ديگر كسي نمانده و تنها تو با مني
رفتند از برم همه، اما تو با مني
بار سفر به مقصد خورشيد بسته ام
اين سايه است در پي من، يا تو با مني؟!
در اين كوير تشنه ي سيراب از عطش
با سينه اي به وسعت دريا تو با مني
سمت خداست عقربه ي چشم هاي تو
ديگر چه جاي قبله نما تا تو با مني
امشب ز كوچه مي گذرم بي هراس تيغ
مي دانم اي قلندر شب ها تو با مني
با من بمان كه در دل اين دشت پر هراس
تنهاتر از خدايم و تنها تو با مني
.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بس شنيدم داستان بي‌كسی / بس شنيدم قصه‌ي دلواپسیقصهی عشق از زبان هركسی / گفته‌اند از ني حكايت‌ها بسیحال بشنو از من اين افسانه را / داستان اين دل ديوانه راچشمهايش بوی ازنيرنگ داشت / دل دريغا سينه‌ای ازسنگ داشتبا دلم انگار قصد جنگ داشت / گويی از با من نشستن ننگ داشتعاشقم من ،قصد هيچ انكار نيست / ليك ،با عاشق نشستن عار نيستكار او آتش زدن ،من سوختن / در دل شب ،چشم بر در دوختنمن خريدن ناز، او نفروختن / باز ،آتش دردلم افروختنسوختن در عشق را از بر شديم / آتشی بوديم و خاكستر شديمازغم اين عشق مردن باك نيست / خون دل هرلحظه خوردن باك نيستآه می ترسم شبی رسوا شوم / بدتر از اين رسواييم ،تنها شوموای از اين صيد و آه و از آن كمند / پيش رويم خنده ، پشتم پوزخندبر چنين نامهربانی ، دل مبند / دوستان گفتند و دل نشنيد پندخانهای ويران‌تر از ويرانه‌ام / من حقيقت نيستم ،افسانهامگرچه سوزد پر ،ولی پروانه‌ام / فاش می گويم ،كه من ديوانهامتا به كی آخر چنين ديوانگی / پيلگی بهتر از اين پروانگیگفتمش آرام جانی؟ ،گفت:نه / گفتمش شيرين زبانی؟ ،گفت:نهگفتمش نامهربانی؟ ،گفت:نه / مي‌شود يك شب بمانی؟ گفت:نهدل شبی دور از خيالش سر نكرد / گفتمش ،افسوس او باور نكردخود نمی دانم ،خدايا چيستم؟ / يك نفر با من بگويد كيستمبس كشيدم آه ،از دل بردنش / آه،اگر آهم بگيرد دامنشباتمام بی كسی ها ساختم / وای بر من ،ساده بودم ،باختمدل سپردن دست او ديوانگی ست / آه ،غيراز من كسی ديوانه نيستگريه كردن تا سحر،كار من است / شاهد من ،چشم بيمار من استفكر می كردم كه او يار من است / نه، فقط درفكر آزار من استنيتش از عشق، تنها خواهش است / دوستت دارم، دروغی فاحش استيك شب آمد زيرو رويم كردو رفت / بغض تلخی در گلويم كرد و رفتمذهب او ،هرچه باداباد بود خوش / به حالش ،كاين قدر آزاد بودبی نياز از مستی می ،شاد بود / چشم‌هايش مست مادرزاد بوديك شبه از عمر سيرم كردو رفت / من جوان بودم ، پيرم كردو رفت
بی تو، تک پنجره ی این اتاق خالی دیوار می شــــود
آرام مــــن بـــــه راه تـــــــــو بی تـــاب مـــی شــــــود
ای آفتـــاب قـلـــب مـــن، به کدامیـن گناه مـــی روی؟
آمـــال ایــن دل، بی تـــــــــو ناگــه تبـــاه می شــود
اگر خوابم اگر بيدار اگر مستم اگر هشيار
مرا ياراي بودن نيست تو ياري کن مرا اي يار
تو اي خاتون خواب من ، من تن خسته را در ياب
مرا هم خانه کن تا صبح نوازش کن مرا تا خواب
هميشه خواب تو ديدن دليل بودن من بود
چراغ راه بيداري اگر بود از تو روشن بود
ضيافت هاي عاشق را خوشا بخشش خوشا ايثار
خوشا پيدا شدن در عشق براي گم شدن دريا
نه از دور و نه از نزديک تو از خواب امدي اي عشق
خوشا خود سوزي عاشق مرا اتش زدي اي عشق
خوشا عشق و خوشا خون جگر خوردن
خوشا مردن خوشا از عاشقي مردن
آمدم تا مست و مدهوشت كنم اما نشد
عاشقانه تكیه بردوشت كنم اما نشد
آمدم تا از سر دلتنگی و دلواپسی
گریه تلخی در آغوشت كنم اما نشد
آرزو كردم كه یك شب در سراب زندگی
چون شراب كهنه ای نوشت كنم امانشد
نازنینم، نازنینم یاد تو هرگز نرفت از خاطرم
آمدم تا این سخن آویزه گوشت كنم اما نشد
بعد از آن نامهربانیهای بی حد و فزون
سعی كردم تا فراموشت كنم اما نشد ...
