Printable View
مانده ام در حسرت بالا بلایی روز و شب
جان دهم از دوری دیر آشنایی روز و شب
هر سحر نام تو را با سوز دل سر داده ام
تا مگر بر تو رسد از من صدایی روز و شب
عاشقانه کو به کو شهر شما را گشته ام
تا بیابم شاید از تو، رد پایی روز و شب
هی "ب " می دهم که شعر امضاتون را بنویسید ها
برق سه فاز از سر پرید
خر بی دمم در باغ همسایه چرید
آخر این خر بی دم مرا بهر چه بود
نه سوار دادم ، نه از بارکشی هیچ سود
درسته من موافقم زندگی زیبا نمیشه
تو فال بد اقبالیا هیچکی مث ما نمیشه
اشکای ما هر چقدم با همدیگه گریه کنیم
اندازه ی یه گوشه ی کوچیک دریا نمیشه
هر چی من و تو بشینیم شب تا سحر دعا کنیم
فرقی نمی کنه بازم معجزه پیدا نمیشه
بگذار تا ببوسمت اي نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت اي چشمه شراب
بيمار خنده هاي توام بيشتر بخند
خورشيد آرزوي مني گرم تر بتاب
هر چه گفتی پیش من از غم
باز هم بازگو کن که نبود کم
از اشک و از دیدگان خون آلود
بازگو برمن از شیفتگان درد و غم
ممکنه من اونو خوب ندونم
ولي اينو خوب ميدونم
ولي اينو خوب ميدونم که يک حقيقته
من متبرک شدم
چون مورد عشق تو واقع شده بودم
مرغ خونين ترانه را مانم
صيد بي آب و دانه را مانم
آتشينم وليك بي اثرم
ناله عاشقانه را مانم
نه سرانجامي و نه آرامي
مرغ بي آشيانه را مانم
هدف تير فتنه ام همه عمر
پاي بر جا نشانه را مانم
با كسم در زمانه الفت نيست
كه نه اهل زمانه را مانم
خاكساري بلند قدرم كرد
خاك آن آستانه را مانم
بگذرم زين كبود خيمه رهي
تير آه شبانه را مانم
بزار ملت بنویسن. ما که بخیل نیستیم:دی
ممکنه که تو باشی تو اشتباه
عشق با من نداره هیچ ارتباط
و اینه که میشه واسم باعث افتخار
من عشقی ندارم که باش بکنم احتکار
رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان
جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ
وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی
گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ
آيا هنوز عاشقم هستي
آنگاه كه سپيدي بر گيسوانم موج مي زند
آيا هنوز هم به ياد مي آوري
دختر جواني را
كه بردي
چون عروست
در يك روز باراني
در پاييز
زمانه وار اگر مي پسنديم كر و لال
به سنگفرش تو اين خون تازه باد حلال
مجال شكوه ندارم ولي ملالي نيست
كه دوست جان كلام مناست در همه حال
قسم به تو كه دگر پاسخي نخواهم گفت
به واژه ها كه مرا برده اند زير سوال
تو فصل پنجم عمر مني و تقويمم
بشوق توست كه تكرار مي شود هر سال
ترا ز دفتر حافظ گرفته ام يعني
كه تا هميشه ز چشمت نمي نهم اي فال
مرا زدست تو اين جان بر لب آمده نيز
نهايتي ست كه آسان نمي دهم به زوال
نه، من که چیزی یادم نمیاد:دی
زنهار که باشد بر من این لیاقت
تا توانم دهمت پاسخ عشقت
آن امواج خروشان گیسوانت
غرق گشتن در آن را برمن نیست طاقت
نقل قول:
لیلایی تو را همه مجنون کوه و دشت:
بادِ دوندگی و غزالِ رمندگی
در بند خویش بودن معنای عشق نیست
چونانکه زنده بودن ، معنای زندگی
غرقِ عرق ز دست دلِ سرکش خودم
شرمندگی است پیش تو اظهار بندگی
حالا بایدم یادت نیاد
چند سال دیگه بازم ازت می پرسم ببینم یادت هست چیزی یا نه :31:
نقل قول:
لبانت
به ظرافت شعر
شهواني ترين بوسه ها را به شرمي چنان مبدل مي كند
كه جاندار غار نشين از آن سود مي جويد
تا به صورت انسان درآيد
و گونه هايت
با دو شيار مّورب
كه غرور ترا هدايت مي كنند و
سرنوشت مرا
كه شب را تحمل كرده ام
بي آن كه به انتظار صبح
مسلح بوده باشم،
و بكارتي سر بلند را
از رو سبيخانه هاي داد و ستد
سر به مهر باز آورده م
هرگز كسي اين گونه فجيع به كشتن خود برنخاست
كه من به زندگي نشستم!
