آموزش NETWORK PLUS

درس سیزدهم - ساب نتینگ چیست ؟



پروسه ای است که طی آن یک شبکه بزرگ را به چند شبکه کوچکتر تقسیم بندی می کنند . با استفاده از این قابلیت , تاثیرگذاری و مدیریت شبکه بهبود می یابد . به مثال زیر دقت کنید :
شبکه ای با آی پی آدرس 172.16.0.0 و سابنت ماسک 255.255.0.0 داریم . این شبکه می تواند 65534 هاست یا کامپیوتر را آیپی دهی کند . با استفاده از پروسه سابنتینگ می توانید شبکه را به قسمت های کوچک تر تقسیم کنید و به هر بخش تعداد آدرس کمتری اختصاص دهیم .



172.16.1.0 (254 هاست)
172.16.2.0 (254 هاست)
172.16.3.0 (254 هاست)


با این کاردر واقع سابنت ماسک را از 255.255.0.0 به 255.255.255.0 تغییر داده ایم و چندین رنج آیپی کوچکتر پدید آورده ایم .


خوب اکنون زمان آن رسیده تا در مورد آی پی دهی بدون کلاس بندی صحبت کنیم . در آیپی دهی کلاس بندی شده شما برای اینکه رنج آیپی شبکه را تعیین کنید 3 انتخاب داشتید . انتخاب کلاس A یا B یا C
حال فرض کنید شما می خواهید شبکه را ایجاد کنید که 2000 هاست در آن دارید و تنها به 2000 آیپی نیازمندید . اگر کلاس B را انتخاب کنید (کلاس B 65534 آیپی به ما می دهد) بیش از 63000 آدرس آیپی را دور ریخته اید .یک راه دیگر نیز دارید و آن اینکه کلاس C را انتخاب کنید (کلاس C 254 آیپی به ما می دهد ) و برای اینکار بایستی 8 کلاس C را انتخاب کرده که با این کار داده های جدول روتینگ شما به هم می ریزید و مجبورید شبکه را به 8 قسمت تقسیم کنید . پس نتیجه می گیریم که استفاده از آیپی دهی کلاس بندی شده چاره کار ما نیست ؟
پس چاره کار کجاست ؟



با استفاده از آیپی دهی بدون کلاس بندی یا Classless Interdomain Routing (CIDR) و سابنت ماسک های با طول متغیر Variable Length Subnet Masks (VLSM) دیگر فقط کلاس Aو B و C نداریم و فقط از سه سابنت ماسک 255.0.0.0 و 255.255.0.0 و 255.255.255.0 استفاده نمی کنیم . اینجاست که اعداد باینری به کار ما می آیند

در شکل های زیر به محل قرار گیری نقطه ها دقت کنید . در آیپی دهی کلاس بندی ما نمی توانستیم از این نقطه ها عبور کنیم اگر کلاس A داشتیم سابنت ماسک به صورت زیر بود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اگر کلاس B داشتیم به صورت زیر بود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اگر کلاس C داشتیم به صورت زیر بود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ولی اکنون با آی پی دهی بدون کلاس بندی می توانیم از این مرز نقطه ها عبور کنیم و VLSM های متفاوتی مانند زیر ایجاد کنیم :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

و مرزها اینگونه تغییر یافتند (دو رنگ قرمز و مشکی مرزها را نشان می دهد)

