بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

کشیش فریاد زد: آهای مردم ده! فریب این شیاد را نخورید و مواظب خودتان باشید! دنیا چهار رکن اساسی دارد: ایمان، وطن، شرف وچهارمی مال و منال. شما به دارایی و مال خود دست نزنید! خدا ثروت را بر طبق قوانین مرموزی که فقط خودش می داند بین بندگانش تقسیم می کند. عدالت خدایی چیزی است و عدالت بشری چیز دیگر. خداعده ای را غنی آفریده است و عده ای را فقیر و بدا به حال کسی که بخواهد این نظم و نسق الهی را بهم بزند!

مسیح باز مصلوب...نیکوس کازانتزاکیس

دکتر ژرارد:

-لنوکس دقیقا آدمی را در خاطرم تداعی می کند که سالیان سال است با امید متارکه نموده و مفهوم و معنای این واژه را به کلی فراموش کرده و از یاد برده ...درست شبیه یک حیوان وحشی که پس از سالها زندگی در قفسی در باغ وحش نه تنها جنگل و فضای جنگل از خاطره اش محو شده بلکه تبدیل به موجود بی هویتی شده که جز قفس خود محیط دیگری نمی شناسد و بدبختانه در این قفس هم احساس غریبی می کنند... ولی چاره چیست... مجبور است بسوزد و بسازد و تحمل کند.

ملاقات با مرگ/ آگاتاکریستی

جینی ورا:

دیگر مترس...تابش سوزان خورشید، سرمای سخت زمستان به پایان رسید،
بدان گونه که رنجهایت به پایان می رسد، زندگی از دست رفته را با تلاشی دوباره خواهی ساخت.

ملاقات با مرگ / قسمت پایانی...

کوروش که خنجر اسمردیس تقریبا قلبش را به دو نیم کرده بود،با تتمه ی توانش فریاد زد((هارپاگ،نه،او پسر من است!))خون درست به مغز کوروش نمی رسید.هارپاگ نگاهی به کوروش انداخت
کوروش به نجوا گفت:((گزندی به اون نرسان...))و فقط هارپاگ صدای او را شنید.((حال وقت آنست که تو نیز خود را آزاد کنی))
این کلمات از آخرین کلمات کوروش بود.کوروش دچار ضعف هولناکی شد .توانست برگردد،فقط یکبار،به سوی زنی که جان و روحش بود:((روشن...دوستت دارم))کوروش این را گفت و قلبش از تپیدن باز ایستاد.


منم کوروش/کتاب سوم:عشق جاودان/الکساندر جووی

قتل راجر آکروید
آگاتا کریستی
ترجمه‌ی خسرو سمیعی
نشر هرمس (کتاب‌های کارآگاه)

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


هیچ توجه کرده‌اید که وقتی به چیزی ایمان دارید و دلتان نمی‌خواهد درباره‌اش حرف بزنید، با شنیدن آن از زبان کسی دیگر، با تمام قوا انکارش می‌کنید؟


فصل 1 / ص 4

"نامه به پدر / فرانتس کافکا"

مترجم: فرامرز بهزاد

چیزی که تمام وجود مرا مجذوب می کند، دلیلی ندارد که حتی ذره ای هم در تو اثر کند و بر عکس، چیزی که از دید تو معصیت است، ممکن است در نظر من معصومیت باشد..

چیزی که برای تو وخامتی به دنبال ندارد، ممکن است برای من حکم سنگ قبر را داشته باشد.


(چه این کتاب رو کامل خونده باشین چه نه این بخش معنی خیلی عمیق و قشنگی داره)

بیشتر مردم به ترس ها و حماقت هایشان زنجیر شده‌اند و جرات ندارند بیطرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگیشان چیست. بیشتر آدم ها همینطور زندگی شان را بی هیچ رضایتی ادامه میدهند بدون آنکه تلاش کنند تا بفهمند سرچشمه نارضایتی شان کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی شان ایجاد کنند. سر آخر میمیرند در حالی که هیچ چیز در قلب شان نیست بجز لجن و خون رقیق کهنه. خاطرات شان هم به مفت نمی ارزد. بیشتر مردم جدا ابله اند.
برادران سیسترز--- پاتریک دوویت

Sent from my GT-I9000 using Tapatalk 4

متوجه می شوم کنستانسیا متوجه شده که من متوجه شده ام و همین سبب می شود که در یابم_همان طور که او همه چیز را در می یابد_که کنستانسیا چیزی را نادیده نمی گذارد. به عبارت دیگر ، او می خواست که من متوجه چیزی بشوم که شدم و بدانم که او می داند.


