مشاعره

بار دگر به کوچه ی رندان گذر کنیم

تا بشکنیم توبه و سجاده تر کنیم

یک جرعه درکشیم از آن داروی نشاط

چندین هزار وسوسه از سر به در کنیم

دل را به دست مطرب و معشوق می دهیم

فارغ ز فکر نیک و بد و خیر و شر کنیم

زین زشت تر، عقیده چه باشد، که شیخ وقت

گوید به روی خوب نباید نظر کنیم

جز درد سر، چو حاصل کار زمانه نیست

با جام باده چاره ی این درد سر کنیم

ما چیستیم، و قوّت تدبیر ما کدام؟

تا ادعای دفع قضا و قدر کنیم

زاهد به ما نصیحت بیهوده می کند:

کز باده بگذریم و زساقی حذر کنیم

با اختلال مبدأ برهان ما و شیخ

آن به که این مباحثه را مختصر کنیم

بیهوده بود پیروی تُرّهات شیخ

این تجربت نباید بار دگر کنیم

یک بار راه زهد سپردیم و گم شدیم

بار دگر نباید ازاین ره گذر کنیم

من گدایی دیدم،

در به در می رفت آواز چكاوك می خواست

و سپوری كه به یك پوسته خربزه می برد نماز

ز هفت دريا بگذرم

اي شعله تابان من

هم ره زني هم رهبري

هم اين سري هم آن سري

اي نور بي پايان من

چون ميروي بي من مرو

اي جان جان بي تن مرو

اي ديدن تو دين من

وي روي تو ايمان من

اي هست تو پنهان شده

در هستي پنهان من

چون ميروي بي من مرو

اي جان جان بي تن مرو

اي يار من اي يار من

اي دل برو دلدار من

اي محرم و غم خوار من

اي دین و اي ايمان من

خوش ميروي در جان من

اي درد تو درمان من

چون ميروي بي من مرو

اي جان جان بي تن مرو

و من مسافرم ای بادهای ِ همواره
مرا به وسعت ِ تشکیل ِ ابرها ببرید

دو شبح

ريشه در خاك
ريشه در آب
ريشه در فرياد
***
شب از ارواح سكوت سرشار است .
و دست هائي كه ارواح را مي رانند
و دست هائي كه ارواح را به دور، به دور دست، مي تارانند .
***
- دو شبح در ظلمات
تا مرزهاي خستگي رقصيده اند .

- ما رقصيده ايم .
ما تا مرزهاي خستگي رقصيده ايم .

- دو شبح در ظلمات
در رقصي جادوئي، خستگي ها را باز نموده اند .

- ما رقصيده ايم
ما خستگي ها را باز نموده ايم .
***
شب از ارواح سكوت سرشار است
ريشه از فرياد
و
رقص ها از خستگي .

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

من كه بي تو سوختم
من كه با تو ساختم
در غماري باختم
من تو را نشناختم
من كه با تو معني عشق و شناختم
رفتي با اين دل ديونه ساختم
من گذشتم از تو اما اين سزاي من نبود
اين سزاي عشق پاك و بي رياي من نبود
رفتم هرگز نگفتي
او چه شد آيا كجا رفت
از دلت پرسيدي آيا
من چه كردم او چرا رفت
تا نيازارم دلت را
ناله ها در سينه كشتم
لحظه اي با خود نگفتي

پس چه شد او بي صدا رفت
من گذشتم از تو اما اين سزاي من نبود
اين سزاي عشق و پاك و بي رياي من نبود

دانی ای ناله که در دل ز چه تاثیر نکردی رخنه بر سنگ محال است تو تقصیر نکردی

يك قطره خون چكيد ، به دامانم از درخت
چون جرعه اي شراب غم ، از ديدگان مست
فرياد بر كشيد : كه اي مرد تيره بخت
بر سنگ سخت گور نوشته است ، هر چه هست
بر سنگ سخت گور
از بيكران دور
با جوهر سرشك
دستي نوشته بود
آرامگاه عشق

قصر امل سخت سست بنيادست
بيار باده که بنياد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زير چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست

