Printable View
دیدار تو حل مشکلات است / صبر از تو خلاف ممکنات است
لب‌های تو خضر اگر بدیدی / گفتی لب چشمه‌ی حیات است
بر کوزه‌ی آب نِه دهانت / بردار که کوزه‌ی نبات است
ترسم تو به سِحر غمزه یک روز / دعوی بکنی که معجزات است
زهر از قِبَل تو نوش‌دارو / فحش از دهن تو طیبات است
چون روی تو صورتی ندیدم / در شهر که مُبطِل صلات است
عهد تو و توبه‌ی من از عشق / می‌بینم و هر دو بی ثبات است
آخر نِگهی به سوی ما کن / کاین دولت حُسن را زکات است
سعدی غم نیستی ندارد / جان دادن عاشقان نجات است
کسی که روی تو دیدست حال من داند
که هر که دل به تو پرداخت صبر نتواند مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست
که آدمی که تو بیند نظر بپوشاند هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد
دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند اگر به دست کند باغبان چنین سروی
چه جای چشمه که بر چشم‌هات بنشاند چه روزها به شب آورد جان منتظرم
به بوی آن که شبی با تو روز گرداند به چند حیله شبی در فراق روز کنم
و گر نبینمت آن روز هم به شب ماند جفا و سلطنتت می‌رسد ولی مپسند
که گر سوار براند پیاده درماند به دست رحمتم از خاک آستان بردار
که گر بیفکنیم کس به هیچ نستاند چه حاجتست به شمشیر قتل عاشق را
حدیث دوست بگویش که جان برافشاند پیام اهل دلست این خبر که سعدی داد
نه هر که گوش کند معنی سخن داند
این جا شکری هست که چندین مگسانند
یا بوالعجبی کاین همه صاحب هوسانند
بس در طلبت سعی نمودیم و نگفتی
کاین هیچ کسان در طلب ما چه کسانند
ای قافله سالار چنین گرم چه رانی
آهسته که در کوه و کمر بازپسانند
صد مشعله افروخته گردد به چراغی
این نور تو داری و دگر مقتبسانند
من قلب و لسانم به وفاداری و صحبت
و اینان همه قلبند که پیش تو لسانند
آنان که شب آرام نگیرند ز فکرت
چون صبح پدیدست که صادق نفسانند
و آنان که به دیدار چنان میل ندارند
سوگند توان خورد که بی عقل و خسانند
دانی چه جفا می‌رود از دست رقیبت
حیفست که طوطی و زغن هم قفسانند
در طالع من نیست که نزدیک تو باشم
می‌گویمت از دور دعا گر برسانند
محتوای مخفی: گزیده ای از این شعر زیبا
صلح است میان کفر و اسلام/ با ما تو هنوز در نبردی
سر بیش گران مکن که کردیم/ اقرار به بندگی و خردی
با درد توام خوش است ازیراک/ هم دردی و هم دوای دردی
گفتی که صبور باش هیهات/ دل موضع صبر بود و بردی
هم چاره تحمل است و تسلیم/ورنه به کدام جهد و مردی
بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله ی کار خویش گیرم
بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله ی کار خویش گیرم
بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله ی کار خویش گیرم
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
يارا بهشت صحبت ياران همدمست
ديدار يار نامتناسب جهنمست
هر دم که در حضور عزيزي برآوري
درياب کز حيات جهان حاصل آن دمست
نه هر که چشم و گوش و دهان دارد آدميست
بس ديو را که صورت فرزند آدمست
آنست آدمي که در او حسن سيرتي
يا لطف صورتيست دگر حشو عالمست
هرگز حسد نبرده و حسرت نخورده ام
جز بر دو روي يار موافق که در همست
آنان که در بهار به صحرا نمي روند
بوي خوش ربيع بر ايشان محرمست
وان سنگ دل که ديده بدوزد ز روي خوب
پندش مده که جهل در او نيک محکمست
آرام نيست در همه عالم به اتفاق
ور هست در مجاورت يار محرمست
گر خون تازه مي رود از ريش اهل دل
ديدار دوستان که ببينند مرهمست
دنيا خوشست و مال عزيزست و تن شريف
ليکن رفيق بر همه چيزي مقدمست
ممسک براي مال همه ساله تنگ دل
سعدي به روي دوست همه روزه خرمست
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
جان من جان من فدای تو باد
هیچ‌ات از دوستان نیاید یاد
می‌روی و التفات می‌نکنی
سرو هرگز چنین نرفت آزاد
آفرین خدای بر پدری
که تو پرورد و مادری که تو زاد
بخت نیکت به منتهای امید
برساناد و چشم بد مرساد
تا چه کرد آن که نقش روی تو بست
که در فتنه بر جهان بگشاد
من بگیرم عنان شه روزی
گویم از دست خوبرویان داد
تو بدین چشم مست و پیشانی
دل ما بازپس نخواهی داد
عقل با عشق بر نمی‌آید
جور مزدور می‌برد استاد
آن‌که هرگز بر آستانه عشق
پای ننهاده بود سر بنهاد
روی در خاک رفت و سر نه عجب
که رود هم در این هوس بر باد
مرغ وحشی که می‌رمید از قید
با همه زیرکی به دام افتاد
همه از دست غیر ناله کنند
سعدی از دست خویشتن فریاد
روی گفتم که در جهان بنهم
گردم از قید بندگی آزاد
که نه بیرون پارس منزل هست
شام و رومست و بصره و بغداد
دست از دامنم نمی‌دارد
خاک شیراز و آب رکن آباد
خبرت هست که بي روي تو آرامم نيست
طاقت بار فراق اين همه ايامم نيست
خالي از ذکر تو عضوي چه حکايت باشد
سر مويي به غلط در همه اندامم نيست
ميل آن دانه خالم نظري بيش نبود
چون بديدم ره بيرون شدن از دامم نيست
شب بر آنم که مگر روز نخواهد بودن
بامدادت که نبينم طمع شامم نيست
چشم از آن روز که برکردم و رويت ديدم
به همين ديده سر ديدن اقوامم نيست
نازنينا مکن آن جور که کافر نکند
ور جهودي بکنم بهره در اسلامم نيست
گو همه شهر به جنگم به درآيند و خلاف
من که در خلوت خاصم خبر از عامم نيست
نه به زرق آمده ام تا به ملامت بروم
بندگي لازم اگر عزت و اکرامم نيست
به خدا و به سراپاي تو کز دوستيت
خبر از دشمن و انديشه ز دشنامم نيست
دوستت دارم اگر لطف کني ور نکني
به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نيست
سعديا نامتناسب حيواني باشد
هر که گويد که دلم هست و دلارامم نيست
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دلِ هر که صید کردی نکشد سر از کمندت
نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت