مشاعره

نقش من در دفتر خط خط وجودت

تکه ای را به خود اختصاص داده است

بگذار هوایی که در سینه ام میرود بوی کوی تو را داشته باشد

آرزویم را به تباهی مکشان

و به سیاهی چشمانت که به سیاهی شبهای تیره ی زنگیم است سوگند می خورم

که همیشه تا همیشه دوستت خواهم داشت

و خواهم گفت

(عشق یعنی با تو بودن بی تو بودن با تو بودن)

نیم خیز می گردم
زیر لب می گویم:
آه ! آری چندیست
که در این دایره چرخ کبود
صحبت از بودن هجر است و وصال
ترس پایان غروب
آرزوهای محال
و ز جا می خیزم

من و غم همخونه ایم همه میدونن ما دو تا دیوونهایم همه میدونن



روی دیوار دلم سایه دردهاست غم رفیق شب و روز من تنهاست

تا آخر عمر در دلم خواهی ماند
تنها تو چراغ محفلم خواهی ماند
ای پاکترين زلال جوشان دلم
ای آينه در مقابلم خواهی ماند

فرانک--


در میان خلق سر درگم شدم

عاقبت آلوده مردم شدم



بعد از این با بی کسی خو می کنم

طالعم شوم است،باور می کنم



من که با دریا تطلاطم کرده ام

راه دریا را چرا گم کرده ام

من از پاییز می فهمم
که عصر کستازی های صدرنگ است
و ذهن نوجوانان هم
پر از افیون...
پر از بنگ است
و اینترنت...
پر از جذابیت های دروغین ، لیک پررنگ است



منو صدا کردید؟

تو که تازه رسیدی از گرد راه
تو که تازه به دل ما رسیدی
تو چه جوری ما را دیوونه دیدی
تو چه جوری نقشه برامون کشیدی
عمریه عاشق خدایی این دل ما
آخر خط و باز فدایی این دل ما
تو یکی بیا واز پشت دیگه خنجرش نزن
ذولفقار عشقتو تو یکی بر سرش نزن
دل ما را تو یکی دیگه در به در این در و اون درش نکن
گل ما رو به خزون ِ
تو با عشقت دیگه پرپرش نکن
بیچاره خوش باور و ساده و پاک دل ما
واسه بک ذره وفا عمری هلاک ِ دل ما
بیا با ما تو یکی از ته دل یار بشو
راست راستی بیا با ما عمری گرفتار بشو
*--

اره گفتم زدی دنده 5 داری با 230 تا میریا.خیلی وقت اینجوری مشاعره نکرده بودم

و گلوم اگرشد
گنجشک و
اگرشد
گهواره باشد اگرشد.
(دارد خوابِ ديشبِ من شکل می گيرد)

چشمت شور بود محمد ها چون دارم می رم دیگه :دی

در قوافی‌ش شرح سینه‌ی تنگ
بحر او رهنما به کام نهنگ
گه در او ذکر یار و منزل او
وصف شیرینی شمایل او

خوش آمديد بستني؟گلاسه؟يا...........چايي؟
ومن تمام حواسم به ميز بالايي....
کمي سکوت وهرهرکسي به من خنديد
اشاره کرد به يک صندلي که-مي آيي؟
......زني که پا به دلم زد درست شکل تو بود
سکوت کرد و پرسيد-قهوه يا چايي؟
عجب شباهت تلخي.....نه؟....قهوه ترجيحآ
ـ زني که پا دلت زد؟! عجب معمايي!...

یک شب آتش در نیستانی فتاد

سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد

هر نئی شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت : کاین آشوب چیست ؟!

مر تو را زین سوختن مطلوب چیست ؟!

