دوست عزیز؛ بحث دفاع از شرکتهای دزد نیست.
همه قبول داریم که اینترنت تو ایران نسبت به نرمهای جهانی گرونه یا به قول بعضیا خیلی گرونه. در ضمن همین اینترنت گرون هم کیفیت لازم رو نداره. این رو همین اول کار بگم که باز دوستان دو تا بحث رو با هم قاطی نکنن.
اما این که بگیم «شرکت گیگی رو که 500 تومن براش میافته داره میفروشه 3600 تومن پس دزده» به نظرم قضاوتیه که یه کمی شتابزده است. مهمترین دلیلش اینه که قیمتگذاری سرویسهای اینترنتی (حداقل سرویسهای ADSL که من دربارهاش از تو خود همین اینترنت اطلاعات درآوردم)، بر اساس مصوبههای سازمان تنظیم مقررات انجام میشه. پس الزاماً همه تقصیر متوجه شرکتها نیست. یه بخشی از تقصیر رو هم میشه انداخت گردن اون سازمان.
یه دلیل دیگه هم اینه که قرار نیست شرکتها سرویسها رو به همون قیمتی که میخرن (همون قیمت معروف هر STM-1 به قیمت 24 میلیون تومن که فکر کنم netstat هم قیمت 500 رو از روی اون محاسبه کرده) بفروشن. شما هم قبول دارید که این شرکتها، باید هزینههاشون رو پوشش بدن و با یه سود معقولی اونو بفروشن. بقالی هم که فقط جنس رو میآره تو مغازه میفروشه روی هر 100 تومنی که میفروشه، 25 تومن حاشیه سود واسه خودش داره.
دلیل دیگه هم اینه که قیمت تمام شده سرویس ملاک قیمتگذاری شرکتهاست نه قیمت خام هر گیگ 500 تومن که از روی اون 24 میلیون تومن در میآد. تو همون مثال بقالی، جنسی که روش قیمتش خورده 100 تومن رو بقال از بنکدار 75 تومن میخره. اما قیمت تمام شده جنسی که تو مغازه داره میفروشه واسهاش بیشتر در میآد. این وسط کرایه وانت، اجاره مغازه، پول آب و برق و تلفن مغازه، دستمزد شاگردش و ... هم که سرشکن کنی روی اون جنس قیمتی که موقع فروش واسه بقال تموم میشه شاید بیشتر از 90 تومن باشه. اون وقت طرف اونو داره میفروشه 100 تومن. یعنی حاشیه سود واقعیش کمتر از 10 درصده. واسه شرکتهای اینترنتی هم قضیه همینه. اون گیگی که من و شما تو خونهمون استفاده میکنیم هم یه قیمت تموم شدهای داره که خیلی بیشتر از 500 تومنه. تازه من به نحوه محاسبه این 500 تومن و بعدش مقایسه اون با قیمت هر گیگ 3600 تومن هم ایراد دارم، اما نمیخوام وارد اون بحث بشم.
به هر حال در ظاهر ممکنه که قیمت فروش شرکتها به قول شما چند برابر قیمت خریدشون باشه اما این چند برابر همهاش که سود نیست. از محل همین فاصله قیمتیه که شرکتها باید بقیه هزینههاشون رو جبران کنن.
آخرش بازم میگم. اینترنتی که دست ما میرسه ارزون نیست. به نسبت درآمدی که متوسط خانوارها دارن گرونه. اما راهش این نیست که شرکتهای ISP بیان و چیزی رو که براشون مثلن در میآد 100 تومن به من و شما بفروشن 50 تومن تا مشکل ما حل بشه. این وسط وظیفه دولته که به اینترنت سوبسید بده. اما ظاهر قضیه خلاف این رو نشون میده. دولت (مجموعه دولت و بقیه نهادهای رسمی و غیررسمی حاکمیت منظورمه) نه تنها سوبسید جدی نمیده، از خداشه که مردم اینترنت کمتر استفاده کنن.