مشاعره

البته فضوليه به من ربط نداره :blush: .... ولي آواتورقبلتون دركل جالبتروهنري تربوديه جورحس سكون داشت

نجيب باشكوه وحيرت آور

توخاتون تمام قصه هايي

توبانوي ترانه هامي اما

مثل شكستن من بي صدايي

ببين من آخرين برگ درختم

درخت زخمي ازتيغ زمستون

منوراحت كن ازتنهايي من

منوپاكيزه كن باغسل بارون

توتنها حادثه تنهااميدي

براي قلب من اين قلب مسموم

رداي روشن آمرزشي تو

براي اين تن محكوم محكوم

نقل قول:

---

البته فضوليه به من ربط نداره .... ولي آواتورقبلتون دركل جالبتروهنري تربوديه جورحس سكون داشت

---

خواهش میکنم
والا منم خودم اونو خیلی دوست داشتم و فکر نمیکردم حالا حالاها عوضش کنم
ولی برخی از دوستان از اواتار من خوششون نیومده بود و گفتن که حالمون بد میشه
دیگه منم .............

........
من از روز ازل، ديوانه بودم
ديوانه روي تو، سرگشته کوي تو
سرخوش از باده ي، مستانه بودم
در عشق و مستي، افسانه بودم
* * *
نالان از تو شد چنگ و عود من
تار موي تو، تار و پود من
* * *
بي باده مدهوشم ~ ساغر نوشم ~ ز چشمه نوش تو
مستي دهد ما را ~ گل رخسارا! ~ بهار آغوش تو
چو به ما نگري ~ غم دل ببري ~ کز باده نوشين تري
* * *
سوزم همچون گل، از سوداي دل
دل، رسواي تو، من رسواي دل
* * *
گرچه به خاک و خون ~ کشيدي مرا ~ روزي که ديدي مرا
باز آ که در شام غمم ~ صبح اميدي مرا ~ صبح اميدي مرا

ازتوتاويروني من

ازتوتامرزشكستن

فاصله واكردن در

فاجعه صداي بستن

براي ضيافت عشق

اگه شب شب غزل نيست

اگه نورآينه به آينه

اگه گل بغل بغل نيست

براي گلدون دستات

يه سبدرازقي دارم

بهترين قلب وتودنيا

براي عاشقي دارم

ترسم ازبي رحمي شب نيست

ترسم ازدلتنگي فرداست

ترسم ازشب مرگي امروز

ترسم ازتدفين قمري هاست

سهمي ازرجعت انسان

سهمي ازخداشدن باش

سهمي ازمعجزه عشق

سهمي ازمعراج من باش

میخواستم شعر رو نصفه بگم ولی ترجیح دادم کلشو بگم


سينه مالامال دردست اي دريغا مرهمي
دل ز تنهايي بجان آمد خدا را همدمي
چشم آسايش كه دارد از سپهر تيزرو
ساقيا جامي بمن ده تا بياسايم دمي
زيركي را گفتم اين احوال بين خنديد و گفت
صعب روزي بوالعجب كاري پريشان عالمي
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چُگل
شاه تركان فارغست از حال ما كو رستمي
در طريق عشقبازي امن و آسايش بلاست
ريش باد آن دل كه با درد تو خواهد مرهمي
اهل كام و ناز را در كوي رندي راه نيست
رهروي بايد جهان سوزي نه خامي بيغمي
آدمي در عالم خاكي نمي آيد بدست
عالمي ديگر ببايد ساخت وز نو آدمي
خيز تا خاطر بدان ترك سمرقندي دهيم
كز نسيمش بوي جوي موليان آيد همي
گريه ي حافظ چه سنجد پيش استغناي عشق
كاندرين دريا نمايد هفت دريا شبنمي

سلام..

دارد این انجمن ما دختری ..... دختر با ادب و با هنری...
اسم این دختر خانم هستش سایه .... کاربر فعال این انجمن متفرقه...
هر جا که ایشون به پستی گزاشته ... به تعداد پست هاش فرقی نداشته (انجمن متفرقه)...