ترا من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوشتر از اینت ندانم
وگر هر لحظه رنگی تازه گیری
به غیر از زهر شیرینت نخوانم


محمد جان مطمئنی با قصر شروع می شد دی:

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم

مردمک چشمهايش خواب رفته است
خواب زني راديده است
که روزي آب شد/توي زمين نرفت
پاي پسرش ليزخورد

بی تو ای روشنگر شبهای من

بوسه می زد ناله بر لبهای من

در بلور اشک من،یاد تو بود

در سکوت سینه ام،فریاد تو بود

مخمل سرخ شفق رنگ تو داشت

پرده های ساز آهنگ تو داشت

تو را من با زبان بی زبانی دوست می دارم

و شاید مثل یک دلدار جانی دوست می دارم

نگاهم کن نگاهت را که در من خانه دارد

برای لحظه های همزبانی دوست می دارم

وجودت را وجود بی وجودم سخت محتاج است

و همسان خدایی آسمانی دوست می دارم

تو را در خلوتی پنهان تر از آواز باران

به دور از چشم نااهلان نهانی دوست می دارم

تو را ای یوسف پنهان ز سالی سخت طولانی

برای انتظاری جاودانی دوست می دارم.

ما وارث مرگ‌هاي با لبخنديم
يادآور موج‌خيزي ارونديم

ملائك با هزاران دست كوچك ، كلون سخت سنگين را كشيدند
ز طوفان صداي بي شكيبم، به خود لرزيده ، در ابري خزيدند

ستونها همچو ماران پيچ در پيچ ، درختان در مه سبزي شناور
صدايم پيكرش را شستشو داد، زخاك ره ، درون حوض كوثر

خدا در خواب رؤيا بار خود بود، بزير پلكها پنهان نگاهش
صدايم رفت و با اندوه ناليد، ميان پرده هاي خوابگاهش

شاهدان در كيسه و من شرمسار كيسه‌ام
بار عشق و مفلسي صعب است مي‌بايست كشيد
قحط جود است آبروي خود نمي‌بايد فروخت
باده و گل از بهاي خرقه مي‌بايد خريد

دمادم با تجمل آشناتر
مپندار ای زن عامی مپندار
مرا از مرکب او پربهاتر
چه حاصل زین همه سرهای حرمت
که پیش پای کبر من گذارند ؟
که او فردا گرم از خود براند
مرا پاس پشیزی هم ندارند
لبم را بسته اند اندیشه ام نیست
که زرین قفل او یا آهنین است
نگوید مرغک افتاده در دام
که بند پای من ، ابریشمین است

تو به من سنگ زدی نرمیدم نگسستم



باز گفتم که



تو صیادی و من آهی دشتم



تا به دام تو درفتم همه جا گشتم و گشتم



حذراز عشق تو ندانم نتوانم



اشکی از شاخه فرو ریخت



مرغ شب ناله ی تلخی زدو بگریخت



اشک در چشم تو لرزید



ماه بر عشق تو خندید



یادم آمد که دگر از تو جو ا بی نشنیدم



پای دردامن ا ندوه کشیدم نگسستم نرمیدم



رفت در ظلمت غم آن شب شبهای گر هم



نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم



نکنی دیگر از آن کوچه خبر هم



بی تو اما من به چه حالی از آن کوچه گزشتم

می خواند آن نهفته نامعلوم
در ضربه های نبض پریشانم
مغروق این جوانی معصوم
مغروق لحظه های فراموشی
مغروق این سلام نوازشبار
در بوسه و نگاه و همآغوشی

محمدجان اگر شعر ت را از جايي هم كپي ميكني لااقل يك بار مرور كن تا غلطهاي (املايي)ديگران را تصحيح كني
خط آخر گذشتم نه گزشتم البته توي امضات درست نوشتي. آهو نه آهي-درافتم نه درفتم-تو خط ماقبل آخر گذر بجاي خبر!!!

