اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

نه به خاطر شعر
نه به خاطر جور دیگر زیستن
خانه من برای دو نفر کوچک بود
به همین خاطر تنها ماندم

این دهکده بیهوده زیباست
آسیاب ها
بیهوده می چرخند
شعر دست مرا گرفته
به دور دست ها می برد
بیچاره پدر
بیچاره مادر
بیچاره لیلا
من دیگر باز نمی گردم.

هیچ کس باور نمی‌کند
که من
به خاطر صدایی که
دوباره بشنوم
در کوچه های شبانه
تلف شدم
مردم
تو صدای دل‌انگیز پیانویی بودی
که در یک شب مهتابی
از کلبه‌ای مجهول به گوش می‌رسید
هیچ کس باور نمی‌کند
که من
به خاطر…

وقتی کسی قرار نیست بیابد
خانه را برای اوهامت مهیا می‌کنی
لازم نیست موهای سفیدت را رنگ کنی
با زیرپیراهن سفیدت راه می‌روی
و یال بلند اسبی سفید را نوازش می‌کنی که یک پایش می‌لنگد
بچه‌ گربه‌های مرده را از زیر مبل‌ها بیرون می‌آوری
و زیر خروارها کاغذ سفید دفن می‌کنی
در خورجین اسب
دفترچه‌ی نتی می‌یابی
پشت پیانوی شانزده‌سالگی‌ات می‌نشینی
همه‌ی نت‌ها، نت‌های وداع‌اند
وداع‌ها در هوا معلق‌اند
در چشم‌های اسب
در بوی همه‌ی مردگان نوشته‌هایت
در زنگ در که لال است
و در ماه که از قاب پنجره‌هایت رفته است
در هر وداع
وهمی نو به خانه‌ات می‌آید
خانه را برایش مهیا می‌کنی.

مانده ام

چگونه تو را فراموش کنم

اگر تو را فراموش کنم

باید...

سال هایی را نیز که با تو بودم

فراموش کنم

دریا را فراموش کنم

و کافه های غروب را

باران را

اسب ها و جاده ها را

باید

دنیا را

زندگي را

و خودم را نیز فراموش کنم

تو با همه چيز در آميخته اي

غریب آشنا با من،

دلم تنگ است باور کن
پس از تو
زندگی با مرگ همرنگ است باور کن
کمک کن تا دوباره جاده ها بی انتها باشد
نباشی پای رفتن های من
و این بر شانه های عشق یک ننگ است باورک

غم با همه نامردیش هر شب به من سر می زند
ای دوستان بی وفا از غم بیاموزید وفا

بیهوده عاشق تو شدم
نه نامی داشتی
نه چهره ای
در تاریکی بازی می کردم
باید می باختم
حالا منم و دست های خالی
و ماه سکه ای ست
دست نیافتنی
حالا منم و سرشکستگی
قماربازان
سرشکسته به خانه برمی گردند


رسول يونان

قطره اشكي شده اي
درگوشه چشهانم
زماني بودي و
حالا نيستي
يادش بخير خانه اي كه داشتيم
با احترام خم مي شوم
ويك شاخه گلسرخ ميگذارم
برمزار گذشته
وروز . روزي بسيار غم انگيز است ...

دريا بالا آ مد
آنقدر كه
درقاب پنجره جاي گرفت
نمي دانم
شايد هم پنجره پائين رفت
تا دريا را
به من نشان بدهد
بالاخره
از اين اتفاق ها مي افتد
وقتي كه تو باشي
حالا كه نيستي
من به پرندگان حق مي دهم
كه نخوانند
همينطور به خورشيد
كه مضحك و منگ

مثل يك دلقك ديوانه از كوچه ها بگذرد ...




رسول يونان

خم می شه و یه گلوله بزرگ برف بر می داره

خوب گردش می کنه و پرت میکنه به طرف تو

جا خالی می دی اما اون گلوله با تمام قدرت به صورتت می خوره

صورتت کرخ می شه و با سر به عقب پرت می شی

می دوه به طرفت و معذرت خواهی می کنه

آسمون دور سرت می چرخه

کلمات رو به صورت بریده و نا مفهوم می شنوی

اون داره تکونت می ده که چشاتو نبندی

اما تو کم کم داری سبک می شی

تو خاطراتت یه بچه شاد وشیطون رو می بینی

که داره با عروسکش بازی میکنه

صفحه ها تند تند ورق می خورن

بزرگ و بزرگتر می شه

همه چیز خوب پیش میره

شاد شاده

فکر میکنه زمین مسخر به راه رفتن اونه

جونه و پر از نشاط

شور زندگی تو چشاش موج میزنه

هیچ چیز نمی تونه اونو خسته کنه

تا اینکه یه روز یه شاخه مریم سپید

تو اتاقش اونو عاشق می کنه

فقط باید از پنجره نگاهش کنه

اگه مریم بفهمه که اون بی دل شده

از پیشش میره

پس باید یواشکی گریه کنه

که گلش اشکش رو نبینه

باید بغضش رو فرو بده و دم نزنه

نفسش کند شده

نوشیدن عشق بی رمقش کرده

گیج گیج

چشماتو می بندی

تا بازم اشکاتو نبینه