اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

روز مرگم هرکه شیون کند از دور و برم دور کنید

همه را مست و خراب از می انگور کنید

مزد غسال مرا سیر شرابش بدهید

مست مست از همه جا حال خرابش بدهید

بر مزارم مگزارید بیاید واعظ

پیر می خانه بخواند غزلی از حافظ

جای تلقین به بالای سرم دف بزن

شاهدی رقص کند جمله شما کف بزنید

روز مرگم وسط سینه‌ی من چاک زنید

اندرون دل من قلم تاک زنید

روی قبرم بنویسید وفادار برفت

آن جگر سوخته خسته از این دار برفت.

اآدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همینجاست بخند

دست خطی که تو را عاشق کرد

شوخی کاغذی ماست بخند

آدمک خل نشوی گریه کنی

کل دنیا سراب است بخند

آن خدایی که بزرگش خواندی

به خدا مثل تو تنهاست بخند…

بوی پاییز که در مشام تنهاییم می پیچد
تو را با تمام نبودن هایت
خودم را با تمام نخواستن هایم...

چه رمزیست این بوی خزان
زرد و قرمز
تمام توهایی که هزارتوست ...

کابوس شبهایی که از پیله تنهاییم تنگ تر بود!
رویای رهگذری که از پشت خوابهایم می گذشت...

بگذار بالا بیاورد این غرور شب مانده تو را
بگذار تمنا بوی تنهایی مرا ببرد تا هیچ

کاش هوای خزان غبار را بشوید از لب هایم
دلم هوس انار سرخ دارد کنار خنده های تو

برودت این اتاق از حرف های تو شروع شد
سرما استخوان سوزتر از آنست
که مرده ریگ های قدیمی -کسی را حفظ کند
بخاری گر گرفته با نفس های که می سوخت؟
دستهایم منجمد شده اند
و سوزش قلبم چیزی را عوض نمی کند
چرخش این کلید از دست های من شروع شد
زمستان طاقت سوزی بود وگرنه
نمی خواستم خانه را خالی کنم
کلید به سمت روزی دیگر می چرخد
مرده ریگ های قدیمی نمی تواند کسی را حفظ کند
جرقه های آفتاب مرا می برد

خداحافظ- ولی...
این شال را دور صدایت بپیچ
تا آغازی که مرا فریب داد گرم شود
و من آسوده چرخ بزنم
در روزهایی که دور می شوند"

روزی پیش من هم می آیی

فراموشم نکرده ای ، می دانم .

رنج پایان می گیرد

و زنجیرها ازهم می گسلد .

هنوز اما بیگانه و دور می نمایی

برادر عزیزم مرگ !

و بر فراز درماندگی ام

چون ستاره ای سرد برجایی .

روزی اما نزدیک خواهی شد و

پر از شعله های آتش خواهی بود

بیا ، محبوبم ، این جایم

مرا ببر ، از آن توام من !

