مشاعره سنتی

تن ما شود نيز روزي چنان
که بروي بسوزد دل دشمنان

مگر در دل دوست رحم آيدم
چو بيند که دشمن ببخشايدم

سعدی

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا
آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان
دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ساقیا

نانی بده نان خواره را آن طامع بیچاره را
آن عاشق نانباره را کنجی بخسبان ساقیا

ای جان جان جان جان ما نامدیم از بهر نان
برجه گدارویی مکن در بزم سلطان ساقیا

اول بگیر آن جام مه بر کفه آن پیر نه
چون مست گردد پیر ده رو سوی مستان ساقیا

رو سخت کن ای مرتجا مست از کجا شرم از کجا
ور شرم داری یک قدح بر شرم افشان ساقیا

برخیز ای ساقی بیا ای دشمن شرم و حیا
تا بخت ما خندان شود پیش آی خندان ساقیا


رومی

ای کیمیا ای کیمیا در من نگر زیرا که من
صد دیر را مسجد کنم صد دار را منبر کنم
مولانا

ما را به شیخ موبایل دار، ما را به بسیجی فایل دار
ما را به نهضت حسین، ما را به فرودگاه خمین

ما را به رهبر صوفی، ما را به تایپ کوفی
ما را به حامله ی باکره, ما را به شهید زنده

هزار بادیه سهلست با وجود تو رفتن
و گر خلاف کنم سعدیا به سوی تو باشم

من زن ايراني ام ايراني از جنس تن تو
هم صبور و هم غيورم طفلي از آبستن تو
من زن ايراني ام همسايه و هم نسل شيرين
خواهر تهمينه و هم قصه ي پوران و پروين
من زن ايراني ام اهل تمدن
زاده پارس مثل دريا مي‌خروشم
من خليج‌ام تا ابد فارس
من زن ايراني ام يک چشمه شرم ناب دارم
قد صدها سد سيوند پشت چشمم آب دارم
من زن ايرانيم مي سازمت با خشت جانم
ميزنم تا سقف تو صدها ستون با استخوانم

مرا با روشنائي نيست کاري
که ماندم در سياهي روزگاري

نه يکسانند نوميدي و اميد
جهان بگريست بر من، بر تو خنديد

در آن مدت که من اميد بودم
بکردار تو خود را مي‌ستودم

مرا دلسردي ايام بگداخت
همان ناسازگاري، کار من ساخت

پروین

تورا دیدم شباهنگام کنار جوب آبی...که باشد واسه ی من چهره ات یک یادگاری...

يا که به راه آرم اين صيد دل رميده را
يا به رهت سپارم اين جان به لب رسيده را

يا ز لبت کنم طلب قيمت خون خويشتن
يا به تو واگذارم اين جسم به خون تپيده را

بهار

از دشمنان برند شکایت به دوستان
چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟

سعدی