این زمان نشسته بی تو با خدا
آنکه با تو بود و با خدا نبود
می کند هوای گریه های تلخ
آنکه خنده از لبش جدا نبود ...
يادت مي آد ؟ گفتم بهت : اگه نمي شي مرحمم
تو رو خدا زخمم نشو كه تيكه پاره ست بدنم
تو عين ناباوريهام تو هم شدي يه زخم نو .....
...
به قعر شب سفری می كنیم در تابوت
هوا بد است
تنفس شدید
جنبش كم
و بوی سوختگی بوی آتشی خاموش
و شیهه های سمندی كه دور میگردد
میان پچ پچ اوراد و الوداع و امان
نشسته شهر زبان بسته باز در تب سرد
و راه بسته نماید ز رخنه تابوت
به قعر شب سفری می كنیم با كندی
چه می كنیم ؟
كجاییم ؟
شهر مامن كو ؟
شهاب شب زده ای در مدار تاریكی
هجوم از چپ و از راست دام در هر راه
عبوروحشت ماهی در آبهای سیاه
بگو به دوست اگر حال ما بپرسد دوست
نمی كشند كسی را نمی زنند به دار
دگر به جوخه آتش نمی دهند طعام
نمی زنند كسی را به سینه غنچه خون
شهید در وطن ما كبود می میرد
بگو كه سركشی اینجا كنون ندارد سر
بگو كه عاشقی این جا كنون ندارد قلب
بگو بگو به سفر می رویم بی سردار
بگو بگو به سفر می رویم بی سر و قلب
بگو به دوست كه دارد اگر سر یاری
خشونتی برساند به گردش تبری
هوا كم است هوایی شكاف روزنه ای
رفیق همنفس ! اینك نفس كه بی دم تو
نشاید از بن این سینه بر شود نفسی
نه مرده ایم گواه این دل تپیده به خشم
نه مانده ایم نشان ناخن شكسته به خون
بخوان تلاش تن ما تو از جراحت جان
نهفته جسم نحیف امید در آغوش
به قعر شب سفری می كنیم چون تابوت
چه گذشت؟
- زنبوری پر زد
- در پهنه ی ...
- وهم.این سو، آن سو، جویای گلی.
- جویای گلی، آری ، بی ساقه گلی در پهنه ی خواب ،
. نو شابه ی آن ...
- اندوه ، اندوه نگاه : بیداری چشم ، بی برگیِ دست.
- نی ، سبدی می کن، سفری در باغ.
- باز آمده ام بسیار ، و ره آوردم : تیناب تهی.
- سفری دیگر ، ای دوست ، و به باغی دیگر.
- بدرود.
- بدرود ، و به همراهت نیروی هراس.
خوش به حالم که تو بی تاب منی
من شب و باز تو مهتاب منی
حجم آغوش تو دنیای من ست
دل و جانم، دُرِِّ نایاب منی