گفت آتش : بی سبب نفروخته ام

دعوی بی معنیت را سوختم

زانکه می گفتی نیم با صد نمود

همچنان در بند خود بودی که بود

مرد را دردی اگر باشد خوش است

درد بی دردی علاجش آتش است

*-*

تا همینجاش هم کلی بود.مرسی-منم صبح باید برم فیروزکوه

پس فعلا

قربونت شب خوش

تا نهان سازم از تو بار دگر
راز اين خاطر پريشان را
می كشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگين حجاب مژگان را
دل گرفتار خواهش جانسوز
از خدا راه چاره می جويم
پارساوار در برابر تو
سخن از زهد و توبه می گويم

معتمر چون بدید صورت حال
بر ضمیرش نشست گرد ملال
کنهمه نالش از زبان که بود؟
و آنهمه سوزش از فغان که بود؟

دیگر برای دیدنت بی تاب و بی قرار
در انتظار ساعتی دلخوش نمی شوم
در وادی خیال خامت ای دروغ محض
بیخود سراپا مستی و سرخوش نمی شوم

من کجا هجر کجا ای فلک بی انصاف؟
به همین داغ بسوزی، که مرا سوخته ای

یک دسته گل کو اگر آن باغ بدیدیت
یک گوهر جان کو اگر از بحر خدایید
با این همه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم تشنه ی دیدار من است

توانا بود هر که دانا بود

ز دانش دل پیر برنا بود

در خاطر هیچ آدمیزادی نمانم

ننشسته ام تا جای کسی را تنگ سازم
یا چو خداوندان بی همتای گفتار
بی مایگان را از ره تاریخ رانم ،
سعدی بماناد !
کز شعله نام بلندش نام ها سوخت
من می روم تا شاخه دیگر بروید
هستی مرا , این بخشش مردانه آموخت

خیلی دلم میخواد بدونم این مهمون همیشگیه تاپیک مشاعره کیه [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

.........
ترک آن زیبارخ فرخنده حال
از محال است ، از محال است از محال
گفتم : ای یار من شوریده سر
سوختم در محنت و درد و خطر
در میان آتشم آورده ای
این چه کار است ، اینکه با من کرده ای ؟
چند داری جان من در بند ، چند ؟
بگسل آخر از من بیچاره بند
هر چه کردم لابه و افغان و داد
گوش بست و چشم را بر هم نهاد
یعنی : ای بیچاره باید سوختن
نه به آزادی سرور اندوختن
بایدت داری سر تسلیم پیش
تا ز سوز من بسوزی جان خویش
چون که دیدم سرنوشت خویش را
تن بدادم تا بسوزم در بلا
مبتلا را چیست چاره جز رضا
چون نیابد راه دفع ابتلا ؟
این سزای آن کسان خام را
که نیندیشند هیچ انجام را
سالها بگذشت و در بندم اسیر
کو مرا یک یاوری ، کو دستگیر ؟
می کشد هر لحظه ام در بند سخت
او چه خواهد از من برگشته بخت ؟
ای دریغا روزگارم شد سیاه
آه از این عشق قوی پی آه ! آه
کودکی کو ! شادمانی ها چه شد ؟
تازگی ها ، کامرانی ها چه شد ؟
چه شد آن رنگ من و آن حال من
محو شد آن اولین آمال من
شد پریده ،‌رنگ من از رنج و درد
این منم : رنگ پریده ،‌خون سرد
عشقم آخر در جهان بدنام کرد
آخرم رسوای خاص و عام کرد
...

دانه پنهان كن بكلي دام شو
غنچه پنهان كن گياه بام شو
مولانا


سلام ........
هميشه كه يك نفر نيست بالاخره افراد متفاوتي به تاپيك سر ميزنن و ميان و ميرن
دليلشم اينه كه يه مرجع خيلي خوبيه براي شعر وقتي شعري رو سرچ ميكنن به اين تاپيك ميرسن

قلم گویی که با اکراه می لغزد

و از وحشت چه می لرزد

تو گویی این قلم از واژه ی بدرود می ترسد

بخوان این آخرین شعری که با یاد تو می گویم

دو چشمم خیره بر یک تقطه از دیوار

نگاهم مات و بی روح است

و دل سرشار اندوه است

که از این پس رخ زیبای تو

تصویر قاب چشم مشتاقم نخواهد بود

دوستان اين شعر را كه ميبينيد

فقط يك تست است كه ميبينيد



ويرايش سريع :

جيك ثانيه فرستاده شد

در علاجش سحر مطلق را ببین

در مزاجش قدرت حق را ببین !