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


خوب حالا چگونه با استفاده از CIDR و VLSM عمل سابنتینگ را انجام دهیم ؟


به شکل زیر دقت کنید . همانگونه که می بینید در سمت چپ سابنتینگ به روش کلاس بندی شده وجود دارد که با استفاده از کلاس B که سابنت ماسک 255.255.0.0 را دارد , Network ID و Host ID را از یکدیگر متمایز کرده ایم . اکنون اگر بخواهیم مرز نقطه ها را نادیده بگیریم و به روش CIDR سابنتینگ کنیم , بایستی تعدادی بیت از Host ID برداریم و به Network ID اضافه کنیم . در سمت چپ می بینید که 5 بیت را از Host ID برداشتیم که به رنگ نارنجی مشخص شده اند . این 5 بیت را Subnet ID می نامند ولی در حقیقت این 5 بیت را به Network ID اضافه کردیم حالا Network ID به جای 16 بیت (سبز رنگ) 21 بیت (16 سبز+ 5 نارنجی) می باشد و Host ID به جای 16 بیت آبی در چپ می شود 11 بیت آبی در راست (11 آبی = 5 نارنجی – 16 آبی) . به این معنی که شبکه ما که سابنت ماسک 255.255.0.0 را داشت اکنون سابنت ماسک 255.255.248.0 را دارد

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اکنون که مرزها تغییر کرده از کجا بفهیم که در سابنتینگ صورت گرفته چند سابنت ایجاد می شود و در هر سابنت چند هاست می توان داشت ؟ با استفاده از فرمول های زیر :


با استفاده از فرمول 2ⁿ که در آن n تعداد یک های موجود در Subnet ID می باشد , می توان سابنتینگ کرد . یعنی در مثال بالا n یا تعداد یک های Subnet ID 5 می باشد و
طبق فرمول 32 = 2⁵ می توان 32 سابنت ایجاد نمود .



همچنین با استفاده از فرمول 2ⁿ-2 که در آن n تعداد صفر های موجود در Host ID است , می توان تعداد هاست های موجود در هر سابنت را شمرد که در مثال بالا طبق فرمول
می شود 2046 = 2 - 2¹¹ یعنی 2046 هاست می توان ایجاد نمود و دیگر لازم نیست کلاس B را انتخاب کنیم و تعداد زیادی آدرس را دور بریزیم .








.

درس پانزدهم - مثال هایی از سابنتینگ




اکنون مثال شبکه ای را بیان می کنیم که در آن سابنتینگ درست صورت نگرفته در نتیجه شبکه عملکرد درستی نخواهد داشت . به شکل زیر دقت کنید : همانگونه که می بینید در این شبکه یک کامپیوتر Client و یک کامپیوتر Server و یک Router (با رنگ نارنجی مشخص شده) داریم که توسط سوییچ به هم متصل شده است . در نگاه اول شاید فکر کنید که این شبکه مشکلی ندارد و درست آی پی دهی شده است . آی پی کلاینت 192.168.10.101 و آیپی سرور 192.168.10.201 و آیپی روتر 192.168.10.200 می باشد . مشکل این شبکه کجاست ؟ سابنت ماسک 255.255.255.248 اگر بخواهیم با استفاده از این سابنت ماسک شبکه را آی پی دهی کنیم نتیجه کار متفاوت خواهد بود .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

Client : 192.168.10.101
Server : 192.168.10.201
Router : 192.168.10.200
Subnet Mask : 255.255.255.248

برای مشاهده مشکل بایستی آیپی سرور , کلاینت و رورتر را به باینری تبدیل کنیم :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ملاحظه می کنید که Subnet ID که با رنگ نارنجی و Host ID با رنگ آبی و Network ID مجموعه رنگ سبز و نارنجی می باشد . اکنون اگر کمی در سابنت آیدی دقت کنیم ملاحظه می کنید که سابنت آیدی کامپیوتر کلاینت (01100) با سرور و روتر (11001) متفاوت است .می دانید این به چه معنی است ؟ درست مثل اینکه کامپیوتر کلاینت ما در شبکه دیگری قرار دارد .


با استفاده از فرمول هایی که در درس گذشته بیان کردیم این شبکه 6 = 2 − 2³ کامپیوتر یا هاست را آیپی دهی می کند .

بر این اساس این آیپی ها از آدرس 192.168.10.1 آغاز شده و تا آدرس 192.168.10.7 ادامه می یابد و در این بین آیپی اول را به عنوان سابنت آیدی و آیپی آخر را به عنوان برودکست آیدی اختصاص می دهد . یعنی آیپی اول 192.168.10.0 سابنت آیدی و آیپی 192.168.10.7 برودکست آیپی می باشد .




