اشعـار عاشقـانـه

جه صادقانه عاشقت بودم
جه ساده رهایم کردی


چه زیبا در آغوشت بودم
چه زود با اشک همراهم کردی


چه عاشقانه سراغازت بودم
چه تلخ آگاهم کردی


چه بی اندازه فرهادت بودم
چه اسان تنهایم کردی


چه شادمانه به یادت بودم
چه ناگوار غمخوارم کردی


چه بی منت به پایت بودم
چه با تندی فدایم کردی

---------- Post added at 08:58 PM ---------- Previous post was at 08:57 PM ----------

اگر برای تو شعری عاشقانه بخوانم این شعر تا ابد با تو خواهد زیست
حتی وقی که من دیگر نباشم
یا وقتی که دیگر میان ما عشقی نباشد
شعر عاشقانه بیشتر از آدمها می ماند
عاشقانت تو را ترک می کنند
اما شعر عاشقانه
همیشه با تو خواهد بود
پس بگذار برایت شعری عاشقانه بخوانم!
شعری از اعماق جان٫
که مرا به یاد تو آورد......
شعری که همیشه با تو بماند.

---------- Post added at 09:00 PM ---------- Previous post was at 08:58 PM ----------

ما را به در خانه رسانید که مستیم

سرشار غم و مست مِیِ جام اَلَستیم

نشناخت کسی گر دل بشکسته ما را

خود نیز ندانیم که بودیم و که هستیم

ما راه به سر منزل مقصود نبردیم

زیرا که به نامردمی عهدی نشکستیم

راندند به خواری زسر کوی محبت

جانی که به یک مو در این خانه ببستیم

بستند در میکده با آن که به عمری

پشت در این خانه سر خاک نشستیم

ای دوست سلامت سر تو تا نزنی می

ما جام پر از خون و دل خویش شکستیم

ما را نه چنان خواه که دلخواه تو باشد

دیوانه عشقیم همینیم که هستیم

---------- Post added at 09:02 PM ---------- Previous post was at 09:00 PM ----------

مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست

عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست

از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست

خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست

از جفای تو بدینسانم و تدبیری نیست

چه توان کرد پشیمانم و تدبیری نیست

شرح درمانگی خود به که تقریر کنم

عاجزم چاره ی من چیست چه تدبیر کنم

در سرزمین من زنی از جنس آه نیست
این یک حقیقت است که در برکه ماه نیست
این یک حقیقت است که در هفت شهر عشق
دیگر دلی برای سفر رو به راه نیست
راندند مردم از دل پر کینه، عشق را
گفتند: جای مست در این خانقاه نیست
دنیا بدون عشق چه دنیای مضحکی‌ست
شطرنج مسخره‌ست زمانی که شاه نیست
زن یک پرنده است که در عصر احتمال
گاهی میان پنجره‌ها هست و گاه نیست
افسرده می‌شوی اگر ای دوست حس کنی
جز میله‌های سرد قفس تکیه گاه نیست
در عشق آن که یکسره دل باخت، برده است
در این قمار صحبتی از اشتباه نیست
فردا که گسترند ترازوی داد را،
آن‌جا که کوه بیشتر از پرّ کاه نیست،
سودابه روسپید و سیاووش روسفید
در رستخیز عشق کسی روسیاه نیست

چند خط بعد از دلتنگی

چند خیابان بعد از آشفتگی و دلهره

چند پله نرسیده به سقوط

پشت دیوار غرورت

ایستاده ام!

ببین چه ساده نشانی ها را برایت می نویسم

ببین بعد از این همه سکوت

هنوز هم دنبال صدایت هزار توی ذهن خسته ام را جستجو می کنم!

اینجا ایستاده ام!

حالا تو هی بگو صدایت قطع و وصل می شود

هی بهانه بیاور

هی لجبازی کن!

رفتی پشت دیوار غرورت نشستی

پا روی پا انداختی و آرام

قهوه ی تلخت را نوشیدی...

انگار نه انگار که این دل مهمان تو بود!

تابستان چشمانت یخ زده

سرد سرد!

برای این روزهایی که می روند

هی با خودت قصه ی شکستها را تکرار می کنی

محض خاطر اینهمه ترانه

برای سکوت کردنت دیگر بهانه نیاور !

وقتی لحظه ها را با سکوت قلمه می زنی...

قلبم غرق خون می شود!

تو را به پاکی همین عشق سوگند!

بیا

و برایم کمی از آوازهایت بیاور!

نشانی را هم که می دانی

چند خط بعد از دلتنگی

چند خیابان بعد....





---------- Post added at 06:28 AM ---------- Previous post was at 06:26 AM ----------

اگر تو نیستی دوستم بداری

میخواهم هرگز

دوست داشته نشوم!