آدم مرده به جای خودش بر نمیگردد، آدم مرده باید به همان زندگی که یک زمانی مال او بوده قناعت کند. آدم مرده با صدقه خاطره زندگی میکند.



چند نفر دیگر از دست مرگ فرار کردند؟ فکر میکنم مردم برای نجات خودشان به هر کاری، حتی خود کشی، دست می زدند.


کنستانسیا
کارلوس فوئنتس
ترجمه عبدالله کوثری
نشر ماهی

رها: نمی دانم چرا به این جا کشیده شدم… نمی دانم چرا به یکباره آمدم تا برایت چیزهایی بنویسم که تا ۲دقیقه ی قبل هم فکرش را نکرده بودم… حتما بعد از خواندن این یک جمله،سریع می گویی… تاکتیک ندارد دخترک.. احساساتی ست.. پریود است… همه ی این ها که می گویی هستم حتی پریود… خوب و بدش را هم یاد ندارم… حتی دیگر مهم نیست…

فکرمی کنم شب ها… به بودن و ادامه و مسیر…. بیشتر از همه و همیشه به خودم… گاهی هم به من و تو .. که گاه از فرط شباهتمان به هم حالم از هر دویمان به هم می خورد… حادی مریضی مان گاه به هم سرایت می کند.. خواسته و ناخواسته…

اما من از اینکه مریضم و تورا می بینم که اینچنین بیماری ناراحت نمی شوم.. در پی درمان هم نمی روم.. انگار از دردی مازوخیسمی لذتی ناخواسته می برم.. انگار اندوه و هراس را راهی برای ادامه می دانم… حتی با تمام دوستانم که زیادی خوشحال بودند و مرفه و بی درد رابطه ای ندارم.. امروز یکی شان زنگ زد.. و من نمی دانستم پس از برداشتن گوشی چه باید گفت.. جوابش را ندادم… آدم های دردمند را دوست دارم… به خاطر همین تمام دوستانم شده اند۳الی۴نفر…

خودبودگی مهمتر است.. دستم به قلم نمی رود این روزها… دستانم از دردهای نگفته و ناتوانی در قلم گرفتن ورم کرده… بی اختیار روی کیبورد دستی می کشم،شاید اندکی بهبود یابد….

شب است .. این ها را برای او نوشتم و ایمیل کردم… همه خوابیده اند.. من به پول فکر می کنم .. به کار.. به مفید بودن.. به ادامه دادن.. به زندگی.. به گذران… چقدر باید فکر کنم.. او به من می گوید کمتر فکر کن.. همه چیز درست مَی شود.. تکرار می کنم و به تمام این تکرارهای احمقانه دلخوشم.. گواینکه منتظرم معجزه ای رخ دهد.. اما نه.. اعجازی نیست..یاد فیلم دکامرون پازولینی می افتم.. میراکل.. و لال حرف می زند…