هرمان هرسه

دیده فرو بسته‎ام از خاکیان
تا نگرم جلوه ی افلاکیان

شاید از این پرده ندایى دهند
یک نفَسم راه به جایى دهند

اى که بر این پرده خاطرفریب
دوخته‎اى دیده حسرت نصیب

آب بزن چشم هوسناک را
با نظر پاک ببین پاک را

آن که در این پرده گذر یافته است
چون سَحر از فیض نظر یافته است

خوى سحر گیر و نظرپاک باش
رازگشاینده افلاک باش

خانه تن جایگه زیست نیست
در خور جانِ فلکى نیست، نیست

آن که تو دارى سرِ سوداى او
برتر از این پایه بوَد جاى او

چشمه مسکین نه گهرپرور است
گوهر نایاب به دریا دَر است

ما که بدان دریا پیوسته‎ایم
چشم ز هر چشمه فرو بسته‎ایم

پهنه دریا چو نظرگاه ماست
چشمه ناچیز نه دلخواه ماست

پرتو این کوکب رخشان نگر
کوکبه شاه خراسان نگر

آینه غیب نما را ببین
ترک خودى گوى و خدا را ببین

هر که بر او نور رضا تافته است
در دل خود گنج رضا یافته است

سایه شه مایه خرسندى است
مُلک رضا مُلک رضامندى است

کعبه کجا؟ طَوف حَریمش کجا؟
نافه کجا؟ بوى نسیمش کجا؟

امروز را به دست غريبه‌ها سپرده‌ام
از زل زدن به صورت فردا خسته‌ام


سرگشته‌تر ز خود به دنيا نديده‌ام
از روي اين جماعت شيدا خسته‌ام

شادي دگر ز عالم ما رخت بربسته‌است
از سر زدن به عالم سودا خسته‌ام

برای رسیدن به تو پا پیش گذاشتم !

خودم را قسمت کردم !

تو را سهم تمام رویاهایم کردم !

انصاف نبود ...

تو که میدانستی

با چه اشتیاقی خودم را قسمت میکنم

پس چرا ...

زود تر از تکه تکه شدنم جوابم نکردی !

برای خداحافظ خیلی دیر بود !

خیلی دیر ... !

فکر ميکردم آنقدر از نگاهم بيزار شده اي






که دور دور رفته اي





اما دور شده بودي تا پا به پا شدنت را نبينم





و اشکهاي خداحافظي را

در من مزرعه ایست

زیر و رو شده از گاوهای سربزیر

بی بذر هیچ دستی

مادامیکه این مترسک درون من است

به خشکسالی خود

باور دارم

از این مترسک کاهی رهایم کن

بذری بپاش و برو

و مرا بگذار با باران.

صبح

در آینه خود را به خاطر می سپارم

فنجان چای را نیمخورده رها می کنم

تو بیدار می شوی

تو میشوم

چشمم که به فنجان می افتد

یاد کسی می افتم

من در پناه خانه خاک می خورم

هر روز

هر روز

هر روز

با دستمال کهنه ی نمدار

خانه را از خاک می تکانم

هر روز

هر روز

هر روز

خاک بر خانه می نشیند

خیال پاک شدن ندارد این خانه

انگار
کسی مرا به خاک سپرده

مثل پاييزم ... بهارم ديرشد
زود بازآ، هم تبارم ... ديرشد

برگ هاي زرد و سرخم ريخته
باغ سرسبز بهارم دير شد

روز و شبها يك به يك تاريك وسرد
روز و شبها ... روزگارم دير شد

وان سحر گاهي كه از روي نياز
سر به دامانت سپارم دير شد

مثل ابري گريه آلود و سياه
تا بيايم... تا ببارم... دير شد

گفتي از شوق تو سهم من چه بود
گفتمت سر مي سپارم ... دير شد

دير شد اما تو از جنس مني!
عاقبت، اي هم قطارم دير شد

جرم ِ بي تو زنده بودن، مال من
بي تو حتي سنگسارم دير شد

گر چه من بد بوده ام ... تو ... لااقل
زود بازآ، هم تبارم ... ديرشد

من اتفاقي ديگرم، دردي عجيبم
با معني ِ دنيايتان خيلي غريبم

بيزارم از دل خوش كُنَک هايي كه داريد
از اين تب و تابِ شماها بي نصيبم

شايد حسادت مي كنم با دل خوشيتان
شايد خودم را گاه گاهي مي فريبم

حتي به خود شک مي كنم، شايد نباشم
يعني منم از ريشه ی تكرار ِ سيبم

آن گاه چشمي سرد مي آيد كنارم
دستي به پشتم مي زند، من روي شيبم

نه، نه، نمي خواهم كه دستم را بگيريد
وقتي كه با تنهايي خود هم غربيبم

دیگر شعرم نمی آید
دیگر شاعران را زبان سخن نیست
حتی کاغذها از سفیدیشان دلتنگند
حتی جمله " دوستت دارم " عذاب وجدان دارد
...
...
...
دیگر صداقتی نیست تا بهانه سرودن باشد
منتظر مانده ام تا مرگ
می خواهم وجودم را ببلعد
تا روزی در زیر خروارها خاک
به خود بخندم ...

