مشاعره

در کوی خرابات، کسی را که نیاز است
هشیاری و مستیش همه عین نماز است

آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز
آنچ از تو پذیرند در آن کوی نیاز است

اسرار خرابات بجز مست نداند
هشیار چه داند که درین کوی چه راز است؟

تا مستی رندان خرابات بدیدم
دیدم به حقیقت که جزین کار مجاز است

تو به من بال هايي دادي و مرا به پرواز درآوردي
تو دستان مرا لمس کردي و من توانستم آسمان را لمس کنم
من ايمانم را از دست داده بودم و تو آن را به من بازگرداندي
تو مي گفتي هيچ ستاره اي دور از دسترس نيست
تو در کنار من ايستادي و من تا به انتها ايستادم
من عشق تو را داشتم من تمام آن را داشتم
من سپاس گزارم براي هر لحظه اي که تو به من دادي

یاد تو در خواب هم مرا نکرده رها
می کند یادت در دلم غوغا و صفا

اگر دل دليل است، آورده‌ايم
اگر داغ شرط است، ما برده‌ايم

اگر دشنه دشمنان گردنيم
وگر خنجر دوستان گرده‌ايم

گواهي بخواهيد اينک گواه
همين زخم‌هايي که نشمرده‌ايم

دلي سربلند و سري سر به زير
از اين دست عمري به سر برده‌ايم ...

مرا همین غم بس
که گشتم بی کس

زندگی را دگر چه خواهم من
طعمش برایم شد خس

شرمنده اشتباه شد

سايه سار دل كجا خواهد رود
بي غمري و قناري صداي باران به يار رود
دل كه به دلدار دهي خدا خودش روزي رسانست
پرواز اشك ريزان اب اسمان زمين بارد

دانی که چرا راز نهان با تو نگویم...!

طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

یا مکثر الدلال علی الخلق بالنشوز
الفوز فی لقایک طوبی لمن یفوز
من آتشین زبانم از عشق تو چو شمع
گویی همه زبان شو و سر تا قدم بسوز
غوغای روز بینی چون شمع مرده باش
چون خلوت شب آمد چون شمع برفروز
گفتم بسوز و سازش چشمم به سوی توست
چشمم مدوز هر دم ای شیر همچو یوز

زان طره ی پر پیچ و خم سهل است اگر بینم ستم
از بند و زنجیرش چه غم آنکس که عیاری کند
با چشم پر نیرنگ او حافظ مکن آهنگ او
کان طره ی شبرنگ او بسیار طراری کند

دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو
که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم

همتم بدرقه ی راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم

ای نسیم سحری بندگی من برسان
که فراموش مکن وقت دعای سحرم

خرم آن روز کزین مرحله بر بندم بار
وز سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم

حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل
دیده دریا کنم از اشک و در او غوطه خورم

پایه ی نظم بلند است و جهانگیر بگو
تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم

من غلام قمرم غير قمر هيچ مگو
پيش من جز سخن شهد شكر هيچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از اين بي خبري رنج ببر هيچ مگو

وين باده جانگزا به كامت ريز
خواهم كه مگر ز مرگ بگريزم

من تمنا کردم
که تو با من باشی
تو به من گفتی
- هرگز ،هرگز
پاسخی سخت و درشت
و مرا غصه این هرگز ، کشت

سلام
شب خوش

تا بفردای جزا زهر ندامت می خورد
هر که امروز انتظار عیش فردا می کشد


سلام بر فرانکه عزيز کم پيدايی

ديدي تمام قصه هاي ما اشتباه بود
شش دفتر کنار اتاقم سياه بود

ديگر فريب دست قضا را نمي خورم
گندم به پشت گرمي حوا نمي خورم

فردا کنار خاطره ها بيگانه مي شوم
در پيچ و تاب جاده ها ديوانه مي شوم

ما که هستیم اقا مهدی
شما خوبی ؟

من شمع رسوا نيستم تا گريه در محفل كنم
اول كنم انديشه اي تا برگزينم پيشه اي

ممنون ما زير سايه شما هستيم

يك شب اگرم بود سري بر سر بالين
در آينه ي روشن رويا تو نبودي
چون دور جوانيت گذشت آمدي از در
اي واي تو بودي برم اما تو نبودي

اختیار دارید

مرو راهي كه پايت را ببندند
مكن كاري كه هوشياران بخندند

دست از دلم بردار که خونبار است
تو نیز بخند که روزگارم خنده دار است

آخر من ندیدم بر خودم آنچنان فعلی
نمیدانم چرا کارم بر عام خنده دار است

تو را گم کرده ام امروز
وحالا لحظه های من گرفتار سکوتی
سرد و سنگینند...
تا دیروز به عشقت می درخشیدند
ولی حالا نمی دانی چه غمگینند
چراغ روشن شب بود
برایم چشمهای تو
نمی دانم چه خواهد شد
پر از دلشوره ام
بی تاب و دلگیرم کجا ماندی که من بی تو
هزاران بار درهر لحظه می میرم

