اشعـار عاشقـانـه

در نگاهم پر کشیدی

بی توجه به تابلوهای ایست ممنوع است

من چرا بالهایت را بگیرم

دیروز دوستی پشت تلفن می گفت :

- مثل یک پرنده آزاد باش-

یادم رفت از او بپرسم

کدام یک مهم تر است

پرنده

آزاد

باش

اگر به هم نرسیدیم این گزاره را فراموش نکن

برای ماهی

پرواز تعریف دیگری دارد

باغبان می‌گوید:
آسمان باش و ببار
رفتگر می‌گوید:
خاک را گل نکنی

دیرگاهی است ،

به رویاهایم سر نمی زنی .

شنیده ام ،

پای احساست شکسته ، گچ بی وفایی گرفتنش !

روزگاری ،

تیر خلاص امپراتوری شکوهمند غرور من بود ، این رمیده ی ناآرام

اکنون ،

شکسته پا ، در میدان خیال کدام خواب زده می تازد !؟



یادم آمد ؛

شب که بیاید ،

توهم شیرین حضورت مهتاب می شود ، خواب هایم نقره گون .



ای تصور سراب !

هذیان با تو بودنم ، زیباترین واقعیت تحریف شده تاریخ است !!!



*****




ديشب خواب تو را ديدم ،

و مثل هميشه ، نگاهت مرا به اساطير زمان پيوند داد .



من ،‌

پلي زدم تا زمستان دستهايم ، به يمن لمس سرانگشتان تو بهار شود ؛

و از تو سرشار شدم .



مي داني كه خوب مي دانم ، تو نيز روياي مرا زندگي مي كني .

كاش نمي دانستم ...



چشمهايم را مي گشايم و لمس حضور خاليت ، روياهايم را بي محابا مي ربايد .



از خدا مي خواهم ،

اين بار اگر قدم رنجه كردي و به خوابم آمدي ، مرا تا ابد در روياي دلنشين حضورت ته نشين كند .




پی نوشت:

کاش میدانستی، که من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد.....

گاهی از خیال تو دور می شوم

و گاهی محو شده در خیال تو

گاهی در حضور تو

دل تنگ می شوم

و گاهی

محو دیدن تو می شوم

اما چه چیز آرام میسازد مرا...

در سیاهی لحظه ها

دلتنگی هایم را

دلتنگی هایم را........

سلام ...

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش
که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند

زملک تا ملکوتش حجاب بردارند
هر آنکه خدمت جام جهان نما بکند

طبیب عشق مسیحا دم‏ست و مشفق لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند

تو با خدای خود انداز کار و دل‏ خوش‏دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

ز بخت خفته ملولم ، بود که بیداری
به وقت فاتحه‏ی صبح یک دعا بکند

بسوخت " حافظ ‏‏" و بویی به زلف یار نبرد
مگر دلالت این دولتش صبا بکند

.

در روز اول حس تو تنها ترحم ...
کم کم فراموشت شدم از روز دوم
با اتفاقی ساده دستم را گرفتی
با اتفاقی ساده تر رفتی شدی گم
باید خیابانهای شهرم را بگردم
شاید که پیدایت کنم از بین مردم
کم می کند دلتنگی من را مرور ِ
عکس العمل های تو در حین تبسم
این روزها با سایه ام هم فرق دارم
حتا دریغ از ذرّه ای نور تفاهم
چیزی نمی خواهم به جزآرامش محض
از زندگی با مرد های دستِ چندم
دنیا که دنیا نیست بی غم ، بی نبودن
دریا که دریا نیست بی موج و تلاطم

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا…

جوی و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دو تا…

وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت

تصدیق گفته‌های «هِگِل» بود و ما دو تا…

روز قرارِ اوّل و میز و سکوت و چای

سنگینی هوای هتل بود و ما دو تا

افتاد روی میز ورق‌های سرنوشت

فنجان و فال و بی‌بی و دِل بود و ما دو تا

کم‌کم زمانه داشت به هم می‌رساندمان

در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دو تا…

تا آفتاب زد همه جا تار شد برام

دنیا چه‌قدر سرد و کسل بود و ما دو تا،

از خواب می‌پریم که این ماجرا فقط

یک آرزوی مانده به دِل بود و ما دو تا…



از : نجمه زارع

ای همیشه طوفانی آسمان دستانت
خیره شد نگاهم باز ، در کران دستانت
مثل موج دریایی ، نه تمام دریایی
ای تمام دریا ها میهمان دستانت
ای بهار بارانی ، مثل ماه می مانی
گر چه ماه می لرزد با تکان دستانت
آسمان که می گویند اوج بی کرانی هاست
وه چه کوچک است اینجا در میان دستانت
فکر می کنی دنیا از چه چیز پا برجاست
خوب می شود فهمید ، آب ونان دستانت
در غزل نمی گنجی ، ای بزرگ باور کن
پای شعر می لنگد ، در بیان دستانت

تو لب گشودی و من محو یک سلام شدم
و بی مقدمه درگیر این درام شدم
ورق زدی و تمام دلم به حرف افتاد
ورق زدی و به حرف تو زود خام شدم
چه سطرهای عزیزی که رد شدی از من
چه فصلهای قشنگی که نردبام شدم
دو فصل خواندی و ول کردی انتهایم را
دو فصل رفتی و پنداشتی تمام شدم
ورق ورق شدم و در غروب بُر خوردم
و در مسیر عبور تو قتل عام شدم
غرور ساکت من در مرور ساده تو:
مرا درست نخواندی و من حرام شدم.

سید علی میرافضلی

یک نگاه از چشمان
غزل سرای تو
کافیست
تا دنیایم
در شراره های
چشمان اهوراییت
بسوزد
گلواژه ای
که بر لبانت
جاریست
با طنین
ملکوتی نوای
تو
میمیراندم
پیش از انکه
بمیرم
ترا به مرگ شقایق ها
قسم
سنگ دلی را بس کن
نمیدانم چشمانت
پاسخ کدامین به خون کشیده را
خواهد داد

بنفشه