بسه بابا.... خداییش از خاب دارم می میرم... 3 نصفه شبه شعر گفتنم گل کرده...! :tongue: :blush:

ناشناس جان ايني كه گفتي برچه وزني بود.....!!!!! :blink: :tongue:

خوب من با ((ه)) شروع مي كنم:

همين امشب فقط امشب فقط هم بغض من باش

همين امشب فقط مثل خود عاشق شدن باش

درآوارهمه آيينه هاتكرارمن باش

همين امشب كليدقفل اين زندون تن باش

شب تهي از مهتاب
شب تهي از اختر
ابر خاكستري بي باران پوشانده
آسمان را يكسر
ابر خاكستري بي باران دلگير است
و سكوت تو پس پرده ي خاكستري سرد كدورت افسوس سخت دلگيرتر است
شوق بازآمدن سوي توام هست
اما
تلخي سرد كدورت در تو
پاي پوينده ي راهم بسته
ابر خاكستري بي باران
راه بر مرغ نگاهم بسته
واي ، باران
باران ،
شيشه ي پنجره را باران شست
از دل من اما
چه كسي نقش تو را خواهد شست ؟
آسمان سربي رنگ
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ
مي پرد مرغ نگاهم تا دور
واي ، باران
باران ،
پر مرغان نگاهم را شست
اب رؤياي فراموشيهاست
خواب را دريابم
كه در آن دولت خاموشيهاست
شكوفايي گلهاي اميدم را در رؤياها مي بينم
و ندايي كه به من مي گويد :
”گر چه شب تاريك است
دل قوي دار ، سحر نزديك است “
دل من در دل شب
خواب پروانه شدن مي بيند
مهر صبحدمان داس به دست
خرمن خواب مرا مي چيند
آسمانها آبي
پر مرغان صداقت آبي ست
ديده در آينه ي صبح تو را مي بيند
از گريبان تو صبح صادق
مي گشايد پر و بال
تو گل سرخ مني
تو گل ياسمني
تو چنان شبنم پاك سحري ؟
نه
از آن پاكتري
تو بهاري ؟
نه
بهاران از توست
از تو مي گيرد وام
هر بهار اينهمه زيبايي را
هوس باغ و بهارانم نيست
اي بهين باغ و بهارانم تو
سبزي چشم تو
درياي خيال
پلك بگشا كه به چشمان تو دريابم باز
مزرع سبز تمنايم را
اي تو چشمانت سبز
در من اين سبزي هذيان از توست
زندگي از تو و
مرگم از توست
سيل سيال نگاه سبزت
همه بنيان وجودم را ويرانه كنان مي كاود
من به چشمان خيال انگيزت معتادم
و دراين راه تباه
عاقبت هستي خود را دادم
آه سرگشتگي ام در پي آن گوهر مقصود چرا
در پي گمشده ي خود به كجا بشتابم ؟
مرغ آبي اينجاست
در خود آن گمشده را دريابم
در سحرگاه سر از بالش خواب بردار
كاروانهاي فرومانده ي خواب از چشمت بيرون كن
باز كن پنجره را
تو اگر بازكني پنجره را
من نشان خواهم داد
به تو زيبايي را
بگذاز از زيور و آراستگي
من تو را با خود تا خانه ي خود خواهم برد
كه در آن شكوت پيراستگي
چه صفايي دارد
آري از سادگيش
چون تراويدن مهتاب به شب
مهر از آن مي بارد
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به عروسي عروسكهاي
كودك خواهر خويش
كه در آن مجلس جشن
صحبتي نيست ز دارايي داماد و عروس
صحبت از سادگي و كودكي است
چهره اي نيست عبوس
كودك خواهر من
در شب جشن عروسي عروسكهايش مي رقصد
كودك خواهر من
امپراتوري پر وسعت خود را هر روز
شوكتي مي بخشد
كودك خواهر من نام تو را مي داند
نام تو را مي خواند
گل قاصد آيا
با تو اين قصه ي خوش خواهد گفت ؟
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به سر رود خروشان حيات
آب اين رود به سرچشمه نمي گردد باز
بهتر آنست كه غفلت نكنيم از آغاز
باز كن پنجره را
صبح دميد
چه شبي بود و چه فرخنده شبي
آن شب دور كه چون خواب خوش از ديده پريد
كودك قلب من اين قصه ي شاد
از لبان تو شنيد :
”زندگي رويا نيست
زندگي زيبايي ست