مرا ديوانه كن ديوانه كردن عالمي دارد
به مستي عقل را ويرانه كردن عالمي دارد

مریز مروارید اشکانت را
از برای من زیرا
آن دو چشمی را که روزی
داشت از برای عشق تو نوری
حال بی نور و بی فروغ است
دل پاره پاره ام مست
اما غمگین زین غم
اما چاره ای نیست
آن که غمم داده بگو کیست
جز مرگ چاره ای نیست
تا مرهمی شود بر زخم عشقت
ابن نیز را تقدیر بنوشت بر سرنوشتت
کین آخرین بیتهایم
از پس پرده بی فروغ چشم هایم
اشک بی قافیه میریزد
کاش این دردی که بر قلبت میخیزد
نزد من بود پادزهری از برایت
حال باید بروم و تو تنها مانی در سرایت

تنها نه حسرتم غم هجران يار بود
از روزگار سفله دو چندان كشيده ام

دل دیوانه ام خوابید
بیدارش کنید
چشمان اشک زایید
از عقل بیزارش کنید

دیگر بیداری در عقل را نمیخواهم
خواب مستی خواهم من آنگاه بیدارم

من عادت میكنم با درد تازه
جدایی شاید از من من بسازه
دلم تنگه دلم تنگه برایت
نگاهم با نگاهت داشت عادت
تو اونجا با گلای رنگارنگی
من اینجا پشت دیوارای سنگی
تو با جنگل تو با دریا تو با كوه
منو اندازه ی یه فصله اندوه

همچو ني مي نالم از سوداي دل
آتشي در سينه دارم جاي دل
من كه با هر داغ پيدا ساختم
سوختم از داغ نا پيداي دل
همچو موجم يك نفس آرام نيست
بسكه طوفان زا بود درياي دل
دل اگر از من گريزد واي من
غم اگر از دل گريزد واي دل
ما ز رسوايي بلند آوازه ايم
نامور شد هر كه شد رسواي دل
خانه مور است و منزلگاه بوم
آسمان با همت والاي دل
گنج منعم خرمن سيم و زر است
گنج عاشق گوهر يكتاي دل
در ميان اشك نوميدي رهي
خندم از اميدواريهاي دل

لب ها مي لرزند. شب مي تپد. جنگل نفس مي كشد.
پرواي چه داري. مرادرشب بازوانت سفرده.
انگشتان شبانه ات رامي فشارم. وبادشقايق دوردست راپرپرمي كند.
به سقف جنگل مي نگري:ستارگان درخيسي چشمانت مي دوند.
بي اشك..چشمان توناتمام است. ونمناكي جنگل نارساست.

تو آسمان آبي آرام و روشني
من چون كبوتري كه پرم در هواي تو
يك شب ستاره هاي ترا دانه چين كنم
با اشك شرم خويش بريزم به پاي تو

سلام:
خوب از پس "ل" بر اومدین :دی

وقتی
آن دستهای بی سرانجام
لبخند های رو به فردا را
از شاخه چیدند
و سیبهای سبز
در باغهای رو به باران
بر خاک افتادند
تنها
رگبرگهای رو به زردی را از چشم ما دیدند

:دی

در عيان خلق سرد ر گم شدم
عاقبت آلوده مردم شدم
بعد از اين با بي کسي خو مي کنم
هر چه در دل داشتم رو مي کنم
من نمي گويم دگر گفتن بس است
گفتن اما هيچ نشنفتن بس است
روزگارت باد شيرين شاد باش
دست کم يک شب تو هم فرهاد باش

شرمگين مي خواندمش بر خويش از چه رو بيهوده گرياني
در ميان گريه مي ناليد «دوستش دارم نمي داني»
بانگ او ، آن بانگ لرزان بود كز جهاني دور بر مي خاست
ليك در من تا كه مي پيچيد، مُرده اي از گور بر مي خاست
مُرده اي كز پيكرش مي ريخت عطر شورانگيز شب بوها
قلب من در سينه مي لرزيد مثل قلب بچه آهوها

این آخرین لحظه دریابید مرا
نپرسیدم این چرا و آن چرا

مرگ امشب نو عروسم شد
خواهدم بد مرا به قهقرا

اشک می بارم، بیا این ابر و باران را ببین
دشت تر را دیده ای، دریای دامان را ببین

نه هیچ الفتی با دانه و آب
نه هیچش انس با آسایش و خواب

به غير نام تو اي التهاب روحاني
دلم به قصد سرودن وضو نخواهد كرد

عزيز غايب من اي هميشه در خاطر
به جز تو را دل من آرزو نخواهد كرد

دلخوشم با خاطرات هر شب تو روزها
بی تو دارم با دل خود ماجرایی روز و شب
پیش رویم قاب عکسی از تو دارم ماه من
روز و شب با یاد تو، دارم صفایی روز شب

اوااتارتون چه قدر افتابی شده :دی

بهار من غروبی است در زمستان
کوچ من به سمت باده پرستان

جامی ترک خورده و خالی
باده را مینوشم با دو دستان

نه سرانجامي و نه آرامي
مرغ بي آشيانه را مانم

هدف تير فتنه ام همه عمر
پاي بر جا نشانه را مانم

با كسم در زمانه الفت نيست
كه نه اهل زمانه را مانم

خاكساري بلند قدرم كرد
خاك آن آستانه را مانم

بگذرم زين كبود خيمه رهي
تير آه شبانه را مانم



شما هم خیلی مهتابی شده:دی

مرگی زیبا در آرزو دارم
خسته و غمگین و زارم
گر چه بیمارم
آرزو دارم
در گلستان قبر گمنامم
گل اشعارت را بکارم