- از مجموعه ی میم و اچ

نوشته ی راضیه مهدی زاده

فال خواستم. گفت:" نیت کن" به دل گفتم:" گوهر یکدانه مان کو؟" دیوان را بوسید. ناخن راند لای آن. چشم بست و گفت:" ای خواجه حافظ شیرازی تو کاشف هر رازی .من طالب یک فالم، تو را به شاخه نباتت قسم..." پیرمرد چهل سال پیش، عصری با معشوقش، اینجا قرار دارد. دختر را برادران غیور همان عصر می کشتند دم در خانه . پیرمرد هنوز منتظر آمدن اوست. دیوان را با سر نا خن باز کرد. به دل خواند. سرخ شد. لرزید و کتاب را بست. بی حال سرش را تکیه داد به آجر چهارصد سال پیش . با صدایی نزدیک گور گفت:" نمی خوانم. تا حالا نیامده بود. این فال را برای هیچ احدالناسی نمی خوانم. عهد کرده ام..." گفتم:" پس فهمیده ای عاشق خیال او بوده ای، نه او" با تکان سر حاشا کرد. گفتم:" تو دیگر ریا مکن، عمری برایت نمانده." چروک های صورتش مثل شیار یادگاری های کنده شده بر درخت شدند. پرسید:" چه نیتی کرده بودی؟" گفتم:" نیت یک سحرگاه دیگر." راه افتادم. پشت سرم بلند گفت:" حکما پیمانه های زیادی شکسته ای؟" گفتم:" شراب هر کدامشان فقط یک مستی کوتاه بدخمار داشت." بلند شد. سایه سرو از رویش رفته بود. دستش را با انگشتی بر افراشته بالا برد گفت:" اصلت تشنه نبوده، اگر بودی با همان اولی مست می شدی، تا ابدالاباد." گفتم :" پس تو خودت چرا هزار فال گرفته ای، یک فال، یک غزل برای همیشه." تهدید کنان انگشتش را روی هوا تکان می دادو فریاد کشان سر گرفت:" نماز شام غریبان چو گریه آغازم، به مویه های غریبانه..." دور می شدم. مردمان دورش جمع می شدند. ...خرد ز پیری من کی حساب گیرد، که باز با صنمی...دور دور می شدم و صدای جوان شده اش می آمد...





گفتم:" می دانم. امید دورترم کرد. ولی چه می دانی؟ شاید ابد دور زده باشد، از آن سو رسیده باشد به ازل. دور که می شویم از این سمت، نزدیک می شویم از آن سمت."


شرق بنفشه
شهریار مندنی پور



پ.ن:
من الان خیلی زیاد خودم کنترل کردم که فقط دو بخش از کتاب رو اینجا بزارم!:n02: کتاب بسیار زیباییست :n01: مندنی پور واقعا با کلمات جادو میکنه! به قول سیمین دانشور نازنین که میگفت"...مندنی پور نویسنده ای است که دست های آهنی دارد ولی به این دست ها دستکشی مخملی پوشیده..."

- الیوم، مملکت ما از دیار کفر پلیدتر است! دست کم در کفرستان به قاعده‌ای آزادی هست که هر کسی آن طور که خواست، زندگی کند، اما اینجا اجبار است که آن طور که دیگران می‌خواهند، زندگی کنیم! آدم باید آن طور زندگی کند که خدا می‌خواهد، اما اگر نشد، آن طور که خودش می‌خواهد، به ز آن طور است که دیگران می‌خواهند.

منِ او / رضا امیرخانی
(فصل هشتِ من، صفحه‌ی 286)


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در ابتدای زندانی شدنم، چیزی که بر من بسیار ناگوار می‌آمد، این بود که افکاری مانند افکار یک انسان آزاد داشتم.

مردی که فقط یک روز زندگی کرده باشد می‌تواند بی‌هیچ رنجی، صد سال در زندانی بماند. چون آن‌قدر خاطره خواهد داشت که کسل نشود.

ﺣﺘﯽ روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻣﺘﻬﻤﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺣﺮف و سخن‌های دﯾﮕﺮان را درﺑﺎره ﺧﻮدش ﮔﻮش کند.

من گوش می‌دادم و می‌شنیدم که مرا باهوش و زیرک می‌دانند. اما به خوبی نمی‌فهمیدم که صفات یک مرد عادی چگونه می‌تواند در مورد یک مقصر بار خردکننده‌ای به شمار بیاید.

من نمی‌دانم گناه چیست. آن‌ها فقط به من فهمانده بودند که من مقصرم.


بیگانه / آلبر کامو / ترجمه‌ی جلال آل احمد، علی اصغر خبره‌زاده / چاپ دوازدهم / انتشارات نگاه

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همه تو را می بینند، اما هیچکس نگاهت نمی کند.