[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]




ملاحظه می کنید که در شکل زیر آیپی های شبکه را اصلاح کردیم و سه آدرس آیپی که در یک سابنت(زیر شبکه) وجود دارند را اختصاص دادیم .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اکنون که کامپیوتر های شبکه را به شیوه CIDR آیپی دهی کردیم , برای نشان دادن آدرس آیپی و سابنت ماسک دو راه داریم روش اول همان روشی است که تاکنون از آن استفاده می کردیم . مثلا می نوشتیم برای مثال بالا می نوشتیم : 255.255.255.248 192.168.10.1 بله مشکلی ندارد روش درستی است ولی اگر بخواهیم کمی حرفه ای تر برخورد کنیم , بایستی با استفاده از روش دوم که CIDR Notation که به معنی نشانه گذاری در CIDR می باشد بنویسیم . برای مثال بالا و با استفاده از روش دوم به این صورت می نویسیم : 192.168.10.1/29


در واقع در این روش آدرس آیپی را می نویسیم و به جای نوشتن ساب نت ماسک , پس از آدرس آیپی علامت / گذاشته و عددی که معرف سابنت ماسک می باشد را می نویسیم . از کجا بفهیم چه عددی معرف سابنت ماسک ما می باشد ؟ ساب نت ماسک ما در این جا 255.255.255.248 بود . از کجا به عدد 29 رسیدیم ؟
باز هم با تبدیل به باینری . برای این منظور سابنت ماسک را به باینری تبدیل می کنیم :

11111111.11111111.11111111.11111000

اکنون تعداد بیت های یک را می شماریم که می شود 29




.

.



درس شانزدهم - معایب و نواقص آیپی ورژن 4



تا اینجا هر آنچه که در مورد آدرس آیپی گفته شد , برای آی پی آدرس های ورژن 4 (IPv4) بود . در اینجا می خواهیم کمی درباره ورژن جدید آیپی که هنوز فراگیر نشده و در اینترنت سراسری نشده است صحبت کنیم . همچنین درمورد اینکه چرا به سمت آیپی ورژن 6 حرکت می کنیم و فواید آیپی ورژن 6 و کاستی های آیپی ورژن 4 صحبت خواهیم نمود
.




مهم ترین دلیلی که باعث می شود که ما از آی پی ورژن 4 به سمت آیپی ورژن 6 کوچ کنیم نواقص و کاستی های IPv4 می باشد .



1- اولین و شاید مهم ترین نقص IPv4 را قبلا ذکر کردیم . نبود تعداد کافی آدرس آیپی . شاید پیش خود فکر کنید که 4 میلیارد عدد زیادی است و این تعداد آدرس برای سراسر دنیا کافی است . 20 سال پیش شاید . 10 سال پیش شاید ولی امروزه با گسترش تکنولوژی و اینترنت دیگر کافی نیست . دیوایس های مختلف همچون لپ تاپ , تبلت , گوشی های هوشمند , آیپی کم ها , رکورد ها و هزاران دیوایس دیگر در سراسر دنیا برای برخورداری از امکانات شبکه ای و آنلاین نیاز به آدرس های آیپی دارند . پس دیگر نمی توان مانند سال های گذشته گفت که IPv4 نیاز های ما را برآورده می کند . هم اکنون با استفاده از روشی همچون ایجاد آیپی های Public و Private و راه اندازی سرورهای NAT تا حدی مشکل کمبود آدرس های آیپی را برآورده نمودیم ولی بایستی به فکر راه حل بهتری برای این موضوع باشیم .


2- مشکل دیگری که وجود دارد به هم ریختگی و نابسامانی جدول های روتینگ اینترنت می باشد . اگر به Back bone های اصلی اینترنت سری بزنید ملاحظه می کنید که هر سرویس دهنده پیشوند آدرس خود را به صورت کاملا هم سطح در جدول روتینگ بک بون های اصلی ثبت کرده و ساختار مناسبی ندارد . این مسئله باعث به هم ریختگی و نابسامانی جدول های روتینگ اینترنت شده است .


