Printable View
بی او هر شب می نشینم در کنار خویشتن...
اشک می ریزم بحال روزگار خویشتن...
لحظه هایم بویی از پاییز غربت می دهد...
دوست دارم زندگی را در حصار خویشتن...
سخت دلتنگم از این پس کوچه های زندگی...
می گذارم غم بماند یادگار از روزگار خویشتن...
بی او هم من در کنج اتاق خانه خلوت می کنم...
اشک می ریزم بحال روزگار خویشتن...
دلمان خوش است که می نویسیم
و دیگران می خوانند
و عده ای می گویند
آه چه زیبا و بعضی اشک می ریزند
و بعضی می خندند
دلمان خوش است
به لذت های کوتاه
به دروغ هایی که از راست بودن قشنگ ترند
به اینکه کسی برایمان دل بسوزاند
یا کسی عاشقمان شود
با شاخه گلی دل می بندیم
و با جمله ای دل می کنیم
دلمان خوش می شود
به برآوردن خواهشی و چشیدن لذتی
و وقتی چیزی مطابق میل ما نبود
چقدر راحت لگد می زنیم
و چه ساده می شکنیم
همه چیز را...
زندگی رو دوست دارم نه به این دلیل که :
ز به معنای زندان باشد . . .
ن به معنای ندامت باشد . . .
د به معنای درماندگی باشد . . .
گ به معنای گورستان باشد . . .
ی به معنای یاس باشد . . .
بلکه به معنای عشقباشد . . .
بمون ولي به خاطر غرور خسته ام برو
برو ولي يه خاطر دل شكسته ام بمون
به موندن تو عاشقم به رفتن تو مبتلا
شكسته ام ولي برو بريده ام ولي بيا
زندگی دیروز و امروز نیست
زندگی فردایی ست که برای آمدنش:
لحظه شماری می کنی
حتی اگر هیچ وقت فردا نشود
زندگی تو همین است
که برای خود ساخته ای
خواب و خیالاتی که برای تحققش
تلاش می کنی
زندگی گذشتن از کسی است
که برای رسیدنش ثانیه به ثانیه را می شماری
ولی اون هیچ وقت به تو نمی رسد
زندگی در حقیقت
خیال رسیدن ولی در واقع نرسیدن است
سلام ...
بوی گندم مال من هر چی که دارم مال تو
يه وجب خاک مال من هرچی می‌کارم مال تو
اهل طاعونی این قبيله مشرقيم
تویی اين مسافر شيشه‌ای شهر فرنگ
پوستم از جنس شبه پوست تو از مخمل سرخ
رختم از تاوله تنپوش تو از پوست پلنگ
تو به فکر جنگل آهن و آسمون خراش
من به فکر يه اتاق اندازه تو واسه خواب
تن من خاک منه ساقه‌ی گندم تن تو
تن ما تشنه‌ترين تشنه‌ی يک قطره آب
شهر تو شهر فرنگ آدماش ترمه قبا
شهر من شهر دعا همه گنبداش طلا
تن تو مثل تبر تن من ریشه‌ی سخت
طپش عکس يه قلب مونده اما رو درخت
نبايد مرثيه گو باشم واسه خاک تنم
تو آخه مسافری خون رگ اينجا منم
تن من دوست نداره زخمی دست تو بشه
حالا با هر کی که هست هرکی که نيست داد ميزنم
بوی گندم مال من هر چی که دارم مال من
يه وجب خاک مال من هرچی می‌کارم مال من
.
ديگه نمی بخشم تو رو كه قلبمو شكستی
برو بهونه هی نيار منتظر چی هستی
همش نگو قسمت نشد گردن اين و اون نزار
نميتونم مثل تو شم سادگيمو به روم نيار
در جوانی غصه خوردم هیچ کس یادم نکرد
در قفس ماندم ولی صیاد آزادم نکرد
آتش عشقت چنان از زندگی سیرم بکرد
آرزوی مرگ کردم مرگ هم یادم نکرد.
کاش میشد روی زمین ما دوتا باشیم و بــــس
خسته ام از آدما زندونیم توی قفس
من میخوام کاری کنی که انتظار تموم بشه
بغض تنهایی من بی تو داره وا میشه
میخوام ابرارو ببینم میخوام اون بالا بشینم
میخوام اونجا دلمو بشکافمو بگم که این پایین برام هیچی نداشت ...
حالا ابرا واسه من سیاهنو اشک میریزن
ازشون میخوام منو بیان ازینجا ببرن
رو زمین جایی نمونده بیا که با هم بپریم
غموغصه هامونو بیا ازینجا ببیرم
میخوام ابرارو ببینم میخوام اون بالا بشینم
میخوام اونجا دلمو بشکافمو بگم که این پایین برام هیچی نداشت ...
دستهایم برایت شعر می نویسند
اما تو نخواهی خواند
آتش عشق در چشمانم غوطه می زند
ولی تو هرگز نخواهی دید
و من با این همه اندوه از کنارت خواهم گذشت
و باز تو درک نخواهی کرد
عشق من ...