من بازي رو روي كول ديسك ذخيره كردم و باز هم ديدم. الآن كه از اون تب و تاب در اومدم بازي رو با نگرش بهتري تماشا كردم.
نكته اي كه من برداشتم اين بود كه قطبي براي برد تعويض ميكرد و شايد هر مربي ديگري غير از اون بود ريسك نميكرد مثل سيدكا كه عماد رضا رو بيرون آورد و يه مدافع هافبك اضافه كرد.
خداييش هيچكدوم از مربياني كه تا حالا سرمربي تيم ملي بودن در اون دقايق كه مخصوصا بازي اول هم بود و چيزي به اتمامش نمونده بود سعي ميكرد بازي رو به تعادل بكشه و آروم كنه تا حداقل امتياز ممكن رو تثبيت كنه هرچي باشه 1 امتياز بيشتر از 0 امتيازه!
اين چيزي بود كه من هميشه داشتم ميسوختم وقتي ميديدم تيم ملي ميتونه بازي رو ببره ولي مربي به حداقل نتيجه قانعه و براساس همون تفكر تيم رو به عقب ميكشه و بعضا در دقايق پاياني تيم بازي رو ازدست ميداد.
به عنوان نمونه بازي هاي جام ملت هاي سال 2004 بازي نيمه نهايي مابين ايران و چين رو يادتون بياد. در اون بازي تيم ملي به راحتي حتي با 10 نفره شدن هم ميتونست برنده بشه ولي برانكوي ترسو بازيكنها رو كشيد عقب و بردشون تو لاك دفاعي و ...
در جام 1988 هم همينطوري شد مربي (ناصر ابراهيمي) در دقايق پاياني كه مقابل عربستان 1-0 جلو بوديم دست به تعويض تدافعي زد و در دقيقه 90 گل به خودي شاهين بياني ما رو از رسيدن به فينال بازداشت.
حيف كه اون موقع قطبي يا تفكرات اونو نداشتيم، وگرنه جام تو دستمون بود.