اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

با این دل تنگم

تو این سکوت چیکار کنم

تو این کویر بی کسی ،با این دل شکسته ام چیکار کنم

تو این باد وزون چیکار کنم

بیا به کمکم که خیلی داغونم


اشکام مث قطره های بارون می چیکه

بیا به کمکم که خیلی داغونم

تو این دنیای تکراری دیگه نمیدونم با خودم چیکار کنم

دنیای ما دنیای دورنگی هاست

دنیا دزد و کلک و همش کلنگی هاست

بیا بسازیم ایران رو دوباره

تا که دشمن نکنه فکر کلنگ دوباره

نمیدانم از دلتنگی عاشقترم یا از عاشقی دلتنگ تر
فقط میدانم در آغوش منی ، بی آنکه باشی
و رفتی ، بی آنکه نباشی . . .

دفتر شعرهایم را سفید می گذارم . . .

این لحظه ها نوشتن ندارد

درد دارد . .

باد سوزه ای در دل شب می کشد
گرگ شب در دل من می نالد
ستاره ها دست در دست هم داده اند و می چرخند
وای که چقدر من شومم
انگار ستاره ها از من دلتنگند
آری من می دانستم
که نگون بختم
ستاره من که نوری ندارد
بايد که نور اميد در دل بکارم
تا ريشه اميد در دلم اندازد
آری ....
اينک من نورانی شده ام
شب و ظلمت از درونم گريخته است
امروز پايان تاريکی است

دلم شور میزنه ...

می ترسم صبح که از خواب بیدار شدم ،

از قاب عکست هم رفته باشی !!

از تو بعید نیست ...

در همین خانه ی بغلی باشی

یا قاره ای دیگر ،

چه فرقی می کند وقتی کنارم نیستی ؟!

هــی پـشـت ِ پـنـجــره می آیـم

شـایـد ، نـشــانـی از تـــو بـجــویــَم

هــی پـشت ِ پنجـــره می آیم

شاید ، شـمـیـم ِ پـیـرهـنـت را

کالسـکـه ی نـســیــم ، فـرو آرَد ...

هــی چـشـم ِ خـود ، بـه جــادّه می دوزم

زان دور دست ِ سـاکـــت و وَهــم آلـــود

گــــرد و غـبــار ِ پــای ِ ســـواری نیـسـت ؟

آیـــا ، کبــوتــر ِ صـحـرایــی

زانـســوی ِ ابــری ِ بــارانــی

مـکـتــوب ِ یــار ؛

نـیـاورده ســت ؟

.....

هــی پشـت ِ پـنجــره می آیم

هـی پـشـت ِ پنجــره می آیـــم ...

ای عشق مدد کن که به سامان برسیم

چون مزرعه ی تشنه به باران برسیم

یا من برسم به یار و یا یار به من

یا هردو بمیریم و به پایان برسیم

روز و شبم شدی تو ،از آن لحظه که آمدی…
قانون زندگی ام بهم خورد، از لحظه ای که به قلبم آمدی…
نمیدانم چرا میگیرد نفسهایم
نمیدانم چرا اینگونه میریزد اشکهایم
میگویند اینها همه درد های عاشقیست ،
نمیدانم حرف دلم را باور کنم یا حرف آنها را ،
شاید این هم یکی از درد های همیشگیست
میترسم از آن روزی که رهایم کنی ،
شاید فکر کنی که محال است قلبت را از قلبم جدا کنی
این روزها کار همه بی وفاییست
تا این حد هم نباید مرا به یک عشق ماندگار مطمئن کنی
تو خواستی مرا به خودت وابسته کنی
تو خواستی قلبم را اسیر قلب پاکت کنی
دیگر محال است بتوانی مرا از خودت سیر کنی!
این قلبی که در سینه دارم آن قلب تنها نیست
حال و هوای من مثل گذشته ها نیست
حالا دیگر وجودم نیز مال خودم نیست ،
این اشکهایی که میریزد از چشمانم، دست خودم نیست
این دلتنگی ها و بی قراری هایم حس و حال همیشگیست
قانون زندگی ام بهم خورد ، از لحظه ای که تو آمدی
آمدی و شدی همه زندگی ام ،
هستم تا آخرین نفس با تو، ای تنها بهانه نفس کشیدنم!

مخواه از رخ ماهت نگاه بردارم

مخواه چشم بپوشم ، مخواه بردارم



اگر به یـُمن ِ قدمهای مهربانت نیست

بگو که سجده از این قبله گاه بردارم


مگر بهشت نگاه تو عاشقم بکند

که دست از سر ِ نقد ِ گناه بردارم



گناه ِ هرچه دلم بشکند به گردن توست

گناه ِ هر قدمی اشتباه بردارم



تو قرص ماهی و من کودکی که می خواهم

به قدر کاسه ای از حوض ِ ماه بردارم



بیا که چشم ِ جهانی هنوز منتظر است

بیا که دست از این اشک و آه بردارم