گوش بر صدايت مي گذارم

تا دست هايت

جاي " خودكشي"

بگويد :زندگي



چند قدم مانده دل زنگ مي زند

گوشي به رعشه مي افتد بر مي داري

يكي دو نفس

و سپس

بوق ممتد !

تو را برای آخرین روز به دنیا می آورم

وقتی که پدرهایت

با تکه های زیبایی ام یک به یک دور می شوند

حالا تکان بخور

به هر سمتی که می خواهی بچرخ

به هر جا که می خواهی پا بکوب

کمک کن

کمک کن

کمک کن این زیبایی زود تر تکه تکه شود

من کیستم؟ آن شکسته، رفته زیاد
تک درختی که برگ وبارش نیست
پای در گل، اسیر طوفان ها
آن خزانی که نوبهارش نیست
ورقی پاره از کتاب زمان
قصه ای ناتمام وتلخ آغاز
اشک سردی چکیده بر خاک
نغمه هایی شکسته در دل ساز
تو که بودی؟ همه بهار، بهار
در نگاهت شراب هستی سوز
از کجا آمدی؟ که چشم تو شد
در شب، قلب من طلیعه نور
در رگت خون زندگی جاری
تنت از شوق وآرزو لبریز
تو طلوع ومن آن غروب سیاه
تو سراپا شکوفه من پاییز
عشق را شنیده بودی هیچ!
شوره زاری که گل در آن رویید؟
یاد شبهای تیره آخر ماه
دلی افسرده، روشنی جویید؟
تو که بودی؟ تو که شوره زار دلم
با تو سرشار برف وباران شد
کاسه خشک چشمهایم باز
تازه شد اشک چشمه ساران
سبز گشتم زتو جوانه زدم
با تو گل کردم وبهار شدم
هر رگم جوی خون جاری شد
پر شدم پر زانتظارشدم
وای بر من چرا ندانستم
به وفای گل اعتباری نیست
شاخه ای را نچیده، می بینم
در کفم غیر نیش خاری نیست
عشق را چنان نسیم سحر
تو گذشتی چه ساده زآنچه که بود
من بجا مانده یکه وتنها
می گریزم دگر زبود ونبود
بی من آری، تو خفته ای آرام
گر چه من لحظه ای نیاسودم
چه کنم رسم عاشقی این است
چشم من کور عاشقت بودم
بعد از این می گریزم از هستی
به جهان نیز دل نمی بندم
ای همه شادمانیم از تو
بی تو هرگز دگر نمی خندم
آه اینک تو ای رطیل سیاه
وقت رفتن کنار خانه بمان
تا ببینی چگونه می میرم
لحظه ای هم به این بهانه بمان
صبرکن، صبرکن زباغ دلم
گل شادی بچین وبعد برو
ایکه زهر تو سوخت جان مرا
مردنم را ببین وبعد برو....

شب را نوشيده‌ام .
وبر اين شاخه‌هاي شكسته مي‌گريم.
مرا تنها گذار
اي چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پرپر كنم.

آن روزها رفتند
آن روزهاي خوب
آن روزهاي سالم سرشار
آن آسمان هاي پر از پولک
آن شاخساران پر از گيلاس
آن خانه هاي تکيه داده در حفاظ سبز پيچکها به يکديگر
آن بام هاي بادبادکهاي بازيگوش
آن کوچه هاي گيج از عطر اقاقي ها
ان روزها رفتند
آن روزهايي کز شکاف پلکهاي من
آوازهايم ، چون حبابي از هوا لبريز ، مي جوشيد
چشمم به روي هرچه مي لغزيد
آنرا چو شير تازه مينوشيد
گويي ميان مردمکهايم
خرگوش نا آرام شادي بود
هر صبحدم با آفتاب پير
به دشتهاي ناشناس جستجو ميرفت
شبها به جنگل هاي تاريکي فرو مي رفت