ویرایش سریع:

اصلا هم سریع ارسال نشد !

نازنين رفت و دوباره باز من تنها شدم
بيكس و بي‌آشيانه ، باز من تنها شدم

گونه‌ها خيس است و دنيا در بلور
اشك‌ها را اين بهانه : "باز من تنها شدم."

تك درختي خشكم و در رهگذار صاعقه
مي‌كشد جانم زبانه، باز من تنها شدم

فکر نکن خیلی زیاد
شعر باید خودش بیاد

دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب

بنال هان که از این پرده کار ما به نواست

تا به کی باید رفت..از دیاری به دیاری دیگر
نتوانم,نتوانم جستن
هر زمان عشقی و یاری دیگر
کاش ما ان دو پرستو بودیم
که همه عمر سفر می کردیم از بهاری به بهاری دیگر

رواست در بر اگر می​طپد کبوتر دل

که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشد

بدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل

چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشد

در ميخانه ببستند خدايا مپسند
كه در خانه تزوير و ريا بگشايند

دل می رود زدستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

اي رستخيز ناگهان وي رحمت بي‌منتها
اي آتشي افروخته در بيشه انديشه‌ها
امروز خندان آمدي مفتاح زندان آمدي
بر مستمندان آمدي چون بخشش و فضل آمدي
خورشيد را حاجت تويي اميد را واجب تويي
مطلب تويي طالب تويي منتها و مبتدا تويي

یک نگیــن‌وار از همـــه روی زمیــــــن
خـارجش نگــذاشت از زیـــــــر نگیـــن
شه شبی در حال خویش اندیشه کرد
شیــوه‌ی نعمت‌شناسـی پیشه کــرد

دیگر مرا مخوان
ای دور دست خاطرات سرد
فارغ شدم من از خیال تو
از پنجه های آهنین درد

بگذر از این سودازده، که هیچ
در سر نمی دارد هوای تو
آسوده می روم به راه خویش
دیگر نمی خوانم برای تو

سلام خدمت حضار ِ این محفل ادبی
____
و من در آینه خود را نگاه می کردم
بسان تکه مقوای آبدیده ی زرد
نقاب صورتم از رنگ و خط تهی شده بود

سرم چو حبه انگور زیر پا مانده
به سطح صاف بدل گشته بود و حجم نداشت
و در دو گوشه ی آن صورت مقوائی
دو چشم بود که از پشت مردمک هایش
زلال منجمد آسمان هویدا بود

دیشب تمام حرف زمین نام تو بود
دیشب تمام حرف دشت حدیث باز آمدن تو بود
و باز آمدن سبزینه خشک گیاه
و باز سرودن ترانه مرده انسان
ترانه برابری انسان
و شعر عشق چه سرگردان است
چه بی قافیه
اگر نباشد امید پیچیدن در حلقه ی زلفانت و رستاخیز سبز ظهورت

ترسم مرا رسوا کند راز مرا افشا کند___خوارم در این دنیا کند با ما جفا ورزیدنت
ای دلبر دیر آشنا ترسم نگردی یار ما___عمرم شود آخر فنا در وعده های دیدنت

تو در پیش ان روزن ایستاده مست
فرستاده بر مهر تابان درود

در افتاده بر بازوانت بناز
فروغی خوش از صبح نیلوفری
فروغی دگر، بر گریبان چاک
سبکرقص ، در کار ِ بازیگری

يک لحظه فرصت ده
تا بگويم از تو
يک عمر رفاقتها
يک عمر صداقتها

اي غم ، تو که هستي از کجا مي آيي؟
هر دم به هواي دل ما مي آيي
باز آي و قدم به روي چشمم بگذار
چون اشک به چشمم آشنا مي آيي!