بانوی ببر -- تیا اوبرت

سیاست در گذشته هنر بازداشتن مردم از دخالت در اموری بود که مربوط به آنها میشد
و بعدها هنر مشاوره با آنها شد درباره ی مسایلی که از آن سر در نمی آورند.

شب نشینی با آقای تست / پل والری

نمایـش نامـه باغ آلبــالـو

نوبسنده: آنتــون پـاولـویـچ چخـوف

مترجـم: ناهیـد کاشـی چـی


« گفتـگو بیـن لوپاخیـن و تروفیمـوف »

تروفیمـوف: پـدر تـو دهاتـی و پـدر مـن داروسـاز اسـت، این موضـوع فرقـی به حـال مـن و تـو نمی کنـد..(لوپاخیـن کیـف پولـش را در مـی آورد)

صبـر کن صبـر کن .. حتی اگر دویسـت هـزار روبـل هـم بـه مـن بدهـی نمی گیـرم. مـن انسـان آزاده ای هستـم، آنچـه شمـا پـول دارها و بـی پـول هـا آن همـه

برایش ارزش قائلید برای من هیچ ارزشی ندارد و مانند پری می مانـد که در هوا می چرخد. مـن بـدون شمـاها زنـدگی ام را می گذرانـم. من قـادرم از کنـار شمـا

بگـذرم. مـن قـوی و مغـرور هستم. انسانیـت بـه سـوی حقیـقتـی والا و بـه سـوی خوشبـختـی مـا فــوق تصـور کـه فقـط در روی زمیـن امـکان پذیـر است پیـش

می رود و من در صف مقدم آن هستم!

همه با هم برابرند، اما بعضی ها برابر ترند.

مزرعه حیوانات -- جورج اورول

در نهایت همه ما دچار مشکل مشترکی هستیم: همگی فراموش خواهیم شد.

همه جا پای پول در میان است -- جورج اورول

پیری با مرگ عجین است و
جوانی با عشق. مرگ تنها یک بار به سراغ آدمی می آید٬ اما عشق بارها و بارها.
خانه خوبرویان خفته-- یاسوناری کاواباتا

الیزابتا کوچک است و شکننده و شاد، تا چند ماه دیگر پنج سالش تمام می شود. ناگهان مرا نگاه کرد و پرسید:

- زندگی یعنی چه؟

جواب احمقانه ای به او دادم:

- زندگی، لحظه ای است بین تولد و مرگ.

- مرگ چیه؟

- مرگ وقتی است که همه چیز تمام می شود.

- مثل زمستان؟ وقتی که برگهای درختان می ریزند؟ ولی عمر یک درخت با زمستان تمام نمی شود، نه؟ وقتی بهار بیاید درخت دوباره زنده می شود، نه؟

- ولی برای مردها اینطور نیست. زنها و بچه ها هم همینطور. وقتی کسی مرد، برای همیشه مرده، دیگر دوباره زنده نمی شود.

- این که نمیشه، این درست نیست.

تو هنوز نمی دانی. در این دنیا با تلاشها و معجزه ها زندگی انسان رو به مرگی را نجات می دهند ولی باعث مرگ صدها، هزارها و میلیونها موجود زنده و سالم می شوند! می دانی؟ زندگی خیلی بیشتر از لحظه بین تولد و مرگ است.

زندگی هرچه هست خواستنی است. زندگی یک نوع محکومیت به مرگ است و درست به همین خاطر است که باید آن را طی کنیم، بدون قدمی اشتباه و بدون آنکه یک ثانیه به خواب رویم و بدون آنکه تردید کنیم که اشتباه می کنیم.

بیا خواهر کوچکم، الیزابتا، تو می خواستی بدانی زندگی یعنی چه؟ زندگی چیزی است که باید خوب پُرش کرد، از وقایع و دیدنیها، از اعمال و افکار و چه بهتر که از اعمال و افکار انسانی پر شود.