بختم مدد نکرد چو با کاروان روم
می سوزم آن قدر که چو دود از میان روم

بخت سبک عنانم اگر همرهی کند
چون گرد ره به بدرقه ی کاروان روم

سر می کشم چو شعله که برخیزم، ای دریغ
کو پای قدرتی که پی همرهان روم

چون تشنه ای به نیمه ره عمر مانده ام
زین شوره زار با لب سوزان چه سان روم

امکان بی وفایی از این بیش چون نبود
بر جان زدم شرار که تا لامکان روم

صحرا سکوت مرگ گرفته ست و من خموش
شمع مزار خویش شدم کز جهان روم

خاکسترم به جای نماند به یادگار
با گردباد حادثه تا آسمان روم

يك خيابان، هزار عابر ِ مَنگ، دستِ تو، صورتِ مرا ديدند
يك نفر زير ِ لب لعنتم مي كرد، ديگران هِر و هِر ساده خنديدند

قامتِ غرور ِ من خم شد، زير ِ بار ِ نگاهِ تلخ ِ تو
نم نمك، نه! سيل باران شد، ناگهان شانه هام لرزيدند

فا، ر ِ، مي، دو، سي، لا، فا، زير سمفوني ِ بادِ پائيزي
رويِ سيم هاي پاره ی گيتار، مردمانِ بي ترانه رقصيدند

صورت چراغ قرمز شد، شمارش ِ معكوس، بيست و دو
بيست و يك ثانيه به لحظه ی مرگ، روي گورم دو تكه قند سائيدند

يك خيابان پر از ارواح، چهره هاي سياه و دهشت زا
روبروي دل تو وباران، روي گورم غروب پاشيدند

پيش ِ چشم تو خوابيدم، زير ِ بارانِ تندِ شهر ِ رشت
مَردم ِ ياوه گو مرا امروز، مَردِ قصه هاي غصه ناميدند

فكر ِ تو پيش سنگِ قبرم بود! نه پيش ِ آبروي خودت!
غافل از آخرين ِ غزلم، شعر ِ من را دوباره دزديدند

شام ِ ختمم، سينه هاي درشتِ صدها مرغ‌، اُرد تازه اي از تو
مَردمان شام آبرو خوردند، توي جاشان چه ساده خوابيدند!!!

صبح ِ فردا هنوز باران است، شهر زير ِ چتر ِ رسوايي
يك خيابان، هزار عابر مَنگ، آخرين غزلم، نامه ی مرا ديدند

ديدار آخر ما بود؛
بدرود
گفتي و بي‌تكان دستي
يا نگاه و لبخنده‌اي به پشت سر
رفتي
حتي به دو جويبار كوچكي كه بدرقه‌ات مي‌كرد
ننگريستي
من اما در تاريكاي كوچه به هاي هاي گريستم


محمد علی حضرتی

از این جا

تا جایی که تویی

قدم نمی رسد

دست دراز می کنم

چیزی می نویسم

دریایی

دلی

قابی

غمی

از بی نشان

تا نشانی که تویی

مرهم نمی رسد

در این جا و این دَم

رونقی نیست

عطشناک آنم

آن دَم نمی رسد

تنها آن ها که مرده اند

از مرگ نمی ترسند

چون من

چون من که بارها

مردانه مرده ام

تابوت خویش را همه عمر

بر دوش برده ام

گاه گاهی به خودم می گفتم

تو چه تنها شده ای

تو و تنهایی و این حجم اتاق

مثل یک فاجعه را می ماند

گاه گاهی به خودم می گفتم

کاشکی معجزه می شد

و کسی می آمد توی تنهایی من…

گاه گاهی به خودم می گفتم…..

