مشاعره

نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری
حلقه او راد ما مجلس افسانه شد

منزل حافظ کنون بارگه کبریاست
دلبردلدار رفت، جان بر جانانه شد

حافظ خلوت نشین دوش بمیخانه شد
ازسر پیمان گذشت، برسر پیمانه شد

دیروز با تو بودم
دیروز ناگهان رفت
در یک کلام کوتاه
قیصر الشعرا به آسمان رفت
این باران گام های ما را می جوید اما بی چتر...

ای شیطون بلا:46:
جمله ی آخر که :
این باران... از خودمه دنباله ی شعر نیست:31:



تنها در بي چراغي شبها مي رفتم
دستهايم از ياد مشعل ها تهي شده بود
همه ستاره هايم به تاريكي رفته بود
مشت من ساقه خشك تپش ها را مي فشرد

در قفايش
خطّي سنگين و مرتعش
بر خاك مي كشيد.

((-تاج خاري برسرش بگذاريد!))
و آواز ِ دراز ِ دنباله بار
در هذيان ِ دردش
يكدست
رشته ئي آتشين
مي رشت.

((- شتاب كن ناصري، شتاب كن!))

از رحمتي كه در جان خويش يافت
سبك شد
و چونان قوئي مغرور
در زلالي خويشتن نگريست

((- تازيانه اش بزنيد!))

رشته چر مباف
فرود آمد.
و ريسمان ِ بي انتهاي ِ سرخ
در طول ِ خويش
از گروهي بزرگ.
بر گذشت.

((- شتاب كن ناصري، شتاب كن!))


قربونت رفیق

نمی دانم چرا....!!!
من آسمان می خواهم...
ولی زمین می خواندم ...!!!

من که تو لاک خودم بودم

یه عمریه که من مُردم

نمی دیدی مگه هرروز

سر خاک خودم بودم...




قربون دل مهربون محمد عزیز
کارم رو راحت کردی داداشی:دی

مي خواستمت از جان و دل اما نمي داني
اي ماه سيماي من اي خورشيد پيشاني

اي چشمهايت آفتاب صبح فروردين
اي دستهايت رحمت ابر زمستاني

اي شانه هايت تکيه گاه گريه هاي من
در روزهاي ابري و شبهاي باراني

گيسو پريشان کن پريشانتر که مي خواهم
تا زنده ام خوش بگزرانم در پريشاني

یارب ؟
درانجايي كه آن ققنوس آتش مي زند خود را
پس از آنجا
كجا ققنوس بال افشان كند
در آتشي ديگر ؟
خوشا مرگي ديگر

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خواست
بهر طلب طعمه پر و بال بیاراست

تو را مي خواهم و دانم كه هرگز
به كام دل در آغوشت نگيرم
تويي آن آسمالن صاف و روشن
من اين كنج قفس مرغي اسيرم
ز پشت ميله هاي سرد تيره

يا کحل ثوابت را در چشم ملائک کش
يا برق گناهت را بر خرمن آدم زن

نمیدانم که در قید چه هستی
طرفدار خدا یا بت پرستی
نمیدانم در این دنیای مهشر
به چه عشقی چونین ساکت نشستی
گفت

طرفدار خدای عشقم ای یار
از این عاشق کشی ها دست بردار
که کار بت پرست بی وفایی
نه من که غصمه درد جدایی
درد جدایی

گفتم
خدارا با تو هرگز نیست کاری
که تو خود ناخدای روزگاری
به روی زورقی درهم شکسته
مثل ماهی که رو ابرا نشسته
گفت

اگر من ناخدایم با خدایم
نه کن تو از خدای خود جدای
به تو محتاجم ای یار موافق
به تو محتاجم ای همراه عاشق
به تو محتاجم ای یار موافق
به تو محتاجم ای همراه عاشق

گفتم
خدای عشق تو داره خدایی
که تو دینش گناه بی وفایی
بگو رندا نمیگویی صد افسوس
تو نور ماهی و من نور فانوس
تو هشیارانه گفتی یا ز مستی
نفهمیدم که در قید چه هستی
گفت

من غرق سکوتم تو بخوان
قصه پرداز تویی
من هیچم و پوچم تو بمان
سینه و راز تویی
به تو محتاجم ای یار موافق
به تو محتاجم ای همراه عاشق
به تو محتاجم ای یار موافق
به تو محتاجم ای همراه عاشق

