شعر گمنام

تو همه چاره ي من همه بيچاره ي تو
تو همه پاره ي تن تن همه آواره ي تو
تو خودت شوق مني شوق منم ديدن تو
شاهد اشک مني مست خنديدن تو
بديهات به جون من شاديها پيشکش دلت
هميشه شعر و صدام کم مياره تو گفتنت
تو نه ارزون نه کمي به قيمتت جون بزارم
کاش ميشد خنده هاتو گوشه ي گلدون بزارم
يک کلام ختم کلام بدجوري داغونم عزيز
يا دو دستامو بگير يا برگ عمرم رو بريز

غم چشمهای تو را دوست دارم

صدای تو چون رویش سبز و خاموش جنگل

طنین صدای تو را دوست دارم

شبی چون شهاب

فروزنده ، تابنده ، افتنده ، میرنده ، ناگه

به صحرای دلم پا نهادی

در این دشت بی آفتاب و ستاره

گل من ، گل من

فقط جای پای تو را دوست دارم

نمی خندی آخر که بشکفم از هم

بخواهی ، نخواهی ، بدانی ، ندانی

گل ابری ام ، های های تو را دوست دارم

میان چنین خنده های فروشی غریبم ، غریبم

من آن غصه آشنای تو را دوست دارم

گم راه می شویم
عاشق می شویم و... تنها
میان این همه تن ها – می شویم
عشق را تو آفریدی
شک را تو ،
حتی ... شعر را
که دین و ایمان است.

خداوندا!
با احترام و عرض آداب:
ما مردم ساده دلی هستیم.
برای یک بار هم که شده است
بیا و ما را
از این سر درگمی مزمن
رهایی بخشا!

ای کاش کسی ازعاشقی بو ببرد

دل را به شکار چشم آهو ببرد

خسته شدم از خودم خریداری کو ؟

تا قلب مرا به شرط چاقو ببرد

ای کاش که درد و داغ می آوردی

یک پنجره رو به باغ می آوردی

وقتی که به دیدن دلم می آیی

ای کاش کمی چراغ می آوردی

این عصر که عصر ظلمت و بیداد است

شاعر همه ی رسالتش فریاد است

یک شاعر مرد می شناسم آن هم

بی هیچ سخن فروغ فرخزاد است

من مانده ام این که بنده باشم یا نه؟

بازی بکنم برنده باشم یا نه ؟

با چشم خودت اشاره ای کن از دور

ای عشق بگو پرنده باشم یا نه ؟

دلتنگ رفتیم کسی دم نمی زند حتی پرنده هم مژه بر هم نمی زند

دیوانگی درست ولی چرا کسی سنگی بدون طعنه به آدم نمی زند


مال یه شاعر گمنامه

اين ماه بوي باديه‌هاي تو را دارد
و اين صدا كه تا صور مي‌تند
شكل ديگر بودن را
نجوا مي‌كند

هميشه صبح من از روشنايي حضور تو آغاز مي‌شود