برگرفته از : زندگی، جنگ و دیگر هیچ -- اوریانا فالاچی

دوستم باب، در کنارم بود. با هم به ویتنام آمده بودیم و همیشه با هم بودیم. مثل دو یار جدا نشدنی. وقتی موشک به طرف ما پرتاب شد، آن را دیدم ولی چیزی به باب نگفتم. خودم را به زمین انداختم ولی او را خبر نکردم. می دانی! فقط به فکر خودم بودم و در همان حال که فقط به خودم می اندیشیدم، دیدم! دیدم که باب منفجر شد، او مرد...

اولین بار بود که کشته شدن یک مرد را می دیدم. و آن مرد دوستم باب بود. برایت می گویم، اگر نگویم دیوانه می شوم. حس کردم خیلی خوشحالم، خوشحال بودم که موشک به او خورده و به من اصابت نکرده. اگر همین الان یک موشک به طرف ما بیاید، من باز هم آرزو می کنم که به تو بخورد نه به من. حرفم را باور می کنی؟

زندگی، جنگ و دیگر هیچ -- اوریانا فالاچی

نمي توانستم كسي را پرستش كنم كه ما را به دنيايي چنين ترحم انگيز تبعيد كرده.


اتاق افسران / مارک دوگن

از هنگامی که به دنیا آمدم گوشم را با کلمه پرچم و وطن پر کرده اند و همیشه به من آموخته اند که باید به شهید شدن و به شهادت رسیدن افتخار کرد و بالید. هرگز کسی به من نگفت که چرا کشتن به خاطر دزدی یک گناه بزرگ است در حالی که کشتن در لباس سربازی باعث افتخار!

زندگی، جنگ و دیگر هیچ -- اوریانا فالاچی

وقتی شخص به حکم حرفه یا استعداد ذاتی درباره‌ی آدمی تأمل بسیار کرده باشد، هنگامی می‌رسد که برای انسان‌های نخستین احساس دلتنگی کند.
لااقل، آنها افکار پنهانی در سر ندارند.



سقوط / آلبر کامو | شورانگیز فرخ \ نشر نیلوفر
صفحه‌ی 36 و 37

نورمن یازده ماه است که به ویتنام آمده ولی می گوید این یازده ماه به نظرش یازده سال می آید. او گفت:
- تازه عروسی کرده بودم که به ویتنام آمدم، زنم با رفتن من به جبهه مخالف بود و دائم گریه می کرد. آه که چقدر گریه کرد. به همین خاطر به هنگام شب وقتی او خوابیده بود، آمدم. چقدر در خواب زیبا شده بود. من حتی از ترس اینکه بیدار شود او را نبوسیدم، اگر دیگر او را نبینم چه؟
- ولی نورمن تو یک ماه دیگر پهلوی او می روی.
- در مدت یک ماه می شود سی و شش میلیون بار مرد. امروز صبح کاپیتان دنبال داوطلب می گشت تا به تپه برود. من جواب رد به او دادم ولی اگر او می خواست، می توانست مرا بفرستد.
می دانی، اصلا از کشتن خوشم نمی آید. من نمی دانم چرا باید کشت. من خیلی ها را کشته ام. ولی در آن موقع فکر هیچ چیز را نمی کنیم فقط به تلافی کشته شدن دوستانمان ما هم می کشیم. از این دنیا بیزار می شویم و در آن موقع درشمن برای ما نماینده ای از این دنیای کثیف جنگ است. ولی بعد از کشتن دشمن، پشیمان می شویم و با خود می گوییم: خدایا، مرا ببخش، خدایا!

برگرفته از زندگی، جنگ و دیگر هیچ -- اوریانا فالاچی

وقتی قیافه‌ی تازه‌ای را می‌بینم، کسی در من زنگ خطر را به‌صدا درمی‌آورد: "خطر، آهسته برانید!" حتی وقتی هم که احساس دوستی قوی است، باز احتیاط می‌کنم.

سقوط / آلبر کامو | شورانگیز فرخ \ نشر نیلوفر
صفحه‌ی 43


ادامه‌ی این بخش در تاپیک کتاب

وقتی کسی را دور انداختیم٬ دیگر نباید سعی کنیم اشتباهاتش را تشریح کنیم. فقط هنگامی دنبال چرا ها و اشتباهات او می رویم که هنوز او را کاملا دور نینداخته باشیم.
زندگی٬ جنگ و دیگر هیچ -- اوریانا فالاچی

گاهی برای بشر بودن، باید مٌرد.