اینهم ایثار
من اما در زنان چیزی نمی یابم - گر آن همزاد را روزی نیابم ناگهان، خاموش -
من اما در دل کهسار رویاهای خود، جز انعکاس سرد آهنگ صبور
این علف های بیابانی که میرویند و می پوسند
و می خشکند و می ریزند، با چیز ندارم گوش .
مرا اگر خود نبود این بند، شاید بامدادی همچو یادی دور و لغزان،
می گذشتم از تراز خک سرد پست ...
جرم این است !
جرم این است !
سلام العیکیم every body
عجب شعرهایی به به
تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
دل سودازده از غصه دو نیم افتادست
سلام بر همگی دوستان عزيز
تو آنقدر بزرگي و عاشق كه وصف تو
در شعر ناسروده من جا نمي‌شود
در انتظار تو. به كه بايد پناه برد
وقتي كه پلك پنجره‌ها وا نمي‌شود
اين آسمان شب‌زده اين لحظه‌هاي تار
در غيبت حضور تو فردا نمي‌شود
بغضي كه راه حنجره‌ام را گرفته است
جز با حضور چشم تو دريا نمي‌شود
--------
سلام مهدی جان خوبی دادا؟
می گم مهدی عنوان هات کو؟
تو که فعال علمی و فیلم بودی
راستی جلال جان ممنونم
دلم به اين همه آيينه رو نخواهد كرد
به جز نگاه تو را جست و جو نخواهد كرد
پرنده‌اي كه گرفتار پر زدن باشد
به آب و دانه و آواز خو نخواهد كرد
بيا مسافر چشمم كه هيچ حادثه‌اي
نگاه پنجره را زير و رو نخواهد كرد
به غير نام تو اي التهاب روحاني
دلم به قصد سرودن وضو نخواهد كرد
عزيز غايب من اي هميشه در خاطر
به جز تو را دل من آرزو نخواهد كرد
خواهش میشه مژگان خانوم
ریشه در خک
ریشه در آب
ریشه در فریاد
***
شب از ارواح سکوت سرشار است .
و دست هائی که ارواح را می رانند
و دست هائی که ارواح را به دور، به دور دست، می تارانند .
***
- دو شبح در ظلمات
تا مرزهای خستگی رقصیده اند .
- ما رقصیده ایم .
ما تا مرزهای خستگی رقصیده ایم .
- دو شبح در ظلمات
در رقصی جادوئی، خستگی ها را باز نموده اند .
- ما رقصیده ایم
ما خستگی ها را باز نموده ایم .
***
شب از ارواح سکوت سرشار است
ریشه از فریاد
و
رقص ها از خستگی .
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی
و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی
یادمان باشد اگر شاخه گلی رو چیدیم وقت پر پر شدنش سوز و نوایی نکنیم.
یادمان باشد سر سجادهء عشق جز برای دل محبوب دعایی نکنیم.
یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم گر چه در خود شکستیم صدایی نکنیم.
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند طلب عشق زهر بی سرو پایی نکنیم.
عجب !!!! مشاعره ای
مرا سایه هما چندان نوازد
که گویی سایه او شد من همایم
بدیدم حسن را سرمست می گفت
بلایم من بلایم من بلایم
جوابش آمد از هر سو ز صد جان
ترایم من ترایم من ترایم
مي خور كه فلك بهر هلاك من و تو
قصدي دارد به جان پاك من و تو
عنوانم رفتن گل بچينند :دی
وين من‌ام خشكيده برگی بی‌رمق
زردگون رخساره‌ام از درد نيست
گر بماندم بر بُن اين شاخسار افزوده‌ای
زين سبب باشد كه بادِ مرگ نيست
منتی بر من نهيد، بعد از رهايی از درخت
پا گذاريد بر مزارِ تُردِ اين شوريده برگ
چون صدای خش‌خش‌ام آمد پديد
ياد آريد، برگ‌های خسته‌ی مجنونِ بيد ...
عنوان آقا مهدی، وکیلم؟ :دی
در اين روزها و سالها و زمان ها انسان هست
غصه عشق مجنون و فرهادو... هست
تا دلي هست ليلي و شيريني ست
داستان عشق و عاشقي دنياگيرست
چه تو روستاي چه ان شهري ديده
اسير ان قلب سرخ روح دميده
از چهار گوشه زمان اميد ست
غم يار در فرقت يار اخر شود
دلم چه بي باران ولي تو روييدي
کوير خارا را فقط تو بوسيدي
مسافري بودم اسير بي آبي
در اين ره تشنه چو چشمه جوشيدي
تمام آدم ها مرا لگد کردند
و تو مرا با مهر چو غنچه بوييدي
در اين شب تاريک به اين دل کوچک
به سرزمين من فقط تو کوچيدي
يار و دلبري يار زيباست
******
اما اگر دلدار دل دهد
صبح پيام دل شنود
بي وفاي/دل دلداده نكند
در دوري غم /بي وفاي غم نباشد
تو را به جاي همه زناني كه نشناخته ام دوست مي دارم
تو را به جاي همه روزگاراني كه نمي زيسته ام دوست مي دارم
براي خاطر عطر گستره ي بي كران و براي خاطر عطر نان گرم
براي خاطر برفي كه آب مي شود، براي خاطر نخستين گل
براي خاطر جانوران پاكي كه آدمي نمي رماندشان
تورا براي خاطر دوست داشتن دوست مي دارم
تو را به جاي همه زناني كه دوست نمي دارم دوست مي دارم.
