فوتبال ملی زیبا ابزار میخواد، تجربه میخواد، لیگ پویا میخواد، استعداد سازی میخواد و...
اگر ما 40 سال پیش در صدر فوتبال آسیا بودیم، اگر پیش از سال 2000 عملکرد تیم برای مردم خوشایند بود، بابت این نبود که مربیان اون موقع دانش فنی فوق العاده ای داشتند، بابت این بود که فوتبال آسیا انحصار چند تیم بود و سایر تیم های آسیا چند لول زیر سطح این تیم ها بودن.
الان آسیا مثل همون موقع در پایین ترین سطح فوتبال جهانه. اما تیم های آسیایی در مقابل رقبایی که سالها قهرمانی آسیا تو دستاشون بود، حریفای بی دست پا نیستند. هیچ، کاملا هم مدعی هستند. حضور استرالیا در جمع تیم های آسیایی خودش این رقابت رو تشدید کرده.
.
به گذشته نگاه کنیم تیم ملی ایران سال 78 همون نتیجه ای رو در جام جهانی گرفت که تیم ملی 98 و تیم ملی سال 2006 و تیم ملی 2014 گرفتند. نتیجه چی بود؟ حذف در مرحله گروهی.
پس لول ما نسبت به جهان طی این همه سال بدتر هم نشده باشه، بهتر هم نشده. اگه پیشرفتی هم کرده باشیم، سرعت پیشرفتمون نسبت به کشورهای بزرگ فوتبال سریعتر نبوده. اگه 96 با ممد مایلی سوم شدیم، و سال ها قبل پشت سر هم قهرمان میشدیم و الان سه دوره پشت سر هم نمیتونیم حتی بریم تو جمع چهار تیم الزاما بابت بد بودن تیم، مربی و بازیکنا نیست. بابت پیشرفت سریعتر کشور های آسیایی دیگه هست.
این مقایسه اساسا اشتباهه که بگیم که کارلوس کیروش که در بالاترین سطح فوتبال جهان مربی گری کرده و به جرئت میتونم بگم قهرمانی سال 2008 منچستریونایتد در اروپا از استراتژی دفاعی این مربی بوده، رو با مربیان داخلی ای مقایسه کنیم که تاحالا مربی گری تیم های خاور میانه رو نکردن هیچ، زبان دو کشور خارجی رو بد نیستند هیچ، همین الانش هم مربی گری نمیکنند. این مواردی که گفتم شوخی نیست، حداقل فاکتور های مقایسه مربیان با یکدیگر هست.
.
فکر میکنید اگه تیم ملی ایران فرضا مثل تیم ملی بلژیک ستاره های اروپایی بزرگ در بحث هجومی برای تیمش داشت، ما اینقدر دفاعی بازی میکردیم. یا باقری، عزیزی و دایی و مهدوی کیا در حد فاصل سال های 96 تا 2004 رو کیروش الان داشت، تیم ملی اینقدر دفاعی بازی میکرد.
زیبا بازی کردن که همون بازی هجومی هست، نیاز با ابزار و بازیکنان توانا داره. تیم ملی کجا ابزار داره.
تیمی که بعد از جام جهانی 2006 کلا نابود شد و آقایون تا قبل از اومدن کیروش با بنده خدا وحید هاشمیان پا به سن گذاشته خلا مهاجم رو داشت جبران میکرد و مدت ها حسرت گلزنی های دایی رو میخوردن، با اومدن کیروش تبدیل شد به دو مهاجم آماده یعنی قوچان نژاد و آزمون. تیمی که درگیر زبان فارسی حرف زدن فریدون زندی و خالکوبی های دژاگه بود، با اومدن کیروش این تابو های بیخودی کنار گذاشته شد. در خط دفاعی انصافا ما بهترین عملکرد رو حداقل در یک دهه اخیر داشتیم و با شایستگی به جام جهانی رفتیم و اونجا با بازیمون مقابل آرژانتین همه رو بهت زده کردیم.
دیگه خبری از نیمکت غر زن، سکو های ملتهب، عدم اتحاد تیمی، پاس ندادن های عمدی، بازیکن سالاری، مربی های لیگی تعیین تکلیف کن برای تیم ملی نیست. اینا همش از وجود کیروشه.
.
به خدا من یکی تعجب میکنم از اینکه دوستان میگن کیروش برای فوتبال ما چی داشته؟ اینتر مورینیو، چلسی دی متئو تو همین سال های اخیر با تاکتیک های دفاعی قهرمان اروپا شدند. یا صحبتی نمیشه از اسکولاری برزیلی که فوتبال کشورش ادعای ژوگو بونیتو داره که یادمه نقل قولی تو حین مسابقات یورو 2004 تو روزنامه خبر ورزشی ازش خوندم که میگفت: "فوتبال زیبا وقتی پیروزی به همراه نداشته باشه ارزشی نداره". جالبه که حرف از فوتبال دفاعی میشه، همه از یونان 2004 اسم میبرن برای نابود کردن فوتبال دفاعی. اونم دلیلش روشنه، هیچ کس به جز یونانی های طرفدار این تیم نبودن و این قهرمانی در زمان خودش یکی از اولین قهرمانی ها با کمک تراکم بالای خط دفاعی بود.
فوتبال اگر به مالکیت توپ بود، بارسلونا هر سال 6 تا 6 تا باید جام میگرفت.
.
متاسفانه پیشکسوت هایی که از کیروش دانسته به موارد بالا و خیلی مسائل دیگه حمایت نمیکنند، یا یادشون رفته که چه بلاهایی سر مربیان ایرانی تیم ملی مثل قلعه نوعی، دایی، قطبی و... اومد و ایضا به واسطه برکناری اونا چه ضربات و پسرفت هایی رو تیم ملی به چشم خودش دید؛ و یا اینکه چون خودشون با 1/10 پول کیروش حاضرن برای تیم ملی مربی گری کنند ولی چون کیروش با عملکردش اجازه نمیده جاگاهش متزلزل بشه، نمیتونن منافع شخصی و منافع ملی شون رو از هم تفکیک کنن.