يكي بود يكي نبود
ظير گنبد كبود
لخت و عور طنگ غروب ثه طا پري نشثه بود.
ظار و ظار گريه مي كردن پريا
مس ابراي باحار گريه مي كردن پريا.
گيص شون غد كمون رنگ شبغ
از كمون بلن طرك
از شبق مشكي طرک.
روبروشون تو افغ شحر قلاماي اسير
پشط شون سرد و سيا غلعه افثانه پير.




گزل خانوم.من طا هالا هیچ جا غلط املایی نداشتم.منظورتون رو نفهمیدم دقیقا کجاست

رها کنیدم
همه حرفهایم مانده اند
تا صبح
به سنگریزه ها فرمان خواهم داد
تا تیک تیک قطره قطره روح کاسه فلز که به زنگ مینشیند با هر ضربه
و پیچ پیچ بی رنگ یکدست لبالب حیران چه ؟

هی حالا دیدی میتونم تو بری و تنها بمونم
تو دیگه برام بی ارزشی میخوام همه اینو بدونن
همه لحظه ها مال تو فردا مال تو دنیا مال تو
برو برو برو از چشام دیگه افتادی دختر
دلت که میگرفت یواش سر روی شونه هام میذاشتی
وقتی تنها میشدی هر جوری بود منو میخواستی
اما حالا دارم میگم تو رو نمی خواستم ونمی خوام
برو برو برو از چشام دیگه افتادی دختر
-*-*

کمبود شعر بود.شرمنده

رویای شیرینم
روی از من مگردان
دل کوچکم
به میهمانی دریای قلبت آمده است
مهمان ناخوانده ات را بپذیر

خدایی دارم اندر این جهان پر زماتم

که یادش در وجودم و نامش بر زبانم

خداوندم ، به پایت من فقیرم بسان تو یکه ماندم

تویی یکه غمخوارم،در این غوغا جهان یاری رسانم

دوبیتی عشقی :40:

شب سرد یادآور چیست بر من و تو

به یادت آر آن شبی که پشت پستو

گرفتم ازت یک لعل لب توپ

ولی تفش کردی توی جوپ

نقل قول:

---

نوشته شده توسط magmagf [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

رویای شیرینم
روی از من مگردان
دل کوچکم
به میهمانی دریای قلبت آمده است
مهمان ناخوانده ات را بپذیر

---

روزی از روزهای گرم خزان
بِنِشاندم در آفتاب، تو را
رفتم و آمدم چه دیدم... آه
کرده بود آفتاب، آب، تو را
تو شدی آب و جامه ی شعرم،
غرق در پیکر زلال تو ماند
بر پرند ِ سپید او جاوید
لکه ی مومی ی ِ خیال تو ماند

درعمق چشمان تو چه می گذرد,توکه روحی به وسعت دریا داری
توکه دردوردستها هم مرا ازدعای خیرت بی نصیب نمیگذاری
توکه درکنارت معنای زندگی را فهمیدم.
بایاد تو عاشق بودن راچشیدم.
باتوعاشق بودن را تجربه کردم, پیشانی به خاک وفای تو ساییدم
وباتو خوشبختی را احساس کردم!!!
...

من كه بي تو سوختم
من كه با تو ساختم
در غماري باختم
من تو را نشناختم
من كه با تو معني عشق و شناختم
رفتي با اين دل ديونه ساختم
من گذشتم از تو اما اين سزاي من نبود
اين سزاي عشق پاك و بي رياي من نبود
رفتم هرگز نگفتي
او چه شد آيا كجا رفت
از دلت پرسيدي آيا
من چه كردم او چرا رفت
تا نيازارم دلت را
ناله ها در سينه كشتم
لحظه اي با خود نگفتي
پس چه شد او بي صدا رفت
من گذشتم از تو اما اين سزاي من نبود
اين سزاي عشق و پاك و بي رياي من نبود

