اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پر پر کنم.
مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم
و به دامان بی تارو پود رویا بیاویزم...

بی تو بودن کار من نیست
تا دلت نرفته برگرد.....

اشک آسمان نعمت زمین است
اگر دلت غمگین است شاید برای کسی نعمتی در راه است
پس خود را سبک کن

تقصیر تو نیست
مقصرمعلم دستور زبان است !
که یادم نداده بود
که من با هر تویی
.........ما نمی شود !!!

مرگ يک بار رخ نميدهد...
زيرا همه ما هر روز چند بار ميميريم
هر بار که با آرزوها٬ عطوفتها٬ علايق و پيوندهای خود وداع می کنيم
می ميريم......................

زندگي
حقيقت
مرگ
كجا خواستم زندگي كردن،
حقيقت كرد مجبورم
كجا خواستم چنين مردن،
حقيقت كرد در گورم
حقيقت مرگ، زندگي ست
حقيقت زندگي، مرگ ست..

جهنـــــم اینجاســــت
وقتـــــی من امــــروز می میـــرم
و باز فــــــردا زنده ام . . .

با صد هزار مردم , تنهایـــی . .
بی صد هزار مردم , تنهایـــــــی . .

امروز نگاهم همه سوی قبله بود
خبری از مهدی زهرا نبود
انتظار هم عالمی دارد ولی
چشم ما لایق به دیدار گل طاها نبود
__________________
فردا بهار است آقا کجایی
بر زخم این دل مرحم گذاری
دل بی قرارم چشم انتظارم
خانه خرابم آقا کجایی
__________________
اللهم عجل لولیک الفرج

تو به انـــدازه تنهایـــــی من زیبایی ،

من به انـدازه زیبایی تو تنهایـــــــــم ..