3- به سختی پیکر بندی می شوند . به یاد دارید که گفتیم برای پیکربندی آدرس های آیپی سه راه وجود دارد اول اینکه به روش استاتیک و دستی به هر کامپیوتر آیپی دهی کنیم که راه بسیار دشواری است و جز در مواقع خاص توصیه نمی شود . راه دوم توسط APIPA بود که هنگامی که سیستم قادر به دریافت آیپی ار دستگاه DHCP نبود به صورت خودکار یک آیپی به خود اختصاص می دهد . این روش فقط برای آیپی دار بودن سیستم مفید است و به این دلیل که این آیپی قابلیت روتینگ و مسیریابی را ندارند روشی کاربردی نیست . روش سوم به صورت کاملا دینامیک بود و با استفاده از دستگاه DHCP بود . این روش نیاز ما را برطرف می کند و به می توانیم به صورت کاملا خودکار از DHCP آیپی دریافت کنیم ولی مشکل این شیوه این است ما برای استفاده از DHCP بایستی دستگاه یا همان سرور DHCP را مدیریت کنیم پس بهترین روش نخواهد بود .


4- مشکل دیگری که وجود دارد این است که امنیت به صورت اختیاری می باشد . به معنی که یکسری پروتکل های امنیت ارتباطی همچون IPSec وجود دارند که در آیپی ورژن 4 استفاده از آنها اختیاری می باشد و در دنیای امروز امنیت مهم ترین مسئله می باشد و نبایستی مسئله امنیت امری اختیاری باشد بلکه بایستی اجباری باشد .

درس هفدهم - راه حل های آیپی ورژن 6





اکنون که نواقص و کاستی های آیپی ورژن 4 را بیان کردیم , راه حل های IPV6 را در این موارد ذکر می کنیم :

1- اولین مشکلی که در مواجهه با IPv6 حل شده است , تعداد آدرس آیپی می باشد . این تعداد به قدری زیاد است که حتی نمی توان آن را بیان کرد .
10³⁸ _* 3.4 این عدد را چگونه بیان می کنید ؟؟!!!


2- مشکل دوم که توسط IPv6 بهبود یافته دسته بندی سلسله مراتبی جدول روتینگ بک بون های اینترنت است که نظم خوبی را ایجاد خواهد کرد


3- مشکل وجود DHCP هرچند یک مشکل واقعی در Ipv4 ایجاد نکرده بود ولی در IPv6 این جریان بهبود یافته و دیگر نیازی به مدیریت و پیکربندی DHCP وجود ندارد . هاست یا میزبان IPv6 به خودی خود توانایی ایجاد آدرس آیپی را دارد و نیازی به سرور DHCP نخواهد داشت . این قابلیت شبیه APIPA می باشد ولی از این منظر که به خودجوش برای خود آیپی ایجاد می کند با این تفاوت که IPv6 توانایی روتینگ و فعالیت در اینترنت را دارد در حالی که APIPA چنین توانایی را ندارد .


4- در IPv6 امنیت و استفاده از IPSec اجباری و جزوی از ساختار آن می باشد.






اما ساختار IP version 6

IPv6 آدرس هایی هستند که 128 بیت طول دارند . بله به این معنی که در این آدرس 128 مقدار 0 و 1 وجود دارد همانطور که در زیر می بینید این مقدار بسیار طولانی است و محاسبه و تبدیل آن مشکل است به همین دلیل آن را به قطعات 16 بیتی تقسیم می کنند که می شود 8 قطعه 16 بیتی . به یاد دارید که در IPv4 32 بیت را به 4 قطعه 8 بیتی تقسیم می کردیم و آن را به صورت اعداد دسیمال نمایش می دادیم . در اینجا 128 بیت را به 8 قطعه 16 بیتی تقسیم می کنیم و به جای نمایش دسیمال , آن را به صورت هگزا دسیمال نمایش می دهیم و به جای نقطه آنها را با : از هم مجزا می کنیم.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

