Printable View
فرض کنید از تمام بدنتون فقط لبها و چشمهاتون را بتونید حرکت بدهید.
همه دنیا هم روی حرفتون حساب کنند و بیاند نظرتون را بپرسند.
با این وجود احساس بدبختی هم نمیکنید. علتش چیه؟ اعتقاد به خدا؟
اون وقت اگه خودت بگی که Atheist هستی، چطور باید داشتن روحیه ات را نفسیر کنیم؟
سلامنقل قول:
سوال به جایی هست
از خودش بپرسین با این وضع اَسف بار و اعتقاد به بی هدف بودنِ وجودش در دنیا , پس چرا گله ای نداره ؟ (البته اگر تونستین شخصی پیدا کنین که بی اعتقاد به وجود خالق و قیامت باشه و گله ای هم از وضعیت سختش نداشته باشه و صادق هم باشه نه دروغگو)
سلامنقل قول:
1- کسی که عقیده داره همه چیز تصادفی و خودبخود به وجود اومده و زندگی هییییییچ هدف و انگیزه ای نداره و نداشته و مرگ هم پایان همه چیز هست چطوری میخواد خودش رو قانع و راضی کنه و صبور باشه ؟؟؟
============================================
2- حالا خیلی زوده که قضاوت کنیم چه کسی آی کیو و هوش و ذکاوت و عقلش بیشتر و قویتره
عجله نکنین در قضاوت
هنوز زندگی ادامه داره , هنوز زمین هست و داره میچرخه و خورشید هم هنوز داره نورافشانی میکنه
هنور آدمهای زیادی دارند دنیا میان و کار هنوز تموم نشده
بعد از مرگ معلوم میشه که آی کیوش بیشتر بوده
بعد از مرگ معلوم میشه کی بازنده شده کی برنده
=========================================
اما بذارین همین الان بررسی کنیم ببینیم کدوم انسان آیکیوش بیشتره:
یه نفر 2 تا پرونده در ذهنش درست کرده . دلائل و مدارک و شواهد و علائمی که دال بر خالق داشتن دنیا و وجود قیامت و حساب و کتاب و پاداش و جزا هست رو جمع کرده در اون فایل
دلائل و مدارک بی خالق بودن دنیا رو هم در یک پرونده دیگه جمع کرده
عقلش و آیکیوش بهش میگه باید منافع کوتاه مدت رو فدای منافع بلندمدت کرد , برعکسش عاقلانه نیست و از آی کیو به دوره
برای همینه که میگن یک سال بخور نون و تره , 10 سال بخور نون و کره
این آدم طوری زندگی میکنه تا اگر بعد از مرگ معلوم شد که ای دل غافل , دنیا خالق داره و هر چی در دنیا شنیده حقیقت داشته , پشیمان نشه از نحوه ی زندگی کردنش در دنیا
===============================
نفر دوم هم آیکیوش رو به کار انداخته و به خودش گفته :
برو بابا , چه خالقی ؟ چه قیامتی ؟ چه کشکی ؟ همش مزخرفاته . ,
حالا بعد از مر گ, 2 احتمال فقط میتونه وجود داشته باشه:
الف - مرگ پایان نیست و راستی راستی قیامت برپا میشه
اونی که احتمالِ وجود خالق و قیامت رو جدی گرفته بوده در دنیا , فریاد میزنه : خدا رو شکر که راه عاقلانه رو انتخاب کردم و وجود خالق و قیامت رو جدی گرفتم و طوری زندگی کردم که اگر واقعاً قیامت بشه من در امان باشم
آخ جون , برنده شدم , قبول شدم . خطر به این بزرگی از بیخ گوشم گذشت
============
اونی که آیکیوش بهش گفته بوده بابا همش کشکه , روز قیامت میزنه توی سر و صورت خودش و میگه :
ای داد بیداد , بیچاره شدم , بدبخت شدم , بازنده شدم , من دلیلها و مدرکها رو خرافات و مزخرف گرفتم و بهش اهمیت ندادم
