مشاعره سنتی

دەنگی کارکەر ژ کارستانێ
هی خوێندەڤان ژ دەبستانێ

دەنگێ پێشمەرگە ژ قادێ دێ
دەنگێ شەهید لە قەبرستانێ

سەرهەڵدان ژیانە هەی هەی بەرخــۆدان ژیانە
سەرهەڵدان ژیانە هەی هەی بەرخــۆدان ژیانە

هر آدمي که نظر با يکي ندارد و دل
به صورتي ندهد صورتيست لايعقل

اگر همين خور و خوابست حاصل از عمرت
به هيچ کار نيايد حيات بي‌حاصل

سعدی

له‌به‌ر چاوم
وه‌ک جگه‌ره‌ی داگیر ساوی
به‌رواڵه‌ت سپی و سؤڵ و له‌ش رێک و پێک
نێو چاوان گه‌ش
له‌ ده‌روون نوقمی زوخاوی
ئه‌تناسم وناتناسمه‌وه
شێوه‌ت ئاشنایه خؤشه‌ویست
ده‌ست بده به ده‌ستمه‌وه
بێ‌با بڕوین
به‌سه‌ر رێگای بزمار رێژدا
به سه‌ر سنگی قه‌ڵه‌شاوی زه‌وی تینوو
به‌نێو نزاری رووبه ئاسمان د‌س هه‌ڵبڕیو
له دڵته‌نگی ئێواره‌دا
رێگا ببڕین
به‌ره‌و هه‌ورێکی نه‌باریو
له ئه‌وێ تؤ چرای سه‌رت جارێکی‌تر داگیر سێنه
منیش له‌به‌ر تیشکی چاوت
جگه‌ره‌یه‌ک


"ژیلا حسه ینی"

که در هر جاي با او يار بودند
به رنج و راحتش غمخوار بودند

بسي برداشت از ديبا و دينار
ز جنس چارپايان نيز بسيار

ز گاو و گوسفند و اسب و اشتر
چو دريا کرده کوه و دشت را پر



نظامی

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم

شهره ی شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکنی فرهادم

حافظ

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هوشیار چه مست
همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
حا فظ

تا چند بگرد سر ایمان گردم
وقتست کز افعال پشیمان گردم

خاکم ز کلیسیا و آبم ز شراب
کافر تر از آنم که مسلمان گردم


ابوسعید ابوالخیر

من شکسته ی بد حال زندگی یابم
در آنزمان که به تیغ غمت شوم مقتول

له‌ی مال چوول بی ده‌نگه‌ته‌نيا مه‌نيده دالگه!
وه‌ به‌رزی هساره‌گان گه‌ورا مه‌نيده‌دالگه !

هه‌ناي‌ چه‌وم كه‌فيدنه نميور پرله حه‌سره‌تد
ئيوشم له هر چي خوه‌زيه‌وه جيا مه‌نيده دالگه!

له ئي غريبي شه‌وه فره په‌شيو ديونمه‌د
له شاره‌گه‌ي په‌ژاره هه‌م ئرا مه‌نيده دالگه!؟

ئاگر وه گيانه گم مه‌نه! دي كةم له‌ته‌نيايي بنال!
شايه‌د له حووز ئاسمان وه جا مه‌نيده دالگه!

خه‌م و خوسه له كوو تيوه‌ني پشت خيالد بشكني؟!
وينه‌ي په‌راوو بيستيون وه پا مه‌نيده دالگه!

گوله‌م گوله‌م خوسه‌يلمان تيدن وه پابووس دلد
له ئي كه‌ويروسه‌ختيه ده‌ريا مه‌نيده دالگه!

مهوش سلیمان پور

هرچند که رنگ و بوی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طربخانه ی خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا

خیام