-*-*-*

سلام بر دوستان نیمه شب [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

EditEditEdit

انقدر درد درون را در دل خود ریختم

تا که خود با درد هستی سوز خود امیختم



تا جدا ماند من در من ز هر بیگانه ای

از تو هم ای عشق بی فرجام من بگریختم



برگ زردی بودم و در تند باد حادثات

بر تن هر شاخه ی بی ریشه ای اویختم

سلام
...............
می بندم این دو چشم پر آتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله نگاه پریشانش
می بندم این دو چشم پر آتش را
تا بگذرم ز وادی رسوایی
تا قلب خامشم نکشد فریاد
رو می کنم به خلوت و تنهای
ای رهروان خسته چه می جویید
در این غروب سرد ز احوالش
او شعله رمیده خورشید است
بیهوده می دوید به دنبالش
او غنچه شکفته مهتابست
باید که موج نور بیفشاند
بر سبزه زار شب زده چشمی
کاو را بخوابگاه گنه خواند
باید که عطر بوسه خاموشش
با ناله های شوق بیآمیزد
در گیسوان آن زن افسونگر
دیوانه وار عشق و هوس ریزد
باید شراب بوسه بیاشامد
ازساغر لبان فریبای
مستانه سر گذارد و آرامد
بر تکیه گاه سینه زیبایی
ای آرزوی تشنه به گرد او
بیهوده تار عمر چه می بندی
روزی رسد که خسته و وامانده
بر این تلاش بیهده می خندی
آتش زنم به خرمن امیدت
با شعله های حسرت و نکامی
ای قلب فتنه جوی گنه کرده
شاید دمی ز فتنه بیارامی
می بندمت به بند گران غم
تا سوی او دگر نکنی پرواز
ای مرغ دل که خسته و بی تابی
دمساز باش با غم او ‚ دمساز
...

به تنهایی خود کرده ام خو

جفت چشانم میکند سوسو

چشمان قرمزم میخ گشته بر در

کسی هست آیا بر من زند سر؟

نقل قول:

---

نوشته شده توسط magmagf [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

رویای شیرینم
....
تا سوی او دگر نکنی پرواز
ای مرغ دل که خسته و بی تابی
دمساز باش با غم او ‚ دمساز
...

---

زيبا و زشت ، همه چيز و هيچ چيز
وهيچ ، هيچ ، هيچ ، اما
با همين چشم ها و دلم
هميشه من يك آرزو دارم
كه آن شايد از همه آرزوهايم كوچكتر است
از همه كوچكتر
و با همين دلو چشمم
هميشه من يك آرزو دارم
كه آن شايد از همه آرزوهايم بزرگتر است
از همه بزرگتر
شايد همه آرزوها بزرگند ، شايد همه كوچك
و من هميشه يك آرزو دارم
با همين دل
و چشمهايم
هميشه
-*-*

اقا روحام بیشتر دقت کن

همنفس ترانه شو! شعله بكش زبانه شو!
عزيزِ دل! سكوت تو مرا عذاب مي دهد!
بگو كه با مني هنوز، در اين شبِ ستاره سوز!
كه بي تو صبحانه ي نور،طعم سراب مي دهد!

دل سر حیات اگر کماهی دانست در مرگ هم اسرار الهیی دانست


امروز که با خودی ندانستی هیچ فردا که زخود شوی چه خواهی دانست!

تفاوتی نکند قدر پادشایی را
که التفات کند کمترین گدایی را

به جان دوست که دشمن بدین رضا ندهد
که در به روی ببندند آشنایی را

مگر حلال نباشد که بندگان ملوک
ز خیل خانه برانند بی‌نوایی را

و گر تو جور کنی رای ما دگر نشود
هزار شکر بگوییم هر جفایی را

آخرهای شب
از آینه بیرون می‌آید
شانه‌ها و کمرم را نوازش می‌کند
دست‌هایم را می‌بوسد
دریچه‌های قلبم را بتادین می‌زند
باندهایم را عوض می‌کند
می‌گوید
قوی باش
و من
پیش از آن که
به صورتش نگاه کنم
به خواب می‌روم
آرام

مي‌روم ديگر نمي‌خواهم براي هيچ كس

حالت غمگين چشمانم ملال‌آور شود


بايد اين بازنده‌ي هر بار – جان عاشقم –

تا به كي بازيچه اين دست بازيگر شود


ماندنم بيهوده است امكان ندارد هيچ وقت

اين منِ ديرينِ من يك آدم ديگر شود