مشاعره

در این جا چار زندان است
به هر زندان دو چندان نقب و در هر نقب چندین حجره، در هر حجره چندین مرد در زنجیر...
در این زنجیریان هستند مردانی که مردار زنان را دوست میدارند
در این زنجیریان هستند مردانی که در رویایشان هر شب زنی در وحشت مرگ از جگر بر می کشد فریاد
من اما، در زنان چیزی نمیابم- گر ان همزاد را روزی نیابم ناگهان، خاموش-
من اما، در دل کهسار رویاهای خود، جز انعکای سرد اهنگ صبور این علف های بیابانی که می رویند و می پوسند و می خشکند و میریزند، با چیزی ندارم گوش
مرا گر خود نبود این بند، شاید بامدادی، همچو یادی دور و لغزان، می گذشتم از تراز خاک سرد پست...
جرم این است!
جرم این است!


شاملو

ببخشید من در جواب دو پست بالاتر گفتم:دی

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
در حریم عشق نتوان دم زد از گفت و شنید
گرچه آنجا جمله اعضا چشم باید یود و گوش

شب که میشه تو کوچه غم
اشک من میشه ستاره
من چشمام رو به ابرا میدم
اسمون بارون میباره

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی!

یکرنگ چه در زیان چه در سود
هم رنجبر و هم آرزومند

در انتظار لبخندت ...
چشمان خيس و مضطربم
تكيه بر تخته سنگي
آنقدر تماشايت كردم تا به خواب رفتي
و او،
لبخندي بر لبانش
تكيه بر نسيم ...
و در آنجا،
ستاره اي چشمك زنان
ستاره اي كه قلبش را بخشيده است.

تا ره غفلت سپرد پاي تو
دام بود جاي تو اي واي تو

وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود
و در تمام شهر
قلب چراغ های مرا تکه تکه می کردند.
وقتی که چشم های کودکانه ی عشق مرا
با دستمال تیره ی قانون می بستند
و از شقیقه های مضطرب آرزوی من
فواره های خون به بیرون می پاشید
وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود ، هیچ چپیز بجز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم ، باید، باید ، باید.
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت...

تن ادمي شريف است به جان آدميت
نه همين لباس زيباست نشان آدميت

دوستان بسیار بسیار زیبا و لطیف مینویسید.

بسیار بسیار سپاس .

:40:

تو دیوونه رفتی یه شب بی نشونه

تو خواستی که قلبم پریشون بمونه

واست گریه ی من

دیگه بی امونه

دل از درده عشقت یه دریای خونه

چه روزهای زلالی بود!

همیشه یکی از ما چشم می گذاشت،

تا بی نهایت ِ بوسه می شمرد

و دیگری

در حول و حوش ِ شهامت ِ سایه ها پنهان می شد!

ساده ساده پیدایم می کردی! پونه پنهان نشین من!

پس چرا در سکوت این مغازه پیدایم نمی کنی؟

بیا و سرزده برگرد!

بگو: «-سک سک! مسافر ساده سرودنها!»

اگر دلت بخواهد
با هر ترانه به گریه ات می اندازم
تو شمعدانی های لیوانت را سیراب کن
اما من دلم برای کاکتوس های خودم می سوزد

اگر من جای او بودم

که می دیدم یکی عریان و لرزان،

دیگری پوشیده از صد جامه ی رنگین

زمین و آسمان را

واژگون ،مستانه می کردم



عجب صبری خدا دارد!

ديوانه چون طغيان كند زنجير و زندان بشكند
از زلف ليلي حلقه اي در گردن مجنون كنيد

در سکانس آخر اين ماجرا
پاهايم از فلسفه وا می ماند
او می رود
و زمستان کمی تند تر می بارد روی سرم
روی تنم
روی تنانانای تنم
روی گيسوان پريشان زنم که سه شب تبدار هذيان های من بوده است

تنها نه من از عشق رخت شهره شهرم

صاحب نظری نیست که افسانه نکردی



نازم سرت ای شمع که شهری زدی آتش

و اندیشه ز دود دل پروانه نکردی



با چشم تو محرم نشدم تا به نگاهی

بیگانه ام از محرم و بیگانه نکردی.