زندگی، جنگ و دیگر هیچ -- اوریانا فالاچی

من هرگز شب از روی پل نمی‌گذرم.
این نتیجه‌ی عهدی است که با خود بسته‌ام. آخر فکرش را بکنید که کسی خودش را در آب بیندازد.
و آنوقت از دو حال خارج نیست: یا شما برای نجاتش خود را به آب می‌افکنید و در فصل سرما به عواقب بسیار سخت دچار می‌شوید ! یا او را به حال خود وامی‌گذارید، و شیرجه‌های نرفته گاهی کوفتگی‌های عجیبی به‌جا می‌گذارد.


سقوط / آلبر کامو | شورانگیز فرخ \ نشر نیلوفر
صفحه‌ی 47

مردم از انگیزه‌های شما و صداقت شما و اهمیت رنج‌هایتان جز با مرگ شما متقاعد نمی‌شوند.
تا وقتی که زنده‌اید، وضع شما برایشان مشکوک است، فقط شایسته‌ی تردید آن‌ها هستید.
بنابراین، اگر تنها این یقین وجود می‌داشت که می‌توان از تماشای نمایش مستفیض شد، آن‌وقت به زحمتش می‌ارزید که آن‌چه را نمی‌خواهند باور کنند برایشان ثابت کرد و تعجبشان را برانگیخت.
ولی شما خودتان را می‌کشید و چه حاصل که آن‌ها حرف شما را باور کنند یا نکنند: آن‌جا نیستید تا تعجب و یا ندامتشان را، که گذشته از آن دیری هم نمی‌پاید، بپذیرید و عاقبت، بر وفق آرزویی که همه‌کس دارد، در تشییع جنازه‌ی خود حضور یابید.
برای اینکه وضع شما دیگر مشکوک نباشد اصلا باید که دیگر وجود نداشته باشید.


سقوط / آلبر کامو | شورانگیز فرخ \ نشر نیلوفر
صفحه‌ی99

«شاملو» برای كار عجيب و هنرمندانه شاپور، اسمی عجيب گذاشت و در همان روزها كسانی كه غم زبان فارسی رو می خوردند، از اين كلمه مركب نيمه فارسی و نيمه فرنگی جا خوردند. اما كلمه جای خود را باز كرد و «كاريكلماتور» به فرهنگ لغات فارسی اضافه شد.

كيومرث صابری

ای مرد نيك شوخ صبور، ای آدم خوب و زيبا. هرگز فراموش ياد من نمی شوي. ای پرويز شاپور.

محمود دولت آبادی

او اينك فاتحانه بر قله خويش ايستاده است و به جهان لبخند می زند.

عمران صالحی

پرويز شاپور همان طور كه می نويسد كه می كشد و در طرحهای مطايبه آميزش همان نوشته های طنز آميزش را می بينم. انكار ابتذال و اجتناب از سوژه های معمول، به اضافه يك ظرافت عالی و استفاده از حداقل كلمات و خطوط برای بيان مقصود. زيبايی و ظرافت در آثار شاپور هميشه با هم ظاهر می شوند.

اردشير محصص

كارهای شاپور در طننز مدرن و كاريكاتور مدرن ما بی نظير است و خاص خود او. شاپور با نوشته‌ها و طرحها و نقاشی‌هايش، يك راه، يك طريق است.

كاميار شاپور

اين متن پشت كتاب "قلبم را قلبت ميزان می كنم" هست كه حاوی كاريكلماتور های "پرويز شاپور" می باشد.