*-*

سلام دوستان

قربونت رفیق

قاف حرف آخر عشق

آنجا که نام کوچک من آغاز می شود


روحش شاد

دیده ام آن چشم درخشان را ولی در این صدف
گوهر اشکی که من میخواستم پیدا نبود

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت ملال ما پرنده پر نمی زند
یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند
نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند
دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند
چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند
نه سایه دارم و نه بر ، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

در آستين جان تو صد نافه ي مدر جست
وان را فداي طره ي ياري نمي كني
ساغر لطيف و دلكش مي افكني بر خاك
و انديشه از بلاي خمار نمي كني


شب خوش
بای

دیوونه کیه ؟
عاقل کیه ؟
جونور کامل کیه ؟
واسطه نیار به عزتت خمارم
حوصله هیچ کسی رو ندارم
کفر نمی گم سئوال دارم
یک تریلی محال دارم
تازه داره حالیم میشه چیکارم
می چرخم و می چرخونم سیّارم
تازه دیدم حرف حسابت منم
طلای نابت منم
تازه دیدم که دل دارم بستمش !
"راه" دیدم نرفته بود "رفتمش "
"جوانه" نشکفته را "رستمش "
"ویروس" که بود حالیش نبود "هستمش"
جواب زنده بودنم مرگ نیود ! جون شما بود ؟

شب خوش عزیز

دیگر گریه هم از حوالی ما عبور نمی کند
و بغض خوابیده ، سنگین
و شوق ترکش
دیگر عطشی است در بیادماندنی ترین تشنگی

یادمان باشد اگر شاخه گلي را چيديم
وقت پرپر شدنش سوز و نوايي نکنيم
پر پروانه شکستن هنر انسان نيست
گر شکستيم ز غفلت ، من و مايي نکنيم
يادمان باشد سر سجاده عشق
جز براي دل محبوب دعايي نکنيم

در این باران
می خواستم تو
در انتهای خیابان نشسته باشی
من عبور کنم ، سلام کنم
لبخند تو را در باران می خواستم
می خواهم
تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم

من مهربان ندارم نامهربان من کو؟

ای مردمان بگویید آرام جان من کو؟

راحت فضای هر کس محنت رسان من کو؟

نامش همی نیارد بردن به پیش هر کس

گه گه به ناز گویم سرو روان من کو؟

خدایا هر کس به خانمانی دارد مهربانی

من مهربان ندارم نامهربان من کو؟

در بوستان شادی هر کس گلی بچیند

آن گل نشکنندش در بوستان من کو؟

سرو روان من کو؟

خدایا جانان من سفر کرد با او برفت جانم

باز آمدم از ایشان پیداست آنِ من کو؟

نامش همی نیارد بردن به پیش هر کس

گه گه به ناز گویم سرو روان من کو؟

ای مردمان بگویید آرام جان من کو؟

راحت فضای هر کس محنت رسان من کو؟

در بوستان شادی هر کس گلی بچیند

آن گل که نشکنندش در بوستان من کو؟

سرو روان من کو؟

جانان من سفر کرد با او برفت جانم

باز آمدم از اینشان پیداست آنِ من کو؟

سرو روان من کو؟

\=\=\=\=

sghm

وفا مجوي ز كس ور سخن نمي شنوي
بهرزه طالب سيمرغ و كيميا مي باش
مريد طاعت بيگانگان مشو حافظ
ولي معاشر رندان پارسا مي باش

شبها همش به میخونه میرم من
سراغ می و پیمونه میرم من
تو این میخونه ها خسته دردم
به دنبال دل خودم میگردم
دلم گم شده پیداش میکنم من
اگه عاشقته وای به حالش
رسواش می کنم من
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
یه روز خیمه زدی تو سرنوشتم
گمون کردی هنوز پر شر وشورم
هنوز عاشقم و خیلی صبورم
--*-*-

داش مهدی دانشگاه چطوره

داش محمد دانشگاه که به خاطره اينکه معافيت پزشکيم آماده نشد نتونستم برم الانم
سره کارم:دی