حتی کارهای خوبم هم فقط برای دلِ خودم و پز دادن جلو مردم و نمایش و جلب توجه مردم و اینها بود . حالا چکار کنم اینجا ؟ بیچاره شدم رفت , هیچ کاری برای رضای خالق انجام ندادم در دنیا تا حالا نجاتم بده . بدبخت شدم رفت
خوش به حال اونهائی که احتمالِ وجود خالق و قیامت رو جدی گرفتند . اونها عاقل بودند و عاقلانه انتخاب کردند , نه من
==============================
حالا حالت دوم :
ب- مرگ پایان همه چیز هست و بعد از مرگ هیچ کدومشون زنده نمیشند تا جنابِ بی خدا به باخدا بگه دیدی اشتباه میکردی ؟ دیدی گفتم خدا و قیامتی در کار نیست ؟
حالا خودتون قضاوت کنین کی آیکیوش بیشتره ؟
اونی که احتمالِ وجودِ خدا و قیامت رو با این همه مدرک علمی و ملموس جدی میگیره ؟ یا اونی که جدی نمیگیره ؟
جواب دادن به این سوال هم خودش نمایانگر میزان
آی کیوی فرد هست
==========+===+===================
3و 4- علتِ خودکشی در فردی که مغزش سالمه و تحت تاثیر الکل و مواد و اینها نیست , فقط از دست دادنِ همه ی امیدها هست
انسان مومن به وجودِ خالق و قیامت هرگز خودکشی نمیکنه چون اگر همه ی شمعهای امید هم در دلش خاموش بشه اما شمع امید به رحمت خالق همیشه در ذهنش روشن هست و خاموش شدنی نیست
این فرد صبر میکنه بر سختیها و احساس بد و شرافتمندانه تلاش میکنه برای بهبود وضعش و رهائی از سختی
5- فرد مومن به وجود خالق یکتای دانا و قدرتمندِ عادل مطلق و وجود قیامت در چنین وصعیتی با خدای سنوا و بینا سخن میگه و تواضع و احترام و ادب درخواست میکنه که یا صبرش رو زیاد کنه یا دردش رو دوا کنه
درک این حالتها برای شخصِ منکر خالق امکان پذیر نیست
همونطوری که اینهمه آتئیست و آگنوئیست تو دنیا اینکارو کردن و خودکشی هم نکردن!نقل قول:
برای زندگی معنی ساختن، نه اینکه معنی اون رو در چیزهایی مثل خالق، معاد و این چیزا خلاصه کنن.
مستند S#E%X, Death and the Meaning of Life از داوکینز رو ببینید در همین مورد هست.
متاسفانه استدلال شما نمیتونه در مقابل یه یافته علمی که به این سوال جواب داده ایستادگی کنه. شما صرفا از نقطه نظر خودتون به مسئله نگاه میکنید ولی IQ یک معیار بی طرفانه از ضریب هوشی افراده و برداشت شخصی درش دخیل نیست بر خلاف استدلال شما. ضمن اینکه شما اول فرض میگیرید که عدم باور به خالق غیر منطقیه و بعد هر کسی که به این عدم باور رسیده باشه رو از نظر هوش ضعیف میبینید. در حالی که دیدگاه علمی معیار بی طرفانه برای ضریب هوشی رو به خدمت میگیره و سعی میکنه ببینه افرادی که ضریب هوشی بالاتری دارن اعتقادات مذهبیشون چطوره.نقل قول:
حالا خودتون قضاوت کنین کی آیکیوش بیشتره ؟
اونی که احتمالِ وجودِ خدا و قیامت رو با این همه مدرک علمی و ملموس جدی میگیره ؟ یا اونی که جدی نمیگیره ؟
جواب دادن به این سوال هم خودش نمایانگر میزان
آی کیوی فرد هست
درست می‌گید. به نظر می‌رسه افرادی که حقیقتا به این مسائل معتقد باشن دست به خودکشی نمیزنن. چون اساسا طبق نگاه دینی خودکشی عقوبت داره. اینی که گفتید چیز واضحیه. من در اولین پستم گفتم اگر کسی این اعتقاد رو داره که خودکشی گناهه، محکوم به زندگیه.نقل قول:
