اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

هست شب.....


هست شب، يك شب دم كرده و خاك

رنگ رخ باخته است .

باد - نو باوه ي ابر - از بر كوه

سوي من تاخته است .

هست شب، همچو ورم كرده تني گرم در استاده هوا

هم ازين روست نمي بيند اگر گمشده يي راهش را .

با تنش گرم،بيابان دراز

مرده را ماند در گورش تنگ -

به دل سوخته من ماند .

به تنم خسته، كه مي سوزد از هيبت تب ،

هست شب . آري شب .
نيما يوشيج

امشب، آغوشت نیست، اما!

خیالت را به آغوش میکشم

موهایت را میبویم؛

نوازش صورتت را

با گونه هایم

به هیچ نمیدهم.....

امشب اینگونه است!

فردا شب و شبهای دگر را چه کنم !!!؟

تو میتونی با موندنت یخه دلمو آب کنی
میتونی اشک تو چشام واسه همیشه خاک کنی
تو میتونی بزاری من دوباره زندگی کنم
یا اینکه با نبودنت زندگیمو خراب کنی

رهايم کردی

چرا که

برهنگي ات را نجويدم

بوسه هايت را ندريدم

...و طعم گس گناه را ...نچشيدم

رهايم کردی

چون؟!؟

عشق ورزيدم

احساس ميکنم

دستانم ديگر به قدر کافي جوان نيستند

نشان به آن نشان

که روز هاي خوب

آرام آرام

از کف دستانم سُر ميخورند

و پرت مي شوند به زمان هاي ماضي

احساس ميکنم کمي از زندگي را کم آورده ام

مثلا از ازل تا آغاز را !

حالا هي تلقين کنم به خودم ماه و ستاره وآسمان و بهار را

روزي عاقبت همه چيز، پاييز خواهد شد

نه ؟ . . .

من وحشت دارم . . .

من که چيزي نميخواستم

من که نميخواستم بهار ، هميشه باشد

فقط ميخواستم

گل سرخي که از دخترک سر چهار راه ميخرم

تاآخر پاييز همان قدر قرمز بماند

فقط ميخواستم دستانم به قدري جوان باشند

که حتي اگر پير شدم

بوي روزهاي خوب را لابلاي روزهايم پخش کنند

همين

من . . . فعلا . . . ميترسم . . .

شعرهاي پر دروغ
سلامهاي بي فروغ
و رازهاي سر به مُهر
نازهاي تو
چه گرم بودند
مثل همان روزها ي اول پاييز،کنار شومينه
کنار برفهاي ترسيده
و کنار خنده هاي يخ زده مه
انگار از همان اول قرار بود
همه را سوزي جانسوز با خود ببرد
و من دوباره شعر هايم را پُر دروغ تر
رويا هايم را تيره تر
و سلامهاي تو را بي فروغ تر
روي کاغذي که درون شومينه است
بکِشم
همان بهتر که همه سوختند و با من نساختند

---------- Post added at 04:30 PM ---------- Previous post was at 04:27 PM ----------

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] Click this bar to view the original image of 692x425px and 43KB. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به سیاهی سوگند

به صدای وجدان
به غم انگیزترین ناله ی باد
به سکوت فریاد
که جهان بی مرد است!

روزگاری, شهری
نفسی, همنفسی
غیرتی بود سزاوار جهان
نامرادی تا کی؟
لذت عشق کثیف
هوسی زودگذر
و سکوت عاشق
در غم شهوت زشت معشوق...!

در دنیایی که همه یا گوسفندند یا گرگ

ترجیح میدهم چوپان باشم

همدیگر را بدرید

من نی میزنم

♪ ♪♪ ♫

گفت:سلام!
گفتم:سلام!
معصومانه گفت:میمانی؟
گفتم:توچطور؟
محکم گفت:همیشه میمانم.
روزهاگذشت.
روزی عزم رفتن کرد...!
گفتم:توکه گفته بودی میمانی...؟!
گفت:نمیتوانم! قول ماندن به دیگری داده ام......! بایدبروم..............:41:

سهم ِ من همیشه ماندن است

همیشه انتظار

در میانِ هیمه ی خاطره ها

گاه می سوزم

گاه می پوسم

گاه هایی هم بندرت ،

جوانه می زنم .

دل را شکست مرتبه ی اخرش نبود

دیگر نشانه ای ز دل شاعرش نبود

گفتم چقدر میگذرد که ندیدمت

مکث و سکوت و بی خبری.خاطرش نبود