Printable View
من سرطان ِ تنهايي گرفته ام
ولي نترس مسري نيست!
با خيال ِ راحت كنارم بنشين
و برايم دل بسوزان
و تنفر پيدا در نگاهم را
به حساب ِ بيماري ام بگذار
و در برار ِ سردي هايم
با گذشت باش
و برخلاف ِ هميشه
آرزوهاي محالم را
باور كن!
موضوع فقط همين است
كه سرنوشت ِ محكوم به مرگ
نگاهها را
تغيير مي دهد!
دلم گرفت از تنهایی از جدایی از بی کسی
از این روزای بی تو
از شبایی که بی تو سخت صبح میشه
می خام بگم این دو جمله رو تا شاید کمی خالی بشم
قیمت دیدار تو اگر جانم هست من خریدارم
یک لحظه تماشای چشمانت را به عمری صد ساله من نفروشم
وای ؛ باران باران
شیشه ی پنجره را بَاران شست.
از دل من اما ،
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ ،
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور
وای باران باران
پرمرغان نگاهم را شست.«حمید مصدق»
آدمک مرگ همین جاست بخنــد
دست خطــی که تو را عـاشق کرد
شوخی کاغــذی ماست بخنــد
آدمک خر نشــوی گریه کنی !
کل دنیا ســراب است بخنــد
آن خدایی که بزرگش خواندی
به خدا مثل تو تنهاست بخنـد ....
می خواند و باز می خواند،
بغض هزار ساله ی درونش را
انگار می گشود
اندوه زاست زاری خاموش!
ناگفتنی است...
این همه غم؟!
ناشنیدنی است..........!
بگذار دیوانه صدایم کنند !
بگذار بگویند مجنون !
فرقی نمی کند !
من تمام هویت خود را
زمانی که دیگر اسمم را صدا نزدی
از یاد برده ام...!
سخته برات تنهاییاتو کوک کنی
با عشق من چشای نازتو ببند ٬ برای من یه کم بزن
می خواستم از نگات بگم ٬ دوباره لغزید قلمم
قصه نویس رویاها بیا واسم قلم بزن
دنیا جای زیبایی برای ماندن نیست.
بی یار در کنار،
رود از جریان باز خواهد ایستاد،
اگر تنها محکوم به پیوستن به جویبار باشد،
دریا هرگز لب به خنده نمیگشاید،
اگر ابرها نباشند تا بر اشکهایش بوسه زنند،
و
بییار در کنار
دنیا جای زیبایی برای ماندن نیست
وقت آنست که ديگر بروم
هدفم نا معلوم
کوله بارم بر دوش
سفره ي من
شايد اين بار
يک جاي دگر
توي يک کوچه ي تنگ
در اتاقي که پر از زمزمه ي عشق تو باشد پهن گردد
وقت آنست که از راه بگويم با تو
قدمي آهسته
روي قلبم بگذار
تا که آرام شوي
راه را مينگري
پست و بالايي آن را که نظر اندازي
راحت از دغدغه ي دوري من ميگردي
قدمي راه برو
شايد اين بار , دگر
آخرين فرصت رفتن باشد
وقت آن نيست که باهم باشيم
شايد اين لحظه ي تلخ
آخرين قسمت ماندن باشد
رفتی و بغض کرد بدون تو شهر چشم
بی تو غروب می کند از دیده ام بهار
تا آن زمان که بگذری از کوچه دلم
ما غرق حسرتیم و هیاهو و انتظار