3و 4- علتِ خودکشی در فردی که مغزش سالمه و تحت تاثیر الکل و مواد و اینها نیست , فقط از دست دادنِ همه ی امیدها هست
انسان مومن به وجودِ خالق و قیامت هرگز خودکشی نمیکنه چون اگر همه ی شمعهای امید هم در دلش خاموش بشه اما شمع امید به رحمت خالق همیشه در ذهنش روشن هست و خاموش شدنی نیست
این فرد صبر میکنه بر سختیها و احساس بد و شرافتمندانه تلاش میکنه برای بهبود وضعش و رهائی از سختی
البته درکش که امکان پذیره! بالاخره ما هم یه زمانی به این چیزا باور داشتیم. ولی اگر منظورتون اینه که برای یک خداناباور اینکار ممکن نیست و فرد حتما با کنار گذاشتن خدا از زندگیش باید بره خودشو بکشه یا میره خودشو بکشه، بشکل واضحی غلطه. حتی شاید بشه از اون سمت به یک فرد مذهبی که از درد و رنج زندگی خسته شده کمک کرد. وقتی هر روز به درگاه الهی دعا کنی و صبر کنی ولی اتفاقی رخ نده این رنج میتونه بیشتر و بیشتر بشه. ولی اگر فرد بپذیره که خدایی نیست که به دادش برسه میتونه این فرصت رو به خودش بده که مشکلات زندگی رو بپذیره و راه دیگه ای برای حلشون پیدا کنه یا اگر واقعا راه حلی نیست (مثلا برای کسانی که بیماری غیر قابل درمان دارن و درد میکشن هرچی خدا خدا کنن اتفاقی نمی افته) تصمیم بگیرن زندگی کنن یا نه و قطعا در اکثر موارد راه حل وجود داره و عده زیادی میتونن به معنی بالاتری از زندگی برسن به جای یک توهم.نقل قول:
5- فرد مومن به وجود خالق یکتای دانا و قدرتمندِ عادل مطلق و وجود قیامت در چنین وصعیتی با خدای سنوا و بینا سخن میگه و تواضع و احترام و ادب درخواست میکنه که یا صبرش رو زیاد کنه یا دردش رو دوا کنه
درک این حالتها برای شخصِ منکر خالق امکان پذیر نیست
ممنون میشم این معنای بالاتر از زندگی رو (حالا یا از قول دیگرانی که بهش رسیدن یا اگر هم خودتون بهش رسیدین چه بهتر) توضیح بدیدنقل قول:
منظور از معنای بالاتر اینه که چیزی که اون رو مبنای زندگیمون قرار می‌دیم اونقدر محکم باشه که به راحتی نشکنه و تبدیل به یاس و ناامیدی نشه.نقل قول:
اشاره کردم که باور به معنویات مذهبی نمیتونه این مبنا باشه بخاطر اینکه خودش در زمان رنج میتونه تبدیل به رنجی بالاتر بشه. میتونه به نحو های مختلفی خودش عامل رنج در زندگی باشه. اینها خیلی بحث میطلبه.
اما چیزی که من تا به اینجا بهش رسیدم، اینه که محکمترین پایه برای معنی دادن به زندگی پاسخ به این سواله که چه چیزی هست که ما از زندگی دنبالشیم و ایده آل همه ی ما تو زندگی چیه؟
پاسخ به این سوال فکر میکنم سادست؛ شادی. چیزی که بطور غریزی در وجود ما هست.
شادی برای هر فرد میتونه مصادیق متفاوتی داشته باشه ولی موقعیت هایی هم وجود دارند که برای همه ی ما میتونه منجر به شادی بشه یا مارو از رنج دور کنه. بنابراین از یکسو ما باید بدنبال فراگیری اون شرایط باشیم که چه چیزی ما انسان‌ها رو شاد میکنه و از یکسو هم خودمون رو بشناسیم و ببینیم مصادیق شخصی ما برای شادی چی هست. بنابراین شناخت اصلی ترین رهگذر به شادیه. شناخت خود و شناخت جهان.
