اشعـار عاشقـانـه

شب است و باز چراغ اتاق مي سوزد
دلم در آتش آن اتفاق مي سوزد

در اين يكي دو شبه حال من عوض شده است
و طرز زندگي ام كاملن عوض شده است

صداي كوچه و بازار را نمي شنوم
و مدتي است كه اخبار را نمي شنوم

اتاق پر شده از بوي لاله عباسي
من و دو مرتبه تصميم هاي احساسي

اتاق محفظه ي كوچك قرنطينه
كنار پنجره_بيمار_صبح آدئينه

كنار پنجره بودم كه آسمان لرزيد
دو قلب كوچك همزاد همزمان لرزيد

چه ناگهاني و ناباورانه آن شب سرد
تب تكلف تقدير زير و رويم كرد

نگاه هاي شما يك نگاه عادي نيست
و گفته ايد كه عاشق شدن ارادي نيست

تو حس مطلع رنجيدن و بزرگ شدن
و خط قرمز دنياي كودكانه ي من

من و دوراهي و بيراه ها و زوزه ي باد
و مانده ام كه جواب تو را چه بايد داد

شب است و باز چراغ اتاق مي سوزد
به ماه يك نفر انگار چشم مي دوزد

هواي ابري و اندوه بايد و شاي
د هنوز پنجره باز است و باد مي آيد

چقدر خسته ام از فكرهاي آدينه
به خواب مي روم اينجا كنار شومينه

چراغ خانه ي ما نيمه روشن است انگار
و خواب هاي تو درباره ي من است انگار

چراغ خانه چراغ اتاق روشن نيست
هنوز اخر اين اتفاق روشن نيست

رفتار من عادی است
اما نمی دانم چرا
این روزها
از دوستان و آشنایان
هر کس مرا می بیند
از دور می گوید :
این روزها انگار
حال و هوای دیگری داری !
اما
من مثل هر روزم
با آن نشانی های ساده
و با همان امضا ، همان نام
و با همان رفتار معمولی
مثل همیشه ساکت و آرام

این روزها تنها
حس می کنم گاهی کمی گنگم
گاهی کمی گیجم
حس می کنم
از روزهای پیش قدری بیشتر
این روزها را دوست دارم
گاهی
ــ از تو چه پنهان ــ
با سنگ ها آواز می خوانم
و قدر بعضی لحظه ها را خوب می دانم
این روزها گاهی
از روز و ماه و سال ، از تقویم
از روزنامه بی خبر هستم
حس می کنم گاهی کمی کمتر
گاهی شدیدن بیشتر هستم
حتی اگر می شد بگویم
این روزها گاهی خدا را هم
یک جور دیگر می پرستم

از جمله دیشب هم
دیگرتر از شب های بی رحمانه دیگر بود »
من کاملن تعطیل بودم
اول نشستم خوب
جوراب هایم را اتو کردم
تنها ــ حدود هفت فرسخ ــ در اتاقم راه رفتم
با کفش هایم گفتگو کردم
و بعد از آن هم
رفتم تمام نامه ها را زیر و رو کردم
و سطر سطر نامه ها را
دنبال آن افسانه ی موهوم
دنبال آن مجهول می گشتم
چیزی ندیدم
تنها یکی از نامه هایم
بوی غریب و مبهمی می داد
انگار
از لابه لای کاغذ تا خورده ی نامه
بوی تمام یاس های آسمانی
احساس می شد
دیشب دوباره
بی تاب در بیم درختان تاب خوردم
از نردبات ابرها تا آسمان رفتم
در آسمان گشتم
و جیب هایم را
از پاره های ابر پر کردم
جای شما خالی !
یک لقمه از حجم سفید ِ ابرهای تُرد
یک پاره از مهتاب خوردم !

دیشب پس از سی سال فهمیدم
که رنگ چشمانم کمی میشی است
و برخلاف سالهای پیش
رنگ بنفش و ارغوانی را
از رنگ آبی دوست تر دارم
دیشب برای اولین بار
دیدم که نام کوچکم دیگر
چندان بزرگ و هیبت آور نیست

این روزها دیگر
تعداد موهای سفیدم را نمی دانم

گاهی برای یادبود ِ لحظه ای کوچک
یک روز کامل جشن می گیرم
گاهی
صد بار در یک روز می میرم
حتی
یک شاخه از محبوبه های شب
یک غنچه مریم هم برای مردنم کافی است

گاهی نگاهم در تمام روز
با عابران ِ ناشناس ِ شهر
احساس گنگ آشنایی می کند
گاهی دل ِ بی دست و پا و سر به زیرم را
آهنگ یک موسیقی غمگین
هوایی می کند .
اما
غیر از همین حس ها که گفتم
و غیر از این رفتار معمولی
و غیر از این حال و هوای ساده و عادی
حال و هوای دیگری
در دل ندارم

رفتار من عادی است ...