درختی خشک را مانم به صحرا
که عمری سر کند تنهای تنها
نه بارانی که آرد برگ و باری
نه برقی تا بسوزد هستیش را

دشت با اندوه تلخ خویش تنها مانده است
زانهمه سرسبزی و شور و نشاط
سنگلاخی سرد بر جا مانده است
آسمان از ابر غم پوشیده است
چشمه سار لاله ها خوشیده است
جای گندم ها ی سبز
جای دهقانان شاد
خارهای جانگزا جوشیده است

کاشانه ام کجاست؟ کجای جهان شعر؟
جا مانده ام غریبه و تنها میان شعر
یا راه خانه های غزل را به من ببخش
یا طعم مرگ را بچشان بر زبان شعر
گفتند«آسیاب به نوبت» و سال هاست-
در نوبتیم و هیچ نخوردیم نان شعر
زندانی حصار تباهی منم، قبول
اما قسم به جان رهایی، به جان شعر-
روزی کلاغ شعر سپید تو می شوم
تنها برای یک وجب از آسمان شعر

وقتی که شهرزاد قصه ی من مرده باشد و ...
يعنی زمان برای گفته شدن مرده باشد و ــ
دنيا درون قصه های پر از وهم و نا تمام
يک لحظه در سکوت...خاطره...من مرده باشد و ...
اسطوره های قصه بی تو به آخر رسيده اند
وقتی خدای قصه های کهن مرده باشد و...
فرهاد می شوم! غرور اساطير عشق شرق
يک بغض تلخ کهنه توی دهن مرده باشد و ــ
در آخرين نبرد تن به تنم با نگاه او
يک مرد در هزار و يک شب زن مرده باشد و...
***
دنيا به سمت انتهای خودش سير می کند
وقتی زمان برای زنده شدن مرده باشد و...

در ساغر ما گل شرابی نشکفت
در این شب تیره ماهتابی نشکفت
گفتم به ستاره ،خانه ی صبح کجاست؟
افسوس که بر لبش جوابی نشکفت

خوابيد آفتاب و جهان خوابيد
از برج ِ فار، مرغک ِ دريا، باز
چون مادري به مرگ ِ پسر، ناليد.


گريد به زير ِ چادر ِ شب، خسته
دريا به مرگ ِ بخت ِ من، آهسته.


□


سر کرده باد ِ سرد، شب آرام است.
از تيره آب ـ در افق ِ تاريک ـ
با قارقار ِ وحشي‌ ِ اردک‌ها
آهنگ ِ شب به گوش ِ من آيد; ليک
در ظلمت ِ عبوس ِ لطيف ِ شب
من در پي ِ نواي گُمي هستم.
زين‌رو، به ساحلي که غم‌افزاي است
از نغمه‌هاي ديگر سرمست‌ام.

□

مي‌گيرَدَم ز زمزمه‌ي تو، دل.
دريا! خموش باش دگر!
دريا،
با نوحه‌هاي زير ِ لبي، امشب
خون مي‌کني مرا به جگر...
دريا!

خاموش باش! من ز تو بيزارم
وز آه‌هاي سرد ِ شبان‌گاه‌ات
وز حمله‌هاي موج ِ کف‌آلودت
وز موج‌هاي تيره‌ي جان‌کاه‌ات...

□

اي ديده‌ي دريده‌ي سبز ِ سرد!
شب‌هاي مه‌گرفته‌ي دم‌کرده،
ارواح ِ دورمانده‌ي مغروقین
با جثه‌ي ِ کبود ِ ورم‌کرده
بر سطح ِ موج‌دار ِ تو مي‌رقصند...


با ناله‌هاي مرغ ِ حزين ِ شب
اين رقص ِ مرگ، وحشي و جان‌فرساست
از لرزه‌هاي خسته‌ي اين ارواح
عصيان و سرکشي و غضب پيداست.


ناشادمان به‌شادي محکوم‌اند.
بيزار و بي‌اراده و رُخ‌درهم
يک‌ريز مي‌کشند ز دل فرياد
يک‌ريز مي‌زنند دو کف بر هم:


ليکن ز چشم، نفرت ِشان پيداست
از نغمه‌هاي ِشان غم و کين ريزد
رقص و نشاط ِشان همه در خاطر
جاي طرب عذاب برانگيزد.


