مشاعره

دوستان عزیز لطفا رعایت کنید
............

درخت تنم را بسوزان
کمی از صدای مرا در دل بیستون دفن کن
کنار صداهایی از جنس فریاد.
خدایا
مرا مثل هندو
مرا مثل بودا
غریبانه
در غربت رنگ ها و صداها بسوزان
و خاکستر آخرین نغمه های مرا
بر سر خاک مرده بپاش
به آقای شب هم بگو که خطر رفع شد
من مرده ام !
...

من خودم يه پا سوارم اين رو صد بار بنويس
دل دل يه انفجارم اين رو صد بار بنويس
رنگ روزگار نباش !‌ يه دس صدا داره هنوز
بودنت تو دايره نقطه ي پرگار هنوز
وقتي دريا مي گه نه تو قطره باش بگوو : بله
دسته ي تيغ تبر‚ چوب درخت جنگله
ـــــــــــــــــــــــــ ــــــــ
سايه جون منظورتون چي بود ؟

همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهی
به پيام آشنايان بنوازد آشنا را
____________________
سايه خانم منم منظور شما رو نفهميدم

نقل قول:

---

سايه جون منظورتون چي بود ؟

---

دوست ندارم اسم کسی رو ببرم
هر کسی که این تاپیک رو شوخی گرفته
و به نظر خودشون کاراشون جالبه
خودشون منظور منو متوجه میشن
امیدوارم دست از این کاراشون بردارن
................
آنان که سنگ آئینه بر سینه میزنند
اینگونه سنگ در دل آئینه می زنند
امروز می کشند کسی را که آشناست
فردا برای مردن او سینه می زنند
خواهند فتاد آخر مستان به زیر بام
جامی که زیر خرقه پشمینه میزنند

دلم ميل گل باغ ته ديره
درون سينه ام داغ ته ديره
بشم آلاله زاران لاله چينم
وينم آلاله هم داغ ته ديره
__________________________
با منم بودي؟ :blink:

نقل قول:

---

با منم بودي؟

---

یعنی شما به خودتون مطمئن نیستید !!!
نه منظورم شما نبودید ...
....................
هنگام ناشناس دلي
دارم بگو ، بگو چه کنم ؟
پرهيز عاشقي نکند
پرواي آبرو چه کنم ؟
اين ساز پر شکايت من
يک لحظه بي زبان نشود
اي خفتگان ، درين دل شب ، با ناله هاي او چه کنم ؟
گويد که وقت ديدن او دست تو باد و دامن او
گويم که مي کشد ز کفم
با آن ستيزه جو چه کنم ؟
گريد چنين خموش ممان
از عمق جان برآر فغان
گويم که گوش کرده گران
بيهوده هاي و هو چه کنم ؟
جوشيده و گذشته ز سر
صهباي اين سبو ، چه کنم ؟
معشوق کور باطن من
پرواي رنجشم نکند
من نرم تر ز برگ گلم
با اين درشت خو چه کنم ؟
اي عشق ، دير آمده اي
از فقر خويشتن خجلم
در خانه نيست ما حضري
بيهوده جست و جو چه کنم ؟
...

من كه در اين حلقه بودم بيقرار
عاقبت كردم نگاري اختيار
مهر او به سرشت با بنياد من
كودكي شد محو ، بگذشت آن ز من
رفت از من طاقت و صبر و قرار
باز مي جستم هميشه وصل يار
هر كجا بودم ، به هر جا مي شدم
بود آن همراه ديرين در پيم
من نمي دانستم اين همراه كيست
قصدش از همراهي در كار چيست ؟

چه مي بينم ؟ خدايا ! باورم نيست
تويي : همرزم من ! هم سنگر من
چه مي بينم پس از يک چند دوري
که مي لرزد ز شادي پيکر من
تو را مي بينم و مي دانم امروز
همان هستي که بودي سال ها پيش
درين چشم و درين چهر و درين لب
نشاني نيست از ترديد و تشويش
تو رامي بينم و مي لرزم از شوق
که دامان ت را ننگي نيالود
پرندي پرتو خورشيد ، آري
نکو دانم که با رنگي نيالود
تو را مي دانم اي همگام ديرين
که چون کوه گران و استواري
نه از توفان غم ها مي هراسي
نه از سيل حوادث بيم داري
غروري در جبينت مي درخشد
نگاهت را فروغي از امديست
تو مي داني ، به هر جاي و به هر حال
شب تاريک را صبحي سپيدست
ز شادي مي تپد دل در بر من
به چشمم برق اشکي مي نشيند
بلي ، اشکي که چشمانم به صد رنج
فرو مي بلعدش تا کس نبيند
...

دفتر تازه بيار مشقاي من جريمه نيس
مشق شب رو پاره كن مشق طلوع رو بنويس
رنگ روزگار نباش !‌ يه دس صدا داره هنوز
بودنت تو دايره نقطه ي پرگار هنوز
وقتي دريا ميگه نه تو قطره باش بگو بله
دسته ي تيغ تبر ‚ چوب درخت جنگله

هامون به سخره گرفت آواز چکاوک را
نوید زندگی اینجا بیجان است
چکاوک میخواند !
زندگی جاریست ، حتی در تو !
تشنگی غالب شد
اینجا زندگی معنایش مرگ است !
چکاوک هنوز میخواند !
تو خود نیز جاری از آنی
آفتاب داغ تر شد
بهار تو هم اینجا کار ساز نیست !
و باز هم چکاوک میخواند
اما . . .
اکنون دیگر صدای چکاوک نیست
صدای مرگ است که او را میخواند !
و چکاوک مرد ! !
و هامون انگار تا ابد بیجان است ! ! !