بگذارید مصداقی صحبت کنم که واضح تر باشه. در این تاپیک یکی از دوستان گفت که هرکی باور به خدا رو بذاره کنار باید انتظار جنایت ازش داشت. در واقع معتقد بود بدون باور به خدا مبنای اخلاقی از بین میرن. اینطور نیست. بعنوان مثال بودا میگه: «اگر کسی با افکار خبیثانه رفتار کنه، رنج همیشه دنبالش میکنه همونطور که چرخِ گاری پای اسب رو دنبال میکنه.» (کتاب THE DHAMMAPADA). یا مثلا سم هریس در کتاب دروغگویی خودش با منطق شفاف و البته شواهد علمی نشون میده که دروغ در نهایت به رنج خودمون منجر میشه. بنابراین اگر مبنای زندگی ما شاد زیستن باشه میتونه اخلاقیات رو هم توجیه کنه و حتی نظام اخلاقی بهتر از ادیان رو بوجود بیاره چون اخلاقیات در ادیان از بالا به پائین هستن و مبنای عمل به اونها رسیدن به بهشت یا ترس از جهنمه و علاوه بر اینکه مشخص نیست آیا واقعا این مبانی اخلاقی واقعا به بشر کمک میکنه یا نه، ممکنه دستخوش تفاسیر تندروانه ای هم بشه، مثل یک بمب گذار انتحاری که فکر میکنه بعد از منفجر شدن 72 باکره بهشتی منتظرشن!!
اخلاقیات جزو اون دسته از عواملیه که شخصی نیست و با استدلال و مطالعه میشه فهمید چه اخلاقیاتی به نفع بشر هست و براش شادی به ارمغان میاره. دروغ، قتل، نفرت، ظلم و ... همگی در این دسته هستن. اما دسته دیگه همونطور که گفتم شخصی هستن. مثلا خیام به عنوان یه پوچگرا به شراب پناه میبره و معتقده هر دم این زندگی رو باید با نوش و لذت شراب گذروند و خوش بود. یک دانشمند آتئیست مثل داوکینز هم ممکنه بگه علم برای من این نقش رو بازی میکنه و هر روز صبح بلند میشم چون بیشتر بفهمم و این بهم لذت میده. هر کسی میتونه به شغلش، به معشوقه زندگیش، به خانوادش، به محیطش و چیزای دیگه عشق بورزه و از اونها بعنوان یه منبع لذت تو زندگیش بهره ببره.
من فکر میکنم به محض اینکه ما بپذیریم ما وجود داریم و این فرصت در اختیار ما قرار داده شده که زنده باشیم و میتونیم هدف از این زندگی رو دوری از رنج و شاد بودن بگذاریم زندگی بدون مشکل پیش میره. مگر اینکه واقعا هیچ راهی برای از بین بردن رنج جلومون نباشه و اونوقت طبیعت گزینه خودکشی رو هم جلومون قرار داده.
خب این هدف که شادیه و این اخلاق مداری که شما مطرح کردی ممکنه در تضاد با هم قرار بگیرن، اونموقع تکلیف چیه؟ میخواد شاد باشه اما اخلاقیات نمیزاره، این به وجود اومدن تضاد در زمینه فردی خودش به اندازه کافی مشکل ساز هست، و در این شرایط ادما زور رو بالای سرشون حس میکنن و اون زوره که جلوشون رو میگیره، حالا زور میتونه زور نرم باشه یا زور سخت، زور نرم مثل نُرم های جامعه و فرهنگ و ترس از نخ نما شدن، و زور سخت هم مثل قانون و پلیس و زندان و... که البته همه ما میدونیم به هیچ وجه این راهکارها 100% نیستن و به جاش طرف کار خودش رو میکنه.نقل قول:
اما مساله وقتی حتی از این هم بغرنج تر میشه که کسی بره بالای این هرم زور قرار بگیره، اونموقع چه مانعی جلوی خودش میبینه؟! دیکتاتوری همیشه به همین شکل به وجود میاد، تا قبل از به قدرت رسیدن همه این حرفهایی که شما زدی و بهترش رو هم میزنن و حفظ هستن، اما وقتی به قدرت میرسن هیچ مانعی جلوی خودشون نمیبینن، حالا قدرت در هر اندازه، ممکنه مدیر یه شرکت کوچک باشه یا یک کشور بزرگ، و همونطور که گفتین میره دنبال اینکه چه چیزی براش رضایت و شادی میاره و انجامش میده، حالا میخواد راه اندازی جنگ باشه و دزدی و...، چرا نکنن؟ وقتی غایت نهایی به گفته شما همین شادی باشه. اون خودش یه عمری همین شعارهارو داده و حفظه که مثلا بودا گفته کسی که با افکار خبیث رفتار کنه رنج دنبالشه. اما چنین شخصی در این جایگاه که افکار خودش رو خبیث نمیدونه، و هزار توجیح برای خودش درست میکنه که کار من خوب و درسته. اونموقع هست که همین آدم با همچین تفکر اخلاق مدار اما بی پشتوانه میتونه سرنوشت میلیون ها آدم رو به بدبختی یا به نابودی بکشونه و یه جامعه ای که هدف رو شادی میدونه و اخلاق مدار هم هست میتونه هردوی اینها یعنی شادی و اخلاقیات رو به وسیله همین تفکر بی پشتوانه از دست بده. بنابر این میبینید که این مبنا هم برای زندگی آنچنان که فکرشو میکنید محکم نیست و صحبت اون دوستمون هم که گفت "که هرکی باور به خدا رو بذاره کنار باید انتظار جنایت ازش داشت" زیاد هم بیراه نیست و به راحتی میتونه اون مبانی اخلاقی از بین برن (اگرچه من در این بخش که چه نوع خدایی منظورشه و اینکه باید اون عقاید عینی و مستدل باشه و نه کورکورانه، صحبت دارم وگرنه اونم تفاوتی با همین تفکر نخواهد داشت و میتونه بشکنه)، شاید بگید ما داریم در جنبه فردی صحبت میکنیم اما همه ما میدونیم شادی و رضایت و آرامش فردی انسان ها در رابطه تنگاتنگ با شرایط اجتماعی و غیرفردی هست.
بنابراین این مبنا و هدف هم زیاد قابل اعتماد و با پشتوانه نیست و میتونه به راحتی بشکنه
یکی از تخصص های فوق العاده ای ایرانیان تو اینترنت اینه که وقتی کسی تاپیکی زد تو اون تاپیک در مورد همه جور موضوعات بیربط به سوال شروع کننده نوشته میشه الی پاسخ دادن به سوال شروع کننده تاپیک
بنده خدا در مورد چی سوال کرده پنج صحفه در مورد چیزهای دیگه صحبت شده
اگر کسی در مورد موضوع خاصی چیزی نمی دونه بهترین کار سکوت هست
Sent from my XT1562 using Tapatalk
طبق اون دیدگاهی که عرض کردم، شادی مبنای اخلاقیاته. کاری اخلاقیه که به شادی ما و دیگران منجر بشه. بنابراین اینکه می‌فرمائید در تضاد با هم قرار بگیرن منطقا درست نیست.نقل قول:
فکر میکنم شما شادی (Happiness) رو با نفع شخصی (Self interest) و یا لذت (Pleasure) یکسان گرفتید که اصلا یکسان نیستن.
فکر میکنید جنگ افروزی فردی مثل هیتلر به شادی خودش منجر شده؟ یا به شادی جهان منجر شده؟ خیر . میلیون ها انسان که زجر کشیدن به کنار، نتیجه کارش هم این بود که در نهایت اسلحه بگذاره روی مخش و شلیک کنه!نقل قول:
اما مساله وقتی حتی از این هم بغرنج تر میشه که کسی بره بالای این هرم زور قرار بگیره، اونموقع چه مانعی جلوی خودش میبینه؟! دیکتاتوری همیشه به همین شکل به وجود میاد، تا قبل از به قدرت رسیدن همه این حرفهایی که شما زدی و بهترش رو هم میزنن و حفظ هستن، اما وقتی به قدرت میرسن هیچ مانعی جلوی خودشون نمیبینن، حالا قدرت در هر اندازه، ممکنه مدیر یه شرکت کوچک باشه یا یک کشور بزرگ، و همونطور که گفتین میره دنبال اینکه چه چیزی براش رضایت و شادی میاره و انجامش میده، حالا میخواد راه اندازی جنگ باشه و دزدی و...، چرا نکنن؟ وقتی غایت نهایی به گفته شما همین شادی باشه. اون خودش یه عمری همین شعارهارو داده و حفظه که مثلا بودا گفته کسی که با افکار خبیث رفتار کنه رنج دنبالشه. اما چنین شخصی در این جایگاه که افکار خودش رو خبیث نمیدونه، و هزار توجیح برای خودش درست میکنه که کار من خوب و درسته. اونموقع هست که همین آدم با همچین تفکر اخلاق مدار اما بی پشتوانه میتونه سرنوشت میلیون ها آدم رو به بدبختی یا به نابودی بکشونه و یه جامعه ای که هدف رو شادی میدونه و اخلاق مدار هم هست میتونه هردوی اینها یعنی شادی و اخلاقیات رو به وسیله همین تفکر بی پشتوانه از دست بده.