احب تمام شب را به تیز کردن چاقویش گذراند روز بعد .وقتی ساوین از خواب بیدار شد احب را با چشمانی اشک الود کنارش دید


اجب به قدیس گفت : تو ازمن نترسیدی و در مورد من به قضاوت ننشستی این اولین باری است که مردی شب را در کنار من

گذراند و باور کرد میتوانم خوب باشم و به نیازمندان کمک کنم چون تو باور کردی انسان شرافتمندی هستم من هم چنین کردم


صفحه27
شیطان و دوشیزه پریم _ پایولو کوییلو

مقدمه‌ای در مذمت گوسالگی

اگر می خواهيد مسائل مطرح شده در اين كتاب رو به آدم‌ها نسبت دهيد، اگر می خواهيد نكته‌ها، عقده‌ها، دغدغه‌های فكری و ذهنی، اجتماعی و سياسی بشر امروز را به اين كميك‌ها بچسبانيد، عميقا در اشتباهيد و دقيقا شما نيز مانند يك گوساله عمل كرده‌ايد. اين كتاب هذيان‌ها و خزعبلات يك گوساله است كه مجموعه‌های پرت و پلای پدربزرگش را كه مدام عرق يونجه می‌خورد و دم‌دمای غروب آفتاب آروغ می زند و يونجه نشخوار می كند. به خورد ما داده است. وقتی به عنوان ناظر خواستم مقدمه‌ای بر اين كتاب بنويسم مطمئن شدم كه واقعا «بسياری از موجودات گوساله به دنيا می آيند و گاو از دنيا می روند» چقدر غلط است و بايد به جای «بسياری» كلمه‌ی «معدودی» را گذاشت تا مفهوم كلام درست بيان گردد. و البته من بسيار خوشحالم كه اينچنين نيستم.

امضا: الاغ

اين متن مقدمه كتاب "من گوساله ام" هست كه حاوی 63 كميك استريپ از بزرگمهر حسين پور می باشد.

انسان پوچ کسی است که بی آنکه ابدییت را انکار کند، هیچ کاری در راستای آن انجام ندهد. هر چند انسان پوچ با اندوه ناشی از حسرت گذشته بیگانه نیست اما شهامت و خرد خود را ترجیح می دهد، که اولی زیستن بدون اتکا و بسنده کردن به داشته ها را به او می آموزد و دومی او را وا می دارد پا از حدود خویش فراتر نگذارد.

(افسانه سیزیف - آلبر کامو)

فرض کنید اگر از محیط زیست معینی کرمها - یا پیله ی هر حشره مزاحم دیگری را - دور کنید، نمی توانید بگویید که اینک دارای همان محیط زیست هستید منهای کرمها. زیرا در این صورت اصولا کیفیت زندگی شما با قبل، از شرایط دیگری برخوردار شده است. و یا بالعکس اگر در یک محیط زیست راه را برای ورود حشراتی باز کردید، نمی توانید بگویید اتاقی دارم به اضافه ی حشره. با کم و یا اضافه شدن یک عنصر اساسی، اصولا کیفیت و فرم زندگی نیز فرق می کند.

(تکنوپولی - بیل پُستمن)

یادداشت های روزانه نیما یوشیج / با کوشش شراگیم یوشیج



وجود خـدا:

می گویی حقیقی نیست ( انکار خدا می کند سارتر ) همین قـدر که توجه کردی، اقرار تو انکار تو، انکارت چون اقرار است. آسوده که در بنیان وجـود.
ایمان تو و انصراف و انحراف تو، هر دو یکی است.

صفحه ی 15

در این جامعه، واحد به رسمیت شناخته شده ی حضور و کوشندگی اجتماعی جمع ِ داده ِ شده ی غیر داوطلبانه ی مردم است. فرد تا آنجا که به صورت عضو یک خانواده، خاندان، جمع محلی، عشیره یا قوم نظریات و افکاری را بیان می کند، دست به عمل می زند، مورد شناسایی قرار می گیرد، و فرصت دخالت در امور را پیدا می کند. اگر فرد از خود و افکار و تمایلات شخصی خود سخنی به میان آورد؛ شخصی یاغی و منحرف محسوب می شود و فرصت دخالت جدی در امور به او داده نمی شود. به طور خلاصه، فرد تا زمانی که خود را نمایندگی نمی کند و از جانب گروه های فرافردی سخن می گوید و عمل می کند، حق حضور و فعالیت اجتماعی دارد.