عدد بالا در مبنای هگزادسیمال به صورت زیر نمایش داده می شود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با یکی کردن مقادیری که 4 صفر دارند و صفرهایی که در ابتدا آمده اند می توان آن را به صورت زیر خلاصه نمود :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همچنین می توان خانه های پشت سر همی که تماما صفر هستند را می توان یکی کرد و به صورت :: نمایش داد توجه داشته باشید که این کار را فقط یکبار می توان انجام داد تا بتوانید تعداد خانه هایی که مقدار تمام صفر دارند را شمارش نمود و اگر دو بار انجام دهید نمی توان فهمید که :: شامل چند خانه صفر خواهد بود . مثال بالا به صورت زیر خلاصه شد :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

درس هجدهم - انواع آیپی ورژن 6



IPv6 نیز انواع مختلفی دارند که به صورت زیر هستند :




Unicast :

یا ارتباط یک به یک را داریم . این نوع ارتباط را در IPv4 نیز داشتیم ولی در IPv6 این نوع ارتباط 3 نوع آدرس ایجاد می کند :

Global Addresses : همان آیپی آدرس های Public در IPv4 یا همان آدرس های معمولی و قابل شناسایی در اینترنت می باشند .
Link Local Addresses : مشابه آیپی آدرس های APIPA در IPv4 هستند با این تفاوت که این آدرس ها در شبکه های بیشتر و بزرگتری قابل تشخیص هستند . این آدرس ها را می توانید از اولین بلاک آدرس شناسایی کنید که مقدار FE80 را دارند .
Unique Local Addresses : این آدرس ها نیز مشابه IPv4 برای Private و شبکه های خصوصی رزرو شده اند . این آدرس های با FC یا FD شروع می شود .





Multicast :

نوع دیگر IPv6 مولتی کست Multicast می باشد که ارتباط از نوع یک به چند می باشد . این دقیقا همان Multicast در IPv4 می باشد . یک انتقال و یک گروه از کامپیوتر های دارای اشتراک را داریم . در نتیجه انتقال از یک کامپیوتر به تعدادی مشترک صورت می گیرد .





Anycast :

نوع دیگر IPv6 Anycast می باشد . این ارتباط همانند ارتباط مولتی کست می باشد که یک کامپیوتر را به یک گروهی که مشترک و عضو هستند ارتباط می دهد . با این تفاوت که از بین این گروه تنها برای عضوی که نزدیک تر و قابل دسترسی تر می باشد بسته ارسال می شود . درحقیقت این ارتباط از نوع یک به یک می باشد با این تفاوت که آن یک نفر از بین یک گروه اعضا و مشترکین انتخاب می گردد .








.

فصل ششم :


درس اول : اف تی پی (FTP) - تی اف تی پی (TFTP) |

درس دوم : اچ تی تی پی (HTTP) - اچ تی تی پی اس (HTTPS) |

درس سوم : اس ام تی پی (SMTP) - آیمپ 4 (IMAP4) - پاپ3 (POP3) - ان تی پی (NTP) |

درس چهارم : دی اچ سی پی (DHCP) - تلنت (Telnet) - اس اس اچ (SSH) |

درس پنجم : اس ان ام پی (SNMP) - اس آی پی (SIP) - آر تی پی (RTP) - تی ال اس (TLS) |



.

درس اول - FTP / TFTP


اگر به یاد داشته باشید در مباحث قبلی راجع به پروتکل های لایه Application مدل TCP/IP به صورت گذرا صحبت کردیم .

