اشعـار عاشقـانـه

من به تصويرت تناسخ مي دهم
آغلي مي سازم از آغوش تو
آبشاري مي شوم بر دوش تو
لاله پر چين مي کنم بر دامنت
پونه خواهم کاشت در پيراهنت
صد سبد توت از لبت خواهم چشيد
در نگاهت فصلها خواهم وزيد
در من اي بانوي تالار سفال
آتشي افروز از عود خيال
در بروي حيرت من باز کن
روبروي خاطراتم ناز کن
من به آوازي در آبي ها خوشم
من به رقص با شرابي ها خوشم
زادگاهم خاک پندارمنست
زيستن در خواب ها کار من است
وهم هم در دور دست باد هاست
وهم من بالا تر از شمشاد هاست

عشق شکسته...

عشق شکسته
عشق ما مثل یه جاده ..ما دوتا مثل مسافر
روی این جاده می رفتیم ..منو تو مثل دوعابر
روی این جاده می رفتیم ..همه جا شونه به شونه
که مبادا یکی از ما ..خسته تو جاده بمونه
من می گفتم که مبادا..گم بشیم دنیا بزرگه
هر جا یه شعله ببینیم ..شعله ی چشمهای گرگه
خنده هامون همه با هم..گریه هامون همه با هم
تو می گفتی که تمومه..قصه حسرت و ماتم
اما از آخر قصه ..کاشکی اول خبرم بود
حالا تو جاده غرت..یکیمون تنها نشسته
می نویسه روی جاده..آه از این عشق شکسته
تو به آخرش رسیدی..واسه من اول راهه
واسه تو جدایی آسون..واسه من مثل یه چاهه
آخر قصه همینه..قصه عشق شکسته
یکیشون رفته رسیده..یکی رو جاده نشست

به سنگى سرد
چشم بخشيدند

در تو
خيره شد و
گداخت و
تابيدن گرفت

امروز اما
همه از ياد برده اند
كه خورشيد
يعنى عاشق

هوای تازه:احمد شاملو
عشق عمومی

اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است
اشک آن شب لبخند عشق ام بود.
¤
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی...
من درد مشترک ام
مرا فریاد کن.
¤
درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم
نام ات را به من بگو
دست ات را به من بده
حرف ات را به من بگو
قلب ات را به من بده
من ریشه های تو رادر یافته ام
با لبان ات برای همه ی لب ها سخن گفته ام
و دست هایت با دستان من آشناست.

در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگان ،
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرود ها را
زیرا که مردگان این سال
عاشق ترین زندگان بوده اند.
¤
دست ات را به من بده
دست های تو با من آشناست
ای دیر یافته با تو سخن می گویم
یه سان ابر که با توفان
به سان علف که با صحرا
به سان باران که با دریا
به سان پرنده که با بهار
به سان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من
ریشه های تو را در یافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست.

بسوده ترین کلام است
دوست داشتن.

رذل آزار ناتوان را دوست می دارد

لئیم پشیز را وبَزدل قدرت و پیروزی را.

آن نا بسوده را
که بر زبان ماست
کجا آموخته ایم؟

میعاد

در فراسوی مرز های تن ات تو را دوست می دارم.
آینه ها و شب پره ها ی مشتاق را به من بده
روشنی آب و شراب را
آسمان بلند و کمان گشادهی پل
پرنده ها و قوس و قزح را به من بده
و راه آخرین را
در پرده یی که می زنی مکرّر کن.

در فراسوی مرزهای تن ام
تو را دوست می دارم.
در آن دور دست بعید
که رسالت اندام ها پایان می پذیرد
و شعله و شور وتپش ها و خواهش ها به تمامی فرو می نشیند
و هر معنا قالب لفظ را وا می گذارد
چنان روحی که جسد را در پایان سفر ،
تا به هجوم کرکس های پایانش وانهد...

در فراسوهای عشق
تو را دوست می دارم،
در فراسوهای پرده و رنگ.

در فراسوهای پیکر هایمان با من وعده ی دیداری بده.

واله و دلداه ام ، دلدار کو ؟
ماهر و دلدار لاکردار کو ؟

کرده دوری آهوی رم کرده ام
آهوی رم کرده در کوهسار کو ؟

عمری آمد عور و اطوار و ادا
حال در راهم ادا ، اطوار کو ؟

وعده ها دادی دهی کاری مرا
ای عصائی وعده کم ده ، کار کو ؟

کردم عمری را هدر در راه درس
حاصلم کو ؟ کار کو ؟ امرار کو ؟

افتاده اگر به خاک دیدی از شاخه جدا شقایقی را
یا در دل موج سهمناگین طوفان بشکسته قایقی را
ای عشق مرا نکرده باور آن لحظه مرا به خاطر آور

در صبح بهار جای شبنم در گونه گل تگرگ دیدی
یا صید به خون کشیده ای افتاده به دام مرگ دیدی
ای عشق مرا نکرده باور آن لحظه مرا به خاطر آور

چون من به نگاه دلفریبی گر عاشق و بی قرار گشتی
در دشت جنون بی ترانه سرگشته تر از غبار گشتی
یا پیر شدی چو من دریغا از آینه شرمسار گشتی
یا پیر شدی چو من دریغا از آینه شرمسار گشتی
گفتی که همیشه یاد من باش من یاد تو بوده ام همیشه
من هر غزل و ترانه ام را بهر تو سروده ام همیشه
هر صبح پس از نیایش من از ته دل دعات کردم
در قصر بلور آسمونها فریاد زنان صدات کردم
ای عشق مرا نکرده باور آن لحظه مرا به خاطر آور

تو رو دوست دارم ...
مثه حس دوباره ی تولدت
تو رو دوست دارم ...
وقتی میگذری همیشه از خودت
تو رو دوست دارم...
مثه خواب خوب بچگی
بغلت میگیرمو میمیرم به سادگی
تو رو دوست دارم...
مثه دلتنگیای وقت سفر
تو رو دوست دارم...
مثه حس لطیف وقت سحر
مثه کودکی تو رو بغلت میگیرمو این دل غریبمو با تو میسپارم به خاک
توی آخرین وداع
وقتی دورم از همه
چه صبورم ای خدا
دیگه وقت رفتنه...
تو رو میسپارم به عشق
برو با ستارهها

قلبي شكسته داشتم، بي هم نفس بودم ،مثل پرستويي كه اسيرقفس شده است

تا تو آمدي و مرا از زندان غم ها رها كردي

بر روي بال هاي شكسته ام مرهمي گذاشتي

به چشمان هميشه گريانم لبخند نشاندي

به دل پريشان و بي قرارم آرامش بخشيدي

بهم شوق دوباره زيستن را آموختي

اي ناجي قلب من ، ديگر باره مرا تنها مگذار

مني كه به اميد عشق تو زنده شده ام

نميخواهم دوباره روزي بيايد ومن درحسرت داشتن عشقت دوباره بشكنم

اي تنها تكيه گاه من در تمام لحظات زندگي با من بمان

و دگر باره بي كسم نگذار

دلم به عشق وفادار تو خوش است

پس تا ابديت سرپناه من باش كه اگر از تو بي وفائي ببينم

ديگر نميخواهم حتي يك ثانيه هم رنگ اين زندگي را ببينم

بيا در آغوشم بگير كه بهشت زيباي من همينجاست