مشاعره

نيکی و بدی که در نهاد بشر است / شادی و غمی که در قضا و قدر است

نيکی و بدی که در نهاد بشر است / شادی و غمی که در قضا و قدر است

تو در ان سوی مرمر های احساس ومن درجستوجوی یک بهانه
که شاید روزی از فصل شکفتن به توگویم کلامی عاشقانه

هنگام سپيده‌دم خروس سحری / دانی که چرا همی‌کند نوحه‌گری

يك روز دست رنج مرا پرداخت
يك روز دست رنج
در كارگاه آرزوي خويشتن مرا
بر شعله ها نهاد و تنم آبديده كرد
با چكشم بكوفت
به سندانم آزمود
پولاد را به گونه ديگر پديده كرد

درويش مكن ناله ز شمشير احبا
كين طايفه از كشته ستانند غرامت

در خرقه زن آتش كه خم ابروي ساقي
بر مي شكند گوشه ي محراب امامت

حاشا كه من از جور و جفاي تو بنالم
بيداد لطيفان همه لطفست و كرامت

كوته نكند بحث سر زلف تو حافظ
پيوسته شد اين سلسله تا روز قيامت

تا کی غم آن خورم که دارم يا نه / وين عمر به خوشدلی گذارم يا نه

با سلام

هـواخــواه توام جـــانـا و می​دانـم که می​دانــــی ****** که هم نـادیـده می​بـیـنی و هم نـنوشـته می​خـوانی

ملامـتگــو چه دریابد میان عـاشـق و مـعـشـــوق ****** نبیــنـد چـشـــم نابینـــا خصــوص اســـرار پـنهــــانی

بیفشـان زلــف و صـوفی را به پابـازی و رقــص آور ****** کــه از هــر رقـعـه دلقــش هــزاران بت بـیـفـشـــانی

گـشـاد کار مشــتـاقان در آن ابـروی دلــبـند است ****** خدا را یـک نـفـس بنشـــیـن گره بــگشـا ز پـیشــانی

مـلــک در سـجـده آدم زمـیــن بوس تو نـیـت کــرد ****** که در حـســن تو لـطفــی دیــد بـیش از حد انســانی

چراغ افروز چشــم ما نســیم زلف جـــانـان است ****** مـبـاد ایـن جـمــع را یــا رب غـــــم از بـاد پـریـشـــانی

دریغـا عیش شـبگیری که در خواب سحر بگذشت ****** ندانــی قـدر وقــت ای دل مــگـر وقـتی که درمــــانی

ملـول از هـمرهـان بودن طریق کــاردانـی نیســت ****** بـکـــش دشـــواری مــنـزل بـه یـــاد عـــهـد آســـانی

خـیــــال چنـبر زلـفـش فریبــت می​دهــد حـــافـظ ****** نــگــــر تـا حـلـقــه اقــــبـال نـامــمـکـــن نجـنـبــــانی

ياد دارم ز راه و رسم كهن
كه دو ناساز ابه هم پيوست
من شدم يادگار اين پيوند
ليك چون رشته سست بود ، گسست
خيرگي هاي مادر و پدرم
آن دو را فتنه در سرا افكند
كودكي بودم و مرا ناچار
گاه از اين ،‌گاه از آن ، جدا افكند

دل را چه کنم که روز نیست به عشقت نتپد و در شورو هیاهو نباشد...