در اینجا قصد داریم هر کدام از این پروتکل ها را به شما معرفی کنیم :




FTP اف تی پی

File Transfer Protocol یا پروتکل انتقال فایل . همانگونه که از نام آن پیداست این پروتکل وظیفه انتقال فایل را بر عهده دارد ولی چه نوع انتقال فایلی ؟ از نوع اتصال گرا


این پروتکل وظیفه انتقال اتصال گرا و مطمئن فایل بین کلاینت و سرور را بر عهده دارد . به این معنی که این پروتکل یک ارتباط TCP و مطمئن را برقرار می کند . پروتکل FTP از پورت 21 TCP برای کنترل و از پورت 20 TCP برای انتقال داده استفاده می کند . این پروتکل در ابتدا فقط برای انتقال فایل بین سیستم های یونیکس استفاده می شد ولی اکنون رایج ترین پروتکل انتقال فایل در اینترنت محسوب می گردد .




TFTP تی اف تی پی

Trivial File Transfer Protocol یا پروتکل انتقال جزئی فایل . برخلاف پروتکل اف تی پی , این پروتکل انتقال فایل بدون اتصال را بر قرار می کند به این معنی که در اینجا خبری از TCP نیست و ارتباط از نوع UDP و غیر مطمئن برقرار می گردد .

این پروتکل همانگونه که از نام آن پیداست یک انتقال جزئی و ناچیز را انجام می دهد. TFTP یک پروتکل ساده و کوچک است که شرایط را برای یک انتقال جزئی فایل برقرار می کند . این پروتکل در درجه اول برای به روزرسانی دیوایس های شبکه همچون روتر و سوییچ کاربرد دارد . یکی دیگر از کاربرد های رایج این پروتکل انتقال داده های مورد نیاز برای بوت کردن سیستم های بدون حافظه در داخل شبکه است . در شبکه نوعا کامپیوتر هایی وجود دارد که در داخل آنها هارد تعبیه نشده است . این کامپیوتر ها را می توان از طریق شبکه بوت کرد و بالا آورد . این کار از طریق پروتکل TFTP و با ارسال بسته های کوچک اطلاعاتی از طریق مسیر شبکه صورت می گیرد . به یاد داشته باشید که این پروتکل از پورت UDP 69 استفاده می کند .








.

درس دوم - HTTP / HTTPS




HTTP اچ تی تی پی

رایج ترین و عمومی ترین پروتکل شبکه , Hypertext Transfer Protocol به معنی پروتکل انتقال ابر متن می باشد . این پروتکل در اصل برای انتقال اسناد وب ایجاد گردید ولی اکنون توانایی ارسال سایر فایل ها را نیز دارد . به طوری که نسخه های جدید تر HTTP عملکرد بهتری برای انتقال فایل نسبت به پروتکل FTP دارد . این پروتکل به صورت پیش فرض از پورت 80 TCP استفاده می کند . به صورت پیش فرض به این معنی که این پورت قابل تغییر است . وقتی که شما در مرورگر هستید می توانید دونقطه قرار دهید و سپس شماره پورت را وارد کنید






HTTPS اچ تی تی پی اس

دقیقا همان عملکرد HTTP را دارد با این تفاوت که HTTPS از (Secure Sockets Layer (SSL برای ارسال داده ها استفاده می کند . درباره SSL در مبحثی جداگانه صحبت خواهیم کرد فقط در این اندازه بدانید که استفاده از SSL باعث می شود که در ابتدا سرور تشخیص هویت شود و اعتبار آن توسط مرورگر تایید گردد و سپس جابجایی اطلاعات رمزنگاری گردد .

فرض کنید هنگامی که از طریق اینترنت می خواهید خرید کنید و به دروازه بانک فرستاده می شوید . در ابتدا توسط گواهینامه SSL بانک مربوطه تایید می گردد تا تایید شود شما به آدرس صحیحی وارد شده اید و یک صفحه جعلی نیست . سپس در مراحل انجام تراکنش کلیه اطلاعات رد و بدل شده همچون رمز دوم و شماره کارت و ... رمزنگاری می شود تا امنیت ارتباطی به صورت کامل برقرار گردد . امروزه اکثر سایت هایی که اطلاعات مهم کاربران را حفظ می کنند و به نحوی نیاز به امنیت بالا دارند , دارای گواهینامه SSL هستند . از این جمله می توان به شبکه های اجتماعی بزرگ و پست های الکترونیکی اشاره کرد . پروتکل HTTPS از شماره پورت 443 TCP استفاده می کند .