تنهاترازانسان درلحظه مرگ

ساده ترازشبنم روسفره برگ

مطرودهم قبيله محكوم خويشم

غريبه اي طعمه اين كندوي نيشم

نفريني آسمون مغضوب خاكم

بيگانه بانوروهواهواي پاكم

تن خسته ازتقويم ازشب شمردن

بامرگ ساعت هابي وقفه مردن

هم غربت بغض شب مرگ چراغم

توقرق زمستوني اندوه باغم

اي دست توحادثه توبهت تكرار

وابسته اين مردابم بياسراغم

تولدم زادن كدوم افوله

كه بودنم حريص مرگ فصوله

خسته ازباراين بودنم نفس حبابم

بي تفاوت مثل بركه بي التهابم

تشنه تشنه تشنه ام خودكويرم

بامن مرگ سنگ وانسان تاريخ تيرم

من ساقه نورم ميراث مهتاب

تسليم تاريكي توجنگل خواب

اي آيه عطوفت اي مرگ غمگين

برهنه كن منوازاين لباس نفرين

اي اسم توجواب همه سوالا

ازپشت اين كندوي شب منو صداكن

نیست در دایره یک نقطه خلاف از کم و بیش
که من این مسئله همچون و چرا می بینم

معشوقه بسامان شد، تا باد چنين بادا
كفرش همه ايمان شد، تا باد چنين بادا
ملكى كه پريشان شد،از شومى شيطان شد
باز آن سليمان شد، تا باد چنين بادا
يارى كه دلم خستى، در بر رخ ما بستى
غمخواره ياران شد، تا باد چنين بادا
شب رفت صبوح آمد، غم رفت فتوح آمد
خورشيد درخشان شد تا باد چنين بادا
عيد آمد و عيد آمد، يارى كه رميد آمد
عيدانه فراوان شد، تا باد چنين بادا

آه، ای دو چشم خيره بره مانده

آری، منم كه سوی تو می آيم

بر بال بادهای جهان پيما

شادان بجستجوی تو مي آيم

مر دلی است پریشان به دست غم پامان
چنانکه هیچکسم نیست واقف احوالم

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم امید ز هر کس که بریدیم بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند از گوشه بامی که پریدیم پریدیم
صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن گر میوه یک باغ نچیدیم نچیدیم
رم دادن صید خود از آغاز غلط بود حالا که رماندی و رمیدیم رمیدیم

من اگر برخيزم
تو اگر برخيزي
همه برمي خيزند
من اگر بنشينم
تو اگر بنشيني
چه كسي برخيزد ؟
چه كسي با دشمن بستيزد ؟
چه كسي
پنجه در پنجه هر دشمن دون
آويزد
دشتها نام تو را مي گويند
كوهها شعر مرا مي خوانند
كوه بايد شد و ماند
رود بايد شد و رفت
دشت بايد شد و خواند
در من اين جلوه ي اندوه ز چيست ؟
در تو اين قصه ي پرهيز كه چه ؟
در من اين شعله ي عصيان نياز
در تو دمسردي پاييز كه چه ؟
حرف را بايد زد
درد را بايد گفت

تو اگر می دانستی
که چه زخمی دارد
که چه دردی دارد
خنجر از دست عزیزان خوردن
از من خسته نمی پرسیدی
آه ای مرد چرا تنهایی

یارباماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان مارا بس
ازدرخویش خدا را به بهشتم مفرست
که سر کوی تو از کون و مکان مارا بس
حافظ ازمشرب قسمت گله ناانصافیست
طبع چون آب وغزلهای روان مارابس

ساعت گيج زمان در شب عمر

مي زند پي در پي زنگ.

زهر اين فكر كه اين دم گذراست

مي شود نقش به ديوار رگ هستي من.

لحظه ام پر شده از لذت

يا به زنگار غمي آلوده است.

ليك چون بايد اين دم گذرد،

پس اگر مي گريم

گريه ام بي ثمر است.

و اگر مي خندم

خنده ام بيهوده است.

تا اين که دوباره از فراسوی زمين
پیدا شود آن سوار با یک گل سرخ
سجاده ای سبز ودلنشین پهن کند
در شانه این دیار با یک گل سرخ
بنویس میان سطر این حادثه را
اسفند شده بهاربایک گل سرخ

خورشيد جاودانه مي درخشد در مدار خويش
مانيم كه يا جاي پاي خود مي نهيم و غروب مي كنيم
هر پسين
اين روشناي خاطر آشوب در افق هاي تاريك دوردست
نگاه ساده فريب كيست كه همراه با زمين
مرا به طلوعي دوباره مي كشاند ؟
اي راز
اي رمز
اي همه روزهاي عمر مرا اولين و آخرين

نقد بازار جهان بنگر وآواز جهان
گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

سال ميان دو پلك را
ثانيه هايي شبيه راز تولد
بدرقه كردند.
كم كم، در ارتفاع خيس ملاقات
صومعه نور
ساخته مي شد.
حادثه از جنس ترس بود.
ترس
وارد تركيب سنگ ها مي شد.
حنجره اي در ضخامت خنك باد
غربت يك دوست را
زمزمه مي كرد.
از سر باران
تا ته پاييز
تجربه هاي كبوترانه روان بود.
باران وقتي كه ايستاد
منظره اوراق بود.
وسعت مرطوب
از نفس افتاد.
قوس قزح در دهان حوصله ما
آب شد.


