Printable View
خداوندا
چون بمیرم
مرا به پرندگانت بسپار
گوسفندان، بزها، اردک ها
که من آن ها را کشته ام
چون بمیرم
مرا به صخره و رودخانه هایت بسپار
به آب های زیرزمینی
که من آلوده ام.
چون بمیرم
خداوندا به آدمیانم مسپار
ندیدم شان
اما می دانم، می آلایندم
دوباره مرا می کشند
سرگرم تماشای خرده ریزهای سر راه شدم
به مقصد نرسیدم
قطار رفته است
اکنون می باید
پی قاطری بگردم.
سر راهم زیبا بود
مقصد
چیزی نداشت
اما
پی مقصد بودم من.
زندگی!
اگر این بار آتشی روشن شد
حکماً برای گرم کردن دست های ما نیست
در قبیله ی آدمخواران مانده ایم.
آه دن کیشوت!
دیدی
چه دسته گلی به آب دادی
بعد از تو ما
بچه های آدم نیستیم
بچه های توایم.
برگی از خاطراتت را بر میدارم...
کمی اشک میریزم
در هم میپیچم و با حسرت آتش میزنم
لبانم تو را مزه میکند...دود میکنم...
امیدوارم سرطان بگیرم
سرطانت را
سالهاست
دور تنهایی خود تو کشیدی یک حصار
آمدم من تا خودم را در خلوت تو جا کنم
تا برایت عشق را معنا کنم
تا به دنبال شقایق بدویم
تا بخندیم و محل به غم و غصه ندهیم
تا ابد، تا تماشای محبت برویم
و نگوییم هرگز
که چرا آنچه که خواستیم ، نشد
و بگوییم خدا در دل ما تنها شد
"خودم"
برای دیدن چشم هایم را
بسته ام
و برای گفتن فقط اشارهای
می کنم
ولی به آنجا میروم
که می دانم
ولی پایان را چشم بسته
شناخته ام
و به جای رفتن نشسته ام
و برای گفتن فقط اشاره ای
می کنم برپایان
که آن را ندیده شناخته ام
آرامش نباتی من را
از من مگیر بانو!
بگذار این خراب
- که من باشم-
در فسفر نگاه تو
خود را
بی‌خویش‌تر کنم.
ابریشمی که زلف تو را می‌کشید
در فلس شانه های تو
گم شد
این فصل چندمی‌ست
کز نقره ی صدای تو
الماس می‌شود
تقطیر کن مرا
در جاده‌های درد و شقیقه
بی‌خود که نیست به دنبال تو
من از عَدَن کشیده‌ام اینجا
اینجا چه سرد و مرطوب است
اینجا چقدر نمور است
اینجا چقدر بید مجنون دارد
من سردم است
و باز
دست و پای دلم می‌لرزد
آن سیب
یا نه ، هرچه تو می‌گویی
« گندم ....»
یا چیز ِ دیگری
آخر مگر چقدر برایت عزیز بود؟
می‌خواستم برای تو باشم
این جاده یک طرف دارد
همواره بین ما
یک علامت ممنوع است
من ابتدا رها شده‌ام یا تو؟
این را
من لااقل نمی‌دانم
تو کهکشان خود را
از من جدا مکن
این کوزه‌ی سفالی را
دیگر تَرَک مینداز
من همچنان گرسنه‌ی نام توام
«حوا» فقط تویی
بگذار تا شقیقه‌ی انگشتانت
نبض مرا بگیرد
این کوچه‌ها تمام بن‌بست است
این آسمان همیشه همین رنگ است
قندان ماه دیگر
پستانک ِ‌مرا
شیرین نمی‌کند
من شیرخواره‌ام
قنداقه‌ام هنوز نو و تازه ست
این سرنوشت ماست
باغی که شوکران و شکر دارد
بانو!
من حوصله ندارم
کافی‌ست
بازی تمام شد جام مرا بده
لبخند بزن
به بازی بگیر زندگی مضحک را
که سطر به سطر
سیاهی موهایت را گرفت
که شعر رو سفید شده باشد.
زندگی جهنمی بیش نبود
اگر تو باغبانش نبودی.
زمین ! بایست
زمین! نچرخ
نچرخ که منتظرند
در پاییز پیراهن نارنجی تنت کنند
جارو به دستت بدهند
و محکومت کنند
تمام خاطرات بهار را
از ذهن خیابان ها پاک کنی.
زمین! بایست
زمین!
نچرخ
تو بالاخره به من نگفتی چه کنم
در تور دلم اگر نیفتی چه کنم ؟
ای عشق بیا و کار را یکسره کن
با این دل دست و پا چلفتی چه کنم ؟