اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

دست تو
چه قدر تاخير دارد
وقتي كه چاي گرم مي شود
و تو
چاي سرد را تعارف مي كني
دو سه ماه ديگر اين اطلسي
كه تو كاشته اي
گل مي دهد
من به ساعت نگاه مي كنم
تو مي ميري
شمع روشن را به اتاق آوردند
اطلسي گل داده است
قطار در سپيده دم
كنار اطلسي منتظر تو
در باد ايستاده است
گل اطلسي بر سينه تو بود
وقتي تو را
براي دفن مي بردند
هنگام كه تو مرده بودي
آدم به گل خفته بود
هنگام كه تو مرده بودي
ياران به عشق و عطر
مانده بودند
همه ي ما را دعوت كردند
تا در آن عكس يادگاري باشيم
عكاس سراغ تو را گرفت
من بودم
تو نبودي
تو مرده بودي
عكاس از همه ي ما بدون تو
عكس يادگاري گرفت
عكس را چاپ كردند
آوردند
در همه ي عكس فقط يك شاخه اطلسي
و دو دست
از جواني تو
در شهرستان
ديده مي شد
ما همه در عكس سياه بوديم

احمد رضا احمدی

همه چیز از من شروع می شود

از حسی بیهوده

از لبخندی وسوسه انگیز

و از امیدی پوچ ...

همیشه از من شروع می شود

از غبار روبی صندوقی کهنه

از روشن کردن شمعی نیمه سوخته

و از حبابی بر آب نشسته ...

همه چیز با تو تمام می شود

با خیالی پیش تو مانده

با غروری در هم شکسته

و با دربی همیشه بسته ...

همیشه با تو تمام می شود

با زورقی بر گل نشسته

با دلی از غم شکسته

و با کلامی در سینه دفن شده ...

همه چیز با تو تمام می شود

همیشه بی تو تمام می شود ...

عشق در حیطه فهمیدن ما نیست بیا بر گردیم
آسمان پاسخ پرسیدن ما نیست بیا بر گردیم
گریه هامان چه قدر تلخ ببین رنگ ترحم دارد
تا زمین دشمن خندیدن ما نیست بیا بر گردیم

بعد از رفتن تو شبهایم به تلخی نبودنت است.

این جا کویر پر از بغض است

و غرق فریب!

دلم تنگ است, برای نبودنت, برای ندیدنت!

بعد از رفتن تو

نشانی خوشبختی را از یاد برده ام.

برگرد و پا بر روی قاب شکسته ی دلم بگذارد

که بعد از رفتن تو پر از بغض و اشک و آه شد!

بعد از رفتن تو ,

هرروز سنگ های صبر و انتظارم را

داخل آبی دریا می انداختم

تا زودتر برگردی!

بعد از رفتن تو گل های ناز نرگس پژمردند

بعد از رفتن تو

دلم غرق التماسی نقره ای رنگ شد

که با لهجه یی شبیه یاس های عاشق

تو را صدا می زند!

مرگ من روزی فرا خواهد رسید در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار الود و دور یا خزانی خالی از فریادوشور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز ژوچی همچو روزان دگر سایه ای ز امروزهاو دیروزها

دیدگانم همچو دالانهای تار گونه هایم همچو مرمر های سرد

می بينی!!!!

تو چه آرام می گذری از کنار تنهاييم

نيم نگاهی ولبخندی

به نشانه دوستی

يا رسم وعادت ديرين

برای تسکين قلب من است يا افکار خودت؟؟؟؟؟????

نمی دانم!!!!

هر چه هست

قلب مرا به آتش می کشاند

چشمانم را می سوزاند

لبانم را قفل می کند.

همين . . . . .

روز بعد از رفتن تو آینه جا خورد تا منو دید

آینه با من گفتگو کرد اول از حال تو پرسید

روز بعد از رفتن تو رازقی مرد، باغچه خشکید

دل اطلسی شکست و شعرم از دست تو رنجید

روز بعد از رفتن تو ظلمت تازه ورق خورد

نسترن های رو طاقچه بی تو پرپر شد و پژمرد

نفسامو تو سینه پس زد، زمین عاشقاشو بلعید

شیشه ی پنجره یخ زد، بارون فاجعه بارید

عابر دیوونه این بار به من دیوونه خندید

عکس یادگاری ما بعد تو منو نبخشید

من از خدا خواستم،


نغمه هاي عشق مرا به گوشت


برساند تا لبخند مرا


هرگز فراموش نكني و


ببيني كه سايه ام به


دنبالت است تا هرگز


نپنداري تنهايي.


ولي اكنون تو رفته اي ،


من هم خواهم رفت


فرق رفتن تو با من اين


است كه من شاهد رفتن تو هستم

هيچ وقت جرات نكردم اول اسمت را روي دستم بنويسم
هيچ وقت عاشق خوبي نبودم

هيچ وقت نگاهت عاشقانه نبود

در نگاهم هيچ وقت دوستدارت را دوست نداشتي

هميشه با رقيب رفتي

نديدي پشت سرت تنهاايستاده ام

هميشه گلي كه برايت داشتم پژمرد

هديه كردمش به آب

هميشه بي وفا تو بودي

تنهاي تنها من گوشه پنجره چشم دوخته ام به تو

تو مي روي پنجره را باز مي كنم مي خواهم صدايت بزنم
اما تو رفته اي ونيم نگاهم زيرآوارهيچ مي ميرد

شيشه تر شده است اسمت رامي نويسم به بخار شيشه

مي ريزي پاك مي شوي ومی روي...........!

دلم در سينه احساس غريبي ميكند،
بهانه ميگيرد،تو را مي خواهد.....
تو نيستي
و
به جز خوشبختي همه چيز اينجا هست!!
مي نويسم:
امشب نيزچون تمام شبها دلم هوايت را كرده است......