به رويش آشنا كردم نگه آهسته آهسته

چو آن طفلي كه مي افتد به ره آهسته آهسته

به نرمي سرمه خود را مي كشد بر ديده مردم

شدم محرم به آن چشم سيه آهسته آهسته

ز بي صبري گره در رشته مي افتد تحمل كن

بر آيد يو سف مصري ز چه آهسته آهسته

به چشمت گو عنان ترك تازي را نگه دارد

جهان گبري كند شه با سپه آهسته آهسته

مرا اين نكته روشن گشت از شمع سحرگاهی

كه عمر خلق مي گردد تبه آهسته آهسته

زجرم اندك اندك روزگار من تبه گردد

ز ناداني شدم غرق گنه آهسته آهسته

ره دور و دراز عشق را آهسته بايد رفت

فلك را طي كند خورشيد و مه آهسته آهسته

و عشق تنها عشق
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس...

و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد ...

مرا رساند به امکان یک پرنده شدن..........

---------- Post added at 11:21 AM ---------- Previous post was at 11:19 AM ----------

شاید!
شعر همین است
که من عاشق تو باشم
و تو!
با هر که می‌خواهی

---------- Post added at 11:22 AM ---------- Previous post was at 11:21 AM ----------

موهایت را شانه می زنی
موهایت را دسته می کنی
موهایت را
.
.
.
می پوشانی
من می مانم و
لذت تخت
و سایه هایی که روی دیوار می رقصند.


---------- Post added at 11:23 AM ---------- Previous post was at 11:22 AM ----------

به گل گفتم: "عشق چیست؟" گفت: "از من خوشگل تر است..."

به پروانه گفتم: "عشق چیست؟" گفت: "از من زیبا تر است..."

به شمع گفتم: "عشق چیست؟" گفت: "از من سوزان تر است..."

به عشق گفتم: "آخر تو چیستی؟" گفت: "نگاهی بیش نیستم

---------- Post added at 11:23 AM ---------- Previous post was at 11:23 AM ----------

زندگی مفهومیست در فهم زندگان
حسرتیست در وهم مردگان
ما چه دانیم زندگی چیست
تا به هنگامی ندانیم عشق چیست؟

همه با چاي و خرما افطار مي کنند

من با لبخند زيباي تو

اين رمضان را خدا بر من ببخشايد

که بت پرست شدم

اي کاش

مجازاتش

آغوش تو باشد ...

قلمت را بردار

بنویس از همه خوبیها زندگی ، عشق ، امید

و هر آن چیزکه بر روی زمین زیبا هست

گل مریم ، گل رز

بنویس از دل یک عاشق بی تاب وصال

از تمنا بنویس

از دل کوچک یک غنچه که وقت است دگر باز شود

از غروبی بنویس که چو یاقوت و شقایق سرخ است

بنویس از لبخند

از نگاهی بنویس که پر از عشق به هر سوی جهان می نگرد

قلمت را بردار،روی کاغذ بنویس

زندگی با همه تلخی ها شیرین است.

بین چشم های تو وخورشید،
یک شباهت جالب هست!
به هیچ کدامشان
نمی شود مستقیم نگاه کرد!

تو مثل مرز احساسی قشنگ و دور و نامعلوم
و من در حسرت دیدار چشمت رو به پایانم
تو مثل مرهمی بر بال بی جان کبوتر
و من هم یک کبوتر تشنه باران درمانم
بمان امشب کنار لحظه های بی قرار من
ببین با تو چه رویایی ست رنگ شوق چشمانم
شبی یک شاخه نیلوفر به دست آبیت دادم
هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم



تو مثل لحظه ای هستی که باران تازه می گیرد
و من مرغی که از عشقت فقط بی تاب و حیرانم
تو می آیی و من گل می دهم در سایه چشمت
و بعد از تو منم با غصه های قلب سوزانم
تو مثل چشمه اشکی که از یک ابر می بارد
و من تنها ترین نیلوفر رو به گلستانم
شبست و نغمه مهتاب و مرغان سفر کرده
و شاید یک مه کمرنگ از شعری که می خوانم
تمام آرزوهایم زمانی سبز میگردد
که تو یک شب بگویی دوستم داری تو می دانم
غروب آخر شعرم پر از آرامش دریاست
و من امشب قسم خوردم تر ا هرگز نرنجانم
به جان هر چه عاشق توی این دنیای پر غوغاست
قدم بگذار روی کوچه های قلب ویرانم

زندگي دردخيالي است كه از بوي نم موج نگاه دل تو سر به ويرانگري ساحل افسرده روحم زده است زندگي كاشتن ميخ نگاه تو به يك گوشه اين چادر خاكستري خانه به دوشي من است و من آن‌ -عاشق صحرا گردم – كه در اين خيمه خاكستري درد خودم مي گردم بي تو من ولگردم بي تو من پردردم بي تومن ....