برای عصبی کردن مردان یک عكس کافی است
بر اساس پژوهشي در لندن مشخص شده كه برخلاف عقیده رایج در مورد آقایان، آنها بیشتر از زنان در روابط عشقی و کاری خود احساسی هستند.
پژوهشگران دانشگاه لندن معتقدند برای عصبی کردن یک مرد، استفاده از یک عکس و یا چند کلمه حرف، کافی است.
براساس این پژوهش، تأثیر مسائل عشقی در دانشجویان مرد بیشتر از تأثیر استفاده از مواد مخدر مانند کوکائین است لذا به باور پژوهشگران، این امر نشانگر شدت احساسات در مردان است.
در همین حال، پژوهشگران آمریکایی نيز به این نتیجه رسیدهاند که بر خلاف عقیده رایج در جوامع، مردها آمادگی بیشتری برای قربانی کردن خود در روابط عاشقانه دارند.
در نظر سنجیای که به سرپرستی «کاترین موزر» رئیس مرکز درمانی دانشگاه «البانی» نیویورک، از مردان و زنان بین 16 تا 25 سال صورت گرفته، مشخص شده است که مردان آمادگی بیشتری برای وقف خود به امور عشقی، کودکان، حلقه دوستان و اعضای خانوانده را دارند.
براین اساس مردان بیشتر از زنان برای روبط عاشقانه، اهمیت قائل بوده و آن را نسبت به مسائل دیگر در اولویت قرار میدهند. همچنین مردها در روابط خود درک بهتری نسبت به مسائل عاطفی و روانی دارند. آنها برای دستیابی به اهداف رمانتیک خود آسیبهای روانی بیشتری را به جان میخرند؛ در حالیکه زنان در این موارد کمتر داوطلب شده و به هنگام احساس فشار از خواسته خود منصرف میشوند.
بخواهیم یا نخواهیم، شبیه دوستانمان می‌شویم
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که برداشت ما از چهره خودمان با توجه به فردی که بیشتر زمانمان را با او میگذرانیم، تغییر میکند.
چه برداشتی از چهره خود دارید؟ آیا هروقت به آینه نگاه می‌کنید، این حس بیگانه را دارید که آن چهرهای که از درون آینه به شما مینگرد، کاملا خود شما نیست؟
تحقیقاتی که اخیرا در دانشگاه «رویال هالووی» لندن انجام شده نشان می‌دهد که برداشت و ادراک ما از چهره خودمان با توجه به فردی که بیشتر زمانمان را با او میگذرانیم، تغییر میکند. ما حس می‌کنیم که شبیه فردی که تجربیات مشترک زیادی با او داشتهایم، به نظر میآییم.
محققان این نظریه را با انجام آزمایشی اثبات کردهاند؛ در این تحقیق، از هر کدام از شرکتکنندهها خواسته شد که به چهره شخص دیگری (خارج از افراد شرکت کننده) نگاه کنند؛ صورت او را نوازش و به‌طور همزمان چهره خود را نیز لمس کنند. سپس از هر شرکتکننده خواسته شد که از میان تعدادی عکس چهره افراد غریبه، یکی را که به ظاهر بیشتر شبیه قیافه خودش است، انتخاب کند. هر فرد در نهایت عکسی را انتخاب کرد که از قبل با مهارت، روتوش و شبیه شخصی که آنها مدتی به او نگریسته بودند، درآورده شده بود.
دکتر «مانوز ساکیریس»، متخصص روانشناسی در این باره میگوید: «این آزمایش نشان میدهدکه داشتن تجربیات مشترک با دیگران باعث میشود که ما آن افراد را شبیه خودمان حس کنیم و این، مفاهیم زیبایی را در مورد چگونگی واکنشهای ما به مردم سایر اقوام و فرهنگها تفسیر میکند؛ هر چه در فعالیتهای بیشتری با آنها سهیم باشیم بیشتر خود را شبیه آنها حس می‌کنیم» او در این باره ادامه می‌دهد: «زمانی که من احساس میکنم که شما شبیه من هستید، مسلما نسبت به شما محبت و رفتاری متفاوت خواهم داشت.»
مطالعات دیگری نشان میدهند که توانایی و شیوه ما برای ابراز احساسات از طریق چهره، ازکودکی شکل می‌گیرد و بر خلاف آنچه که قبلا تصور میشد، این چیزی نیست که ما آن را از مادرانمان بیاموزیم. در تحقیقی که اخیرا در دانشگاه سانفرانسیسکو انجام شد، این مساله اثبات شد. در این مطالعه،فیلمهایی از ابراز احساسات ورزشکاران بینا و ورزشکارانی که از بدو تولد نابینا بودند، با هم مقایسه شد؛ شرایط اجتماعی 2 گروه نیز یکسان بود.
محققان مشاهده کردند که نحوه خنده، اخم، و شکلک درآوردن این 2 گروه شباهت زیادی با هم داشت بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که ابراز احساسات از طریق چهره، بیشتر ریشه ژنتیکی دارد. محققان بر این عقیدهاند که توصیفی تکاملی برای این مساله وجود دارد؛ برای مثال، آدمیزاد موجودی تکامل یافته است که در او عملکرد ذاتی اخم کردن به عنوان واکنشی برای مواقع ناراحتی نهاده شده به جای اینکه دهانش را باز کند و همانند حیوانات گاز بگیرد!