با چهره‌هاي گريان مي‌خندند،
وين خنده‌هاي شکلک نابينا
بر چهره‌هاي ماتم ِشان نقش است
چون چهره‌ي جذامي، وحشت‌زا.


خندند مسخ‌گشته و گيج و منگ،
مانند ِ مادري که به امر ِ خان
بر نعش ِ چاک چاک ِ پسر خندد
سايد ولي به دندان‌ها، دندان!

□

خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بماند شب
بگذار در سکوت بميرد شب
بگذار در سکوت سرآيد شب.


بگذار در سکوت به گوش آيد
در نور ِ رنگ‌رفته و سرد ِ ماه
فريادهاي ذلّه‌ي محبوسان
از محبس ِ سياه...

□

خاموش باش، مرغ! دمي بگذار
امواج ِ سرگران‌شده بر آب،
کاين خفته‌گان ِ مُرده، مگر روزي
فرياد ِشان برآورد از خواب.

□

خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بماند شب
بگذار در سکوت بجنبد موج
شايد که در سکوت سرآيد تب!

□

خاموش شو، خموش! که در ظلمت
اجساد رفته‌رفته به جان آيند
وندر سکوت ِ مدهش ِ زشت ِ شوم
کم‌کم ز رنج‌ها به زبان آيند.


بگذار تا ز نور ِ سياه ِ شب
شمشيرهاي آخته ندرخشد.
خاموش شو! که در دل ِ خاموشي
آواز ِشان سرور به دل بخشد.


خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بجنبد مرگ...

احمد شاملو

از غم جدا مشو که غنا می دهد به دل
اما چه غم غمی که خدا می دهد به دل
تا عهد دوست خواست فراموش دل شدن
غم می رسد به وقت و وفا می دهد به دل

سید محمد حسین بهجت تبریزی

قطره اشکی شده ای

در گوشه چشمانم

زمانی بودی و

حالا نیستی

یادش بخیر

خانه ای که داشتیم

با احترام خم می شوم

و یک شاخه گل سرخ می گذارم

بر مزار گذشته

و روز ، روزی بسیار غم انگیز است

ما راوی جهان نیستیم

و جهان بی رحم تر از آن است

که روایت بی وقفه اش را

به خاطر ما . . . لحظه ای قطع کند

زندگی بازی شطرنجی است

که تمامش دو کلام کوتاه است

کیش…مات…

تا کجا می شود…

از کیش گریخت؟

پرنده رفت

وقفس فکر می کند

که هنوز محبوب است

حالا که آمده ای

از من می پرسی

این عصا و این عینک چیست ؟

من از سالهای بی باران ؟

با تو چیزی نمی گویم

ان قدر دل اتم پر بود که با شکافتنش
دنیایی لرزید
دل من نیز پر بود وقتی شکست
ولی...
سکوتی کرد که به دنیا می ارزید
.
.
.
از تو اثری نیست
این نامه را برای خودم می نویسم
چرا که خوب می دانم
به زودی برگشت خواهد خورد !

گذشته ها را قدم می زنم
تو در سر برگ هر لحظه تداعی می شوی
صدای پیچک قلبم را می شنوم که قد می کشد
و بی حضورت می خشکد ...و باز پیچکی دیگر
تو کاشتی و رشد تنهایی مرا به اوج رساندی
و باز تنهایی من بزرگ تر شد...
امشب گونه هایم را با اشک هایم غسل داده ام
و در خیال حضور ابی ات
بلند ترین بغض دنیا را شکستم

با تو از عشق می گفتم

از پشیمانی ٫
و از اینکه فرصتی دوباره هست یا نه ؟
در جواب صدایی بی وقفه می گفت :
دستگاه مشترک مورد نظر خاموش می باشد!!!..............