مثال هایی از این دست نشون میدن که اگر مبنای زندگی یک فرد شادی نباشه، نتیجه اصف باره. شاید بگید که این فرد حتما با جنگ افروزیش و به سلطه رسیدن نژاد آلمان احساس شادی و شعف میکرده. بله میکرده ولی اون احساسی که اینجا راجع بهش میگیم با این متفاوته. در پست قبلیم گفتم یک بخش اینه که بفهمیم چه شرایطی برای بشر به شادی منجر میشه. این فهم همگانیه و اگر من و شما یا هیتلر از فهم اون قافل بشیم خودمون ضرر میکنیم و باعث رنج دیگران هم میشیم و به اون شادی حقیقی نمیرسیم. آخرش مجبوریم کلت رو بذاریم رو سرمون و شلیک کنیم!. همونطور که گفتم دنبال شادی بودن در ذات ما هست ولی این به این معنی نیست که ما نیاز نداریم دانشمون رو در موردش بالا ببریم . از خودمون بپرسیم اگر من به کسی ظلم کنم که مثلا قدرت یا پول بدست بیارم باعث شادی من میشه؟
خب هر پایه ای میتونه ضعف های خودشو داشته باشه. من معتقد نیستم این دیدگاه حتما همه ی انسان ها رو از پوچی نجات میده. بلکه معتقدم علارغم ضعف هایی که میتونه داشته باشه، بهترین مبنای ممکنه. هدف از مطرح کردن این مسئله این بود که بگیم برای اینکه به پوچی و خودکشی نرسیم میشه چکار کرد. قطعا معنی دادن به زندگی نقطه مقابلِ پوچ بودنه. این معنی و مبنا میتونه باور به الهیات و خدا و ... باشه و یا میتونه به قدرت درونمون برای رسیدن به آرامش و شادی باشه.نقل قول:
بنابر این میبینید که این مبنا هم برای زندگی آنچنان که فکرشو میکنید محکم نیست و صحبت اون دوستمون هم که گفت "که هرکی باور به خدا رو بذاره کنار باید انتظار جنایت ازش داشت" زیاد هم بیراه نیست و به راحتی میتونه اون مبانی اخلاقی از بین برن (اگرچه من در این بخش که چه نوع خدایی منظورشه و اینکه باید اون عقاید عینی و مستدل باشه و نه کورکورانه، صحبت دارم وگرنه اونم تفاوتی با همین تفکر نخواهد داشت و میتونه بشکنه)، شاید بگید ما داریم در جنبه فردی صحبت میکنیم اما همه ما میدونیم شادی و رضایت و آرامش فردی انسان ها در رابطه تنگاتنگ با شرایط اجتماعی و غیرفردی هست.
بنابراین این مبنا و هدف هم زیاد قابل اعتماد و با پشتوانه نیست و میتونه به راحتی بشکنه
سلامنقل قول:
علت داشت که گفتگو به مسائل دیگه کشیده شده و صحیح هم همینه
دوست عزیزی که تاپیک رو شروع کردند گفتند که بنا به دلایلی از زندگی خسته شده اند و در فکر پایان دادن به زندگی هستند
این احساس و تصمیم از افکار و عقیده سرچشمه میگیره
کاری که انجام شد در این چند صفحه , بررسی همون چیرهائی هست که باعث میشه یک نفر فریبِ احساسِ گذرایِ ناامیدی رو بخوره و به فکر بیافته که به زندگی خاتمه بده و یا فریب این احساس گذرا رو نخوره و با لبخندِ امیدوارانه این مرحله رو پشت سر بگذاره هر چند طولانی باشه