از : زنده یاد قیصر امین پور

آن قدر از مقابل چشم تو رد شدم
تا عاقبت ستاره شناسی بلد شدم

منظومه‌ای برابر چشمم گشوده شد
آن شب که از کنار تو آرام رد شدم

گم بودم از نگاه تمام ستارگان
تا این که با دو چشم سیاهت رصد شدم

شاید به حکم جاذبه، شاید به جرم عشق
در عمق چشم‌های تو حبس ابد شدم

دیدم تو را در آینه و مثل آینه
من هم دچار- از تو چه پنهان؟! ـ حسد شدم

شاعر شدم همان که تو را خوب می‌سرود
مثل کسی که مثل خودش می شود شدم

در حیرتم چگونه، چرا در نگاه تو
دیروز خوب بودم و امروز بد شدم

محمد سلمانی

دوستت دارم را
می ترسم
به تو بگویم
شاید که تو 
آن را
از دیگری بخواهی


                            ( خودم ) :46:

وقتي كه رفت و منو از ياد برد
هر چي كه داشتم همه رو باد برد
تو كنج عزلت خودم نشستم
هر چي كه آينه دور زدم شكستم
زخم زبونا رو به جون خريدم
از همه حتي از خودم بريدم
چه عشق ناروايي
چه درد بي دوايي
چه زخم ناتمومي
چه سرنوشت شومي
با توام اي كه آبرومو بردي
كشتي منو اما خودت نمردي
مث يه كابوس اومدي و رفتي
آتيش به زندگيم زدي و رفتي
رفتي و من موندم و خاكسترم
بلاي تو كاش نمي اومد سرم

وقتی خورشید میره تا چشماشو رو هم بذاره
رنگ خورشید غروب چشماتو یادم میاره
همیشه غروب برام عزیز و دوست داشتنیه
واسه اینکه رنگ خوب چشمای تو رو داره
غروبا قشنگن ،‌ با چشات یه رنگن
قشنگ ترین غروبو تو چشای تو می بینم
تموم عالمو پر از صدای تو می بینم
تو چه پاکی ، تو چه خوبی
تو شکوه یه غروبی
مث دریای پر آواز جنوبی
تو برام دیدنی هستی مث دریای جنوب
که پر از رازی و آوازی و قصه های خوب
دیدنت برای من همیشه تازگی داره
مث جنگل مث ساحل ، مث دریا تو غروب

تـــو کـیـسـتـی کـه مـن اینگـونـه بی‌تو بـی‌تـابـم
شــب از هــجــوم خیــالــت نـمــی‌بــرد خــوابــم
تـــو کــیـسـتـی کـه مـن از مـوج هـر تبسـم تــو
بـــســان قــایــق ســرگــشــتــه روی گـــردابــم
مــــن از کــــجـــا ســر راه تـــــو آمـــدم نـــاگــاه
چـــه کـــرد بــا مــن آن نـــگـــاه شــیــــریـــن آه
تــو دوردســت امیــدی و پــای مـن خسته است
چـراغ چشم تو سبز است و راه من بسته است
تـــو آرزوی بـــلـــنـــدی و دســـت مـــن کــــوتــاه
مــدام پــیـش نـگـــاهــی مـــدام پــیــش نــگــاه
چــــه آرزوی مــحــالـی‌اسـت زیــســتــن بــا تــو
مـــرا هـمـیــن بـگـذارنـــد یــک ســخـــن بــا تــو

چرا ترسیدی امشب منم اینجا نشستم
ببین اینجا کنارت پیشت تنها نشستم
بازم رو سنگ قبرت گل مریم گذاشتم
همونی که میخواستی روی قلبم نوشتم

در دو سوی تُشَک ایستاده‌اند
مثل دو قهرمان آرام‌اند

به هم نزدیک می‌شوند
مثل دو دوست دست می‌دهند

به هم نگاه می‌کنند
مثل دریا و ماه
عمیق
به هم نگاه می‌کنند

آن‌گاه
کُشتی آغاز می‌شود

خم می‌شوند
دست در بازوی هم
کمرگاه و
ران‌ها

ناآرام
در هم می‌پیچند
وحشی و حمله‌ور

سرانجام
آن کس به خاک می‌افتد
که زودتر می‌گوید
دوستت دارم ....

در اوج یقین اگر چه تردیدی هست
در هر قفسی کلید امیدی هست
چشمک زدن ستاره در شب، یعنی
توی چمدان ماه خورشیدی هست