم حال ديگه ندارم!!!
اگه امتحانم خرابه شه......
من در اين کوه درست است که پژواک ندارمنقل قول:
يه دل مي گه نرم نرم
طاقت نداره دلم
بي تو چه كنم ؟
پيش عشقي زيبا زيبا
خيلي كوچيكه دنيا دنيا
با ياد توام هر جا هر جا
تركت نكنم
ولي از بخشش فرياد خود امساک ندارم
پيش من نقطه ي گنگيست سماوات که ديريست
در فراموش تر خاکم و افلاک ندارم
من که هميشه بوده ام
فقط به آرزوي تو
چگونه بگذرم کنون؟
به راحتي ز کوي تو
***
خون درون هر رگم
چو باده در سبوي تو
در شب وصل واي من
تنم گرفته بوي تو
***
مپرس ز گريه هاي من
ترسم از آبروي تو
سلام کاربره فعاله انجمنه ادبیات :ماچ:
----------
وآمدن را تامرزگفتن تصوير مي كردند
وآنگاه به سكوت پناه مي بردند
حال ازاين ناگفته هاكه خموشانه درخاكستر مي سوختند تنها پوزخندحقيقت برجاست
اين همان رنگ پريده ي تجسمي است كه برلبانبسته من نقش بست
سلام موني عزيزم
ــــــــــــــــــــ
توفان ها
در رقص عظيم تو
به شكوهمندي
ني لبكي مي نوازند،
و ترانه رگ هايت
آفتاب هميشه را طالع مي كند
بگذار چنان از خواب بر آيم
كه كوچه هاي شهر
حضور مرا دريابند
دستانت آشتي است
ودوستاني كه ياري مي دهند
تا دشمني
از ياد برده شود
پيشانيت آيينه اي بلند است
تابناك و بلند،
كه خواهران هفتگانه در آن مي نگرند
تا به زيبايي خويش دست يابند
ـــــــــــــــــــ
مشاعره با شعرهاي بامسما ( مي دوني كه :biggrin: )
دگر گفت خسرو به كاووس شاه
كه اي شهريار جهان ديده گاه
هنوز راهي از چشم هاي خيسم
رو به خاك بازي در باغ و
پله هاي شكسته ي روز دبستان
مي رود
هنوز بغضي ساده
رو به دفتري از امضاي بزرگ و يك بيست
كه جهان را به دل خالي ام مي بخشيد
مي شكند