شعر گمنام

اينجا همه چيز معمولي است
نه زير پايم موج بر مي دارد
نه با نهنگي چشم در چشم مي شوم
بادبان افراشته ام در شن
هر از گاه
دريايي از دور نمايان مي شود
نزديك كه مي شوم
شن ها دستم مي اندازند
گير افتاده ام در جزيره اي
كه دورش را كوير گرفته
دلم براي عروس هاي دريايي تنگ شده است
من
ملواني عاشقم
كه سر به بيابان گذاشته ام.

چه بی پروا

روی سیم های لخت فشارقوی

عشق بازی می کنند

گنجشک ها

شب، التهاب، عشق، غزل، نقطه چین

نامه، جواب، عشق، غزل، نقطه چین

سیگار، گریه، خاطره، آب، قرص

آتش، عذاب، عشق، غزل، نقطه چین

باران ،حیاط، کوچه، خیابان، سکوت

روز، اضطراب، عشق، غزل، نقطه چین

بد خوب زشت مرگ خدا زندگی

پایان سراب عشق غزل نقطه چین

ساحل، غروب، خسته، خیانت، دروغ

شاعر، طناب ،عشق، غزل، ...

............

کم نامه ی خاموش برایم بفرست

از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می شوم در این تنهایی

لطفن کمی آغوش برایم بفرست

یک حادثه یک درنگ اندک در هم

جاری شدن دو رود کوچک در هم

جز عشق مگر چه می تواند باشد

پیچیدن ساقه ی دو پیچک در هم

تو نه در مثلث عشق جا می شوی
نه در دايره ی تاريخ

نه در چهارضلعی هيچ پنجره ای


تو روز به روزبزرگ تر از هر هندسه ای می شوی

بر عکس من که به حسابم نمی آوری ، خودت اصلا حساب نمی شوی

ما دو ریل راه آهنیم
موازی تا ابد
حتی افق دیدگاهمان
آنقدر متفاوت است
که آنجا هم به هم نخواهد رسید !

دير کردم
چاي سرد شد
.
.
.
تو بگو
پس اين داغ دل
از کجاست؟

بساط قهوه را بچين
هرچه باشد توآخرين ته نشين اين فنجاني
كه مي تواني بخار مرا ببيني
ببيني كه باد دركدام سمت اتاق مراادامه مي دهد و
آيينه هارا در سنگ دستهايم مي پيچد
كه خود را لاي تمام پيراهن ها گم كند
خانه كه از گفت و گوي ما نفس راحتي بكشد
هر چيزي جاي مناسبش قرارمي گيرد
اسب ها به قاب ها برمي گردند
برگ ها به درخت ها مي چسبند
شيشه ها درپنجره ها مي نيشيند
ومن مصراعي مي شوم روي نيش خود نويسم
كه مركب ندارد

تمام ماه و سالم را گرفته

همه فکر وخیالم را گرفته

نمی دانم بسازم یا بسوزم

غم عشق تو حالم را گرفته