.

درس سوم - NTP / POP3 / IMAP4 / SMTP



NTP ان تی پی

Network Time Protocol به معنی پروتکل زمان شبکه است که برای همگام سازی و به روزرسانی زمان در شبکه استفاده می شود . کامپیوتر ها از یکسری منابع که همان سرور های NTP هستند زمان خود را به روزرسانی می کنند . این سرور ها میتوانند به صورت محلی یا بر روی اینترنت موجود باشند . همچنبن می توانند بر روی رادیو یا ماهواره نیز موجود باشند .

سرور NTP بسیار دقیق است تا جایی که قابلیت همگام سازی زمان تا میلی ثانیه را دارد . امروزه بسیاری از کامپیوتر ها نیاز دارند که زمان خود را به صورت دقیق در شبکه همگام سازی کنند تا با یکدیگر هماهنگ باشند و در انتقال و دریافت های مختلف با مشکل مواجه نشوند . پس NTP یکی از ضروریت ها در هر شبکه به شمار می رود . سرور NTP از پورت 123 UDP استفاده می کند .




POP3 & IMAP4

پروتکل POP3 مخفف واژه Post Office Protocol 3 و IMAP4 مخفف Internet Message Access Protocol می باشد و دلیل که این دو پروتکل را با یکدیگر آوردیم این است که این دو پروتکل عملکرد مشابهی دارند . هر دو آنها وظیفه بازیابی پست الکترونیک یا همان دریافت ایمیل را بر عهده دارند . ولی با چه تفاوتی ؟

با این تفاوت که POP3 فقط قادر به بازیابی پوشه اینباکس از ایمیل سرور می باشد و در صورتی که نیاز به پوشه های سازمان یافته دیگر داشته باشید , آنها را به صورت لوکال (محلی) بر روی رایانه ذخیره سازی می کند . این در حالی است که پروتکل IMAP4 توانایی بازیابی تمام پوشه ها را از سرور به صورت مستقیم دارد و مشکل ذخیره سازی لوکال را برطرف می کند . به یاد داشته باشید که POP3 از پورت TCP 110 و IMAP4 از پورت 143 TCP بهره می گیرند .





SMTP

دو پروتکل POP3 و IMAP4 برای دریافت و بازیابی ایمیل استفاده می شوند . این در حالی است که پروتکل SMTP برای ارسال ایمیل به کار می رود ( ارسال به ایمیل سرورهای مختلف و ارسال بین ایمیل سرورهای مختلف) . افراد زیادی پروتکل های POP3 و IMAP4 را به عنوان ایمیل سرورهای ایمیل ورودی ( Inbound Email Servers ) و پروتکل SMTP را به عنوان ایمیل سرور خروجی ( Outbound Email Servers ) می شناسند و دلیل این امر این است که پروتکل های IMAP4 و POP3 برای دریافت ایمیل و پروتکل SMTP برای ارسال ایمیل استفاده می شود .

SMTP مخفف Simple Mail Transfer Protocol که به معنی پروتکل ساده انتقال ایمیل می باشد . مفهوم آن بسیار ساده است .

اگر با برنامه هایی همچون Outlook و یا Mozila ThunderBird کار کرده باشید مفهوم این پروتکل ها را به خوبی درک خواهید کرد . این برنامه ها برای دریافت ایمیل در کامپیوتر شخصی به کار می روند .در این نرم افزار ها با دو واژه Incoming Protocol و Outgoing Protocol مواجه می شوید که به معنی پروتکل های ورودی (همان پروتکل های دریافت ایمیل) و پروتکل های خروجی (همان پروتکل های ارسال ایمیل ) می باشند .پروتکل SMTP از پورت 25 TCP استفاده می کند .




.