تا نسوزم
تا نسوزانم
تا مبادا بى هوا خاموش
پس چگونه بى امان روشن نگه دارم
سال ها این پاره آتش را
در كف دستم؟
تا بدانم همچنان هستم.

مرد دیگری نشسته
پشت این نقاب خنده
با نگاه غوطه­ور میان اشک
با دل فشرده در میان مشت
خنجری نشسته در میان سینه
خنجری نشسته در میان پشت

کاش می­شد این نگاه غوطه­ور میان اشک را
بر جهان دیگری نثار کرد

کاش می­شد این دل فشرده بی­بهاتر از تمام سکه­های قلب را
زیر آسمان دیگری قمار کرد

در هر غروب

در امتداد شب

من هستم و تـمامت تنهایی.

با خویشتن نشستن.

در خویشتن شکستن.

این راز سر به مهر ٬

تا کی درون سینه نـهفتن ٬

گـفتن.

یـاری کن ٬

مرا به گفتن این راز ٬ باز یاری کن.

ای روی تو به تـیره شبان آفـتاب روز

می خـواهـمت هـنوز.

زندگي...! زندگي يک آرزوي دور نيست؛
زندگي يک جست و جوي کور نيست
زيستن در پيله پروانه چيست؟زندگي کن ؛ زندگي افسانه نيست
گوش کن !
دريا صدايت ميزند؛
هرچه ناپيداست صدايت ميزند
جنگل خاموش ميداند تو را
با صدايي سبز ميخواند تو را
زير باران آتشي در جان توست؛
قمري تنها پي دستان توست
پيله پروانه از دنيا جداست؛
زندگي يک مقصد بي انتهاست
هيچ جايي انتهاي راه نيست؛
اين تمامش ماجراي زندگيست....

تمام غصه هایم مثل باران
فضای خاطرم را شستشو داد
و تو به احترام این تلاطم
فقط یک لحظه باریدی و رفتی

يا ز ره بي وفا بيا ، يا ز دل رهي برو
سوخت در انتظار تو جان به لب رسيده ام

این "ی" های فرانک مثل سرعت گیر میمونه: دی

من اما
برای تو
کلمه کم می‌آورم
بانوی من!
شعر بلد نيستم
وقتی آمدی
با چشم‌هام می‌گویم


رفیقمی!!!

نقل قول:

---

نوشته شده توسط sise [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

يا ز ره بي وفا بيا ، يا ز دل رهي برو
سوخت در انتظار تو جان به لب رسيده ام

این "ی" های فرانک مثل سرعت گیر میمونه: دی

---

مي توان با يک گليم کهنه هم
روز را شب کرد و شب را روز
مي توان صدبار هم ,مهرباني را,خدارا , عشق را
با دلي خندان تر از يک شاخه گل تفسير کرد
مي توان بي رنگ بود
همچو آب چشمه اي پاک وزلال!
مي توان درفکر باغ عاشق بود
مي توان اين جمله را دردفتر فردا نوشت
خوبي از هر چيز ديگر بهتر است.......

ببین چه حرف اسونی دادم
به من می گن حرف گوش کن ها:31:

سایه سیاه تو اینسان
پیوسته در کنار تو باشد
هرگز گمان نبر که در آنجا
چشمی به انتظار تو باشد
بنشسته خانه تو چو گوری
در ابری از غبار درختان
تاجی بسر نهاده چو دیروز
از تارهای نقره باران
از گوشه های سکت و تاریک
چون در گشوده گشت به رویت
صدها سلام خامش و مرموز
پر میکشند خسته به سویت
گویی که میتپد دل ظلمت
در آن اتاق کوچک غمگین

نقل قول:

---

دلي خندان تر از يک شاخه گل تفسير کرد
مي توان بي رنگ بود
همچو آب چشمه اي پاک وزلال!
مي توان درفکر باغ عاشق بود
مي توان اين جمله را دردفتر فردا نوشت
خوبي از هر چيز ديگر بهتر است.......