جز تو، كه مرا منعكس تواند كرد؟ من خود خويشتن را بس اندك مي بينم.
بي تو جز گستره يي بي كرانه نمي بينم
ميان گذشته و امروز.
از جدار آينه‌ي خويش گذشتن نتوانستم
مي بايست تا زنده‌گي را لغت به لغت فرا گيرم
راست از آن گونه كه لغت به لغت از يادش مي برند.
تو را دوست مي دارم براي خاطر فرزانه‌گي ات كه از آن من نيست
تو را به خاطر سلامت
به رغم همه آن چيزها كه به جز وهمي نيست دوست مي دارم
براي خاطر اين قلب جاوداني كه بازش نمي دارند
تو مي پنداري كه شكي، حال آنكه به جز دليل نيستي
تو همان آفتاب بزرگي كه در سر من بالا مي رود
بدان هنگام كه از خويشتن در اطمينانم.
پل الووار، ترجمه احمد شاملو
مادري داشتم و دارم خواهم داشت
با او به دنيا رسيدم
در بالينش به خود رسيدم
جهان را از او بر او ديدم
خواب با تو ديدن دل با تو بودن و گرفتم
می گن مدارا بکنین با بازیای سر نوشت
آدم عاشق که دیگه اهل مدارا نمیشه
ماهو توی چشمای تو از بس زلاله میشه دید
چشمای هیچکی مث تو اینجوری گیرا نمیشه
سوال کنم جواب میدی؟ فقط یه جمله بنویس
بگو که می رسیم به هم؟ آخر میشه یا نمیشه
هرآچند رخساره نديدم سرخ رويم
سالمان است گرم سرخ رويم
من پذیرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است
می روم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم
می روم از رفتن من شاد باش
از عذاب دیدنم آزادباش
گر چه تو تنها تر از ما می روی
آرزو دارم ولی عاشق شوی
آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی بر خوردهای سرد را
اگر چه اشك ريزي
سراپرده روي داري
در هواي شور انگيز تو
راهي به جهان گشودم
جهان دوباره گشودم
موهایت
یادگار عطرهای جاری
در شمیم باد
نشان وارهیدن از خویشتن خویش
نشان آزادگی
سخنهایت
حرفهایت
از جنس واژه های گم شده در زمان
به لطافت مهر
به ظریفی یک شیشه
و به کم یابی ماه
همه اینها هیچ
قلبت
آه قلبت....
تو رو مي خونم
نمي دونم ((تو)) رو چي بگم _تو
نشسته ام /مداد و خاطراتم در دستم
زندگي پيشم
پاييزه گلامون گل دارن
تك شكوفه هاي شكفتن/آره پاييزه
همه ذرات جسم خاکی من
از تو ای شعر گرم در سوزند
اسمانهای صاف را مانند
که لبالب ز باده روزند
در بي نيازي ان چه دارم مال توست
ان چه دارم از ان توست
يه قلب خسته اما پر از شور تو
شيدا و دل داده تو
غو غای دشت جام ترست گل دشت بزودی شکوفه میدهد
در سکوتي دلگير مانده ام بين تو و خودم ...
فاصله اي به اندازه هزار سال نوري بين خودم و تو مي بينم ...
تو گذشتي از من ! غافل از نگاهم و غافل از يادم ...
پشيمانم از گشودن دريچه اي به سوي تو !
وجودم ياد تو دارد تنهايم تنها
خواب به چشمانم به شبها نمي رود
اما لحظه ها را خوابم نمي بينم
تنها توي پروازم
اسبان تازان در دشت ها مي تازند
اب و هوا مي چرخد زمين ميگردد
جواني تباهي ميرود
ياد تو دارم/ هنوز ياد تو دارم
هنوز چشمهايم را بسته ام
زمانه نمي بينم لحظه اي نمي نگرم
خواب نمي بينم بيدار بيدارم
سحر گاهان ياد تو دارم
بي تو خلوت كرده ام با دلم
دلم با توست چشم با توست