(نظریه رمان و ویژگیهای رمان پارسی - محمد رفیع محمودیان)

وقتی می خوهم از او بگويم، نمی دانم واقعا چه چيزهايی بايد گفت كه او قبلا جواب نداده باشد. جوابهايی كه غالب اوقات سخت اندوهگين و دردناك است.

او از تصاوير، با كلمات سخن می گويد. آن قدر می گويد كه تو را به شك می اندازد-و تازه اين اول كار است. او باز هم شكلهايی برای گفتن دارد.

همچنان كه هميشه چيزی برای سكوت خود ذخيره می كند. و آن وقت است كه سكوت می كند، تازه می فهميم كه چيزهايی از دست داده ايم.



گردشی كوتاه با پرويز شاپور، نوشته پرويز اسلامپور... از كتاب "قلبم را قلبت ميزان می كنم" حاوی كاريكلماتور های "پرويز شاپور"

سلام با با بزرگ

نامه شما رسيد و با اينكه بد خط نوشته بوديد و خطتان عين خودتان نبود، از پندهايتان درس عبرت گرفتم. با اينكه هنوز ننوشته ايد كه كجاييد ما خوشحاليم كه زنده ايد، جون اگر مرده بوديد كه نامه نمی نوشتيد.

اصلا نگران ما نباشيد، چون از وقتی كه شما رفتيد آقای كلاغ همه اش مواظب ما هست و از بس مرا دوست دارد يك لحظه هم مرا تنها نمی گذارد و حتی من را «پسرم» صدا می كند و البته من نمی توانم بفهمم چطور می شود من پسرش باشم.

در ضمن پس از خواندن نامه شما تازه فهميدم چقدر اشتباه كردم و همه اش دم غروب آفتاب از شما هی سوال كردم و شما مجبور شديد هی جواب من را بدهيد و من را گمراه كنيد. سگ و شتر و بز هم سلام رساندند. در ضمن من پند شما را آويزه گوش كردم و هر چه خرها می گويند را گوش می دهم.

امضا: گوساله

اين نوشته ای است كه در قسمت پنجاه و دوم از مجموعه كميك استريپ های كتاب "من گوساله ام" كه به رسم و تحرير "بزرگمهر حسين پور" می باشد، آمده است.

نامه پدربزرگ برای گوساله:


سلام بر گوساله عزيزم


ای پسر جان، هيچ می دانی كه ما گاوها چقدر گوساله بوديم؟ يادت می‌آيد كه من چقدر حرفهای احمقانه‌ای به تو گوساله می گفتم؟ آه ...من چقدر در احمقی فرو رفته بودم آخ ... ببخشيد.بله...من چقدر در احمقی فرو رفته بودم و چقدر ناآگاهانه حرفهايی نشخوار می كردم كه بوی يونجه گنديده می داد. من چقدر نا بخرادنه تو را كه نسل جوان گاوها بودی و در واقع يك گوساله ساده بودی را تحريك كردم كه بيايی و دنبال من برويم ته مزرعه و نزديك غروب آفتاب حرفهايی از دهان من بشنوی كه نه من آنها را می‌فهميدم و نه تو عقلت می رسيد كه آنها را بفهمی و ما تحت تاثير باد! گول خورده بوديم. حالا من، گاو پير چروكيده پلاسيده احمق، تو را فريب دادم و دم پرچين‌ها و غروب و كلا هر چی بهت گفتم احمقانه بود. لذا تو اي گوساله ...ديگر حرفهای من رو باور نكن و مثل يك گاو اصيل، بدو و هر چه خرها می گويند را گوش بده.

امضا: پدر بزرگ

اين نوشته ای است كه در قسمت پنجاهم از مجموعه كميك استريپ های كتاب "من گوساله ام" كه به رسم و تحرير "بزرگمهر حسين پور" می باشد، آمده است.

قدرت فساد می آورد اما نداشتن قدرت صد در صد فاسد می کند.


چنین گویند بزرگان / اورسن ولز، اسکرین انترنشنال / بیژن اشتری


با تشکر مهران...