Printable View
آمد با باد کنارم
خواستم بگیرمش
نشد
گفت
من قاصدکم
تنها و بی کس
ترانه ای که برایم نوشت
ترانه قلبم شد
خواست با باد برود
گفتم
قاصدک
یادگاری از تو مرا!
گفت ترانه ام پیشکش
وقتی چشمهایم را باز کردم
قاصدک را دیدم
با ردی که با
خواندن شعرهایش
روی گونه هایم
باقی مانده بود
--------------
چه قدر شعرت خشنگ خشنگ بود نوه [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] چه هوایه چرتی شده واقعا [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دارد از وقت هايي كه نداريد
صداي دورترين سرودهاي جهان مي آيد
من از مرزهايي كه هنوز ، مي آيم
دارم اينجا خانه اي مي سازم
همين جاي وقت هايي كه نداريد
دارم به شهر شما نگاه مي كنم
دارد از تمام كوچه هاي مرده
صداي كودكان و سرودمي آيد
اي معلم درد مند باوفا ××× منبع انوار علم اي با صفا
دست خالي در لباس افتخار ××× گچ و تخته مشق و درس اي هوشيار
مي كني اگاه نسل نوجوان ××× دكتر ماهر اديب نكته دان
بر امرار معاش در زندگي ××× با تورم جنگ با ورزيدگي
با شرف با افتخار پاينده اي ××× مشعل علم و هنر افروخته اي
نور علم هرگز نميگردد خموش ××× نوجوان با ذوق ميدادند گوش
مي كني تاريخ را تو سر بلند ××× در ميان خلق هستي ارجمند
بابازاده شرح حال عاشقان ××× عشق ميهن نور علم انوار جان
با سلام
ناگهان دیدم سرم آتش گرفت
سوختم ، خاکسترم آتش گرفت
چشم واکردم، سکوتم آب شد
چشم بستم ، بسترم آتش گرفت
در زدم ، کس این قفس را وا نکرد
پر زدم ، بال و پرم آتش گرفت
از سرم خواب زمستانی پرید
آب در چشم ترم آتش گرفت
حرفی از نام تو آمد بر زبان
دستهایم ، دفترم آتش گرفت
قیصر امین پور
به نام خداي من
تنهايي شايد يه راهه
راهيه تابي نهايت
قصه هميشه تكرار
هجرت وهجرت وهجرت
------------------------------------
تواين روزاي بي كسي
اگه به دادم نرسي
يه روز مي ياي كه ديرشده
نمونده ازمن نفسي
خواستن توبراي من
فراتراز روح وتنه
رازهميشگي شدن
هميشه ازتو گفتنه
اگرتومهلتم بدي
مهلت مرگونمي خوام
باتو به قصه مي رسم
همراه لحظه ها مي يام
هميشه عاجز كلام
ازگفتن معني ناب
هيچ عاشقي عاشقي رو
يادنگرفته از كتاب
با رنگ سرخ مي افكنم طرحي از آبي را
از رنگ زرد براي قلبم بستري مي سازم
و خواهم پوشانيد رنگ سبز را در پيراهني سياه
تا به سوگواري هر چيز سبز ، تا به سوگواري هر خواب سبز بنشيند
ديرگاهي ست كاين ابر انبوه
ازكران تا كران تار بسته
آسمان زلال از دم او
همچو آيينه زنگار بسته
عنكبوتي ست كز تار ظلمت
ّّپيش خورشيد ديواربسته
صبح پژمرده تر ازغروب است.
در ابتداي آن ناگهاننقل قول:
نوشته شده توسط n.p.l
كه كودك شدم
در ابتداي اين ناگهان
كه حالا مردي براي خودم
هميشه گفته ام
چيزي به انتهاي اين همه ناگهان نمانده است
كاشي هاي آن همه آبي
كنار دستشويي هميشه
آسمان كودكي را به ياد مي آورند
و آيينه ي شكسته هر بار
گوشه اي از دنيا را از ياد مي برد
ابتداي آن ناگهان كه كودك شدم
هميشه گوشه اي از دنيا به دست مي آيد و از دست مي رود
ولي هميشه ي هر ناگهان گفته ام
نگفته ام ؟
گفته ام شبي ماه مي آيد
و ما ، پشت بام هاي از دست رفته را به ياد مي آوريم
و زندگي را به دست مي گيريم
در ابتداي آن ناگهان
كه از پشت بام هاي رو به ماه
و بعد زير چتري كه با خودم
هميشه گوشه اي از ماه پريده است
در انتهاي اين ناگهان
كه باز هم زير چتر
گوشه اي از زندگي پريده است
و آسمان كودكي
هميشه از كاشي هاي كنار دستشويي آغاز شده است
آيينه هم حالا
از تمام دنيا
فقط دو چشم خيس
دو چشم خسته ي زير چتر را به ياد مي آورد
و حالا باز ناگهان در سفرم
در تماشاي باغ زير شب
چه غربني ميان سايه هاي اين باغ انگار آشنا پيداست
گاه كسي با دوچرخه از وهم راه مي گذرد
گاه وانتي سبز از باغ سيب مي آيد
و امتداد وهم راه و غربت سايه ها را
به ابتداي آن ناهان عروسي زير ماه مي برد
گفته ام ، نگفته ام؟
گفته ام كه در اين ساعت ناگهان
شبي براي آسمان كودكي ترانه اي مي خوانم
تا تمام باران ها
بر كاشي ها و بام هاي از دست رفته ببارند
تا كاشي هاي آن همه آبي
آسمان كودكي و
بام هاي خفته
ماه را به ياد آورند
مثل همين ماه ناگهان
كه تمام كودكي هاي دنيا را به ياد مي آورد
و از پشت بام هاي رو به آسمان
به هر چه ناگهان تا دو چشم زير چتر
خيره مي شود
تا ساعتي ديگر
كه ترانه اي براي آسمان و ترانه اي براي ماه
تمام پشت بام هاي از دست رفته برق مي زنند
و گام هاي بي راه
به شب ناگهان باران و ماه مي آيند
و زندگي را به دست مي گيرند
در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید
عطر صد خاطره پیچید باغ صد خاطره خندید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشوديم از ان خلوت دلخواسته گشتيم
ساعتي بر لب اب جو نشستيم
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشاي نگاهت
اسمان صاف وشب ارام بخت خندان و زمين رام
شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به اواز شباهنگ يادم امد تو
مونیکا جان مشاعره است اینجا
شما شعرت چرا پس با حرف آخر نیست!
فقط اون قسمت ضخیم شده