---

تا نزول سپيده دمان را
بر بستر دره به تماشا بنشينيم،
ومخمل شاليزار
چون خاطره ئي فراموش
كه اندك اندك فرياد آند
رنگ هايش را به قهر و به آشتي
از شب بي حوصله
بازستاند.-

در برگ‌ريز درد لگدکوب مي‌شوي
سروي ولي تکيده‌تر از چوب مي‌شوي

با گيسوان سربي و آن چهره صبور
داري شبيه حضرت ايوب مي‌شوي

قانون عشق، سوختن است و به قدر درد
محبوب آستانه محبوب مي‌شوي

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

من بدستان پر از تاول
اين طرف را مي کنم خاموش
وز لهيب آن روم از هوش
زان دگر سو شعله برخيزد ، بگردش دود
تا سحرگاهان که ميداند
که بود من شود نابود
خفته اند اين مهربان همسايگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا : « مشت خاکستر »
واي آيا هيچ سر بر مي کنند از خواب
مهربان همسايگانم ازپي امداد
سوزدم اين آتش بيداد گر بنياد
مي کنم فرياد ، اي فريــــــــــــــاد ، فريــــــــــــــــــــاد



*-*

شب خوش

درد‌هاي من
جامه نيستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نيستند
تا به رشته سخن درآورم
نعره نيستند
تا ز ناي جان برآورم
دردهاي من نگفتني
دردهاي من نهفتني است

شب خوش

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
در حریم عشق نتوان دم زد از گفت و شنید
گرچه آنجا جمله اعضا چشم باید یود و گوش

شنیدم از زبانت که از عشق شنیدی
من نیز به تو از عشق گفتم کن نشنیدی

من محرم راز عشق گشتم ول افسوس
من را ندیدی و به عشق محرم نشمردی

يادمان باشد از امروز خطايي نکنيم
گر چه در خويش شکستيم صدايي نکنيم
يادمان باشد اگر خاطر مان تنها ماند
طلب عشق ز هر بي سرپايي نکنيم

مستحق ناسزای ناسزاگویان نبود
این همه زخم زبانم را بهـر چـه بـود

چشم هایـم از ریزش اشـکهایم کبـود
عشق پاک و بی ریای مرا دزدی ربود

در انتهای هر سفر
در آیینه
دار و ندار خویش را مرور می کنم
این خاک تیره این زمین
پاپوش پای خسته ام
این سقف کوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در آخرین سفر
در آیینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و آسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام ‚ کجا
ندیده ای مرا ؟

اشكم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

نقل قول:

---

نوشته شده توسط diana_1989 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در انتهای هر سفر
در آیینه
دار و ندار خویش را مرور می کنم
این خاک تیره این زمین
پاپوش پای خسته ام
این سقف کوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در آخرین سفر
در آیینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و آسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام ‚ کجا
ندیده ای مرا ؟

---

این چشمان خیس مرا که میبینی
از برای عشق تو خون چکانند

کاش کور میگشتم و هرگز
دیدگانم سرازیر نمیکرد اشکان تو را

نقل قول:

---

نوشته شده توسط shaghayegh_fv [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اشكم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

---

هر گل پژمرده به عشق بیاویختم
کاش کمی قدر شقایق ها را میدانستم

گر به عمرم گلی چون تو را میداشتم
اشک دیدگان به پایش جویبار میریختم

من آن اسير دلبر کمند موي قصه ام
که در سپهر خواب من نشانه گشته ماه من
به اين سخن شدي مرا تو آشناي زندگي
فقط تو عابري در اين مسير کوره راه من