من که تو لاک خودم بودم
یه عمریه که من مُردم
نمی دیدی مگه هرروز
سر خاک خودم بودم

من نمی گویم که خاموشم مکن

من نمی گویم فراموشم مکن



من نمی گویم که با من یار باش

من نمی گویم مرا غمخوار باش



من نمی گویم دگر گفتن بس است

گفتن اما هیچ ،نشنفتن بس است



روزگارت باد شیرین شاد باش

دست کم یک شب تو هم فرهاد باش
*-*

حیف شد جایه با صفاییه!!دی:

شور عشق تازه ای دارد مگر دل ؟ کاین چنین
خاطرم امروز از غمهای دیرین فارغ است

خسروان حسن را پاس فقیران نیست نیست
گر به تلخی جان دهد فرهاد شیرین فارغ است

هر نفس در باغ طبعم لاله ای روید رهی
نغمه سنجان را دل از گلهای رنگین فارغ است

تو را می خواهم و دانم كه هرگز
به كام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمالن صاف و روشن
من این كنج قفس مرغی اسیرم

من که تسبیح نبودم ، تو مرا چرخاندی
مشت بر مهره تنهایی من پیچاندی

مهر دستان تو دنبال دعایی میگشت
بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و بر گفته خود خندیدی
از همین نغمه تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود ، خدا میداند
بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

يك شاخه
در سياهي جنگل
به سوي نور
فرياد مي كشد.
بر سنگفرش

ياران ناشناخته ام
چون اختران سوخته
چندان به خاك تيره فرو ريختند سرد
كه گفتي
ديگر، زمين، هميشه، شبي بي ستاره ماند.


سلام

دلا خو کن به تنهایی که از تن ها بلا خیزد

سعادت ان کسی دارد که از تن ها بپرهیزد

دردادگاه عشق

قسمم قلبم بود

وكيلم دلم بود

و حضار جمعي از عاشقان و دلسوختگان

قاضي نامم را بلند خواند و گناهم را دوست داشتن تو اعلام كرد

پس محكوم شدم به تنهايي و مرگ

كنار چوبه ي دار از من خواستند تا آخرين خواسته ام را بگويم

و من گفتم به تو بگويند

دوست دارم

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست
که ابروی شریعت بدین روش نرود

در گلستان چشمم ز چه روهمیشه باز است؟
به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی
سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟
که شنیده‌ام ز گلها همه بوی بی‌وفایی
به کدام مذهب این به کدام ملت است این؟
که کشند عاشقی را، که توعاشقم چرایی؟
به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند
که برون در چه کردی؟ که درون خانه آیی؟...


به به ميبينم ، مهدي هرو عزيز هم به جمع عارف مسلکان وارد شد ... [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] (البته من عارف نبيدم ها :دی ، بقيه دوستان رو ميگم ...)

مخلصه امير حسين جانم هستيم ما

يكي را بگفتم ز صاحبدلان
كه دندان پيشين ندارد فلان
برامد ز سوداي من سرخروي
كزين جنس بيهوده ديگر مگوي

یا رب ز کـــــــرم دری برویم بگشــــا
راهــــــی که درو نجـات باشــد بنمـا
مستغنیم از هر دو جهان کن به کرم
جز یاد تو هــر چه هست بر از دل ما

اگر دستم رسد بر چرخ گردون
از او پرسم که این چین است و ان چون؟

نامی نداشتم – لقبی که بخوانی ام...
نام مرا غزل – لقب ام شعروند کرد
نزدیک صبح بود و...دنیا ادامه داشت
خود را صدا زدم-و خدا سر بلند کرد

دير گاهي است در اين تنهايي
رنگ خاموشي در طرح لب است.
بانگي از دور مرا مي خواند ،
ليك پاهايم در قير شب است

تا درد رسید چشم خونخوار ترا
خواهم که کشد جان من آزار ترا
یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز
دردی نرسد نرگس بیمار ترا

او نیست که در مردمک چشم سیاهم
تا خیره شود عکس رخ خویش ببیند
این گیسوی افشان به چه کار ایدم امشب
کو پنجه او تا که در آن خانه گزیند

او نیست که بوید چو در آغوش من افتد
دیوانه صفت عطر دلآویز تنم را
ای اینه مردم من از حسرت و افسوس
او نیز که بر سینه فشارد بدنم را