"هبوط رنگ از کتاب ما هيچ، مانگاه"

در آنجا بر فراز قله كوه
دو پايم خسته از رنج دويدن
به خود گفتم كه در اين اوج ديگر
صدايم را خدا خواهد شنيدن

به سوي ابرهاي تيره پر زد
نگاه روشن اميدوارم
ز دل فرياد كردم كاي خداوند
من او را دوست دارم دوست دارم
"فروغ"

مرغ زیرک نشود در چمنش نغمه سرای
هر بهاری که ز دنبال خزانی دارد

درآن سوي پل پيوند

تويي باخنجري درمشت

دراين سومانده پادرگل

منم باخنجري درپشت

تو مثل خواب نسيمي به رنگ اشك شقايق
تو مثل شبنم عشقي به روي پونه عاشق

قشنگ يعني چه؟
- قشنگ يعني تعبير عاشقانه اشكال
و عشق، تنها عشق
ترا به گرمي يك سيب مي كند مانوس
و عشق، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگي ها برد،
مرا رساند به امكان يك پرنده شدن
و نوشداري اندوه؟
صداي خالص اكسير مي دهد اين نوش

سهراب سپهري

شما را بی شما می خواند آن یار
شما را این شمایی مصلحت نیست

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشاي نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ريخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

نقل قول:

---

نوشته شده توسط m.b.m

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشاي نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ريخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

---

تکراری بود
گر چه ما هوسهامان یکی نیست

تب و تاب نفس هامان یکی نیست

تمام ما اسیر و خسته بالیم

فقط حجم قفس هامان یکی نیست!

تو اون شام مهتاب کنارم نشستي
عجب شاخه گل وار به پايم شکستي


قلم زد نگاهت به نقش آفريني
که صورتگري را نبود اين چنيني


پريزاد عشقو مه آسا کشيدي
خدا را به شور تماشا کشيدي

اين چه عشقي است كه در دل دارم
من از اين عشق چه حاصل دارم
مي‌گريزي ز من و در طلبت
باز هم كوشش باطل دارم

مینداز بر سر ناتوان سنگ زور × که روزی در افتی به پایش چو مور !

( خوب اینم شعره دیگه ! )

تا تماشای وصال خود کند
نور خود دردیده بینا نهاد

نقل قول:

---

نوشته شده توسط HEGOR

تا تماشای وصال خود کند
نور خود دردیده بینا نهاد

---

آقا مسعود آخر شعرش "ر" بود شما چرا "ت" گفتی؟ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دانم اكنون كز آن خانه دور
شادي زندگي پر گرفته
دانم اكنون كه طفلي به زاري
ماتم از هجر مادر گرفته

هر کس به تمنای خودش
بقیه اش را بپیچونش !

پست قبلی رو شوخی کردم ، اینو بجاش بزارید :

هوای خانه چه دلگیر میشود گاهییییییییییییی
از این زمانه دلم سیر میشود گاهییییییییییییی

این شعرو خیلی دوست دارم !

نقل قول:

---

نوشته شده توسط my friend

پست قبلی رو شوخی کردم ، اینو بجاش بزارید :

هوای خانه چه دلگیر میشود گاهییییییییییییی
از این زمانه دلم سیر میشود گاهییییییییییییی

این شعرو خیلی دوست دارم !

---

آره واقعا شعر قشنگيه مخصوصاباصداي آقاي قميشي :rolleye:


يه روزي لحظه هامون رنگ بنفشه هابودن

توهواي خونمون عطرآلاله هابودن

تن من جسم تويكي نبودن امايه جون

زيرآفتاب جداامايكي سايه هامون

حالااون اسب بزرگ آهني منتظره

تاتمومي وجودمن وهمراهش ببره

مي بره هرچي روكه بودونبود

من مي شم شناورمسيررود...

در دامن سكوت غم
افزايش اندوه خفته مي دهد آزارم
آن آرزوي گم شده مي رقصد
درپرده هاي مبهم پندارم

مرا تا عشق تعليم سخن کرد
حديثم نکته هر محفلی بود

مگو ديگر که حافظ نکته‌دان است
که ما ديديم و محکم جاهلی بود

(
1- مونيكا خانوم من كه دارم مشاعره ميكنم از نظر فرهنگي كه انشاالله فقير نيستم ؟ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
2-در ضمن بد نيست تو تاپيك سوتي يكم از خاطرات خوشتون تعريف كنيد [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
3-آواتار جديدتون چرا اينقدر خشنه ؟ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] (نه به اون يكي عكسه [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] نه به اين [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] )
4- هيچي ديگه خسته نباشيد [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
)

در زميني كه ضمير من و توست
از نخستين ديدار
هر سخن ، هر رفتار
دانه هائي است كه مي افشانيم
برگ و باري است كه مي رويانيم
آب و خورشيد و نسيمش “ مهر ” است