مشاعره با اشعار حضرت حافظ

مرغ کم حوصله را گو غم خود خور که بر او
رحم آن کس که نهد دام چه خواهد بودن

ننگرد ديگر به سرو اندر چمن
هر كه ديد آن سرو سيم اندام را

اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
صلاح ما همه آن است کان تو راست صلاح

حديث از مطرب و مي گو و راز دهر كمتر جو
كه كس نگشود و نگشايد به حكمت اين معما را

از من جدا مشو که توام نور دیده​ای
آرام جان و مونس قلب رمیده​ای
از دامن تو دست ندارند عاشقان
پیراهن صبوری ایشان دریده​ای

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب
کز هر زبان که میشنوم نامکرر است

ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز
تا دگر خون که از دیده روان خواهد بود

در هجر تو گر چشم مرا آب نمانَد
گو خون جگر ریز که معذور نمانده است

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

تاب بنفشه می​دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می​درد خنده دلگشای تو