مشاعره

ای کاش هرگز نمی دیدم ترا...
کاش ای تنها امید زندگی
می توانستم فراموشت کنم
یا شبی چون آتش سوزان دل
درنهیب سینه خاموشت کنم
ای کاش احساس نیاز دیدنت
از وجودم چون وجودت دور بود
در دل آتش نمی زد آن نگاه
ای کاش آن شب چشمهایم کور بود
ای کاش آن شب در گلستان خیال
ای گل وحشی نمی چیدم ترا
تا بسوزم در خزان آرزو
ای کاش هرگز نمی دیدم ترا
ای کاش هرگز نمی دیدم ترا



ممنون پاینده باشید

از اینجا به بعد
که تو چترت را نو می کنی
من از راههای پراز چتر رفته برمی گردم
ولی تو آمدنم را خواب نخواهی دید

از اینجا به هر کجا
من بدون ساعت راه می روم
بدون هر روز که صبح را
از پنجره به عصر می برد
و پای سکوت ماه
به خاطره خیره می شود

دل را ببين دل را ببين
در كوي جانان آمده
ساقي بساطي نو فكن
مطرب بيا چنگي بزن

نیازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

تورو فراموشت کردم گه گداری یادم میای
میخوام پیشم باشی گه گداری بازم
من خدایی باهاتم تو رو بخشیدم
ولی به من بگو یهو کی بود تو رو منفی کرد
دیوونت من بودم
میدونم من بودم تو رو آدمت کردم
برو آدم بدبخت
فکر نکن تو نیستی میشکنه بغض گلوم
نه خانومم ممد هنوز تخسه بدون

نی به آتش گفت...کین آشوب چیست
ور تو را زین سوختن مطلوب چیست
--------------
با صدای شهرام ناظری بخونید

ممد خط اخری شعرت
خصوصی بود؟

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت ، کافری ست

.
.

راهرو گر صد هنـــــر دارد ، توکــــــل بایدش

شگفتا که هرگز صدایی به گوشم نرسید که مرا بیخود کند
شگفتا که مرگ رویایی شده و عشق خوابی با فرجامی بد
شگفتا که دوست داشتن بندهء حقیری شده و بر زبان هر دونی جاری است
شگفتا که پر از حرفم و بیان در خاموشی جان میدهد

دلا خوبـــان دل خونیــن پسنــدنــــد
.
.
دلا خون شو که خوبان این پسندند


متاع کفر و دین بی مشتری نیست
.
.
گروهی آن گروهی این پسنــدنــد !

طعم گس چهارشنبه
بوی تمشک و خاکستر
عطر تنبور و فلوت
دیروز کبوتری از من سراغ تو را می گرفت
یادم افتاد از هفتم آسمان ندیدمت
و چه قدر دلم برایت تنگ شده
من اگر نخواهم با روزهای خدا صبوری کنم چه می شود ؟

دوستی گفت صبر کن
زیراک صبر کار تو خوب زود کند

آب رفته به جوی باز آرد

کارها به از آن چه بود کند

گفتم ار آب رفته باز آید

ماهی مرده را چه سود کند

دمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا
همیشه زهر فراقت همی چشم بی تو

اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا
دو پایم از دو جهان نیز درکشم بی تو

پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار
جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

و عشق صدای فاصله هاست..
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند.

سیسه امضات خیلی قشنگه.

دوستت دارم
حتی اگر تمام قطره های باران بازم بدارند
می دانی
بعد از زمستان و قبل از بهار فصل دیگری هم هست
قول بده برای هیچ پروانه ای نگویی
فصلی که ایینه ها از کار می افتند
و آدم ها رو به روی دیوار می ایستند
موهایشان را شانه می کنند و آواز می خوانند
تو دست مرا می گیری
و در کوچه ها می دویم
دیگر هیچ کس نمی پرسد از ماضی آمده ایم یا مضارع

عيب رندان مكن اي زاهد پاكيزه سرشت
كه گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چو روی باز کردی، در ماجرا ببستی

از چه رو خاک زمین
شده تقسیم چنین
یک جهان صدها دست
مرزها ،‌مرز شکست
تو جهان سوم
او جهانی دیگر
سهم او هر چه که هست
سهم تو خون جگر
سهم از ما بهتران
ثروت و امن و امان
سهم پا برهنه ها
فقر و زندان و بلا

کس ندانم در این شهر که گرفتار تو نیست
هیچ بازار چنین گرم که بازار تو نیست
خود که باشد که تو را بیند و عاشق نشود
مگرش هیچ نباشد که خریدار تو نیست
کس ندیدست تو را یک نظر اندر همه عمر
که همه عمر دعاگوی و هوادار تو نیست
آدمی نیست مگر کالبدی بی​جانست
آن که گوید که مرا میل به دیدار تو نیست
ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته​ای
صلح کردیم که ما را سر پیکار تو نیست
جور تلخست ولیکن چه کنم گر نبرم
چون گریز از لب شیرین شکربار تو نیست
من سری دارم و در پای تو خواهم بازید
خجل از ننگ بضاعت که سزاوار تو نیست
به جمال تو که دیدار ز من باز مگیر
که مرا طاقت نادیدن دیدار تو نیست

تا لبی بر لب من می لغزد
می کشم آه که کاش این او بود
کاش این لب که مرا می بوسد
لب سوزنده آن بدخو بود

می کشندم چو در آغوش به مهر
پرسم از خود که چه شد آغوشش
چه شد آن آتش سوزنده که بود
شعله ور در نفس خاموشش

شب که تاریکی می افتد بیگاه به بام من و تو
خطر می برد رشته کلام من و تو
شب که در، سنگر خاموشی همرزمانیم
شب که بیدار به ناچار، به غمخواری هم می مانیم
به تو می اندیشم به خود می نگرم
راستی را چه جداییست میان من و تو
اندر آنجا که خطرهاست به جان من و تو

اندر آنجا که خطرهاست به جان من و تو

و لحظه های غم انگيز و باز دانشگاه

تو گرم درسی و من گرم کندن اسمت
به گوشه گوشه هر ميز و باز دانشگاه"

دم غروب و حضور خسته اشياء
هوای وسوسه آميز و باز دانشگاه

هان ای عقاب عشق
از اوج قله های مه آلود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمیبرد!

در این زمانه بی های و هوی لال پرست خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست
.
.


هنوز زنده ام و زنده بودنم خاری است به تنگ چشمی نامردم زوال پرست

تو گیر و دار، ای بابا
دلتو هیچ
حالمون خوش
ای بی مروت
دیگه دلی میمونه که جور دل کبوتر بطپه که با شما از جون زندگیش بگه؟
بگه که هنوز زنده ست...
هنوز زنده ست...
هنوز زنده ست...
هنوز زنده ست...
هنوز زنده ست...

اگه صدا صدای منه
نفس اگه نفس تو
بذار که اون خوش غیرتاش بدونن
که دل
دل ممد دل نیست
دیگه دل نمیشه
نه دیگه این واسه ما دل نمیشه

همچنان روز نخست
تويي آن قامت بالنده هنوز
در قمار غم عشق
دل من بردي و با دست تهي
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتشي عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر كه گورم بشكافند عيان مي بينند
زير خاكستر جسمم باقي است
آتش سركش و سوزنده هنوز

زندگي زيباست اي زيبا پسند
زنده انديشان به زيبا مي رسند
آنقدر زيباست اين بي بازگشت
كز برايش مي توان از جان گذشت
مردن عاشق نمي ميراندش
در چراغي تازه مي گيراندش

شبم طی شد کسی بر در نکوبید

به بالینم چراغی کس نیفروخت

نیامد ماهتابم برلب بام

دلم از این همه بیگانگی سوخت

ترانه را در سکوتم بشنو
نور را در سیاهی ام ببین
فانوس را در سرمای حضورم لمس کن
رود را بر خشکی کویر تجسم کن
آغاز را در ختم روانم جستجو کن
و رویا را در بیداری ام بیفشان

نوشدارویم بمال ، تلخی نکن
تا ننوشم زهر جام زندگی
معنی هر دل بریدن مرگ بود
تو نبودی التیام زندگی
با تولد رنج ما آغاز شد
رنج افتادن به دام زندگی
با تو بودن شد برایم هر نفس
معنی ناب کلام زندگی
موج خواهش های تو اما کشید
عاقبت ما را به کام زندگی
کند شد شمشیر جانم کهنه شد
بس که ماندم در نیام زندگی

...

يار با ماست چه حاجت كه زيادت طلبيم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

....

سر کوی بلند فریاد کردم

علی شیر خدا ره یاد کردم

علی شیر خدا یا شاه مردان

دل ناشاد ماره شاد گردان



یه پا هست تاصبح باشیم

نه بلبل دارد از بستان جدايي

نه گل دارد خيال بي وفايي
وليكن گردش چرخ ستمگر
زند بر هم رسوم آشنايي

یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم
از تو به شب رسیدم
نوشتمت رو گلبرگ
تو رو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم
ستاره دربدر شد
شبنم به گریه افتاد
پروانه شعله ور شد

دردادگاه عشق
قسمم قلبم بود
وكيلم دلم بود
و حضار جمعي از عاشقان و دلسوختگان
قاضي نامم را بلند خواند و گناهم را دوست داشتن تو اعلام كرد
پس محكوم شدم به تنهايي و مرگ
كنار چوبه ي دار از من خواستند تا آخرين خواسته ام را بگويم
و من گفتم به تو بگويند
دوست دارم ...


يکم زيادي عشقولانه بود :دی ، ولي خيلي جدي نگيريد ...

من امشب می میرم تادست کسی به من نرسد

دست تو كه نرسيد دست ستاره ها هم نرسد

در شب ترديد من ، برگ نگاه !
مي روي با موج خاموشي کجا ؟
ريشه ام از هوشياري خورده آب :
من کجا ،‌خاک فراموشي کجا ...


یه پا هست تاصبح باشیم
محمد ، خودت رفتي ها ... [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

آری بنوش و هیچ مگو کاندر این میان
در دل ز شور عشق تو سوزنده آذریست
ره بسته در قفای من اما دریغ و درد
پای تو نیز بسته زنجیر دیگریست

تو بال و پر گرفتی
به چیدن ستاره
دادی منو به خاک
این غربت دوباره

دقیقه های بی تو
پرنده های خسته ن
آیینه های خالی
دروازه های بسته ن

اگه نرفته بودی
جاده پر از ترانه
کوچه پر از غزل بود
به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی
گریه منو نمیبرد
پرنده پر نمیسوخت
آینه چین نمیخورد

اگه نرفته بودی
و
اگه نرفته بودی


*-*

خب یه سوت میزدی میومدم

يارب سببي ساز كه يارم به سلامت
باز آيد و برهاندم از بند ملامت

تو آن زدست رفته ای که دستهای خسته ام
تمام التماسش از خدا رسیدن تو بود
من آن خزان کهنه ام که قلب بی تحملش
در التهاب لحظه های پرکشیدن تو بود
هنوزدرد رفتنت مرا رها نمی کند
چرا خدای مهربان به فکر دیدن تو بود؟؟؟؟؟